ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΗΤΤΑ Αρχές δεκαετίας 80. Συνομιλώ με έναν –μια φορά κι’ έναν καιρό- Τροτσκιστή φίλο, και πια, στέλεχος σε διαφημιστική εταιρία. Τον χαρακτήριζαν το κοφτερό χιούμορ ο οξύς αυτοσαρκασμός και η σχεδόν παθολογική του αγάπη στον Μαγιακόφσκι.
Βρέθηκε κάποια στιγμή σε ένα συνέδριο ομιλητής. Η εισήγηση του στα αγγλικά.
Στο τέλος, ένας σύνεδρος γερμανός, σηκώνεται και του κάνει μία μακροσκελή ερώτηση στα γερμανικά. Ο φίλος, δεν καταλαβαίνει λέξη και όταν επιτέλους ο γερμανός τελειώνει, ρίχνει μια απορημένη ματιά στο ακροατήριο που αποτελείτο από πολλούς και διαφορετικούς ευρωπαίους και λέει με πολύ σοβαρό ύφος:
«Ich bin Gkiaour. Den katalavenin , ya, ya, mein paparen. Sprechen Giaourich;;;»
Σειρά του γερμανού τώρα, να κοιτάζει ερωτηματικά και να αναρωτιέται ψελλίζοντας τι στην ευχή είναι ο γκιαούρ και η…γκιαουρική γλώσσα.
Δεν ξέρω αν ποτέ έμαθε πως γκιαούρ είναι ο άπιστος, πως έτσι έλεγαν τους Έλληνες οι Οθωμανοί κατά την για αιώνες τέσσερις κυριαρχία τους στην περιοχή που αργότερα έγινε το Ελληνικό κράτος. Θυμήθηκα το επεισόδιο χτες τη νύχτα καθώς διάβαζα στο διαδίκτυο ειδήσεις σχετικές με την Ελλάδα, την «δυσπιστία» των Γερμανών προς την Ελληνική ηγεσία, τον θυμό των Ελλήνων προς την Γερμανική πολιτική ηγεσία και τον ολισθηρό δρόμο της διαίρεσης –που κάποιοι τον τραβάνε στα άκρα εξαιρετικά επιπόλαια.
Μιλώ για την προσπάθεια διαίρεσης των Ελλήνων σε Μνημονιακούς και Αντιμνημονιακούς.....
