Σήμερα η Ελλάδα, σαν κρατική και κοινωνική υπόσταση, είναι υπό διάλυση. Αν τα πράγματα συνεχιστούν με τους ίδιους ρυθμούς, σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, θα καταλήξει ένα μεγάλο οικόπεδο με περιφερόμενους νομάδες, ιθαγενείς και μετανάστες, που θα αποζητούν απελπισμένα δουλειά. Το κράτος θα περιοριστεί σε ένα γιγαντιαίο στρατό καταστολής, που εκτός από την αστυνομία θα χρησιμοποιεί και το στρατό. Η Βουλή θα γίνει ένα κακόγουστο θέαμα με διορισμένους από τα κόμματα βουλευτές- ας μη ξεχνάμε πως έρχεται η λίστα- κι όλος ο πλούτος της χώρας θα μοιράζεται ανάμεσα στα μεγαθήρια της παγκόσμιας οικονομίας, της ντόπιας ελίτ καθώς και στους πλούσιους πολιτικούς που θα εισπράττουν τα μεσιτικά τους από την εκποίηση της χώρας.
Το όλο πολιτικό σύστημα που στηρίζει τη παγκόσμια τάξη δεν είναι διπολικό αλλά τριπολικό. Καθώς το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, που κυβερνούν εναλλάξ τη χώρα, νομιμοποιούνται με την αριστερή αντιπολίτευση του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, που τους προσδίδει το άλλοθι της Δημοκρατίας. Χωρίς ποτέ να θέτει το πρόβλημα της ανατροπής του υπάρχοντος καθεστώτος, προτείνοντας παράλληλα μιαν εναλλακτική λύση, άμεσα εφαρμόσιμη, εφικτή στην προοπτική του χρόνου, ξεκινώντας τη από το εδώ και τώρα....Με άλλα λόγια, η αποκρυστάλλωση του ιστορικού ΚΚΕ στις δύο του εκδοχές, αυτή του ΚΚΕ κι αυτή του ΣΥΝ, είναι δύο πτώματα που συμπλέουν στο υπαρκτό τέλμα της πολιτικής κι αδυνατούν να ξεφύγουν απ’ τα παράθυρα της τηλεόρασης και να σαλπάρουν στο ανοιχτό πέλαγος της ελληνικής κοινωνίας.
Η κύρια αιτία που φτάσαμε ως εδώ είναι η σιωπηρή επανάσταση των καπιταλιστών, που παίρνει πίσω όσα αναγκάστηκε να δώσει τους τελευταίους δύο αιώνες, κάτω από τη πίεση των επαναστάσεων, των εξεγέρσεων και των αγώνων του παγκόσμιου λαϊκού κινήματος.
Όλα αρχίζουν από τη λεγόμενη σχολή του Σικάγου, όπου ο ακραίος φανατικός του «γνήσιου» καπιταλισμού Φρίντμαν αναπτύσσει το δόγμα : «όλη η εξουσία στον καπιταλισμό». Κι αυτό σήμανε διάλυση της οποιαδήποτε μορφής κοινωνικής οργάνωσης. Συνδικάτα, δημόσια παιδεία κι υγεία, κοινή περιουσία του λαού, δημόσια γη, εθνικές πλουτοπαραγωγικές πηγές κ.λπ. , χαρίζονται στο πιο αρπαχτικό και μαφιόζικο κεφάλαιο, μετατρέποντας τους πολίτες σε ανθρώπους χωρίς δικαιώματα. Τους κάνει αιχμάλωτους σε στρατόπεδα εργασίας και τους αναγκάζει να δουλεύουν, χωρίς δικαιώματα και προστασία, κάτω από την απειλή των εξαθλιωμένων άνεργων, ντόπιων και ξένων , που συμπιέζουν την αξία της εργατικής δύναμης στο ελάχιστο δυνατό.
Αυτός ο φιλελευθερισμός του Φρίντμαν, που από μια περιθωριακή θεωρία έγινε παγκόσμιο ευαγγέλιο, εφαρμόζεται σχεδόν σ΄ όλες τις χώρες και προϋποθέτει τη κατάργηση ακόμα κι αυτής της αστικής δημοκρατίας που θεωρείται «αρχαϊκή» ή «κομμουνιστική» με το κράτος προνοίας. Δεν είναι τυχαίο πως η πρώτη χώρα που εφάρμοσε το δόγμα Φρίντμαν ήταν η Χιλή του Πινοσετ, με κόστος 30.000 νεκρούς και δεκάδες χιλιάδες βασανισθέντες και φυλακισμένους που αντιστάθηκαν σ΄ αυτό το δόγμα. Μιμητές του Πινσοσέτ εξάλλου υπήρξαν ο Ρήγκαν κι η Θάτσερ, που με τη σειρά τους επέβαλαν αυτό το δόγμα παγκοσμίως με όργανα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τη Παγκόσμια Τράπεζα, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, κάτω από την πολιτική επικυριαρχία των ΗΠΑ που προσεταιρίστηκε και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Απ΄ όπου πέρασε το ΔΝΤ, τόσο στις χώρες της Ν. Αμερικής, όσο κι από τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας κι Αφρικής άφησε πίσω του ερείπια, κατεστραμμένες οικονομίες και λαούς στην πείνα και την απελπισία. Το μοντέλο αυτό μεταφέρθηκε στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ κι από κει πλέον περνάει στους πιο αδύναμους κρίκους της ΕΕ, με πρώτο πειραματόζωο την Ελλάδα για να ακολουθήσει μετά η Ιρλανδία. Σειρά έχουν η Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και στη συνέχεια η υπόλοιπη Ευρώπη.
Στην ουσία πρόκειται για ένα πόλεμο. Οι επιτελείς της Ουάσιγκτον, σε συνεργασία με το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, κατακτούν την μια χώρα μετά την άλλη και κλέβουν τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές. Αυτό που έκαναν δηλαδή όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και του Χίτλερ συμπεριλαμβανομένου, καθώς δεν κήρυξαν τους πολέμους για πλάκα, αλλά για να ιδιοποιηθούν τον πλούτο της κάθε χώρας. Αυτό δε σημαίνει πως ο πόλεμος έπαψε να είναι εργαλείο κατάκτησης χωρών για τις ΗΠΑ. Όπου ο πόλεμος κρίνεται αναγκαίος π.χ. Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ κ.λπ. γίνεται με πρωτάκουστα φονικά όπλα που δεν ξεχωρίζουν αμάχους και μάχιμους.Παράλληλα επιβεβαιώνουν την παγκόσμια πολεμική υπεροπλία των ΗΠΑ που την επιβάλλουν σαν υπερδύναμη του τρόμου. Ποτέ η ανθρωπότητα δεν γνώρισε μια τόσο πανίσχυρη πολεμική μηχανή σε καιρό ειρήνης και χωρίς να απειλείται από κανέναν.
Ο αρπακτικός παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός σχεδιάζει το ίδιο προσεκτικά, τόσο τους στρατιωτικούς πολέμους, όσο και τους οικονομικούς. Πριν εξαπολύσουν ένα οικονομικό πόλεμο, για δεκαετίες προετοιμάζουν την εγχώρια ελίτ, με υποτροφίες και σπουδές, στα κέντα του πνευματικού ιμπεριαλισμού. Συμμαχούν με την εγχώρια ολιγαρχία, καθώς συμπίπτουν τα συμφέροντά τους, κι εξαγοράζουν ΜΜΕ και δημοσιογράφους, κατά προτίμηση στη τηλεόραση, για λόγους προφανείς. Η προπαγάνδα των οικονομικών δολοφόνων γίνεται η αλήθεια των κατωτέρων τάξεων που δεν έχει καμία δυνατότητα να πληροφορηθεί. Θύματα αυτής της πλύσης εγκεφάλου είναι κύρια οι μεσαίες τάξεις, που έχουν το όνειρο του πλουτισμού και των δυνατοτήτων που φαντάζονται ότι έχει η «ελεύθερη αγορά». Καταλαβαίνουν την αυταπάτη τους , μόνον όταν κλείσει το μαγαζί τους και πτωχεύσουν, για να μπουν στη συνέχεια στη μαύρη λίστα του Τειρεσία κι από κει στη φυλακή.
H διεθνούς φήμης Ναόμι Κλαιν, εγκυρότατη αναλύτρια του σύγχρονου καπιταλισμού, στο βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ»(εκδόσεις Λιβάνη) προσεγγίζει τον καπιταλισμό της καταστροφής με χειρουργική ακρίβεια κι έχει μελετήσει τις θεωρίες του Φρίντμαν σε βάθος. Η καταστροφή μιας χώρας πρέπει να γίνει σε ταχύτατο χρονικό διάστημα και πριν ο κόσμος συνειδητοποιήσει το μέγεθος της καταστροφής. Τηλεόραση, συνδικάτα, πληρωμένοι δημοσιογράφοι, δεν θα διαφωτίσουν αυτή τη περίοδο και θα δημιουργήσουν πλήρη συσκότιση και σύγχυση. Καθώς οι φωνές που μπορούν να βοηθήσουν και να δώσουν συνείδηση στον κόσμο για την κατάστασή του είναι περιθωριοποιημένες , δεν μπορούν να φτάσουν σε πλατύ φάσμα. Κι αν κάποτε φτάσουν, τότε θα είναι αργά. Το κακό θα έχει συμβεί.
Στο ερώτημα λοιπόν τι πρέπει να κάνουμε πρέπει να απαντήσουμε με ένα άλλο ερώτημα :Τι μπορούμε να κάνουμε;
Το πρώτο που πρέπει να αποφύγουμε είναι η υπάρχουσα πολιτική ηγεσία, όπου και να βρίσκεται αυτή. Σαφώς κι έχει ήδη απαξιωθεί σ΄ ένα μεγάλο βαθμό απ΄ το λαό. Αλλά η απαξίωση της πολιτικής δεν σημαίνει απαραίτητα και μιαν εναλλακτική πολιτική πρόταση και μπορεί στρεβλά να οδηγήσει μέρος της κοινωνίας ακόμα και στην ακροδεξιά και τα ναζιστικά κινήματα. Μπορεί ακόμα να εμφανίσει σωτήρες και μεσσίες, είτε από τα δεξιά, είτε από τα αριστερά.
Μπορούμε να δράσουμε σε τοπικό ή θεματικό επίπεδο, με συγκεκριμένους στόχους που έχουν τη δυνατότητα να κερδηθούν, σε μια προοπτική χρόνου που μπορεί να έχει και διάρκεια. Μας χρειάζονται ζωντανά κύτταρα που να δρουν σ΄ όλη την Ελλάδα κι όχι νεκρές γραφειοκρατίες που συντονίζουν με το «πάρε δώσε» την αδράνεια τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας έπεισε γι αυτό και “ΣΥΡΙΖΑ 2” δεν χρειαζόμαστε κι ούτε μπορεί να γίνει. Τα ζωντανά κομμάτια αυτής της κοινωνίας έχουν ανάγκη το ένα το άλλο και χωρίς μαζικά κινήματα αλληλεγγύης δύσκολα κερδίζεται ένας τοπικός αγώνας.
Χρειάζεται λοιπόν ένας συντονισμός μεταξύ των ακτιβιστών, που δεν θα πρέπει να εμπιστευθούν τον αγώνα τους στη πολιτική ηγεσία της συνδικαλιστικής ή κομματικής γραφειοκρατίας. Γιατί τότε ποντάρουμε με σιγουριά ή στη κατά μέτωπο ήττα ή στον εκφυλισμό του κινήματος.
Κι έχουμε ήδη μια πρώτη γεύση από τις επαναστάσεις του 21ου αιώνα. Η Αίγυπτος, και μαζί της όλος ο Αραβικός Κόσμος, σήμερα βρίσκεται σε εξέγερση και πιθανότητα να μην μείνει τίποτα όρθιο από τις δικτατορίες τους. Αυτό δεν θα σημάνει αυτομάτως δημοκρατία, μια που ο στρατός έχει πάντα την εξουσία. Αλλά ο δρόμος για δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις παραμένει ανοιχτός. Κι η δύναμη που ανάγκασε τον Μουμπάρεκ να παραιτηθεί υπάρχει ακόμη στους δρόμους.
Το πρόβλημα που μένει ακόμα άλυτο είναι κατά πόσο οι εξεγερμένες μάζες έχουν ήδη ένα επεξεργασμένο εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο και είναι σε θέση να το εφαρμόσουν. Και κατά πόσο οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις που ανέχτηκαν αυτήν την εξέγερση, δεν θα κοιτάξουν να «υφαρπάξουν» αυτήν την ανατροπή και να χειριστούν αυτήν την ευνοϊκή αλλαγή για τον εαυτό τους.
Γιατί, αλήθεια, ποιος άραγε από τους δικούς μας αντιστασιακούς εναντίον της Χούντας, φανταζόταν πως η αποκατάσταση της Δημοκρατίας θα γινόταν από τον Κ. Καραμανλή; tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου