Εθνική σχιζοφρένεια

Ως λαός ζούμε μέρες εθνικής μελαγχο­λίας, κι αν προσθέσει κανείς την κλίση μας προς τη δραματοποίηση, η κατά­σταση λαμβάνει διαστάσεις σοβαρές. Αν, δε, συνυπολογίσουμε ισορροπητικά την άλλη κλίση μας – προς την αστειότητα –, τα πράγματα οδηγούν σε αδιέξοδο…

Τι συμβαίνει, λοιπόν, με εμάς τους Έλληνες;

Συνωμοτεί το σύμπαν εναντίον μας;

Είμαστε πραγματικά ανάδελφο έθνος;

Έχου­με κάκιστους πολιτικούς;

Είναι ουρανοκατέβατοι αυτοί οι πολιτικοί;

Δεν έχουν διαμορφωθεί μέσα στη δική μας κοινωνία, δεν εμφορούνται από τα ευ­γενή χούγια μας;

Δεν ασκεί η κοινωνία ασφυκτική πίεση να είναι έτσι όπως είναι;

Οι τοπικές κοινωνίες δεν είναι αυτές που βλέπουν τον βουλευτή - πολι­τικό ως όργανο αποκλειστικά των τοπικών και όχι των εθνικών συμφερόντων;

Η κοινωνία δεν είναι αυτή, που στο σύνολό της ΑΓΑΝΑΚΤΕΙ διαχρονι­κά με την ανικανότητα των δημοσίων υπαλλήλων, τη μνημειώδη αναποτελεσματικότητα κάθε δημό­σιου φορέα, την έντονη διαφθορά των δημοσίων υπηρεσιών (νοσοκομεία, εφορίες, πολεοδομίες και πάει λέγοντας…), τη λαβυρινθώδη γραφειο­κρατία;

Η κοινωνία δεν είναι αυτή η οποία εξανίσταται μονίμως με τη…
μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και την υπερπληθώρα τους;

Αυ­τής της κοινωνίας, από την άλλη, δεν υπήρξε το μέγιστο ιδανικό να κατακτήσει μια θέση στο Δη­μόσιο;

Το Δημόσιο σε αυτή την κοινωνία δεν έλα­βε διαστάσεις σχεδόν μυθικές, διότι εκπληρώνει τις επιθυμίες κάθε ελληνικής οικογένειας;...

Η κοινωνία, πάλι, δεν είναι εκείνη που ταύτισε την τεμπελιά και την ανικανότητα με τους δημοσίους υπαλλήλους;

Υπάρχει έστω κι ένας πολίτης σε αυ­τή τη χώρα που να μην έχει να διηγηθεί μιαν ιστο­ρία θυμού, αγανάκτησης και ταπείνωσης σε σχέ­ση με τη συνδιαλλαγή του με το Δημόσιο;

Υπάρ­χει Έλληνας πολίτης του οποίου να μην έχει θιγεί άμεσα η αξιοπρέπεια, το συμφέρον, η ίδια του η υπόσταση από το Δημόσιο;

Σε αυτό τον τόπο κα­νείς δεν είδε ποτέ προσλήψεις από το παράθυρο, την ταράτσα, το ισόγειο, διά ξηράς, θαλάσσης και αέρος;

Δεν ήταν ένα από τα πάγια διαχρονικά αιτή­ματα της ελληνικής κοινωνίας (ή εγώ ζω σε άλλον πλανήτη…) ο έλεγχος, επί τέλους, του Δημοσίου, η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και η δικαί­ωση όλων εκείνων των ανώνυμων και ταπεινωμέ­νων από το σύστημα υπαλλήλων που εργάζονται και σηκώνουν αγόγγυστα το βάρος των υπηρεσι­ών στις πλάτες τους, για να διορίζονται φούμαρα όλων των πολιτικών αποχρώσεων, που τους πλη­ρώνει ο ελληνικός λαός – για να κάνουν σήμερα σαμποτάζ και λευκή απεργία εμποδίζοντας για πα­ράδειγμα να εισπραχτούν οι φόροι, έτσι ώστε να πετύχουν το μέγα εθνικό ανδραγάθημα: να χρεο­κοπήσει η χώρα.

Γιατί να γίνει παύση πληρωμών στη χώρα και να μην γίνει παύση αυτών των ανίκανων και καθ’ όλα απαράδεκτων υπαλλήλων που αποτελούν καρκί­νωμα στα σωθικά της χώρας;

Η πατρίδα αντέχει, γιατί πάντα ανάμεσα στους αλήτες γιατρούς που παίρνουν φακελάκια και εμπορεύονται ανενδοίαστα τη δημόσια υγεία, υπάρχουν και μια σειρά ιατρών που με τρεις κι εξήντα τιμούν το επάγγελμά τους, τον εαυτό τους και την πατρίδα.

Κάποτε πρέπει να τους τιμήσου­με, όπως και όλους εκείνους τους απίθανους ανώ­νυμους υπαλλήλους, που σιωπηρά σηκώνουν όλο το βάρος των υποθέσεων κάθε μέρα προκειμένου να σταθούν στο πλευρό των πολιτών και να μπα­λώσουν ό,τι περνά από το χέρι τους.

Όλους αυτούς οφείλουμε να τους τιμήσουμε κάποτε. Και θα κα­ταφέρουμε να τους τιμήσουμε και να τους ευχα­ριστήσουμε γιατί έκαναν το καθήκον τους μέσα στην απαξίωση και τη συναδελφική κατακραυγή των έξυπνων κομματόσκυλων και των εγκληματι­κών κομματικών συνδικαλισταράδων - γιατί ήταν αυτοί που χαλούσαν την πιάτσα. Αυτών των συνδι­καλιστών που κρατάνε μια ζωή δέσμιο των προσω­πικών τους συμφερόντων το Δημόσιο συμφέρον με τις ευλογίες και όλες τις απαιτούμενες διευκο­λύνσεις των κομματικών επιτελείων ΟΛΩΝ των πο­λιτικών παρατάξεων.

Τώρα, λοιπόν, άρχισαν μαζί με τα σάλια των πα­τριωτικών λόγων να εκτοξεύονται λαϊκίστικα πυ­ροτεχνήματα, ότι ξεπουλιέται η χώρα, δεν έχου­με εθνική αξιοπρέπεια… λόγια, λόγια, λόγια ενός ξεπερασμένου και αλήτικου πολιτικού συστήμα­τος…

Η Ελλάδα πνίγεται στα λόγια της.          STEVENIKO     

πηγη