…Ολιβερ Τουίστ 2011….

Γραφει η Ειρηνη Βεργοπουλου       Δεν ήταν αυτήν την Πέμπτη, που η βροχή ήταν πιο ήρεμη, αλλά δυό βδομάδες νωρίτερα, όταν έριξε δυνατά πολύ νερό και τάραξε την πόλη με τα συνεχώς τεταμένα νεύρα. Κάποιοι μιλήσανε τότε και για μαγνητικά πεδία, για εκλείψεις στα ουράνια σώματα, για καταιγίδες πιότερο στο μέσα μας , και όχι μόνο εκεί έξω.

Γύρναγα από τη δουλειά και είχα ήδη μουσκέψει , επειδή περπάτησα κάπως, και η κοκκαλιάρα ομπρελίτσα μου με τα λεπτά σιδεράκια της ήταν πολύ μίζερη για να με σώζει από την οργή των νερών.
Με βρεγμένα παπούτσια και μπουφάν μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα την επιστροφή, από κάπου στην Αχαρνών, μέσω εθνικής, προς το κέντρο.

Παντού λίμνες και ορατότητα πολύ κακή. Το αυτοκίνητό μου είναι παλιό και οι στοιχειώδεις υαλοκαθαριστήρες αγκομαχάνε να κάνουν τη δουλειά, σαν μπράτσα γερασμένου, βασανισμένου εργάτη. Τα τζάμια θολωμένα, και μόνο στο περίπου μπορούσα να διακρίνω τους μπρος, τους πίσω, τους πλαινούς οδηγούς -μόνο λόγω του ότι ξέρω τη διαδρομή και τα κατατόπια ήταν που κατάφερνα να μην με σκουντήξουν αλλάζοντας λωρίδες.....

«Η ξενιτεία και ο θάνατος αδέλφια λογούνται»

Tου Παντελη Μπουκαλα

Εμπειρη η δημοτική μούσα, εφοδιασμένη με τα πικρά αισθήματα που γέννησαν τα αλλεπάλληλα κύματα μετανάστευσης του ελληνικού πληθυσμού, εσωτερικής κατ’ αρχάς και κατόπιν προς την Ευρώπη, όταν άρχισε να καταρρέει η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μπροστά στους επελαύνοντες Τούρκους, είχε τους λόγους της να καταλήξει στο συμπέρασμα που ακεραιώνεται στο τρίστιχο «η ξενιτιά, η φυλακή, η φτώχεια, η ορφάνια, / τα τέσσερα ζυγιάστηκαν σ’ ένα βαρύ καντάρι, / και πιο βαριά η ξενιτιά με τα πολλά φαρμάκια». Και να μην έχεις υπάρξει μετανάστης ή να μην είχες στην οικογένειά σου ή στον φιλικό σου περίγυρο κάποιον που ξενιτεύτηκε, δεν έχεις τρόπο να μην ενστερνιστείς όσα υποστήριζε και ο ίδιος ο κ. Γ. Παπανδρέου, στην προσωπική του ιστοσελίδα, τον μακρινό καιρό του 2008, με αφορμή την απεργία πείνας δεκαπέντε μεταναστών στα Χανιά: «Οφείλουμε να σεβαστούμε ένα αξίωμα, ότι να είσαι μετανάστης ή πρόσφυγας δεν είναι καθόλου εύκολο».....

Μπούμερανγκ η «λαϊκή εξουσία» του Μ. Καντάφι

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ 
Στο αίμα πνίγει τη χώρα του ο Μουαμάρ Καντάφι προσπαθώντας απεγνωσμένα να διατηρήσει την εξουσία του, η οποία στο λυκόφως της δεν έχει σχεδόν τίποτα κοινό με το λυκαυγές της, σαράντα ολόκληρα χρόνια πριν, εκτός από το πολιτικά μεταλλαγμένο πρόσωπο του Λίβυου ηγέτη.

Ο Καντάφι μετατρέπεται έτσι σε μία τραγική φιγούρα από πολιτική σκοπιά, καθώς στο πρόσωπό του συνενώνονται τόσο ο φλογερός ενσαρκωτής του οράματος της καθυστερημένης εθνικοαπελευθερωτικής νίκης στη Λιβύη όσο και ο αιμοσταγής δεσπότης που προκάλεσε τον πλήρη εκφυλισμό του νικηφόρου εθνικοαπελευθερωτικού καθεστώτος, το οποίο καταρρέει παταγωδώς, όπως όλα τα αντίστοιχά του στον αραβικό κόσμο. Οσο και αν ακούγεται παράδοξο, η κατάρρευση του λιβυκού καθεστώτος είναι τόσο πολυαίμακτη επειδή η «Τζαμαχιρία» του Μουαμάρ Καντάφι, η «εξουσία των μαζών» και οι θεσμοί της είχαν πολύ πιο έντονο λαϊκό χαρακτήρα από τον εξαρχής ισχυρότατο στρατοκρατικό χαρακτήρα που είχαν άλλα αραβικά καθεστώτα, τα οποία επί δεκαετίες ακολούθησαν φιλολαϊκή πολιτική (Αίγυπτος, Αλγερία, Ιράκ, Συρία).

Φωτεινό παρελθόν
Ο νεαρός συνταγματάρχης Καντάφι πήρε με πραξικόπημα την εξουσία στη Λιβύη την 1η Σεπτεμβρίου του 1969, ανατρέποντας την ξενόδουλη και διεφθαρμένη μοναρχία του βασιλιά Ιντρίς.....

Περιμένοντας τους Εξωγήινους

Γραφει η Καίτη Βασιλάκου                                   Έχω την εντύπωση ότι όλοι λίγο πολύ βρισκόμαστε σε μια θολή αναμονή, μήπως και επικοινωνήσουμε κάποτε με εξωγήινα όντα, αναμονή αναμεμιγμένη με αρκετό φόβο και ανησυχία, όπως περίπου, όταν κλείνουμε ραντεβού με κάποιον γοητευτικό αλλά μυστηριώδη άγνωστο: υποπτευόμαστε δυνατές συγκινήσεις και ανατροπές, αλλά παράλληλα ανησυχούμε και για την προσωπική ακεραιότητά μας.

Παλιότερα κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν καταδεχόταν να ασχοληθεί με ένα τέτοιο θέμα. Μόνο στα μυθιστορήματα και στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας  κυκλοφορούσαν αυτοί οι Εξωγήινοι που είχαν την όψη  που ήθελε κάθε φορά ο συγγραφέας τους. Άλλες φορές μας έμοιαζαν - το πολύ πολύ να είχαν μυτερά αφτιά και να ήταν φαλακροί ή ελαφρώς παραμορφωμένοι – άλλες φορές ήταν τέρατα, ένα μίγμα χαρακτηριστικών από τα προϊστορικά ζώα που κατοικούσαν κάποτε στη Γη μας. Στη δεύτερη περίπτωση μάλιστα, αν και η τεχνολογία τους ήταν απείρως πιο προηγμένη από τη δική μας, είχαν το περίεργο βίτσιο να κυκλοφορούν, όπως τους είχε γεννήσει η μάνα τους......

«Η Λιβύη είναι στα πρόθυρα φριχτής αιματοχυσίας» ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΙ

Στον ΧΡΟΝΗ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ

Εδώ και δεκαετίες από τους κορυφαίους αναλυτές του Μεσανατολικού, ο Νόαμ Τσόμσκι, κατά γενική ομολογία «ο μεγαλύτερος διανοούμενος εν ζωή στον κόσμο», έχει κυριολεκτικά βομβαρδιστεί αυτές τις μέρες από τα διεθνή ΜΜΕ για σχόλια και αναλύσεις γύρω από τις δραματικές και συγκλονιστικές εξεγέρσεις στη Μέση Ανατολή. Πάντως, για μας, βρήκε πάλι λίγο χρόνο να μας αφιερώσει (μάλλον πολύ χρόνο!) και οι απόψεις του, όπως πάντα, έχουν τρομερή σπουδαιότητα, αφού στηρίζονται μόνιμα σε ακλόνητες λογικές βάσεις, σε αναμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα και σε αυστηρές, ενδελεχείς αναλύσεις.                                            Για να ξεκινήσουμε, ποια είναι η γενική εντύπωσή σας για το τι συνέβη στην Αίγυπτο και για τη φωτιά που απλώνεται σε όλη την υπόλοιπη Μέση Ανατολή;

Τα γεγονότα είναι πραγματικά θεαματικά. Το θάρρος, η αποφασιστικότητα και η αφοσίωση των διαδηλωτών είναι απερίγραπτα. Είναι η πιο εκπληκτική περιφερειακή εξέγερση στη σύγχρονη εποχή και οι συνέπειες είναι τεράστιες. Οσον αφορά τις Ηνωμένες Πολιτείες, ακολουθούν τη γνωστή συνταγή: Εννοώ, δηλαδή, πως η αντίδραση είναι αρκετά συνηθισμένη: Μάρκος, Ντιβαλιέ, Τσαουσέσκου... Παρέμεινε προσκολλημένος στους αγαπημένους σου δικτάτορες όσο πιο πολύ γίνεται. Υστερα κάνε στροφή 180 μοιρών και στείλ' τους να βοσκήσουν, όταν οι εσωτερικές δυνάμεις, συνήθως ο στρατός, στραφεί εναντίον τους, και μετά προσπάθησε να διαμορφώσεις ένα διαδοχικό καθεστώς που δεν θα αλλάξει πράγματα που είναι στρατηγικής σημασίας, ενώ θα διαγράψεις το παρελθόν και θα κάνεις ανακοινώσεις για τον παραδοσιακό ζήλο προς τη δημοκρατία......

Η αγάπη έχει τους πολλούς παράξενους δρόμους της.

και γαμώ τα ζευγάρια

ήμασταν μονίμως άφραγκοι, μαζεύοντας τις εφημερίδες της Κυριακής από τους
σκουπιδοτενεκέδες της Δευτέρας (και μαζί τα επιστρεφόμενα μπουκάλια
από τ' αναψυκτικά).
μονίμως μάς έκαναν έξωση απ' το παλιό μας σπίτι
μα σε κάθε νέο διαμέρισμα θα ξεκινούσαμε μια καινούρια ζωή,
μονίμως τραγικά καθυστερημένοι στο νοίκι, το ραδιόφωνο
να παίζει θαρραλέα στο σπαραγμένο ηλιοβασίλεμα, ζούσαμε σαν εκατομμυριούχοι, σαν να 'τανε ευλογημένες οι ζωές μας, και αγαπούσα τα ψηλοτάκουνα παπούτσια της
και τα σέξι φορέματά της, κι ακόμη τον τρόπο της να γελάει μαζί μου
έτσι που καθόμουνα με τη σχισμένη μου φανέλα στολισμένη με
τρύπες απ' τα τσιγάρα: ήμασταν φοβερό ζευγάρι, η Τζέην κι εγώ, αστράφταμε μες
στην τραγωδία της φτώχιας μας σαν να ήταν αστείο, σαν να μη
μας ένοιαζε και δεν μας ένοιαζε μας έπνιγε μες στον λαιμό κι εμείς
πεθαίναμε στα γέλια....

Το δεύτερο έλλειμμα Παιδείας

Tου Πασχου Mανδραβελη
Κάποτε η Αριστερά ήταν ένα μεγάλο και συμπληρωματικό σχολειό. Δίπλα στη χρήσιμη από πολλές σκοπιές, αλλά και αποστεωμένη από τις περισσότερες, «αστική εκπαίδευση», η Αριστερά ήταν ένας γόνιμος χώρος ανταλλαγής ιδεών. Χωρίς να εξωραΐζουμε όσα συνέβαιναν στις κομματικές οργανώσεις (υπήρχαν, ίντριγκες, πισώπλατες μαχαιριές, δογματισμοί και κυριαρχούσε ο σταλινισμός) ο ευρύτερος χώρος ήταν ένα εργαστήρι της νεωτερικότητας που στην Ελλάδα ήρθε με καθυστέρηση. Πολλά από τα παιδιά της μεταπολίτευσης, για παράδειγμα, έμαθαν ότι υπάρχει ο Δαρβίνος και η Εξέλιξη, όχι στο σχολείο (όπως θα έπρεπε), αλλά στο φροντιστήριο της νεωτερικότητας που ήταν ο ευρύτερος αριστερός χώρος.

Βεβαίως, πάντα στις διδαχές υπήρχε το αίτημα της επανάστασης. Εξωραϊσμένο και εκλογικευμένο. Το «βία στη βία της εξουσίας» ήταν σύνθημα περιθωριακών ομάδων και όχι σύνθημα της Αριστεράς. Η αδιέξοδη βία, ήταν χειρότερη από αυτό που σήμερα ονομάζεται «καναπές». Εθεωρείτο επικίνδυνη για τις δημοκρατικές κατακτήσεις του λαού.....

Ενας άλλος κόσμος

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Από το 18ο αιώνα, ο Βολτέρος (1694-1778) συμβούλευε: «Εάν δείτε Ελβετό τραπεζίτη να πέφτει από παράθυρο, ακολουθήστε τον: κάτι θα κερδίσετε».

Δυόμισι αιώνες αργότερα, όταν ξεσπούσε η κρίση του 2008, η σύσταση έδειχνε ξεπερασμένη, στο μέτρο που πρώτα θύματά της ήσαν τραπεζίτες, χρηματιστές, άνθρωποι του χρήματος. Οσοι από αυτούς επιβίωσαν, το οφείλουν στο υποβολιμαίο επιχείρημα: «Πολύ μεγάλοι, για να αφεθούν να καταρρεύσουν». Αλλά και όσοι έσβησαν, εφρόντισαν να αποκομίσουν πρόσθετο όφελος με εξαγορά από ισχυρότερο. Επειτα από τριετή παρένθεση, τα πράγματα έχουν επανέλθει στην πρότερη συνήθη κατάσταση: αυτοί που έπεφταν από τα παράθυρα το 2008, όπως οι της Λίμαν Μπράδερς, σήμερα έχουν αυξημένα προνόμια, με αναγκαίο τίμημα την περαιτέρω εξάρθρωση της οικονομίας και κοινωνίας, τη βαθύτερη εξουθένωση του ανθρώπου, αλλά επίσης καταλυτικότερη απώλεια ορατότητος. Το τίμημα συμπληρώνεται με αύξουσα κοινωνική ανυποληψία της τάξης του χρήματος, που αναβιώνει εφιαλτικές μνήμες του 1930 και του 1880. Η κρίση δεν ξεπερνιέται, αλλά συνεχίζεται, λόγω αδιαλλαξίας αυτών που την εδημιούργησαν. Σήμερα, η κρίση δεν είναι πρόβλημα, αλλά πρόσχημα, με το οποίο οι ωφελημένοι από αυτήν επωφελούνται ακόμη περισσότερο....

Συνεννόηση: η έμπρακτη μετάνοια

 Μιμης Ανδρουλακης  Είχαμε προειδοποιήσει προεκλογικά ότι ακόμα και η πιο επαρκής κυβέρνηση θα ήταν μικροσκοπική μπροστά στο μέγεθος του προβλήματος της χώρας, που σε τελευταία ανάλυση ήταν πρόβλημα αποτροπής της χρεοκοπίας. Χάθηκε η μοναδική ευκαιρία να σχηματιστεί τον Οκτώβριο του 2010, με κορμό τη νέα πλειοψηφία, μια κυβέρνηση έκτακτης εθνικής ανάγκης όπως την είχαμε περιγράψει στο Ε, Πρόεδρε!, ισοδύναμη μιας δημοκρατικής ανατροπής, ενός νέου «1909», που θα προκαλούσε εθνικό συναγερμό, θα στηριζόταν στην ευρύτερη κοινωνική και πολιτική συναίνεση και θα έβαζε έγκαιρα «ζώνη ασφαλείας» στη χώρα. Η χαμένη στιγμή όμως δεν επανέρχεται ποτέ η ίδια....

e-ΚΦΟΒΙΣΜΟΣ

Του Νίκου Ζαχαριάδη                                         Η κατάληψη του διαδικτύου και

η νέα θεοκρατία των τοξικών
e-βριστών!                                                       Σιγά-σιγά, το δίκτυο µοιάζει να παραδίδεται σε αυτά τα «ιντερνετικά τάγµατα ασφαλείας» που απειλούν όποιον δεν έχει την ίδια άποψη µε τους ίδιους. Που ξερνάνε µισαλλοδοξία, µίσος και απειλέςκαι βρίσκουν νόηµα στην ανύπαρκτη ζωή τους µέσα από τον e-κφοβισµό. Μια ελάχιστη µειοψηφία που σου δίνει την εντύπωση ότι αποτελεί κυρίαρχη τάση. Και πλέον έχει αρχίσει να συµπεριφέρεται σαν τέτοια. ∆ιότι κάναµε το χειρότερο που θα µπορούσαµε να κάνουµε: την πήραµε στα σοβαρά και την αφήσαµε να µας επηρεάσει. Τόσο παράλογο, σα να πιάνεις κουβέντα και να αφήνεις να σε επηρεάζει ο τρελός που αρχίζει ξαφνικά να φωνάζει προς το µέρος σου στη γωνία του δρόµου.   
  Οι ανώνυµοι (ή ψευδώνυµοι) e-βριστές µε τα κεφαλαία γράµµατα στα σχόλια είναι σαν τις αποικίες µυκήτων. Αναπτύσσονται όπου βρίσκουν το κατάλληλο περιβάλλον.....

Πυξίδα η λογική σε ζωές αταξίδευτες

Μόνος σου αν βρεθείς
φόρα παλτό την αντοχή σου
Έχει παράθυρα η μοναξιά
Μπάζει από παντού

                                                            Κοινό μυστικό πως η ζωή μας
είναι βιβλίο με φύλλα άκοπα
και χαρτοκόπτη κρατά στα χέρια του ο χρόνος μόνο

                                                                 Τι άλλο να σας πω;
Τι ξέρω κι εγώ;
Στην ουρά περιμένω να βγάλω εισιτήριο.                     

Λιλή Ντίνα                                                             Ποιείν   

      

Οικονομική Θεοκρατία

Του ΜΗΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Ο μεγάλος οραματιστής και φιλόσοφος Philip Dick υποστήριζε ότι «το βασικό εργαλείο για το χειρισμό της πραγματικότητας είναι οι λέξεις. Εάν κάποιος μπορεί να τις ελέγξει, μπορεί να κατευθύνει και τους ανθρώπους που πρέπει να τις χρησιμοποιούν». Ο ισχυρισμός αυτός αποδεικνύεται ορθός στην πράξη, μέσα από τη μελέτη της ανθρώπινης Ιστορίας.

ΛΕΞΕΙΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ και συνήθως δυσνόητες πλασάρονται και μορφοποιούνται σταδιακά στις συνειδήσεις μας ως υπαρκτές οντότητες, για όσο χρόνο χρειαστεί, ανάλογα με το πόσο συχνά αναπαράγονται. Μνημόνιο, χρέος, spreads, ΔΝΤ, τρόικα και οίκοι αξιολόγησης είναι μόνο μερικοί από τους όρους που «εισέβαλαν» τους τελευταίους μήνες στην καθημερινότητα των Ελλήνων......

Η ΑΕΚ κοντά στους μετανάστες απεργούς πείνας...

Μέλη του Σωματείου της ΑΕΚ κοντά στους μετανάστες απεργούς πείνας Σήμερα το απόγευμα, μέλη της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ θα επισκεφθούν το κτίριο της Υπατίας για να συμπαρασταθούν στον αγώνα των μεταναστών. Με αφορμή την επίσκεψη, μέλη του Δ.Σ. του Σωματείου Α.Ε.Κ. και μελών Ερασιτεχνικής Α.Ε.Κ. εξέδωσαν την ακόλουθη ανακοίνωση:

Ο αγώνας των 300 μεταναστών που κάνουν απεργία πείνας για το δικαίωμα στην προσωπική αξιοπρέπεια, στην εργασία και στο να ορίζουν την ίδια τη ζωή τους, μας συγκινεί ιδιαίτερα, ως μέλη της ΑΕΚ, αφού εγείρει μνήμες που παραπέμπουν στη διαδρομή των ξεριζωμένων ιδρυτών του αθλητικού σωματείου μας, της ΑΕΚ και χιλιάδων άλλων συμπατριωτών μας:
Πρόσφυγες κυνηγημένοι και ξεριζωμένοι εξ αιτίας των πολέμων και των εθνικών εκκαθαρίσεων, αργότερα μετανάστες με την ελπίδα να επιβιώσουν, να ξεφύγουν από τη φτώχεια ή τις κοινωνικές και πολιτικές διώξεις, έγιναν κι αυτοί θύματα μιας...άγριας εκμετάλλευσης, πάνω στην οποία χτίστηκε ο σημερινός πλούτος των λεγόμενων «ανεπτυγμένων» χωρών.....

Τα διόδια της... Παλιοβούνας

Του Κωνσταντινου Ζουλα 

Kάθε φορά που βρίσκομαι στη γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, νιώθω ότι βλέπω την επιτομή του ελληνικού σουρεαλισμού. Διότι πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα του πλανήτη που ακριβοπληρώσαμε μια υπερσύγχρονη γέφυρα, χωρίς να φτιάξουμε τους καρόδρομους που οδηγούν σε αυτήν. Οποιος ξέρει τι εστί Παλιοβούνα, καταλαβαίνει. Πρόκειται για τον μοναδικό δρόμο που «ενώνει» τη Δυτική Ελλάδα με τη γέφυρα, με μια λωρίδα ανά κατεύθυνση και με τα βράχια του βουνού να κρέμονται πάνω από το κεφάλι σου. Τον τραγέλαφο επιβεβαιώνει και σχετική πινακίδα. «Προσοχή πτώση λίθων», λέει, ωσάν να μπορείς να προλάβεις το κακό, αν, ο μη γένοιτο, σου συμβεί.

Ξαναθυμήθηκα τον συνδυασμό δέους και οργής που αισθάνομαι όταν διασχίζω τη γέφυρα, διαβάζοντας προχθές την ανακοίνωση της εταιρείας που την εκμεταλλεύεται. Αφού επικαλείται «τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες» και δηλώνει πως «εξήντλησε όλα τα περιθώρια», μας ενημερώνει ότι....

Χάριν παιδιάς

Tου Παντελη Μπουκαλα

Παιδιά, όταν παίζαμε μπάλα, για να μοιραστούμε σε κάπως ισοδύναμες ομάδες, βάζαμε πόδι, ποιος θα πατήσει πρώτος τον άλλον, ώστε να διαλέξει τους καλύτερους. Οι δύο αρχηγοί (οι κοινώς αναγνωριζόμενοι σαν πιο τεχνίτες ή οι ιδιοκτήτες της σπάνιας τότε μπάλας) στέκονταν ο ένας απέναντι στον άλλον σε δυο-τρία μέτρα απόσταση και, αφού έστριβαν ένα νόμισμα για τη σειρά, έβαζαν το ένα πόδι μπροστά από το άλλο ώσπου να συναντηθούν με τον αντίπαλο.

Για να πετύχουν την πολυπόθητη πρωτιά στην επιλογή σκαρφίζονταν τη μια πονηριά πάνω στην άλλη, έβαζαν δηλαδή και μισό πόδι, ακόμα και τη μύτη, πατώντας στην άκρη των δαχτύλων, αφού οι κανόνες φτιάχνονταν κάθε φορά από την αρχή, συνήθως σύμφωνα με το δίκαιο του ισχυρότερου. Δεν ήταν σπάνιο, λοιπόν, να τσακωθούμε για τα καλά πριν καν αρχίσει το καθαυτό παιχνίδι· αλλά κι ο καβγάς μας ένα παιχνίδι ήταν τελικά, ούτε χρήματα είχαμε να μοιράσουμε ούτε εξουσίες......

Η Αθήνα από το Διάστημα!

Από εκεί ψηλά όλες οι ασχήμιες της εξαλείφονται. Η Αθήνα απαθανατίστηκε από το διάστημα από τον ιταλό αστροναύτη Πάολο Νέσπολι, μέσα από το θόλο του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Προ ημερών ο ίδιος είχε φωτογραφήσει το κυκλαδίτικο νησί της Ανάφης.

Ο γυάλινος θόλος του Σταθμού προστέθηκε το 2009 για να βοηθήσει τους έξι αστροναύτες να προσδιορίζουν τη θέση τους, καθώς και στην πραγματοποίηση εργασιών στο εξωτερικό του. Το πανοραμικό παρατηρητήριο " Cupola" έχει πλέον κερδίσει μία ξεχωριστή θέση στην καθημερινότητά τους.

Μέσα από τα επτά μεγάλα παράθυρά του, το παρατηρητήριο προσφέρει μοναδική θέα προς το διάστημα και τη Γη. Ο Νέσπολι, όποτε έχει ελεύθερο χρόνο, ακόμα και για πέντε μόνο λεπτά, δεν χάνει την ευκαιρία να ρίξει έστω και μια κλεφτή φωτογραφική ματιά στη Γη. ...

Διαμαρτυρία χωρίς πολιτική μορφή

Tου Νικου Ξυδακη

Το πλήθος ήταν μεγάλο προχθές στους δρόμους της Αθήνας, μέρα γενικής απεργίας. Αλλά τα πρόσωπα ήταν σκυθρωπά. Περίσσευε η απογοήτευση, σχεδόν απόγνωση· αυτή έδινε τον τόνο και όχι η οργή. Και κυριαρχούσαν συντριπτικά άνθρωποι ώριμοι, μεσήλικοι και μεγαλύτεροι, άνθρωποι της εργασίας, κάτω από πανό επαγγελματικών ενώσεων και συχνά με στολές εργασίας. Κάθε ομάδα έχει τα δικά της προβλήματα, δικά της αιτήματα, βιώνει το δικό της βάσανο· οι διαμαρτυρίες τους ακούγονταν παράλληλες, αποσπασμένες η μία από την άλλη και ως εκ τούτου, ελάχιστα δραστικές. Μένουν διαμαρτυρίες, κλαδικές, επαγγελματικές, οικονομικές· εκφράζεται ο φόβος της καταστροφής, εκφράζεται η απελπισία, αλλά αυτά δεν μετασχηματίζονται σε πολιτικό αίτημα, σε πολιτικό λόγο. Εξ ου και η διάχυτη αμηχανία. Ο κόσμος της εργασίας εξακολουθεί να κατεβαίνει στον δρόμο, προσπαθώντας να υπερασπιστεί τα παλιά αυτονόητα. Αλλά η ογκούμενη απόγνωση, στα όρια υπαρξιακού αδιεξόδου, αδυνατεί να λάβει πολιτική μορφή.......

ΑΠΤΟΗΤΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΑΤΟΙ !...

Αναδημοσιευση απο ΛΟΓΟΠΛΟΚΙΕΣ                                       Εντάξει, οι τράπεζες διαχειρίζονται τις αποταμιεύσεις των πολιτών, τον καρπό της δουλειάς και των κόπων, ατόμων, οικογενειών και επιχειρήσεων και γι αυτό πρέπει να αντιμετωπίζονται με προσοχή και υπομονή, αλλά ως πόσο και ως πότε ;

Η περίπτωση των ελλήνων τραπεζιτών ταιριάζει απόλυτα στο σκηνικό της τολμηρής, αλλά σοφής παροιμίας «εδώ ο κόσμος καίγεται και το μουνί χτενίζεται !...». Η χώρα και η οικονομία βρίσκονται σε πρωτοφανή και υπαρξιακή κρίση, το ημιβυθισμένο κράτος προσπαθεί απεγνωσμένα να σώσει τα απαραίτητα και μεταξύ αυτών το τραπεζικό σύστημα, οι ενισχύσεις και οι εγγυήσεις πέφτουν σύννεφο - την ίδια ώρα που εργαζόμενοι και επιχειρήσεις βογγάνε και λιμοκτονούν - κι αυτοί, απτόητοι και ατάραχοι να διαγκωνίζονται και να κονταροχτυπιούνται για το τουπέ και για το λουφέ !

Μιλάμε για το πιο προκλητικό φαινόμενο στη σημερινή ελληνική κοινωνία, για την πιο.....

Όταν ο άνεμος της Ανατολής σαρώνει την υπεροψία της Δύσης, του Αλέν Μπαντιού

Ως πότε η αποκαμωμένη Δύση, η «διεθνής κοινότητα» εκείνων που θεωρούνται άρχοντες του κόσμου, θα συνεχίσει να παραδίδει μαθήματα καλής διακυβέρνησης και συμπεριφοράς σε ολόκληρο τον κόσμο; Δεν είναι αστείο να βλέπουμε μερικούς επαγγελματίες διανοούμενους να προσπαθούν να μάθουν στους εκπληκτικούς λαούς της Αιγύπτου και της Τυνησίας την αλφάβητο της «δημοκρατίας»; Οποία επιμονή αποικιακής υπεροψίας! Εν μέσω της πολιτικής μιζέριας που μας κατακλύζει τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, δεν είναι προφανές ότι εμείς πρέπει να διδαχτούμε τα πάντα από τις τρέχουσες λαϊκές εξεγέρσεις;

Ναι, πρέπει να γίνουμε μαθητές αυτών των κινημάτων και όχι των ηλίθιων καθηγητών τους. Διότι δίνουν ζωή σε ορισμένες πολιτικές αξίες που προσπαθούν από καιρό να μας πείσουν ότι έχουν εξαφανιστεί – κυρίως εκείνη που υπενθύμιζε πάντοτε ο Μαρά: όταν πρόκειται για ελευθερία, ισότητα, χειραφέτηση οφείλουμε τα πάντα στις λαϊκές εξεγέρσεις.
Αυτό που μας θύμισαν οι Αιγύπτιοι και οι Τυνήσιοι είναι ότι η μόνη δράση που αρμόζει σε έναν σκανδαλώδη διαμοιρασμό της εξουσίας είναι ο μαζικός ξεσηκωμός, και σε αυτή την περίπτωση η μόνη λέξη που αρμόζει είναι το «φύγε»......

Τι πρέπει να κάνουμε; Απαντά ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Π. Κοροβέσης

Σήμερα η Ελλάδα, σαν κρατική και κοινωνική υπόσταση, είναι υπό διάλυση. Αν τα πράγματα συνεχιστούν με τους ίδιους ρυθμούς, σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, θα καταλήξει ένα μεγάλο οικόπεδο με περιφερόμενους νομάδες, ιθαγενείς και μετανάστες, που θα αποζητούν απελπισμένα δουλειά. Το κράτος θα περιοριστεί σε ένα γιγαντιαίο στρατό καταστολής, που εκτός από την αστυνομία θα χρησιμοποιεί και το στρατό. Η Βουλή θα γίνει ένα κακόγουστο θέαμα με διορισμένους από τα κόμματα βουλευτές- ας μη ξεχνάμε πως έρχεται η λίστα- κι όλος ο πλούτος της χώρας θα μοιράζεται ανάμεσα στα μεγαθήρια της παγκόσμιας οικονομίας, της ντόπιας ελίτ καθώς και στους πλούσιους πολιτικούς που θα εισπράττουν τα μεσιτικά τους από την εκποίηση της χώρας.

Το όλο πολιτικό σύστημα που στηρίζει τη παγκόσμια τάξη δεν είναι διπολικό αλλά τριπολικό. Καθώς το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, που κυβερνούν εναλλάξ τη χώρα, νομιμοποιούνται με την αριστερή αντιπολίτευση του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, που τους προσδίδει το άλλοθι της Δημοκρατίας. Χωρίς ποτέ να θέτει το πρόβλημα της ανατροπής του υπάρχοντος καθεστώτος, προτείνοντας παράλληλα μιαν εναλλακτική λύση, άμεσα εφαρμόσιμη, εφικτή στην προοπτική του χρόνου, ξεκινώντας τη από το εδώ και τώρα....

Λιβύη: Μια πλούσια... φτωχή χώρα

Της Χριστιάννας Λούπα                                     Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΠΕΚ η ημερήσια παραγωγή πετρελαίου της Λιβύης τον περασμένο Ιανουάριο ήταν 1,59 εκατομμύρια βαρέλια, που ισοδυναμούν με το 8% της ημερήσιας αμερικανικής κατανάλωσης και το 36% της μέσης ημερήσιας παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου. Η Λιβύη ειδικότερα, είναι η όγδοη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός μεταξύ των χωρών - μελών του ΟΠΕΚ. Από την έναρξη όμως των συγκρούσεων η παραγωγή αργού πετρελαίου της χώρας έχει μειωθεί κατά 100.000 βαρέλια ημερησίως. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εξ άλλου, είναι αυτή που θα υποστεί τις κυριότερες συνέπειες και κυρίως η Ιταλία, καθώς η ιταλική κρατική εταιρεία πετρελαίου διατηρεί εγκαταστάσεις στο έδαφος της Λιβύης και επί πλέον η Ιταλία εισάγει από τη Λιβύη το 1/6 του φυσικού αερίου που χρειάζεται.....

Οι παραβάτες απεργοί πείνας

Από τη σημερινή ειδησεογραφία ξεχωρίζω την παρακάτω είδηση: «Τη δίωξη του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόση Πελεγρίνη, των 300 μεταναστών που είχαν προχωρήσει στην κατάληψη της Νομικής και οκτώ μελών οργανώσεων για την προάσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών ζητεί με το πόρισμά του ο εισαγγελέας Εφετών Σπύρος Μουζακίτης, μετά την ολοκλήρωση της προκαταρκτικής εξέτασης».

Έχω μια απορία: σε περίπτωση που κάποιος από τους 300 παραβάτες απεργούς πείνας πεθάνει, το «αδικήματα» που διέπραξε παραγράφονται – όπως ισχύει στην περίπτωση των ζώντων βουλευτών – ή θα παραπέμπεται σε δίκη μετά θάνατον;      Γκασμεντ Καπλανι                Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε; 

Ο γαλαξίας μας περιέχει 50 δις πλανήτες!

Ο Μπορούκι και οι συνεργάτες του εκτιμούν ότι ένα στα δύο άστρα του γαλαξία μας (που υπολογίζονται σε περίπου 100 δισεκατομμύρια συνολικά) έχει τουλάχιστον ένα πλανήτη γύρω του, άρα υπάρχουν συνολικά 50 δισεκατομμύρια εξωπλανήτες, οι οποίοι μπορεί όμως να είναι πολύ περισσότεροι, αφού είναι φυσικό πολλά άστρα να έχουν περισσότερους από ένα πλανήτη. Επίσης, εκτιμάται ότι ένα στα 200 άστρα έχει πλανήτες σε τροχιά στην «κατοικήσιμη ζώνη» (έτσι προκύπτει ο αριθμός των 500 εκατ. εν δυνάμει κατοικήσιμων εξωπλανητών). Μάλιστα, δεν αποκλείεται τα άστρα του γαλαξία μας να είναι πολύ περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια, καθώς, σύμφωνα με εκτιμήσεις ενός επιστήμονα του πανεπιστημίου Γιέηλ, μπορεί να είναι τριπλάσια τελικά (γύρω στα 300 δισεκατομμύρια), οπότε σε αυτή την περίπτωση πολλαπλασιάζεται ανάλογα και ο αριθμός των εξωπλανητών.....

ΜΜΕ-το πάρτι έληξε

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice, 23.2.11

Οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα για τη διανοµή της κρατικής διαφήµισης στα Μέσα του Εκβιασµού. Για τα έντυπα που κυκλοφορούν στο όνοµα µιας ταχυδροµικής θυρίδας, χωρίς υπογραφές αλλά µε 2-3 καταχωρήσεις ∆ΕΚΟ µέσα. Για τις εφηµερίδες που υπάρχουν µόνο για να κρεµάνε στο περίπτερο έναν τίτλο, χωρίς αναγνώστες. Τίποτα για τα περίεργα δάνεια δανεικά κι αγύριστα, τις επιδοτήσεις που καταλήγουν στις τσέπες αντί στον εκσυγχρονισµό των Μέσων. ∆εν αποκαλύπτουν τις εκδοτικές οφειλές από φόρους και ΦΠΑ, τη µη καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών στα ταµεία. ∆εν λένε τίποτα που µια δεκαετία δεν προκηρύσσονται οι ραδιοτηλεοπτικές άδειες και έχουν γίνει τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις «κλειστό επάγγελµα» όπου κάποιοι πλουτίζουν πουλώντας και αγοράζοντας τις «άδειες», την περιουσία δηλαδή του δηµοσίου.

Μια φορά πριν από χρόνια, για να µην πάω έτσι να χτυπήσω την πόρτα, είχα ζητήσει από ένα φίλο να µε στείλει σε µια τράπεζα, κρατική ήταν τότε. Στο γραφείο του υπεύθυνου δανείων αυτός µου εξηγούσε τα πρακτικά, εγώ ρωτούσα ποιο είναι το επιτόκιο.....

Το κέντρο της Αθήνας και τα προάστια της Αττικής

Γραφει η Καίτη Βασιλάκου                               Γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 70 ήρθε και στην Ελλάδα η μόδα της εγκατάλειψης του κέντρου της πόλης και της απόσυρσης στα προάστια που υπόσχονταν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, καθαρή ατμόσφαιρα, πράσινο, κήπους και άφθονο ελεύθερο χώρο για να παρκάρει κανείς το αυτοκίνητό του  και για να κάνει ήρεμους περιπάτους μακριά από το θόρυβο και το συνωστισμό της πόλης.

Από τότε το κέντρο της πρωτεύουσας άρχισε σιγά-σιγά να απαξιώνεται και όσοι είχαν τη δυνατότητα, έφευγαν για τα κοντινά προάστια της Αττικής που ακόμα τότε ήταν αραιοκατοικημένα και πολύ ήσυχα. Δυο δεκαετίες αργότερα τα προάστια αυτά ήταν πια πυκνοκατοικημένα, με πολυκατοικίες παραταγμένες τη μια δίπλα στην άλλη και με ένα μικρό κήπο γύρω τους που έδινε την ψευδαίσθηση της εξοχής. Χώρο για να παρκάρει κανείς δεν έβρισκε εύκολα και ο περίπατος στους στενάχωρους δρόμους με τα μικρά πεζοδρόμια ήταν προβληματικός, καθώς είχαν αυξηθεί υπέρμετρα τα τροχοφόρα. Ο θόρυβος και ο συνωστισμός είχαν επίσης αυξηθεί, η δε ατμόσφαιρα ήταν πλέον το ίδιο σχεδόν μολυσμένη με αυτή του κέντρου. .......

Η Βουλή των δικηγόρων

Tου Πασχου Μανδραβελη

Το καλό είναι ότι οι βουλευτές μετέχουν πλέον ενεργά στη νομοθετική διαδικασία. Επαψαν να λειτουργούν σαν στρατιωτάκια ακούνητα κι αμίλητα, που απλώς επικυρώνουν ή καταψηφίζουν τα νομοσχέδια της κυβέρνησης. Πιέζουν για αλλαγή των νομοσχεδίων, και -όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο- πετυχαίνουν τροποποιήσεις. Το κακό είναι ότι όλες οι τροποποιήσεις για τις οποίες πιέζουν και, δυστυχώς επιτυγχάνουν, έχουν σκοπό τη συντήρηση σημερινών στρεβλών καταστάσεων, τη διατήρηση προνομίων συντεχνιών και γενικώς το φρενάρισμα κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας που έχει ανάγκη ο τόπος.

Ετσι, τον τελευταίο καιρό, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ «επαναστάτησαν» για δύο πράγματα: Πρώτον, το απαράγραπτο δικαίωμα του Ελληνα (ψηφοφόρου τους) να χτίζει όπου θέλει κι όσο θέλει. Το νομοσχέδιο της κ. Τίνας Μπιρμπίλη, που απαγορεύει την κατάτμηση αγροτεμαχίων κάτω των δέκα στρεμμάτων σε περιοχές Natura, βρήκε τη σθεναρή αντίσταση, πρωτίστως βουλευτών της Χαλκιδικής, ενός πανέμορφου τόπου που βιάστηκε από την άναρχη οικιστική ανάπτυξη. Παρά τις «βελτιώσεις» που επιχειρεί η υπουργός, το νομοσχέδιο δεν θα περάσει, για να συνεχιστεί το καρακατσουλιό στην ύπαιθρο.....

Λατουφ: Καντάφι

Γκουαντανάμο: H ιστορία ενός κολαστηρίου

Σαν σήμερα, στις 23 Φεβρουαρίου του 1903, υπογράφτηκε το συμβόλαιο με το οποίο η Κούβα μίσθωνε επ’ αόριστον στις ΗΠΑ το νότιο τμήμα του κόλπου Γκουαντάναμο για τη δημιουργία βάσης πεζοναυτών, εδραιώνοντας τον έλεγχο των Αμερικανών στην περιοχή. Η μετατροπή του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης υπόπτων για τρομοκρατία και η διαρκής καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συνεχίζει να απασχολεί την παγκόσμια κοινότητα.

Ο κόλπος του Γκουαντάναμο, τον οποίο ο Χριστόφορος Κολόμβος ονόμαζε «Μεγάλο Λιμάνι» (Puerto Grande), βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της Κούβας. Οι απόκρημνοι βραχώδεις λόφοι που το περιβάλλουν το απομονώνουν από την ενδοχώρα και το καθιστούν φυσικό οχυρό, δικαιολογώντας το αμερικανικό ενδιαφέρον γι’ αυτό.

Η παρουσία των ΗΠΑ στην περιοχή χρονολογείται από τις 10 Ιουνίου του 1898, κατά τη διάρκεια του ισπανοαμερικανικού πολέμου, όταν αποβιβάστηκαν οι πρώτοι Αμερικανοί πεζοναύτες και χρησιμοποίησαν την περιοχή για τις επιχειρήσεις τους. Μετά τη νίκη τους, εγκαταστάθηκε εκεί ένα καθεστώς υποτελών τους, υπό τον πρώην Αμερικανό πολίτη και πρώτο πρόεδρο της Κούβας, Τομάς Εστράδα........

Ένας παρανοϊκός κλόουν...

Του Γκασμεντ Καπλανι                                        Είδα χθες το βράδυ στο Αλ Τζαζίρα τον Καντάφη. Το πρόσωπό του, το παραλήρημά του, τις χειρονομίες του, το Πράσινο Βιβλίο του, την σκηνή που είχε στήσει: τα ερείπια που παρέπεμπαν στις βόμβες των Αμερικανών.

Ο «Στρατηγός» Καντάφη ήρθε στην εξουσία το 1969 με ένα διάγγελμα στο ραδιόφωνο. «Οι στρατιωτικές δυνάμεις έδιωξαν το αρχαϊκό και αντιδραστικό καθεστώς» είπε τότε. Τώρα προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία με ένα διάγγελμα στην τηλεόραση. Λέει πως δεν θα φύγει, πως θα πολεμήσει μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματος του, καλεί όσους τον στηρίζουν να σκοτώσουν όσους θέλουν να τον διώξουν. Δεν τον ενδιαφέρει τι θα γίνει με την Λιβύη. Δεν τον ενδιέφερε ποτέ.

Ο Μπεν Αλί και ο Μουμπάρακ ήταν κουρασμένοι δικτάτορες. Την τελευταία στιγμή φρόντιζαν να σώσουν τα «λάφυρα» που είχαν μαζέψει. Είχαν αίσθηση της έννοιας του «συμβιβασμού» που ο κάθε "ορθολογικός" τύραννος κρατά ως τελευταίο όπλο για την επιβίωσή του. Ο Καντάφη όχι. Εκείνος πιστεύει στα αλήθεια ότι είναι Θεός. Ότι είναι Πνεύμα. Ο Καντάφη δεν προσποιείται τον παρανοϊκό. Ο Καντάφη είναι παρανοϊκός.....

Τα φαρμακερά φάρμακα

Τώρα πια είμαι σίγουρος ότι η λέξη φάρμακο βγαίνει ετυμολογικά από τη λέξη φαρμάκι. Και είμαι σίγουρος γιατί από τις σημερινές τιμές και τις ελλείψεις τους μόνον έτσι μπορούν να χαρακτηριστούν.
Φτωχοί άνθρωποι με καρδιακά νοσήματα, ανάγκη για γάζες, υψηλή πίεση, καρκινοπαθείς και άλλοι που πληρώνουν τα φάρμακα, είτε εξ ολοκλήρου από την τσέπη τους, είτε με συμμετοχή, βρίσκονται σε αδιέξοδο. Από την άλλη, κοπρίτες πολιτικοί, πλούσιοι ή παρασιτούντες, έχουν χεσμένη την όποια αύξηση γιατί εμείς πληρώνουμε και τα δικά τους, εκτός από τα αναγκαία για την επιβίωσή μας «φαρμάκια» και οι βιομήχανοι συνεχίζουν να κοιτούν από το παράθυρο της βίλλας τους τα αυτοκίνητα των σεκιούριτι, που τους φέρνουν με τα τσουβάλια τα κέρδη από αυτούς, που προσπαθούν να κρατηθούν με κάθε τρόπο στη ζωή… και οι κοπρίτες πολιτικοί κρυφογελούν για το αδύναμο πόπολο που υποφέρει και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς....

Κάθε χώρα έχει το ποδόσφαιρο που της αξίζει

Του Στέλιου Κούλογλου

Ως το πιο λαϊκό άθλημα, το ποδόσφαιρο εκφράζει τη νοοτροπία και την κουλτούρα μιας χώρας.

Οι Αργεντίνοι και οι Βραζιλιάνοι παίζουν σαν να χορεύουν. Οι Γερμανοί είναι οι πιο οργανωμένοι απ’ όλους, δεν αφήνουν τίποτα στη τύχη και δεν το βάζουν κάτω, ακόμη κι αν χάνουν με δυο γκολ 5 λεπτά πριν λήξει το ματς. Πoλλά παιχνίδια συμβολίζουν και την πολιτική πραγματικότητα ή είναι επηρεασμένα από την πολιτική συγκυρία: οργανώνοντας το τελευταίο Μουντιάλ,η Νότια Αφρική προσπάθησε να ενώσει τους κατοίκους της χώρας που παραμένουν διχασμένοι λόγω των μεγάλων κοινωνικών και φυλετικών διαφορών. Όταν το 1990 στο γήπεδο του Ζάγκρεμπ οι Κροάτες φίλαθλοι γιούχαραν τον Εθνικό Ύμνο πριν από έναν αγώνα της Εθνικής (της ενιαίας τότε) Γιουγκοσλαβίας, οι πιο οξυδερκείς παρατηρητές κατάλαβαν ότι η διάλυση της χώρας ήταν αναπόφευκτη.

Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα.....

Μέχρι το τέρμα

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι μέσα στους παγετώνες της Εποχής των Αλαζόνων. Στέκονται όλοι σε μια στάση λεωφορείου κι ας γνωρίζουν ότι η γραμμή «Ελπίδα-Όνειρο» έχει καταργηθεί προ πολλού. Έχουν την περίεργη εμμονή να βγαίνουν από το σπίτι τους και να μην κρατούν ποτέ ομπρέλα ακόμα και αν το σύστημα βρέχει τόσο άδικο που σε τρυπάει μέχρι το μεδούλι. Πάντα στην μια τους τσέπη έχουν το εισιτήριο, που χρόνια ένας εισπράκτορας της Εντιμότητας δεν βρέθηκε να τους το ακυρώσει.

Όλοι στην ίδια στάση χωρίς υπόστεγο στέκονται αμίλητοι κοιτώντας τα λεωφορεία άλλων γραμμών να περνούν κάθε λεπτό αιώνες τώρα. Η γραμμή που έχει την περισσότερη κινητικότητα είναι η «Κατάφαση-Λησμονιά». Όλα τα λεωφορεία της, από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί, είναι ασφυκτικά γεμάτα από πλάσματα που έχουν πάντα τα ρούχα τους στεγνά, όσο άδικο κι αν βρέχει, ενώ το πρόσωπό τους δεν έχει ούτε μία ρυτίδα. Μόνο τα μάτια τους που κοιτούν έξω από τα χνωτισμένα παράθυρα έχουν την θαμπάδα των νεκρών βλεμμάτων....

Καντάφι: Από επαναστάτης… μακελάρης

Του Γιάννη Σιδέρη                                      «Κατεβείτε  στο δρόμο, καταλάβετέ τον … δεν πρέπει  να σταματήσει η διαδήλωση. Οι αστυνομικοί σας χτυπάνε; Χτυπήστε τους κι εσείς...»

Αυτά είναι πύρινα λόγια ενός Λίβυου... Όχι, δεν είναι κάποιου από τους τωρινούς διαδηλωτές που με το πάθος τους πυρπολούν τους δρόμους και τις ζωές τους, πεθαίνοντας στις ανήσυχες μέρες της Βεγγάζης και την Τρίπολης.   Είναι του ίδιου του συνταγματάρχη Καντάφι, μόνο που τα απηύθυνε  προ εικοσαετίας σε …αιγύπτιους διαδηλωτές!

Ο Καντάφι, δεν ήταν κάποτε ο τυπικός αφρικανός δικτάτορας,  όπως τον είχε πολιτογραφήσει η προκατάληψη της δυτικής πολιτικής και η ευπείθεια της δυτικής δημοσιογραφίας. Απλώς κατάντησε  τέτοιος!  Τα πρόσωπα των νεκρών στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, είναι η επιγραφή θανάτου ενός ακόμα  ονειροπόλου, που η απόλυτη εξουσία τον διέφθειρε.

Δεν ξεκίνησε έτσι ο εκκεντρικός και οραματικός συνταγματάρχης το ΄69....

Δημήτρης Λάγιος

Απο το μπλοκ ΤΕΧΝΗΣ ΠΟΝΗΜΑΤΑ                                Αφιέρωµα στον ∆ηµήτρη Λάγιο πραγµατοποιείται στη Στέγη Γραµµάτων και Τεχνών του Ιδρύµατος Ωνάση (Λεωφ. Συγγρού 107-109, τηλ. 210-9005.800) στις 20.30, στο πλαίσιο του Κύκλου Ελληνικού Τραγουδιού «Ο Αγνωστος Ελληνισµός». Μια εκδήλωση που εστιάζει στον ζακυνθινό µουσικοσυνθέτη που έφυγε πολύ πρόωρα από τη ζωή, µόλις σε ηλικία 38 ετών. Θα παρουσιαστούν έργα του σε πρώτη πανελλαδική εκτέλεση, τα οποία θα πλαισιώνουν µεγάλες στιγµές από το συνθετικό του corpus.

22 Φεβρουαρίου 2011 20:30 Κεντρική ΣκηνήΤραγουδούν οι Παντελής Θαλασσινός, ∆ώρος ∆ηµοσθένους, Αρετή Κετιµέ, Γιώργος Φλωράκης, ∆ηµήτρης Υφαντής, Υακίνθη Λάγιου, Φωτεινή Βελεσιώτου. Εισιτήρια: 10 (φοιτητικό) έως 40 ευρώ.

Δημήτρης Λάγιος - Γεια σου κύριε Μενεξέ
Ποίηση Οδυσσέα Ελύτη
Ερμηνεία Τάνια Τσανακλίδου          

Ο Δημήτρης Λάγιος σπούδασε...

ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ, ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ! (χωρίς το φόβο της πτώχευσης)

ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ      Μάλλον με νοσταλγία αναπολούν στην κυβέρνηση τις δημοσκοπήσεις πέρυσι το Μάιο, λίγο μετά την αναγγελία των μέτρων του περίφημου μνημονίου. Τότε το 56% των πολιτών δήλωνε πως αποδεχόταν και πως θα στηρίξει τα μέτρα, όσο σκληρά και αν είναι, προκειμένου η χώρα να αποφύγει την χρεωκοπία (ΚΑΠΑ research, ALCO, Μάιος 2010). Επίσης το 76% συμφωνούσε πως πρέπει να περιοριστούν στο ελάχιστο οι απεργίες! Βέβαια το δίλημμα όπως τέθηκε τότε ήταν οριακό. Ή λιτότητα ή πτώχευση, ή περικοπές ή στάση πληρωμών. Με άλλα λόγια η επιλογή ήταν περίπου μονόδρομος, εμπρός στον κίνδυνο να καταρρεύσει το κράτος.

Ασφαλώς και η κοινωνία δεν έδινε με τη στάση της λευκή επιταγή στην κυβέρνηση. Απαιτούσε αφ’ ενός τα μέτρα να είναι κοινωνικά δίκαια και αφ’ ετέρου να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι. Ζητούσε ακόμη να προστατευτούν οι ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες και να προχωρήσουν μια σειρά από θεσμικές αλλαγές που θα καταργήσουν την ατιμωρησία των πολιτικών προσώπων, ειδικά όσων διασπάθισαν δημόσιο χρήμα.....

Ο τηλεοπτικός χάρτης μιας κακιάς δημοκρατίας

Aναδημοσιευση απο το SPAMMER        Δεν βλέπω τηλεόραση. Η αλήθεια είναι ότι κάποτε δεν προλάβαινα και ήθελα να βλέπω αλλά πλέον που προλαβαίνω δεν θέλω να βλέπω. Είχα πάντα δε την αίσθηση ως μικρό παιδί, ότι όλοι αυτοί οι κύριοι και κυρίες των ειδήσεων είναι σοβαροί και μορφωμένοι, με την άποψή τους ο καθένας, αλλά σεβαστοί. Ε, μαντέψτε. Έκανα λάθος... 

Προχθές έκατσα και είδα κάποιες ειδήσεις. Δεν νομίζω ότι έχει σημασία ποιες... Δεν κατάφερα να τις δω μέχρι το τέλος γιατί ένα αίσθημα ντροπής από την κακογουστιά της σκηνοθεσίας τους με κυρίευσε. Εννοώ: ένα παράθυρο με έναν κεντρικό σχολιαστή και ένας άξονας γύρω του από άλλους σχολιαστές, προσεκτικά διαλεγμένους έτσι ώστε να προκαλείται...

...ένα χάος από φωνές και διαφωνίες.

Μια τέτοια εικόνα ασκεί, είτε αυτοί οι ηλίθιοι το ξέρουν είτε όχι, μια τρομερή επιρροή στο πως θα αντιμετωπίσουν οι έτεροι ηλίθιοι που τους παρακολουθούν (εμείς) καθημερινές καταστάσεις. Δυστυχώς αυτό μου επιβεβαίωσε την θεωρία του Guy Debord περί κοινωνίας του θεάματος που ποτέ δεν ήθελα να πιστέψω. Οι ειδήσεις δεν είναι πλέον ενημέρωση, είναι ένα ακόμα σόου.....

Είπε:

Ποιος είναι ο δρόμος για την εκπλήρωση του δικού μου του νόμου; Να διαταράξω την τάξη, να συντρίψω το πρωτόκολλο, να ξεστρατίσω από τους προγόνους. Να αλητεύσω στ’ απαγορευμένα, στις αγέρωχες κι επικίντυνες περιοχές του αβέβαιου. Να δέχουμαι ατάραχος ακόμη περισσότερο: σαν ευλογία την κατάρα του πατέρα και της μάνας. Να έχω το θάρρος να είμαι μόνος...

Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή; Ν’ αρνηθείς όλες τις παρηγοριές - θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες - ν’ απομείνεις μόνος και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου... Ποια ‘ναι η πιο αντρίκια χαρά; Ν’ αναλαβαίνεις την πάσα ευθύνη

Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει, μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης...

'Oνειρα φυγής από την πραγματικότητα του χρέους

Μ.Ανδρουλακης:Τα όνειρα φυγής από την εφιαλτική πραγματικότητα του χρέους θα ήταν θεραπευτικά αν δεν είχαν μικρή διάρκεια. Το όνειρο των «€50 δις» ή καλύτερα ένα πιο πεζό αλλά καλοδουλεμένο σχέδιο €10 – 15 δις μπορεί να είναι συμπληρωματικό κι όχι υποκατάστατο στην επείγουσα ανάγκη δραστικού περιορισμού του δημοσίου χρέους, το ταχύτερο δυνατό, μέσω συντεταγμένης συναινετικής «αναδιάρθρωσης» του, σε μία από τις πρόσφορες μορφές, με εγγύηση του «Ταμείου Διάσωσης».

Το ερώτημα που θέτω επίμονα είναι αν υπάρχει σχετικό επεξεργασμένο ελληνικό σχέδιο και ισχυρή ελληνική διαπραγματευτική τακτική και αν, πότε και πως θα υπάρξει ελληνικό αίτημα για την συγκέντρωση και τον αναπρογραμματισμό του δημοσίου χρέους. Στο κάτω – κάτω το «Μνημόνιο» δε μας έχει αφαιρέσει το σχετικό δικαίωμα ούτε την προτεραιότητα του ελληνικού νόμου στο διακανονισμό του χρέους. Οι εξωπραγματικές προβλέψεις του «επίσημου σεναρίου» δε διορθώνονται με νέες εξωπραγματικές προβλέψεις. Αλλοίμονο αν χαθεί η ευκαιρία να επανατοποθετηθεί άμεσα το Ελληνικό Ζήτημα στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» το οποίο αναφέρεται στα «μετά την κρίση» ενώ εμείς βυθιζόμαστε στην κρίση και την «Παγίδα Χρέους» και η κλεψύδρα του χρόνου μας φτάνει σε οριακό σημείο.

Σε κάθε περίπτωση η μορφή επιχειρηματικής και χρηματοοικονομικής εκμετάλλευσης της δημόσιας περιουσίας πρέπει να συνυπολογίζει τη δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών την οποία, έτσι κι αλλιώς, η άσωτη Ελλάδα την έχει τσαλαπατήσει ανενδοίαστα.             Το Ιστολογιο του Μιμη Ανδρουλακη 

Πόση Ιστορία μπορούμε ν’ αντέξουμε;

Tου Παντελη Μπουκαλα

Δεν είναι η πρώτη φορά (και δεν θα είναι η τελευταία) που από άγχος για την ταυτότητά μας κοβόμαστε στα δύο, στα τρία, στα δέκα, μιλώντας για τις πίσω μας σελίδες, για την ιστορία του τόπου όπου έτυχε να γεννηθούμε. Και μηχανή σαν εκείνες που κατασκευάζει η μυθοπλασία της επιστημονικής φαντασίας αν διαθέταμε, για να ταξιδέψουμε αναπόταμα στο χρόνο, και πάλι, όσα θα βλέπαμε, θ’ ακούγαμε και θα εννοούσαμε, ένα μέρος θα ήταν, όχι το πάντοτε ασύλληπτο όλον. Και με βάση αυτό το μέρος θα καταλήγαμε στα συμπεράσματά μας, για να τα προβάλουμε είτε με μετριοπάθεια, όχι και τόσο συνηθισμένη είναι η αλήθεια, είτε σαν μόνη αυθεντική και μόνη νοητή ανάγνωση. Ακόμα και οι προγραμματισμένα ολικές ερμηνείες της Ιστορίας, οι ιστοριογραφίες δηλαδή, που επιχειρούν να εντάξουν ή να υποτάξουν σε ένα σχήμα όλο το υπάρχον υλικό, διατηρούν τη μερικότητά τους, ιδίως αν το σχήμα είναι προαποφασισμένο, οπότε αναλαμβάνει η γνωστή λήψις του ζητουμένου ή η ιδεολογική χρήση της ιστορίας να τακτοποιήσει στανικά τα πράγματα και να τα συμμορφώσει. Η οπτική του καθενός καθορίζει το τμήμα που θα δει, που θα επιλέξει να δει, και βάσει του οποίου θα οδηγηθεί στα πορίσματά του. Για να πολεμηθεί ακριβώς αυτή η μεροληψία, ή έστω για να αμβλυνθεί, τα μεγάλα ιστοριογραφικά εγχειρήματα διεκπεραιώνονται από ομάδες επιστημόνων, που συνεργάζονται, αλληλοκρίνονται και αλληλοσυμπληρώνονται....

Αφρικανοί μετανάστες.....ο δρόμος(Φωτογραφία)

 Αφρικανοί μετανάστες...ο δρόμος...ο υγρός θάνατος...η υποδοχή...

Εκατομμύρια άγρια ζώα παραμένουν αιχμάλωτα

Στην Ευρώπη, ο επίσημος αριθμός των αιχμάλωτων ζώων είναι 2.000.000, ενώ ανεπίσημα υπολογίζονται ότι είναι διπλάσια. Πρόκειται για χιλιάδες άγρια ζώα που ζουν αιχμάλωτα και αποτελούν αντικείμενο οικονομικής ή τουριστικής εκμετάλλευσης από ιδιώτες και άλλους φορείς, σε ζωολογικούς κήπους, τσίρκα, εκθέσεις και ιδιωτικές συλλογές, εκτροφεία.

Αυτά τα στοιχεία έδωσε στη δημοσιότητα ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου την περασμένη Πέμπτη. Οι υπεύθυνοι του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ κατέθεσαν παρατηρήσεις και προτάσεις (Υπόμνημα) στα Υπουργεία Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής και στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων με θέμα «Αιχμάλωτα Ζώα στην Ελλάδα».

Το παράνομο εμπόριο άγριων ζώων αποτελεί το τρίτο σε τζίρο παράνομο εμπόριο στον κόσμο, μετά από αυτό των όπλων και των ναρκωτικών. ....

Το αδύνατο γίνεται πραγματικότητα

του Serge Halimi

Οι ιθύνοντες της πολιτικής αρέσκονται στο να επικαλούνται την «πολυπλοκότητα» του κόσμου, για να εξηγήσουν ότι είναι μάλλον τρελός όποιος θέλει να τον αλλάξει. Αλλά, κάτω από ορισμένες συνθήκες, όλα γίνονται πολύ απλά. Όπως, για παράδειγμα, όταν μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ο πρώην πρόεδρος Τζορτζ Μπους εξανάγκασε τους πάντες να επιλέξουν ανάμεσα σε «εμάς και τους τρομοκράτες».

Στην Τυνησία, η επιλογή τέθηκε κυρίως ανάμεσα σε έναν φίλο δικτάτορα κι «ένα καθεστώς τύπου Ταλιμπάν στη Βόρεια Αφρική(1)». Διλήμματα τέτοιου τύπου ενισχύουν τους πρωταγωνιστές κι ο δικτάτορας προβάλλεται ως το μοναδικό ανάχωμα απέναντι στους ισλαμιστές. Οι δε ισλαμιστές, καταγράφονται ως οι μόνοι εχθροί του δικτάτορα.

Όμως το μπαλέτο απορυθμίζεται μόλις ένα κοινωνικό ή δημοκρατικό κίνημα φέρνει στην επιφάνεια κάποιους νέους πρωταγωνιστές, τους οποίους κρατούσε αιωνίως στην αφάνεια μια αυστηρά δομημένη χορογραφία. Τότε, η κλυδωνιζόμενη εξουσία αφουγκράζεται ακόμα και το παραμικρό ίχνος «ανατρεπτικού δακτύλου» στη λαϊκή δυσαρέσκεια. Εάν υπάρχει, το εκμεταλλεύεται. Στην αντίθετη περίπτωση, το εφευρίσκει.........

Αλχημεία έρωτα

Εκεί..

στην έκσταση θα σμίξουμε

μύστης εσύ

και εγώ ιέρεια του αγνώστου..

Να κοινωνήσουμε τα σύμπαντα

τελετής ανάγνωσμα

πέρασμα αφανέρωτο στους αιώνες

Στην ιαχή θα ανθίσουν οι πλανήτες

και κρασί θα στάξουν οι ουρανοί.

Στο ιερό σαν μπεις,

να προσκυνήσεις..

Σαν κλέφτης, 

σαν φύλακας του Αγίου.

Ούτε εραστής, ούτε ερωμένη

γυμνοί από δέρμα

μονάχα ντυμένοι την απώλεια..     

Αλχημιστές του Έρωτα..                 Καλυψω Διακιδη        Η Πόλη Των Τρελών  

ΑΙΓΥΠΤΟΣ: ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Toυ Κώστα Φέρρη           Είμαι η Ανατολή. Έχω να σου χαρίσω τα παραμύθια μου.

Ω, Δύση! Θα μου δανείσεις λίγη από την τεχνολογία σου;

Ameen Ferris Rihani

Ομιλία γιά την Ανεξαρτησία της Αιγύπτου, 1922

Στις 25 Ιανουαρίου 2011, μεταδόθηκε σε κάποια από τα Ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια, και μάλιστα τελευταία, η είδηση γιά ταραχές στους δρόμους του Καϊρου. Την ίδια στιγμή, χιλιάδες Αιγυπτιώτες Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα, αναπήδησαν ταραγμένοι. Είχαν καταλάβει από την πρώτη στιγμή, το μέγεθος και την προοπτική της εξέγερσης.

Γιά 15 μέρες, επικοινωνούσαν με συγγενείς και φίλους που βρίσκονταν στην Αίγυπτο, οι περισσότεροι από τους οποίους ήσαν ήδη από την αρχή στην πλατεία Ταχρίρ, αλλά και με πατριώτες τους στην Ελλάδα, στις συναντήσεις τους, ή τηλεφωνικά, αλλά κυρίως μέσα σπό το διαδίκτυο.....