Η γυναίκα του Καίσαρα, του Βενιζέλου, και ο Ραγκούσης

Toυ Κωστα Μπαξεβανη                                  Εντάξει με την γυναίκα του Καίσαρα. Ήταν δεν ήταν τίμια, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν υπάρχει πια. Τι γίνεται όμως με την γυναίκα του Βενιζέλου, του Βουλγαράκη, του κάθε βουλευτή ή υπουργού; Τι γίνεται με τον ίδιο τον Βενιζέλο, τον Βουλγαράκη, οποιονδήποτε έχει δημόσιο αξίωμα, αλλά αξιωματικά δεν είναι ούτε κλέφτης αλλά ούτε και το αντίθετο;

Η αμφισβήτηση και η καχυποψία, αντικαθιστούν καθημερινά (και ενδεχομένως μοιραία) άλλα στοιχεία της πολιτικής. Δεν είναι όλοι κλέφτες, δεν είναι όλοι απατεώνες. Η γενίκευση όμως μπορεί να κάνει όση ζημιά έχει κάνει και η αοριστία. Κάποιος, κάπου, κάποτε έκλεψε.

Τα πράγματα δεν ήταν ποτέ ιδανικά. Η Αθήνα έχει χτιστεί με νόμους και δρόμους που εξυπηρετούσαν κάποτε συμφέροντα κάποιων πολιτικών. Δεν είναι σημερινό φαινόμενο η ανεντιμότητα στην πολιτική. Σήμερα όμως, είναι προκλητικό. Η πολιτική αυτονομήθηκε από το ηθικό της ζητούμενο και έτσι εκτός από το νόμιμο, αναρωτιόμαστε και για το ηθικό. Σαν να είναι πράγματα που οφείλουν να μην έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους....

Άσος στο ημίχρονο, δύο τελικό.

     Του Φώτη Γεωργελέ    Άσος στο ημίχρονο, δύο τελικό. Η συνθηματική φράση θα μπορούσε να είναι και ο γενικός τίτλος για όλο το δημόσιο διάλογο. Δεν έχει σημασία τι λέμε, τι υποστηρίζει ο καθένας, τι φαίνεται, το αποτέλεσμα στο τέλος είναι πάντα άλλο, κρυμμένο, αντίθετο. Όταν πριν λίγους μήνες παρακολουθούσαμε τα επεισόδια στα γήπεδα, συζητούσαμε για το «πρόβλημα του χουλιγκανισμού». Τώρα μας απασχολούν τα «στημένα ματς» και οι συμμορίες που στοιχηματίζουν σ’ αυτά. Κάνουμε δηλαδή αυτό που κάναμε πάντα, αποφεύγουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, να βρούμε τις πραγματικές αιτίες, να περιγράψουμε το πρόβλημα ώστε να συμφωνήσουμε τις λύσεις. Όλα είναι επεισόδια, παρεκτροπές της ανθρώπινης συμπεριφοράς, εγκληματικές ενέργειες. Ένας πρόεδρος εδώ, ένας ντοπαρισμένος αθλητής εκεί, ένας εφοριακός που κατηγορείται για αθέμιτο πλουτισμό, ένα σωματείο που επιχορηγείται από τον εργοδότη του. Η δικαιοσύνη θα πατάξει τη διαφθορά…

Ενα μεγάλο ευχαριστώ

Tου Πασχου Μανδραβελη

Είναι εύκολο να είσαι δημοφιλής και δύσκολο να παίρνεις αποφάσεις που πονάνε. Είναι εύκολο να χαϊδεύεις τις ποικιλώνυμες πλατείες και δύσκολο να δέχεσαι το -στην καλύτερη περίπτωση- γιουχάισμά τους. Είναι εύκολο να ψέγεις το πολιτικό σύστημα, γιατί κάποτε δεν πήρε τις αντιδημοφιλείς αποφάσεις και πανεύκολο να κάνεις το ίδιο όταν τις παίρνει. Είναι εύκολο να είσαι πολιτευτής στα εύκολα, και είναι δύσκολο να είσαι βουλευτής στα δύσκολα.

Χθες, 155 βουλευτές ανταποκρίθηκαν στην ανάγκη του έθνους να επιβιώσει. Δεν κρύφτηκαν πίσω από τα εύκολα «όχι» ούτε τα περίτεχνα «παρών». Δεν άφησαν άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, κομίζοντας σχέδια αλλοτινά για έξοδο από την κρίση. Δεν κιότεψαν από τις ιαχές του πλήθους, ούτε τις δημαγωγίες των σωτήρων.

Δεν ήταν εύκολο αυτό που έκαναν. Προπηλακιζόμενοι στους δρόμους, με τραμπούκους να καραδοκούν ακόμη και στις κοινωνικές τους εκδηλώσεις, υβριζόμενοι και αναθεματισμένοι σήκωσαν τον σταυρό για να δώσουν ακόμη μια ευκαιρία στη χώρα. Απέναντί τους είχαν πλήθη που φωνασκούσαν για ελικόπτερα, και πανό που τους απειλούσαν με «Γουδί». Δεν πτοήθηκαν από τις ανιστόρητες χυδαιότητες «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73», ούτε τα χουλιγκανικά «Ο λαός απαιτεί τις κρεμάλες στην Βουλή».......

Των οικιών ημών εμπιμπραμένων...

Της Καίτης Βασιλάκου                             Κάποτε, πριν αρκετά χρόνια, αναρωτήθηκα κάποια στιγμή πώς έγινε και πλούτισε τόσο ξαφνικά η Ελλάδα, τι ήταν αυτό που μεσολάβησε και από χώρα φτωχή και αναπτυσσόμενη, χώρα αποστολής μεταναστών, μεταμορφώθηκε μέσα σε ελάχιστα χρόνια σε χώρα πλούσια και υπερκαταναλωτική που υποδεχόταν μετανάστες για να κάνουν τις παρακατιανές δουλειές που εμείς πια δεν καταδεχόμασταν.

Περί τα οικονομικά ήμουν και είμαι ανίδεη, αλλά πάντως δεν έβλεπα να έχουν γίνει τέτοιες αλλαγές στον τόπο που να δικαιολογούν τόσο ξαφνικό πλούτο. Βαριά βιομηχανία δεν είχαμε, την αγροτική παραγωγή την είχαμε εγκαταλείψει, η ναυτιλία μας δεν είχε προοδεύσει περισσότερο και μόνο ο τουρισμός έφερνε κάποιο χρήμα.

Πώς είχαμε πλουτίσει έτσι απότομα; Ασφαλώς, σκέφτηκα, αυτό έχει να κάνει με την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τώρα ανήκουμε στις ευημερούσες χώρες του πλανήτη και κάπου εκεί στα γραφεία των Βρυξελλών κλείνονται συμφωνίες επωφελείς για τους Έλληνες. Μέχρι εκεί έφτανε το μυαλό μου....

ΤΟ ΨΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ !...

αναδημοσιευση απο ΛΟΓΟΠΛΟΚΙΕΣ Προσωρινά σκληρά μέτρα, με βαριές συνέπειες για νοικοκυριά και οικονομικές μονάδες ή χρεοκοπία που καταστρέφει, μόνιμα, τα πάντα ; Είναι, στο περίπου, το δίλημμα της συγκυρίας.

Το λογικό συμπληρωματικό ερώτημα έρχεται ...στοχευμένο : ναι, θυσίες, αλλά με ποια ελπίδα και ποια προοπτική ;

Την απουσία, πραγματικά, μιας αξιόπιστης απάντησης στο καθοριστικό αυτό ερώτημα, προσπάθησε να καλύψει χθες βράδυ στη Βουλή ο πρωθυπουργός, δίνοντας βαρύτητα στις (αναμενόμενες) εξελίξεις την "επόμενη (πολύχρονη) ημέρα", του Μεσοπροθέσμου.

Τέσσερις οι βασικοί άξονες :...

ΠΕΝΤΕ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΤΕΛΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ

Η αγορά χρόνου και η ερεβώδης ηδονή του "τέλους"

Η φράση της ημέρας στην Ευρωζώνη είναι "αγοράζουμε χρόνο". Το είπε προχτές και η Μέρκελ. Χρόνο για ποιον και γιατί; Ο χρόνος της ευρωκρατίας και ο χρόνος των αγορών είναι διαφορετικός. Ο χρόνος των αγορών και ο χρόνος των κοινωνιών είναι πολύ διαφορετικός. Ο χρόνος των κοινωνιών σε Βορρά και Νότο της Ευρωζώνης είναι ακόμα πιο διαφορετικός καθώς δε συγκλίνουν οικονομικά και  δεν υφίσταται μια φαντασιακή, βιωματική, μυθική κοινότητα ανάμεσά τους. Ο πολιτικός χρόνος στις διαφορετικές πρωτεύουσες της Ευρώπης αποκλίνει επικίνδυνα σε σημείο να σπάσει. Ο χρόνος προσφέρει ευκαιρίες, όταν δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, αλλά πάντα εμπεριέχει τη φθορά, την εξάντληση, την απώλεια ενέργειας (νόμος εντροπίας στη φυσική). Η Ευρωζώνη έπαιξε λάθος στο παιχνίδι με το χρόνο. Μάλλιασε η γλώσσα μας, κουράστηκε το χέρι μας να γράφουμε πολύ πριν τις εκλογές του 2009 για το "Λάθος Χάρτη", λάθος διάγνωση, λάθος χρόνο, λάθος αναβολή και αναμονή στην οριστική επίλυση της κρίσης χρέους Οι αγορές απεχθάνονται την ασάφεια και τη μακρόχρονη αναμονή και τείνουν τότε να προεξοφλούν τις εξελίξεις με βάση το χειρότερο σενάριο. Οι κοινωνίες δεν την αντέχουν, ιδιαίτερα η ανυπόμονη ελληνική, για την οποία μεταφορικά λέγαμε στο Ε, Πρόεδρε! ότι είναι πρώτη παγκοσμίως στην κατανάλωση αντιβιοτικών, δηλαδή στην επιθυμία για βιαστική "θεραπεία".

Τώρα ζούμε ένα παράδοξο, τραγικό συγχρονισμό: οι αγορές στις προβλέψεις τους για την Ελλάδα, οι κοινωνίες του Βορρά στην κορύφωση του ευρωσκεπτικισμού τους εναντίον της ελληνικής διάσωσης, οι ελίτ της Ελλάδας σε σημαντικό βαθμό αλλά και οι "Πλατείες" της, συγχρονίζονται και καταλαμβάνονται από μια ανυπόμονη, απελπισμένη, ερεβώδη "ηδονή" να επισπεύσουν και να "ζήσουν" την τελική πράξη του δράματος. Η αυτοκτονία μας με την οποία απειλούσαμε διαπραγματευτικά τους εταίρους μας αρχίζει να ενδοστρέφεται εναντίον του εαυτού μας....

Μια φορά κι έναν καιρό, ο Σόλων...

Tου Παντελη Μπουκαλα

Από τη μια είναι οι ξένοι, κάθε εθνικότητας και παιδείας, δημοσιογράφοι, αναλυτές ή πολιτικοί, που, όταν αναφέρονται σε όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, ανατρέχουν σχεδόν πάντοτε σε κάποια πτυχή της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, γραμματείας ή ιστορίας. Κι ακούμε έτσι και διαβάζουμε για το πιθάρι των Δαναΐδων, την ελληνική τραγωδία, τη μοίρα του Σίσυφου, την Οδύσσεια κ.τ.λ. Τίποτα παράδοξο. Κι εμείς, στις αναφορές μας σε άλλες χώρες ή λαούς, αντλούμε από το απόθεμα των στερεοτύπων (απαξιωτικών ή τιμητικών) εκείνα που πιστεύουμε ότι θα γίνουν κατανοητά ταχύτερα και μαζικότερα. Το γεγονός άλλωστε ότι τα σημεία Ελληνες και Ελλάδα έχουν μακρότατη ιστορία, εμπλουτίζοντας τη διεθνή κουλτούρα με πολλά εύκολα αναγνωρίσιμα σύμβολα, εξωθεί τους ποικίλους αφηγητές στη χρήση μοτίβων από την αρχαιότητα, είτε τα κατέχουν πράγματι είτε τα έχουν απλώς ακουστά. Ακόμα και στα καρτούν μάς παίζουν: Εβλεπα πρόσφατα ένα επεισόδιο των διάσημων «Σίμσονς», κι ο μπαμπάς, ο Χόμερ-Ομηρος, μονίμως αγόμενος από τα πάθη και το θυμό του, αποφαίνεται πως είναι «παθιασμένος σαν Ελληνας». Τους αρχαίους θα εννοούσε προφανώς. Την αγανάκτηση των πλατειών δεν έχουν προλάβει να την αξιοποιήσουν οι σεναριογράφοι........

Υπόσχεση

φωτογράφος G. RANCINAN

για άλλες φωτογραφίες του  ICI

στον OSTRIA

Μεγαλώσαμε σε ένα σύστημα

μιας ιδιότυπης αλήθειας κοσμολογικής

όπου η γλώσσα παραμένει στο στόμα μας

μονάχα για να συμφωνούμε

κόβεται από τη ρίζα ειδάλλως

μεγαλώσαμε σε τόπο

που για αιώνες προέταξε ως ύψιστη αξία

τη σφυρηλάτηση ενός νόθου εμείς

πετσοκόβει η δικαιοσύνη εχθρούς άοπλους

το βρωμερό αίμα αλλόθρησκων κυκλώνει

κάθε σφαγή αμάχων επικείμενη σφαγή παιδιών

για τη Χίο για το Άουσβιτς για τη Χιροσίμα μιλώ....

Οι εξαθλιωμένοι των Αθηνών και οι προτάσεις που αποφεύγουμε να συζητήσουμε

Του Τάσου Αβραντίνη*   Palmografos.com  

Το γενικότερο ζήτημα είναι ότι αποφεύγουμε στη χώρα μας να μετρήσουμε τις οικονομικές επιπτώσεις των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, με αποτέλεσμα οι λύσεις που προτείνονται να μην λαμβάνουν υπόψη τους την πραγματικότητα.

Πολλές φορές έχω υποστηρίξει στο παρελθόν ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών θα λυθεί με την κατάργηση της απαγόρευσης για όλες ανεξαιρέτως τις τοξικοεξαρτητικές ουσίες. Μια τέτοια απόφαση προϋποθέτει βεβαίως σοβαρή γνώση του θέματος και συζήτηση χωρίς προκαταλήψεις και ιδεοληψίες. Φοβούμαι ότι καμία από τις προϋποθέσεις αυτές δεν συντρέχει προς το παρόν. Οσον αφορά την πολιτική οικονομία του θέματος ναρκωτικά, θα περιοριστώ μόνο στο ζήτημα της ηρωίνης. Μόνο στην Αθήνα υπολογίζονται σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές περίπου 40.000 ηρωινομανείς επί συνόλου 100.000 σε όλη την επικράτεια. Οι δρόμοι του Κέντρου κυρίως πλημμυρίζουν καθημερινά από εξαθλιωμένα ανθρώπινα ράκη που αναζητούν τη δόση τους...

Ο νέος οικονομικός πατριωτισμός για τον επαναπατρισμό των καταθέσεων

 μια απλή, κοινή σκέψη που μπορεί να γίνει πανεθνική εκστρατεία

«Ο λαός δε σώζεται, σώζει» διακήρυσσε ο Νίκος Καζαντζάκης. Όλες οι μεγάλες μάχες του Ελληνισμού κερδήθηκαν ή χάθηκαν στα μετόπισθεν, στο εσωτερικό μέτωπο. Στο παρελθόν όπως στη μεγάλη κρίση του 1932 οι λαϊκές επιτροπές σωτηρίας, οι ιδιώτες και πρώτος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος κάλεσαν σε εθνικό συναγερμό για τη στήριξη της δραχμής και την αποτροπή της χρεωκοπίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκφράστηκε τότε δημόσια η θέληση ένα εκατομμύριο ζευγάρια να προσφέρουν δύο εκατομμύρια βέρες για να στηριχθεί η δραχμή που ατυχώς ήταν ακόμη προσκολλημένη στον «χρυσό κανόνα»! Ήταν ο οικονομικός πατριωτισμός του «χρυσού»! Δεν πρόφτασε να πετύχει τους στόχους του γιατί η Ελλάδα, παντελώς αβοήθητη τότε από το εξωτερικό, παρασύρθηκε από τα κύματα του παγκόσμιου Μεγάλου Κραχ.

Στην εποχή μας, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση, κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού, δε χρειάζονται αυτού του τύπου οι θυσίες. Η χώρα διαθέτει ισχυρό νόμισμα, το Ευρώ, και έχει εξασφαλίσει υπό προϋποθέσεις ευρωπαϊκό μηχανισμό για τη συνέχιση της δανειοδότησής της μέχρι να γίνει εφικτός ο πολιτικός διακανονισμός του χρέους της υπό την ομπρέλα του Ταμείου Διάσωσης ΙΙ (2013 - 2014). Σήμερα, ο νέος οικονομικός πατριωτισμός συμπυκνώνεται σε μια απλή αλλά καταλυτική ατομική και συλλογική πράξη: επαναπατρισμός των καταθέσεων.........

Σενάριο για τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο: Οι κίνδυνοι ενός πυρηνικού πολέμου

Του Michel Chossudovsky

Ο Michel Chossudovsky είναι βραβευμένος συγγραφέας, ομότιμος Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Οτάβα. Είναι ο ιδρυτής και Διευθυντής του Κέντρου Ερευνών για την Παγκοσμιοποίηση (CRG) στο Μόντρεαλ και συντάκτης της ιστοσελίδας globalresearch.ca. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων «Παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και η Νέα Παγκόσμια Τάξη» (2003) και «Πόλεμος των ΗΠΑ κατά της Τρομοκρατίας» (2005). Συμβάλλει επίσης στην σύνταξη της εγκυκλοπαίδειας Britannica. Τα έργα του έχουν δημοσιευθεί σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες.

Ο κόσμος βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η καταστροφή της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία έχει φέρει στο προσκήνιο τους κινδύνους της πυρηνικής ακτινοβολίας σε όλο τον κόσμο.

Συμπίπτοντας με την έναρξη της πυρηνικής κρίσης στην Ιαπωνία, ένα νέο περιφερειακό πολεμικό θέατρο άνοιξε στη Βόρεια Αφρική, μια «ανθρωπιστική επιχείρηση» υπό τη αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών με την εντολή της «προστασίας της ζωής των αμάχων».

Αυτά τα δύο φαινομενικά άσχετα γεγονότα είναι ζωτικής σημασίας για την κατανόηση τόσο του πυρηνικού ζητήματος, καθώς και του  τρέχοντος πολέμου με τη χορηγία των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, ο οποίος έχει επεκταθεί τώρα στην Λιβύη.

Η κρίση στην Ιαπωνία περιγράφτηκε σαν «πυρηνικός πόλεμος χωρίς πόλεμο». Οι πιθανές επιπτώσεις της, που δεν έχουν ακόμη αξιολογηθεί πλήρως, είναι πολύ πιο σοβαρές από την καταστροφή του Τσερνομπίλ, όπως αναγνωρίζεται από πολλούς επιστήμονες....

Λευκάδα:Νέος υποθαλάσσιος αγωγός ύδρευσης στα νησιά Κάλαμος και Καστός

Λευκάδα:Εγκρίθηκε ομόφωνα απο το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Λευκάδας η μελέτη υψους 460.000 Ευρώ ,για την πόντιση νεου υποθαλάσσιου αγωγού ύδρευσης για τα νησιά Κάλαμο και Καστό.Οι δύο νέοι αγωγοι Μυτικας- Κάλαμος και Κάλαμος- Καστός θα δώσουν οριστικό τέλος στα προβλήματα υδροδότησης των δύο νησιών.

Ιστορικά Μαθήματα Πτώχευσης: Το δάγκωμα της μαϊμούς και το φάντασμα του Δηλιγιάννη

Σχοινοβατούμε πάνω από μια διπλή άβυσσο, άβυσσο εκτός Ελλάδας, άβυσσο εντός, κι αρκεί μια λάθος κίνηση, μια ζαλάδα, ένα ατύχημα, ακόμα κι ένα μικρό αποσταθεροποιητικό πολιτικό και πιστωτικό συμβάν, έστω και από παρεξήγηση, για να επέλθει η ελεύθερη πτώση μας. Το δίχτυ ασφαλείας που μας βάζει η ευρωζώνη είναι πολύ σημαντικό αλλά δεν μας καλύπτει στο 100%.

• Ο Ουϊνστον Τσώρτσιλ συνήθιζε να λέει ότι ένα εντελώς τυχαίο γεγονός, το δάγκωμα μιας μαϊμούς, σκότωσε ένα εκατομμύριο και αφάνισε τον ελληνισμό του Πόντου και της Μικράς Ασίας........

Για μιαν άλλη Guernica

Άνθρωποι μετατρέπονται σε φριχτές σάρκες πληγών

σκλαβώνονται αιματοκυλίζονται σ’ ανήλιαγα κελιά

εκπαιδεύονται τη ζωή των ποντικών ζωή να κάνουν

η ελευθερία παρτίδα του ρίσκου γίνεται

πρόσχημα και σύνθημα σφαγών

σαν όλους τους ωραίους μύθους που γκρεμίστηκαν

γίνανε εύκολα τα όνειρα αφιόνι και σφάξανε

σε δολοφόνους μετατρέποντας ανθρώπους

μια πρόφαση γενοκτονιών και ολοκαυτώματος

με ομαδικούς τάφους σφαγμένων

με μνημεία που δοξάζουν φονιάδες και εγκλήματα 

με γιορτές και παρελάσεις μίσους       

στο σκοτεινό υπόγειο αθώων πτώματα και ενόχων

βυθίζονται σε σιωπή βολική κάθε που πέφτουν οι ριπές

στέφονται μονότονα επαναληπτικά ιστορίες σφαγών

ημέρες επτά σφαγιάζονται άμαχοι γυναίκες βρέφη παιδιά

καίγονται λιώνουν κεφάλια μωρών και γέρων σε τοίχους...

Η χρεοκοπία μιας κοινωνίας

Του Πασχου Μανδραβελη

Υπάρχουν πολλά κλισέ που πνίγουν τον δημόσιο διάλογο. Διακινούνται ελαφρά τη σκέψει και προϊόντος του χρόνου και διά της πολυχρησίας έχουν γίνει κάτι σαν ιερά τοτέμ. Ουδείς τολμά να τα αμφισβητήσει, αλλά και κανείς δεν κάνει τον κόπο να τα σκεφτεί. Ενα από αυτά τα κλισέ, που ανασύρονται συχνά-πυκνά από το Πάνθεον της αριστερής παράδοσης, είναι η κοινωνία. «Το ζήτημα», λένε πολλοί ταγοί, «είναι να μη χρεοκοπήσει η κοινωνία».

Εδώ, όμως, υπάρχει ένα πρόβλημα και μερικές απορίες. Τι είναι η κοινωνία; Είναι επιχείρηση, για να υπάρχει ο κίνδυνος χρεοκοπίας; Πώς ακριβώς χρεοκοπεί μια κοινωνία; Κάνει στάση πληρωμών; Διαλύεται και τα περιουσιακά της στοιχεία τα παίρνουν οι πιστωτές; Επιπλέον, ποια είναι τα περιουσιακά στοιχεία μιας κοινωνίας; Είναι διαφορετικό να λέει κάποιος ότι δεν πρέπει να χρεοκοπήσει το κοινωνικό κράτος ή εν γένει το κράτος. Αυτό ναι: έχει ταμείο, έσοδα - έξοδα, και μπορεί να πέσει έξω. Αλλά η κοινωνία, ούτε ταμείο έχει, ούτε λογιστικές καταστάσεις. Εκτός και αν η κοινωνία ταυτίζεται με το κράτος, οπότε όταν χρεοκοπεί αυτό χρεοκοπεί και η κοινωνία........

Άνδρας και γυναίκα στο κρεβάτι στις 10 μμ

Νιώθω σαν κόνσερβα με σαρδέλες, είπε.
Νιώθω σαν έμπλαστρο, είπα.
Νιώθω σαν σάντουιτς με τόνο, είπε.
Νιώθω σαν τομάτα κομμένη σε φέτες, είπα.
Νιώθω σαν νά’ρχεται βροχή, είπε.
Νιώθω σαν να σταμάτησε το ρολόι, είπα.
Νιώθω σαν η πόρτα νά’ναι ξεκλείδωτη, είπε.
Νιώθω σαν ένας ελέφαντας να μπαίνει μέσα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να πληρώσουμε το νοίκι, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρούμε καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.

Νιώθω σαν να μη θέλω να δουλέψω, είπα.

Νιώθω σαν να μη νοιάζεσαι για μένα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να παρακάνουμε έρωτα, είπε....

REUTERS: Ένα έθνος σε άρνηση – η πηγή της ελληνικής κρίσης

Ευρωπαίοι ηγέτες προσπαθούν να σώσουν την Ελλάδα από τη χρεοκοπία που θα μπορούσε να προκαλέσει παγκόσμια οικονομική θύελλα, αλλά οι ίδιοι οι Έλληνες φαίνεται να βρίσκονται σε άρνηση.

Με αντιδράσεις που προκαλούν απογοήτευση και οργή στο εξωτερικό, οι Έλληνες δείχνουν περισσότερο διατεθειμένοι να κατηγορήσουν άλλους για τα προβλήματά τους, από το να αποδεχθούν ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά με την χώρα τους και ότι είναι άμεση ανάγκη να πάρουν επώδυνα φάρμακα.

«Οι απλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τη σοβαρότητα της κατάστασης, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία» δήλωσε ο Jan Randolph, Διευθυντής Ανάλυσης Κινδύνου της IΗS Global Insight.

Οι βίαιες διαδηλώσεις ενάντια στα απαιτούμενα μέτρα λιτότητας για τη διεθνή βοήθεια ύψους πολλών δισεκατομυρίων ευρώ, σε συνδυασμό με τις εσωτερικές πολιτικές διαμάχες και τις αντιπαραθέσεις στην Ευρωζώνη, έχουν τρομάξει τις διεθνείς αγορές....

Η κοινωνική χρήση της Ιστορίας

Tης Τασουλας Καραϊσκακη

H αναβίωση του παρελθόντος μοιάζει να έλκει ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης. Ιστορικά αναγνώσματα, άρθρα με ιστορικό περιεχόμενο, επανεκδόσεις βιβλίων Ιστορίας, ιστορικά μυθιστορήματα, κινηματογραφικές ταινίες, ντοκιμαντέρ κάνουν όλο και πιο συχνά την εμφάνισή τους την τελευταία τριετία. Προβάλλοντας από επίμαχα ζητήματα του παρελθόντος μέχρι προσωπικές αφηγήσεις, που μετουσιώνουν βιωμένες μνήμες σε παράδοση. Στην τάση αυτή ήρθε προσφάτως να προστεθεί μια αμιγώς κοινωνική -θα λέγαμε- χρήση της Ιστορίας. Αθηναϊκή συμμετοχική δημοκρατία, Αγώνας του '21, δάνεια, Επιτροπή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, Κίνημα στο Γουδί, νέα δάνεια και χρεοκοπίες συζητούνται συχνά στα πηγαδάκια του Συντάγματος. Ενώ παράλληλα τίθενται ερωτήματα, όπως: Γιατί ο λαός αυτός κατρακυλάει αδιάκοπα σε εξευτελισμούς και ταπεινώσεις; Γιατί είναι σε μόνιμη οικονομική κρίση, με το φάσμα της πτώχευσης απειλητικό διαρκώς στον ορίζοντα; Τι είναι αυτό που τον κάνει να νικά και τι αυτό που τον καταποντίζει; Τα ολίγα παράσιτα της εξουσίας; «Από τους καρχαρίες ξέφυγα και νίκησα τις τίγρεις, μ' έφαγαν όμως οι κοριοί», έγραφε ο Μπρεχτ και ταιριάζει πολύ στα ελληνικά πράγματα....

Ωραίοι ως Έλληνες...

Χρεοκοπία 1: Για αυτήν μιλούσαν εδώ και πολλά χρόνια αρκετοί. Τότε, δεν εννοούσαν την οικονομική αλλά την ηθική, την αξιακή. Ασφαλώς, δεν τα «φάγαμε μαζί» αλλά ήταν ασυγχώρητα πολλοί αυτοί που εθελοτυφλούσαν ή παρακαλούσαν για ένα κομμάτι παντεσπάνι. Μελετήστε την κυκλοφορία περιοδικών life style εκείνης της εποχής και τα ποσοστά τηλεθέασης των ανάλογων τηλεοπτικών σκουπιδιών.

Χρεοκοπία 2: Αρκετοί άρχισαν να βλέπουν την οικονομική χρεοκοπία πριν την διεθνή καπιταλιστική κρίση. Όσοι χτύπησαν τα καμπανάκια κατατάχθηκαν αμέσως στο στρατόπεδο των «γραφικών». Αν και ήταν ηλίου φαεινότερο το τι θα συμβεί.
Με ετήσια 75 δις έξοδα ως κράτος και 50 δις κρατικά έσοδα παράγουμε απλά, περί τα 25 δις έλλειμμα κάθε χρόνο, με συνέπεια. Τη ίδια στιγμή ξοδεύουμε σε εισαγωγές 44 δις ενώ εξάγουμε μετά βίας 16. Δεν θα αναφέρω φοροδιαφυγές, μίζες και αρπαχτές δεν θα τελειώσουμε ποτέ.

Χρεοκοπία 3: Η Ελλάδα, αναπνέει με τεχνητή υποστήριξη. Αγκομαχά κάθε φορά να φτάσει στην «επόμενη δόση» χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει η ελάχιστη αναπτυξιακή προοπτική, έστω ως νύξη....

Η ακύρωση του χρόνου και του θανάτου στην τηλεόραση

 Της Καιτης Βασιλακου                                   Η τηλεόραση είναι ένας κόσμος ηλεκτρονικός που αντιγράφει τον πραγματικό κόσμο. Εμείς ως τηλεθεατές δεν καταλαβαίνουμε τη διαφορά, κοιτάζουμε την οθόνη και νομίζουμε ότι βλέπουμε τον κόσμο που υπάρχει έξω από το σπίτι μας.

Έχει γίνει  πολύς λόγος για την παραμορφωτική δύναμη που κατέχει ο τηλεοπτικός φακός, πώς δηλαδή εξογκώνει το ασήμαντο και μικραίνει  ή εξαφανίζει εντελώς το σημαντικό. Λίγο πολύ το έχουμε πια όλοι μας υποψιαστεί, μολονότι πολύ συχνά πέφτουμε στην παγίδα και δεχόμαστε αβασάνιστα  ό,τι μας σερβίρουν. Εξακολουθούμε δηλαδή να πιστεύουμε πως αυτό που βλέπουμε στην οθόνη, είναι ο πραγματικός κόσμος.

Μερικές φορές αυτό συμβαίνει στ’ αλήθεια. Μόνο που αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει, μπορεί να μη συμβαίνει στον παρόντα χρόνο....

Οι μετανάστες και η συγκυβέρνηση

Tου Πασχου Μανδραβελη

Προχθές το απόγευμα ζήσαμε ένα θρίλερ. Παρ’ ολίγον να είχαμε τη δεύτερη κυβέρνηση συνεργασίας στη μεταπολίτευση. Να υπενθυμίσουμε ότι η πρώτη που σχηματίστηκε το 1989, μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ενιαίου τότε Συνασπισμού, ήταν ειδικού σκοπού. Επειδή υπήρχε κίνδυνος παραγραφής των ποινικών ευθυνών ενός πρώην πρωθυπουργού και κάποιων υπουργών αποφάσισαν να σχηματίσουν βραχύβια κυβέρνηση να ασκήσει η Βουλή τις διώξεις και να ξαναπάμε σε εκλογές. Οπως κι έγινε.

Και τη δεύτερη (παρ’ ολίγον) κυβέρνηση συνεργασίας, ο κ. Αντώνης Σαμαράς την ήθελε βραχύβια και ειδικού σκοπού. Να επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και μετά να πάμε σε εκλογές. Θεμιτό, αν και λίγο ανεδαφικό. Με τους ευρωπαϊκούς λαούς ανήσυχους για την οικονομική κρίση (συνεπώς για την τσέπη τους) και με τα ακροδεξιά-λαϊκιστικά κόμματα στα κάγκελα για τη χρηματοδότηση των «τεμπέληδων του Νότου» δεν είναι εύκολη η επαναδιαπραγμάτευση και πολύ περισσότερο δεν είναι εξασφαλισμένο ότι θα έχει θετικά αποτελέσματα. Μάλλον δεν θα συγκινηθούν οι ξένοι πολιτικοί και δεν θα αφήσουν δικά τους πολιτικά παιχνιδάκια στην άκρη, μόλις δουν τον κ. Καρατζαφέρη στις Βρυξέλλες...

Μέσα στην Αθήνα της αγανάκτησης...

Φωτο: Η Κραυγή,

Ελαιογραφία του Edvard Munch (1893)      Palmografos.com 

της Χριστιαννας Λουπα                                        «Ακυρο» και «κουλό» είναι το άρθρο που θα διαβάσετε παρακάτω. Ούτε για τρόϊκα μιλάει, ούτε για ΔΝΤ, ούτε για μια κυβέρνηση που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στην εξουσία, μολονότι δεν διαθέτει πλέον λαϊκό έρεισμα.

Τετάρτη απογευματάκι. 15 Ιουνίου 2011. Σε μια Αθήνα που τρέμει συθέμελα, σε μια Ελλάδα που καταρρέει. Αγανακτισμένοι έχουν κατακλύσει τους δρόμους. Στη Βουλή αναβρασμός. Στον κόσμο αβεβαιότητα, θυμός. Θα πέσει η κυβέρνηση, δεν θα πέσει; Όμως, πέρα απ’ όλα ετούτα τα κοσμογονικά, πέρα από τα πεζοδρόμια, τις κατσαρόλες, τους κουκουλοφόρους, τα ΜΑΤ, τις ελληνικές σημαίες, την ύφεση, τη δυσπραγία, την ανεργία και την πολιτική παρακμή, η ζωή των κατοίκων αυτής της τάλαινας πόλης, δεν έχει σταματήσει να κυλά και σε προσωπικό επίπεδο, μαζί με τις λύπες της και τις χαρές της.....

"Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική..."

«… Πρέπει ανεπιφύλακτα να πω ότι μία χώρα με μόνο τους Γερμανούς και χωρίς τη συνεισφορά των Ελλήνων, θα ήταν πάρα πολύ φτωχή. Σας ευχαριστούμε Έλληνες, που μας φέρατε τη δάδα του πολιτισμού!»

Τα λόγια αυτά ειπώθηκαν πριν τέσσερα περίπου χρόνια από τον βουλευτή του Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, Βόλφγκαγκ Γκέργκερ. Και δεν είναι βέβαια ο μόνος που έχει αναφερθεί στην προσφορά του ελληνικού πολιτισμού τόσο στη Γερμανία, όσο και πανυδρόγεια. Όμως, τη «δάδα» αυτή, φαίνεται να την ξέχασε ολότελα η πανίσχυρη και πάντα υπερφίαλη Γερμανία, η οποία μοιάζει να κάνει ό,τι μπορεί για να τη σβήσει, χωρίς βεβαίως αυτό να μειώνει στο ελάχιστο και τις δικές μας ευθύνες για το κατάντημα της χώρας μας.

«Θα ήθελα να δώ να διδάσκονται τα Αρχαία Ελληνικά, με τον ίδιο ζήλο που επιδεικνύουμε εμείς, και στα Ελληνικά σχολεία.»*.......

Η ζωή μας όλη

στον Άθεό  μου με αγάπη

Εξαθλιωμένοι που δολοφονούνται στα σύνορα

πνιγμένοι κουρελήδες μέσα στ’ αμπάρια των πλοίων

ξεβρασμένα πτώματα στις ακρογιαλιές του Αιγαίου

ένα μπιμπερό κυλάει στον Νέστο ποταμό

οι καμένες μάγισσες των αιώνων της Ιεράς Εξέτασης

τα πρόσωπα  μαύρα στα ορυχεία του Αμυνταίου

οι μεγαλοφονιάδες στο όνομα του ενός Θεού

του ενός Χριστού του καθολικού Ισλάμ

του ενός Έθνους των Χωρικών του Υδάτων

του περήφανου Λαού της μίας Αλήθειας....

Πόσο αξίζει η ανθρώπινη ζωή;

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Γιατί οργιζόµαστε;...

... ∆εν τα αξίζαµε τόσα «πλούτη». Γι’ αυτό τώρα µας τα παίρνουν πίσω. Κι ας εξοργίστηκε ακόµη και ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρµπουρι, όταν άκουσε τον βρετανό υπουργό Εργασίας ΙανΝτάνκαν Σµιθ να λέειπως «δεν αξίζουν όλοι οι φτωχοί τα κοινωνικά επιδόµατα». Μας λένε πάντα τι δεν αξίζουµε. Πόσο αξίζουµε όµως πραγµατικά; Πόσο αξίζει η ανθρώπινη ζωή;

Πόσο αξίζει...

... η ζωή ενός φοιτητή; Οσο και το δάνειο που έχουν πάρει οι γονείς του για να τον σπουδάσουν. Πριν από 35 χρόνια, το Πανεπιστήµιο της Καλιφόρνιας έπαιρνε 6,6% του δηµόσιου προϋπολογισµού και οι φυλακές 3%. Σήµερα, το πανεπιστήµιο παίρνει 2,2% και η βιοµηχανία των φυλακών 7,4%. Οσο λιγότεροι νέοι µπορούν να σπουδάσουν τόσο γεµίζουν οι φυλακές...

Το παράπονο του νεκροθάπτου

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου                                  Προχθές στο δελτίο ειδήσεων του Mega άκουσα έναν βουλευτή να οµολογεί ευθαρσώς και ανενδοίαστα πως συνοµιλεί κάθε µέρα µε τη συνείδησή του. Κάθε µέρα; Ναι, κάθε µέρα.

Για λόγους σεµνότητας, υποθέτω, σεβόµενος ενδεχοµένως τον ιδιωτικό χαρακτήρα της συνοµιλίας δεν προχώρησε σε περαιτέρω αποκαλύψεις. Αν και από τα συµφραζόµενα των ηµερών µπορεί κανείς εύκολα να συναγάγει τα διαµειβόµενα.

Ας πούµε ότι πάει κάπως έτσι: «Πώς είναι δυνατόν, Θανάση µου, να µου κάνεις τέτοιο πράγµα; Μην µ’ αφήνεις µόνη τώρα που “αυτοί” θέλουν να σε κάνουν νεκροθάφτη της κοινής µας ζωής. Λένε πως πάει, πέθανε η µεταπολίτευση, όµως πόσες φορές τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν έχουν πει πως πάει, πέθανε η µεταπολίτευση, κι αυτή, αν και τυµπανιαίο πτώµα, συνεχίζει να σαλεύει; ...

Τα αντανακλαστικά της δημοκρατίας

του Αλέξη Καλοκαιρινού Σήμερα, 15 Ιουνίου του 2011, ημέρα γενικής απεργίας και κινητοποιήσεων, δεν υπάρχει καιρός για μακροσκελείς αναλύσεις. Υπάρχει κάτι επείγον να ειπωθεί.

Στις σχεδιαζόμενες κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» περιλαμβάνεται η «περικύκλωση» της Βουλής. Το ερώτημα που απευθύνεται σε όσους σκοπεύουν να συμμετάσχουν και το οποίο οφείλουν και οι ίδιοι να απευθύνουν στον εαυτό τους είναι αν έχουν επίγνωση της σημασίας και των ενδεχόμενων συνεπειών αυτής της πράξης. Και το ερώτημα δεν αφορά, βέβαια, μια «συμβολική περικύκλωση». Αφορά στην ενδεχόμενη παρεμπόδιση των βουλευτών να εισέλθουν στο Κοινοβούλιο. Αν συμβεί, θα συνιστά πράξη βίας, με την οποία το μέχρι σήμερα ειρηνικό κίνημα θα έχει αυτοστιγμεί μεταλλαχθεί. Όσοι τυχόν παρατάξουν τα κορμιά τους αποκλείοντας τις διόδους προς τη Βουλή των Ελλήνων πρέπει να γνωρίζουν και δεν έχουν κανένα άλλοθι για να αγνοούν ότι, εκείνη τη στιγμή, παραλύοντας τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, ανοίγουν διόδους πολιτικής εκτροπής....

Μούντζα Γιαούρτι και (αν)Άξιον Εστί

Σταμάτης Φασουλής        Όσο περνάει ο καιρός τόσο και δεν μου είναι εύκολος ο κόσμος. Όχι ότι μου ήταν και ποτέ, αλλά τουλάχιστον  νόμιζα πως τον καταλάβαινα, κι αυτή η κατανόηση μου τον έκανε πιο βατό. Μπορούσα, ακόμα κι αν δεν τον κατοικούσα, να τον περπατήσω έστω. Να κάνω μια βόλτα στους δρόμους της ζωής. Με την έλευση της χρονιάς του περίφημου Μνημονίου μου κοπήκανε κι οι βόλτες. Πώς είναι δυνατόν να περπατάς έναν κόσμο που αγνοείς την ρυμοτομία του, τα σπίτια, τα μαγαζιά και τις πλατείες. Ειδικά αυτό με τις πλατείες δεν μπορώ να το σχηματίσω σε σκέψη. Όχι ότι δεν καταλαβαίνω τους ‘’Αγανακτισμένους’’ και το δίκιο τους. Τους καταλαβαίνω και με το παραπάνω, κι έχω προσωπικούς λόγους αυτή η κατανόηση να μην είναι μόνο σε λογικό επίπεδο, αλλά να μου διαπερνάει το αίμα και να με τρελαίνει.........

Η σχοινοβασία στην άβυσσο και οι τέσσερις προτάσεις για την εθνική διαχείριση της κρίσης του χρέους

Μιμης Ανδρουλακης Η Ελλάδα σχοινοβατεί ανάμεσα σε δύο αβύσσους. Κάθε στιγμή μπορεί ένα παραπάτημα ή ακόμα και τυχαίο συμβάν να οδηγήσει σε ελεύθερη πτώση. Άβυσσο εκτός, καθώς διαπληκτίζονται δημόσια θεμελιώδεις παράγοντες της ευρωζώνης σχετικά με το ελληνικό ζήτημα. Η σχέση αμοιβαίας "πυρηνικής" καταστροφής Ελλάδας - Ευρωζώνης δεν προστατεύει στο 100% τη χώρα μας καθώς γίνονται νέοι κυνικοί υπολογισμοί για τη σύγκριση κόστους - οφέλους από ενδεχόμενη εγκατάλειψή μας σε χρεωκοπία. Τις τελευταίες μέρες οι αγοραστές ομολόγων των περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης και ασφαλίστρων κινδύνου (CDS) αποθρασύνονται και εκβιάζουν: " ή ανακοινώνετε την Ελλάδα σε κατάσταση default και πληρώνονται τα συμβόλαια των ασφαλίστρων κινδύνου ή αποσυρόμαστε από την αγορά ομολόγων της περιφέρειας και συνεπώς μετατρέπουμε σε νέο αδύνατο κρίκο την Ιταλία. Διαλέξτε: θα θυσιάσετε την Ελλάδα ή την Ιταλία;" Άλλοι παράγοντες της διεθνούς κερδοσκοπίας θεωρούν ως την καλύτερη μέθοδο απεμπλοκής της ευρωζώνης από την ελληνική περιπέτεια την πρόκληση τεχνητού πιστωτικού επεισοδίου που θα οδηγήσει τον κόσμο στα γκισέ των τραπεζών και θα εξαναγκαστεί έτσι υποτίθεται η χώρα μας σε βίαιη δραχμοποίηση.

Άβυσσος εντός, καθώς μεγαλώνει ο κίνδυνος κατάρρευσης.....

Η αγριοκερασιά και το iPad

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Eνα δωδεκάχρονο αγόρι, που ζει σε ένα απομονωμένο ορεινό χωριό της Θεσσαλίας, περπατά αρκετές εκατοντάδες μέτρα, μόνο και μόνο για να βρεθεί σε μια ερημιά απέναντι σε μια αγριοκερασιά. Δεκαετία του ’60, φθινόπωρο, το δέντρο έχει χάσει τα φύλλα του και το αγόρι επαναλαμβάνει αρκετές φορές αυτή τη διαδρομή, τραβώντας, τελικά, την προσοχή ενός γερο-τσοπάνου, που τον ρωτά τι κοιτάζει με τόση επιμονή.

«Τα κλαριά», απαντά το παιδί, «τα κλαριά. Το ένα δείχνει τα Γιάννινα, το άλλο τη Λάρισα, εκείνο τη Θεσσαλονίκη, αυτό δω την Αθήνα. Κι εγώ κάποτε θα πάω σ’ όλα αυτά τα μέρη».

«Α, μα εσύ το πας μακριά το πράμα», σχολιάζει ο γέροντας.

Πολύ μακριά πάει το πράμα ένας δεκαεπτάχρονος στη νότια Κίνα, ο οποίος πουλάει το ένα του νεφρό για να δώσει νόημα στη ζωή του, για να αγοράσει το iPad 2....

Ορατή από την Ελλάδα η ολική έκλειψη Σελήνης

Από ολόκληρη την Ελλάδα θα είναι ορατή - καιρού επιτρέποντος - η πρώτη ολική έκλειψη Σελήνης για το 2011. Το βράδυ της Τετάρτης 15 Ιουνίου, η σκιά της Γης θα πέσει πάνω στο δορυφόρο της "σβήνοντας" τον και "αναδεικνύοντας" τα αστέρια.

Η Σελήνη αναμένεται να ανατείλει περίπου στις 20:50, ενώ η έναρξη της μερικής έκλειψης από τη σκιά της Γης θα αρχίσει περίπου στις 21:20 (η Σελήνη θα βρίσκεται σε γωνία μόλις πέντε μοιρών από τον ορίζοντα). Η έναρξη της ολικής φάσης της έκλειψης θα είναι κατά τις 22:20 το βράδυ και η Σελήνη θα βρίσκεται σε ύψος περίπου 13 μοιρών.

Η ολική φάση της έκλειψης θα διαρκέσει επί σχεδόν 100 λεπτά (η τελευταία έκλειψη που ξεπέρασε αυτή τη διάρκεια, είχε λάβει χώρα τον Ιούλιο του 2000), γεγονός που θα συμβάλλει οι παρατηρητές να μπορέσουν να δουν την ολική φάση και σε μεγαλύτερο ύψος..........

Εθνική σχιζοφρένεια

Ως λαός ζούμε μέρες εθνικής μελαγχο­λίας, κι αν προσθέσει κανείς την κλίση μας προς τη δραματοποίηση, η κατά­σταση λαμβάνει διαστάσεις σοβαρές. Αν, δε, συνυπολογίσουμε ισορροπητικά την άλλη κλίση μας – προς την αστειότητα –, τα πράγματα οδηγούν σε αδιέξοδο…

Τι συμβαίνει, λοιπόν, με εμάς τους Έλληνες;

Συνωμοτεί το σύμπαν εναντίον μας;

Είμαστε πραγματικά ανάδελφο έθνος;

Έχου­με κάκιστους πολιτικούς;

Είναι ουρανοκατέβατοι αυτοί οι πολιτικοί;

Δεν έχουν διαμορφωθεί μέσα στη δική μας κοινωνία, δεν εμφορούνται από τα ευ­γενή χούγια μας;

Δεν ασκεί η κοινωνία ασφυκτική πίεση να είναι έτσι όπως είναι;

Οι τοπικές κοινωνίες δεν είναι αυτές που βλέπουν τον βουλευτή - πολι­τικό ως όργανο αποκλειστικά των τοπικών και όχι των εθνικών συμφερόντων;

Η κοινωνία δεν είναι αυτή, που στο σύνολό της ΑΓΑΝΑΚΤΕΙ διαχρονι­κά με την ανικανότητα των δημοσίων υπαλλήλων, τη μνημειώδη αναποτελεσματικότητα κάθε δημό­σιου φορέα, την έντονη διαφθορά των δημοσίων υπηρεσιών (νοσοκομεία, εφορίες, πολεοδομίες και πάει λέγοντας…), τη λαβυρινθώδη γραφειο­κρατία;

Η κοινωνία δεν είναι αυτή η οποία εξανίσταται μονίμως με τη…

Βολιβία: άνθρωπος και "Μητέρα Γη" με ίσα (νομικά) δικαιώματα!

Μυρσίνη Τσακίρη    Sierra Maestra                                Νόμο που θα χορηγεί ίσα δικαιώματα και προστασία στην Γη με τον Άνθρωπο θα περάσουν με την συνεργασία πολιτικών και οργανώσεων στην Βολιβία. Ο «Νόμος της Μητέρας Γης» όπως θα ονομάζεται έχει στόχο την μείωση των περιβαλλοντικών καταστροφών, την επιβολή μέτρων στις βιομηχανίες και την ριζική αλλαγή της νοοτροπίας για το περιβάλλον.

Συγκεκριμένα, ο «Νόμος της Μητέρας Γης» ή αλλιώς «La Ley de Derechos de la Madre Tierra» περιλαμβάνει το δικαίωμα στη ζωή και στην ύπαρξη, το δικαίωμα να συνεχίσουν της ζωτικής σημασίας κύκλους και διαδικασίες ελεύθερα από την ανθρώπινη παρέμβαση, το δικαίωμα στο καθαρό νερό και τον καθαρό αέρα, το δικαίωμα στην ισορροπία, το δικαίωμα στην η μόλυνση και το δικαίωμα στην μην κυτταρική τροποποιημένη ή γενετικά τροποποιημένη δομή. Ίσως το πιο αμφιλεγόμενο σημείο είναι το δικαίωμα να μην επηρεάζεται από υποδομές και αναπτυξιακά έργα που επηρεάζουν την ισορροπία των οικοσυστημάτων και των τοπικών κοινοτήτων κάτοικο». 
Το παράδειγμα της Βολιβία, που θα ιδρύσει και Υπουργείο Μητέρας-Γης, ακολουθούν κι άλλες χώρες....

Μετά τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων

Πώς νοηματοδοτείται χωρίς να κουρσευτεί η αγανάκτηση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων ολόκληρου του πολιτικού φάσματος;               Oι ταγοί αυτής της χώρας λατρεύουν τις κινητοποιήσεις· εκτός, ίσως, των παραγωγικών δυνάμεων. Θέλουν τα πάντα να αλλάξουν· με πιθανή εξαίρεση το Δημόσιο, το κοινωνικό κράτος, την υγεία, τα κλειστά επαγγέλματα, ό, τι τέλος πάντων συνθέτει τη σημερινή μίζερη πραγματικότητα. Γι' αυτό ο κανόνας είναι να δοξιολογούνται οι «κινητοποιημένοι». Στα δοξαστικά υπάρχει μέγας ανταγωνισμός. Οχι μόνο μεταξύ των κομμάτων, αλλά και των Μέσων. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε, διότι δεν έχει μετρηθεί ο αριθμός των επιθέτων που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, αλλά σίγουρα οι δεύτεροι πλεονεκτούν λόγω θέσεως. Εχουν σελίδες να γεμίσουν και πολύ τηλεοπτικό χρόνο να καλύψουν· τι να πρωτοκάνει ο πολιτικός με δυο πενιχρές ανακοινωσούλες;

Η λατρεία των κινητοποιήσεων πρέπει να έχει ψυχολογικά κίνητρα. Η γενιά της μεταπολίτευσης, που είναι τώρα στα πράγματα, δεν μπορεί να κοιμηθεί από το τρόπαιο του Πολυτεχνείου. Δεν είναι λίγο το ψυχολογικό βάρος, να έχεις χάσει στο και πέντε τη μεγάλη δόξα. Γι' αυτό και λιβανίζει κάθε κινητοποίηση. Τη νοηματοδοτεί υπό το άγχος που έχει για το δικό της «Πολυτεχνείο». Κι έτσι την κάνει καρικατούρα. Το Πολυτεχνείο ξεκίνησε με πολύ συγκεκριμένο αίτημα (φοιτητική συνδικαλιστική ελευθερία) και φούντωσε με ένα ευρύτερο αλλά επίσης συγκεκριμένο αίτημα. Τη δημοκρατία. Τελεία και χωρίς τα επίθετα «ουσιαστική», «πραγματική» κ. λπ. Τώρα ακόμη και οι κινητοποιήσεις της Κερατέας, που χλευάζουν τον βασικό δημοκρατικό κανόνα, θεωρήθηκαν προάγγελος της «άλλης δημοκρατίας», η οποία μάλιστα δεν προσδιορίζεται ως προς τα χαρακτηριστικά της.....

Νεκροί και τραυματίες Παλαιστίνιοι από ισραηλινά πυρά

Δεκατρείς άνθρωποι σκοτώθηκαν και τουλάχιστον 225 τραυματίστηκαν από τα πυρά του ισραηλινού στρατού εναντίον Σύρων και Παλαιστίνιων διαδηλωτών που προσπαθούσαν να περάσουν τη γραμμή εκεχειρίας μεταξύ Συρίας και Ισραήλ στα υψίπεδα του Γκολάν, όπως μετέδωσε το πρακτορείο Sana.

Εκατοντάδες άνθρωποι, οι οποίοι διαδήλωναν για την 44η επέτειο της «Νάκσα», της ήττας των αραβικών δυνάμεων από το Ισραήλ στον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967, προσπάθησαν να περάσουν με τη βία στα υψίπεδα του Γκολάν.

Ο Αλι Κανάαν, ένας γιατρός που βρισκόταν στην πόλη Κουνέιτρα, έδωσε στο Sana τα ονόματα των νεκρών και δήλωσε ότι όλοι είχαν «χτυπηθεί από σφαίρες στο κεφάλι και το στήθος».

«Όποιος προσπαθήσει να περάσει τα σύνορα θα σκοτωθεί», φώναζαν οι ισραηλινοί στρατιώτες από μεγάφωνα στο πλήθος των νεαρών.....

Αγαπητοί Εν τω Ελληνισμώ Αδελφοί (γράμμα από τη Λευκωσία)

του Γιώργου Πήττα

Ενώ εμείς βιώνουμε τις δικές μας αντιφάσεις και κωμικοτραγωδίες του μάλλον ατελούς πολιτικού μας συστήματος, καθότι αυτό περιστρέφεται αενάως περί του Κυπριακού το οποίο είναι βεβαίως η πλέον χρυσοφόρος Εταιρία Μηδενικής Ευθύνης του τόπου μας, παρακολουθούμε ασμένως τις εξελίξεις της προσφιλούς Ελλάδος.

Σας καμαρώνουμε εκεί στις πλατείες που αργά αλλά σταθερά ξαναβρίσκετε τον εαυτό σας, τον κοινωνικό, τον ανθρώπινο, τον αλληλέγγυο, τον ξεσκούφωτο.

Μη νομίζετε, μπορεί κάποτε να ειπώθηκε εκείνο το θλιβερό «η Κύπρος είναι μακριά» αλλά κακά τα ψέματα, είναι τόσο κοντά, ώστε τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις μεταδίδουν τα εν Αθήναις τεκταινόμενα περίπου ως εσωτερικές ειδήσεις.

Και πως αλλιώς; Την ίδια γλώσσα μιλάμε, τα ίδια τραγούδια τραγουδάμε, τους ίδιους ποιητές αγαπάμε, με τον ίδιο περίπου τρόπο μας δουλεύει το ίδιο είδος ανθρώπων....

Τα παιδιά της Μεταπολίτευσης

Tου Πασχου Mανδραβελη

Δεν είναι η πρώτη φορά που διαδηλωτές μουτζώνουν τη Βουλή. Η μόδα ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2007, με τη «συγκέντρωση των bloggers» (όπως έλεγαν τότε τα ΜΜΕ), μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Πάρνηθα. Οι τότε «Αγανακτισμένοι» μούτζωσαν όσο χρειαζόταν για να εκτονωθούν, και δύο μήνες μετά, πιθανότατα δεν ψήφισαν. Επανεξελέγη η κυβέρνηση Καραμανλή.

Φέτος το Σύνταγμα, εκτός από μούτζες, έχει και λαϊκή συνέλευση. Νέοι και μεσήλικες παίρνουν τον λόγο για να καταθέσουν τις προτάσεις τους για την κρίση και την αλλαγή. Στις τοποθετήσεις ακούγονται και κάποιες ενδιαφέρουσες προτάσεις, αλλά το τελικό ψήφισμα είναι μία από αριστερή σούπα με γενικές διακηρύξεις του στυλ «δεν μπορεί να θυσιάζονται ολόκληροι λαοί για να μη ζημιωθούν οι δανειστές – το χρέος δεν είναι δικό μας και δεν θα το πληρώσουμε» ή «θέλουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια από την εργασία μας, χωρίς τη διαρκή τρομοκρατία της ανεργίας» (http://bit.ly/jF4nAi)....

Για τόσο μόνο

Την φωτογραφία μου έστειλε

η αγαπημένη μου magda

Μια τυρκουάζ πινελιά

από χρωστήρα δακρύων στο βλέμμα

αναβολή ζωής σκοτεινής

σκαλωμένη στον φράχτη του απροσδόκητου

έσπρωχνε τις μέρες

μην απλώσω το χέρι στη ζωή

στο φως που με σημάδευε

το όχι έτοιμο από καιρό....