Οι ιερές "τσούλες"

  Του Άρη Μαλανδράκη         Η συγγραφέας και καθηγήτρια Καμίλ Πάλια έχει θέσει το ζήτημα στην σωστή του βάση : «Παρά τα όσα ισχυρίζονται οι φεμινίστριες, η πόρνη δεν είναι θύμα των ανδρών αλλά μάλλον ο κατακτητής τους, μια παράνομη που ελέγχει τον σεξουαλικό δίαυλο ανάμεσα στη φύση και τον πολιτισμό». Κατέχοντας το προνόμιο του «αρχαιότερου επαγγέλματος στον κόσμο», οι αλλοτινές  ιέρειες της Αφροδίτης υποβαθμίστηκαν σε «πεταλούδες της νύχτας», για καταλήξουν «κολ γκερλ» τηλεφωνικών ή διαδικτυακών ραντεβού. Στις αρχές, βέβαια, το επάγγελμα προκαλούσε (τουλάχιστον) σεβασμό στην πολυώνυμη πελατεία και αντί για νταβατζή, οι θεραπαινίδες του έρωτα είχαν κάποιον αρχιερέα (και την σκέπη της θεάς) να τις προστατεύει. Σε πολλές αρχαίες κοινωνίες, η πορνεία ήταν συνδεδεμένη περισσότερο με το ιερό παρά με το βέβηλο. Αποτελούσε αναπόσπαστο στοιχείο σε θρησκευτικές τελετές, παρόλο που με την πάροδο των χρόνων η θρησκεία στράφηκε εναντίον, θεωρώντας την κακό, άσεμνο και βρομερό επάγγελμα. Λέγεται ότι τα αρχαία σανσκριτικά περιλάμβαναν πάνω από 300 συνώνυμα της πορνείας.....

Ανάμεσά τους και τη λέξη khumbhadasi, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει πτυελοδοχείο σπέρματος. Πρώτοι οι προφήτες της Βίβλου διατύπωσαν την ιδέα ότι το σεξ με τις εταίρες των ναών δεν ήταν τόσο ιερό πράγμα. Μετά, ήλθε ο χριστιανισμός για να εκκοσμικεύσει  ακόμα περισσότερο το επάγγελμα: εφεξής οι πόρνες θα ήταν «εργάτριες του σεξ» αντί για θεές του σεξ.

Πολλούς αιώνες πριν οι Χριστιανοί, οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι εμφανισθούν στο προσκήνιο της Ιστορίας κομίζοντας τις αυστηρές απαγορεύσεις, την ενοχή και τις τιμωρίες, οι άνδρες μπορούσαν να μπαίνουν άνετα στους ναούς της περιοχής τους και να κάνουν έρωτα με τις ιερές πόρνες . Πληρώνοντας ένα μικρό honorarium (κάτι σαν την σημερινή ταρίφα) μπορούσαν να διεισδύσουν ταυτόχρονα στο κορμί της και στα θεία μυστήρια του σύμπαντος. Οι Σουμέριοι ιερείς προσλάμβαναν νεαρές κοπέλες που συνέβαλαν στα έσοδα των ναών με τις προσφορές των πιστών -και ταυτόχρονα εραστών τους. Στη Βαβυλώνα, οι νεαρές κοπέλες αναλάμβαναν μια πολύ συγκεκριμένη δουλειά στο ναό της Ιστάρ, θεάς της γονιμότητας και του έρωτα, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους. Δεν τους επιτρεπόταν να εγκαταλείψουν το ναό μέχρι να βρεθεί κάποιος πιστός που θα ακουμπούσε ένα νόμισμα (οποιασδήποτε αξίας) στην ήβη τους, λέγοντας τη φράση: «Σε καλώ στο όνομα της Θεάς». Στην αρχαία Ινδία, από την άλλη, υπήρχαν οι devadasis: αξιοσέβαστες πόρνες που ανήκαν στα υψηλά κοινωνικά στρώματα των ινδουιστών. Είναι γνωστές χάρη στα ανάγλυφα που διασώζονται στις προσόψεις διαφόρων ναών, όπου παρουσιάζονται σε «καυτά» ερωτικά συμπλέγματα εφαρμόζοντας τις στάσεις του Κάμα Σούτρα.

Η πιο διάσημη πόρνη (ή μάλλον, εταίρα) από τα χρόνια της αρχαιότητας, είναι η «δική μας» Φρύνη. Δικαίως, αν σκεφτεί κανείς ότι ξεγυμνώνοντας τα κάλλη της ενώπιον του δικαστηρίου όπου δικαζόταν για ασέβεια, κατάφερε να κάνει  την «τυφλή» Δικαιοσύνη να ξεστραβωθεί για να θαυμάσει, και αυτή, το θεϊκό κορμί της. Οι Ρωμαίοι που ακολούθησαν, αποκαλούσαν τις πόρνες meretrices, που σημαίνει απλά γυναίκες που κερδίζουν. Οι ίδιοι, βέβαια, το παράκαναν στις ακολασίες –τόσο με τις ενήλικες πόρνες, όσο και με ανήλικα παιδιά. Ο αυτοκράτορας Τιβέριος, για παράδειγμα, τις ήθελε τόσο μικρές , ώστε υποχρέωνε ακόμα και βρέφη να του κάνουν στοματικό έρωτα. Προκειμένου να εξαλείψει παρόμοια κρούσματα ο αυτοκράτορας Δομιτιανός απαγόρευσε με νόμο, το 84 μ.Χ., την πορνεία σε κάθε κορίτσι που ήταν κάτω των 7 ετών (και οι παιδόφιλοι συνέχισαν απτόητοι τη δουλειά τους). Οσο περνούσαν οι αιώνες, τόσο χειροτέρευαν τα πράγματα για τις τέως προνομιούχες του σεξ. Οι πόρνες τιμωρούνταν, σε παλαιότερους καιρούς, με τους πιο φριχτούς τρόπους. Τους έκοβαν τις μύτες, ή τις θηλές του στήθους. Τις έκαιγαν με πυρωμένα σίδερα. Τις έκλειναν σε κλουβιά και τις έριχναν στη θάλασσα. Στην καλύτερη περίπτωση τις περιέφεραν δεμένες από το λαιμό, με τον κόσμο να τις γιουχάρει και να τους πετά σκουπίδια και άλλες βρομιές. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα σήμερα. Το εμπόριο λευκής (και έγχρωμης) σάρκας αποτελεί έναν από τους στυλοβάτες του παράνομου κέρδους. Τα θύματα του τράφικινγκ πολλαπλασιάζονται, τα ναρκωτικά και το aids θερίζουν, τα κυκλώματα των σωματεμπόρων θησαυρίζουν. Η πραγματικότητα απέχει από τις μυθοπλασίες της πορνείας. Ούτε η Σίρλεϊ Μακ Λέιν-Γλυκαιά Ιρμα στην «Τροτέζα»,, ούτε η Μελίνα Μερκούρη-Ιλυα στο «Ποτέ την Κυριακή», αλλά ούτε και  η Τζούλια Ρόμπερτς στο πιο πρόσφατο «Pretty Woman» αποκάλυψαν από οθόνης τη φοβερή αλήθεια. Το έκαναν όμως η (ανήλικη τότε) Τζόντι Φόστερ στον «Ταξιτζή» και κυρίως η Σαρλίζ Θερόν στο «Monster». Αναλαμβάνοντας ρόλο συνηγόρου, η αμερικανίδα ακτιβίστρια Φλόρινς Κένεντι φωτίζει τα πράγματα από μια άλλη γωνία: «Οι πόρνες κατηγορούνται ότι πουλάνε το κορμί τους. Οι πόρνες, όμως, δεν πουλάνε το κορμί τους, το νοικιάζουν. Οι νοικοκυρές είναι αυτές που το πουλάνε, όταν παντρεύονται».