Η χωριατοπούλα από το Γκουαντάναμο

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Για όσους ξαφνιάζονται με αυτό τον τίτλο του σημερινού μας σημειώματος υπάρχει μια εξήγηση: είναι η μετάφραση του πασίγνωστου τραγουδιού «Guantanamera», που καθιερώθηκε παγκοσμίως από τον Πιτ Σίνγκερ τη δεκαετία του '60.

Αυτό το τραγούδι σε στίχους του μεγάλου Κουβανού επαναστάτη Χοσέ Μαρτί, που επενδύθηκαν σε μια αδέσποτη λαϊκή μελωδία, δεν έχει τίποτα το επαναστατικό και πουθενά δεν μιλάει ούτε για όπλα ούτε για επανάσταση. Απλά είναι ο έρωτας ενός νεαρού για την αντίστοιχη «Βλάχα βλαχοπούλα» από το Γκουαντάναμο. Την πληροφορία αυτή την έμαθα τυχαία. Με εντυπωσίασε το γεγονός πως το απάνθρωπο κάτεργο στην παράνομη αμερικανική βάση Γκουαντάναμο εγκαταστάθηκε στον χώρο της ποίησης.

Και μια και το έφερε το τραγούδι, να μιλήσουμε λίγο για την Κούβα, μια και βρίσκεται ξανά στην επικαιρότητα μετά την απελευθέρωση των αντιφρονούντων, πράξη αξιέπαινη και θαρραλέα, δεδομένου ότι κάποιοι από τους αντιφρονούντες έπαιρναν χρήματα από τη CIA. Μετά τις 723 προσπάθειες δολοφονίας εναντίον του Κάστρο, μια στρατιωτική επέμβαση στον Κόλπο των Χοίρων και δεκάδες θανατηφόρες τρομοκρατικές πράξεις, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να δραστηριοποιούνται για την ανατροπή της κουβανέζικης επανάστασης. Η CIA δεν δραστηριοποιείται με την παλιά της μορφή. Εχει δημιουργήσει έναν καινούργιο οργανισμό (NED) και....

Έθνος Ενοικιαστών

Και τώρα τι κάνουμε; Τίποτε. Έχουμε παγώσει όλοι και παρακολουθούμε όλα να γκρεμίζονται τριγύρω μας. Ισοπεδωμένα όνειρα, πρώην υψηλοί στόχοι και το κεραμίδι που είχαμε βάλει πάνω από το κεφάλι μας έχει αρχίσει την κάθοδο και αργά ή γρήγορα θα μας συνθλίψει. Δεν υπάρχουν οικονομικές αναλύσεις, ούτε πολιτικές διεξόδου. Πάνε αυτές οι μέρες. Έφυγαν ανεπιστρεπτί. Όσο για κείνα τα χρόνια που τα βάλαμε ενέχυρο σε μία χώρα, που από πείσμα πιστέψαμε, δεν αγοράζονται πλέον ούτε για μία τρύπια δεκάρα.
Όλοι ξέρουμε ποιοι φταίνε αλλά πια δεν έχουμε τα κουράγια να τους στήσουμε στον τοίχο διότι ακόμη και ο τοίχος των εκτελέσεων των εκτελεστών μας, δόθηκε αντιπαροχή. Μας τον πήραν και αυτόν για να μην έχουμε ούτε καν την ελπίδα της τελικής δικαίωσης. Να πούμε ότι χάσαμε αλλά κάποιοι θα πληρώσουν την πληρωμένη ήττα μας.
Και τώρα τι κάνουμε λοιπόν;...

Αιχμάλωτη

Αιχμάλωτη

Με το ένα πόδι δεμένο απ΄ τον αστράγαλο
στρωμένη στο πάτωμα
τα μάτια τρώνε το ταβάνι
ρουφάω τσιγάρα ηδονής

Από καθυστερημένες ανάσες
ακούω τον ήχο σου
να σέρνεται ακόμα πάνω μου.
Μαλακιά και ρευστή
θέλω να περάσω αιώνες έτσι
δαρμένη από πνιχτά ζωικά βογγητά
αρπαγμένη απ΄ τις ρουφήχτρες των ματιών σου
να κυλιέμαι άσκοπα
μηρυκάζοντας την ώρα
που ήρθα λάφυρο στα χέρια σου

Σχετικά σωσμένη
από απανωτά επεισόδια
σεισμικής ακολουθίας
χώνομαι μες την κρυψώνα των μαλλιών μου
ζαλίζομαι απ΄ την μπερδεμένη οσμή τους
κι ο χρόνος με εγκαταλείπει
με βουλιάζει σε μανούβρες αισθήσεων
θα έρθει να με βρει
όταν το μεδούλι μου παγώσει

Βαλσαμωμένη της στιγμής
να με οργώνει η περασιά σου να με φυγαδεύει οριστικά
στην απάτητη χώρα
των λυμένων ενστίκτων             

Κατερίνα Καραγιάννη

      

Η ''γαμημένη ησυχία του κόσμου'' και ο δολοφονικός αυνανισμός της ''Σέχτας''

Πιο «τρομακτικά συνεπή» υποπροϊόντα του συστήματος που υποτίθεται πως χτυπούν, δεν νομίζω πως έχουν υπάρξει ξανά.

Η γλώσσα τους, η πρακτική τους, το ύφος τους, όλα τους, αναπαράγουν με τον πλέον περίλαμπρο τρόπο όσα «καταγγέλλουν» μέσα στο παραληρηματικό τους μανιφέστο.

Όλα είναι εκεί:

Σκοτεινοί εκδικητές τύπου Batman, τοποθέτηση του εαυτού τους σε ένα σκηνικό κινηματογραφικό που φέρνει σε V for Vendetta (μου άρεσε η ταινία) υστερική χρήση ακόμα και ενός ενίοτε ποιητικότροπου ύφους που πασχίζει μάταια να αντιλαλήσει τον φλεγόμενο λόγο ενός Jim Morrison, νεοελληνική μαγκιά του κώλου, και ένας ανεξέλεγκτος βαθύτατα άρρωστος ναρκισσισμός. Ένας ναρκισσισμός ταυτόσημος με αυτόν από τον οποίο πάσχουν και όσοι αναφέρονται στο κείμενό τους ως δυνητικοί στόχοι.

Είναι βέβαιο, πως τα «παλικάρια» της Σέχτας δεν χρειάζονται καμία φαντασίωση και καμία τσόντα για να μαλακιστούν.

Σίγουρα, μόλις ρίξουν μια ματιά στον καθρέφτη τους, έρχονται σε οργασμό.

Tip για τις…Αρχές:

Ψάξτε σπίτια με πολλούς και μεγάλους καθρέφτες....

Χωρίς να το ηξεύρω, ήμην ευτυχής

Tου Nικου Γ. Ξυδακη -
Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

«Καθώς ο σκύλος, ο δεμένος με πολύ κοντόν σχοινίον εις την αυλήν του αυθέντου του, δεν ημπορεί να γαυγίζη ούτε να δαγκάση έξω από την ακτίνα και το τόξον τα οποία διαγράφει το κοντόν σχοινίον, παρομοίως κ’ εγώ δεν δύναμαι ούτε να είπω, ούτε να πράξω τίποτε περισσότερον παρ’ όσον μου επιτρέπει η στενή δικαιοδοσία, την οποίαν έχω εις το γραφείον του προϊσταμένου μου».
Περιγράφει τον εαυτό του αυτολοιδορούμενος ο παπαδιαμαντικός αφηγητής, στο «Ονειρο στο κύμα». Και περιγράφει την παρούσα κατάσταση πικράς αθυμίας του Ελληνος, έτσι δεμένου με κοντό σχοινί, ώστε αν τεντωθεί να κινδυνεύει να πνιγεί, να σχοινιασθή.
Οσες φορές διαβάζω το «Ονειρο στο κύμα», διακρίνω κάτι καινούργιο. Τούτη τη φορά, μέσα από την αυτολοιδορία του Παπαδιαμάντη διακρίνω τη σοφή αποδοχή του παρόντος: το παρόν ως ήπια διάψευση προσδοκιών, ως αναπόφευκτη προδοσία του παρελθόντος, το παρόν ως αναπόδραστη πτώση του φυσικού ανθρώπου, του «ωραίου εφήβου, του καστανόμαλλου βοσκού», και ως ανάδυση του μετέωρου μεσήλικου, του «περιωρισμένου και ανεπιτήδειου».
Ετσι ακούει τον σφυγμό της τώρα η γενιά της μεταπολίτευσης: νηματώδη, σιγαλό, σβησμένο· σαν υπόμνηση διαρκούς προδοσίας, σαν αφήγηση μετάλλαξης: «Ημην πτωχόν βοσκόπουλο εις τα όρη. Δεκαοκτώ ετών, και δεν ήξευρα ακόμη άλφα. Χωρίς να το ηξεύρω, ήμην ευτυχής. [...] ....

"γυμνός, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο..."

απόσπασμα από το "Μικρό ναυτίλο" του Οδυσσέα Ελύτη

 "σχολή πιάνου" κολάζ του ποιητή (1985)

VIII

Γυμνός, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου, που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.

Κοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας.

Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα.

Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Χάμου, στ' άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα.

Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.

Γεννήθηκα για να 'χω τόσα. Δε μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ.

Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Μόνο που 'ναι πιο δύσκολο.

Κι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ' αγγίξεις οπόταν η φύση σου υπακούει.

Κι από τη φύση -αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.....

Το τέλος των Αιώνιων Ελληνικών Διακοπών

Του Νικου Δημου                                             Από τον καιρό του σχολείου το τέλος των διακοπών ήταν πάντα μία οδυνηρή εμπειρία. Αργότερα, που οι διακοπές έγιναν οικογενειακή υποχρέωση, ήταν ακόμα επώδυνο, αλλά με στοιχεία ανακούφισης (όσο περνούσαν τα χρόνια, περισσότερα).

Τώρα, όμως, έχουμε το τέλος των αιώνιων διακοπών της Ελλάδας. Πέρσι υποπτευόμασταν, αλλά δεν ξέραμε. Φέτος γνωρίζουμε καλά τι μας ήρθε και μετράμε ήδη τις απώλειες. Πρώτη απώλεια η σιγουριά για το μέλλον.

Ήδη, φέτος οι περισσότεροι κάνουμε στενόχωρες διακοπές. Πιο μικρή απόσταση, πιο φτηνό κατάλυμα, λιγότερες μέρες. Του χρόνου; Άραγε θα κάνουμε διακοπές, έστω και πιο περιορισμένες;

Μαζί με την Ελλάδα έχουμε όλοι χρεοκοπήσει. Και οι χρεοκοπημένοι δεν δικαιούνται διακοπές, ούτε πολλές-πολλές απολαύσεις. Ας χαρούμε, λοιπόν, τις φετινές ως τις τελευταίες διακοπές μία χώρας που ως τώρα έμοιαζε να παραθερίζει όλο τον χρόνο....

"Ο τελευταίος σταθμός"

To μυθιστόρημα "Ο τελευταίος σταθμός" έχει σαν θέμα του την τελευταία χρονιά της ζωής του Λέοντα Τολστόι. Είναι βασισμένο σε πραγματικά περιστατικά που έχουν καταγραφεί στα ημερολόγια του ίδιου, της γυναίκας του, των μαθητών και των παιδιών του.

Πρόκειται για ένα δυνατό ιστορικό μυθιστόρημα που καταγράφει με συναρπαστικό τρόπο τα γεγονότα της εποχής του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα και δίνει ιδιαίτερη έμφαση στους χαρακτήρες. Tα μέλη της οικογένειας Τολστόι σπαράσσονται από τις μεταξύ τους συγκρούσεις, ζουν στη σκιά του διάσημου συγγραφέα και διεκδικούν το δικό τους μερίδιο στη ζωή. Ιδιαίτερο βάρος δίνεται στη δύσκολη σχέση του Τολστόι με τη σύζυγό του Σοφία, καθώς και στην άκρως ανταγωνιστική σχέση εκείνης με τους μαθητές του και τις κόρες τους.

Ο Γκορ Βιντάλ έγραψε για το βιβλίο: «Ένα από τα καλύτερα ιστορικά μυθιστορήματα που γράφτηκαν τα τελευταία είκοσι χρόνια».

Το μυθιστόρημα του Τζέι Παρίνι μεταφέρθηκε με επιτυχία στον κινηματογράφο από τον σκηνοθέτη Μάικλ Χόφμαν με τον Κρίστοφερ Πλάμερ στο ρόλο του Τολστόι, την Έλεν Μίρεν στο ρόλο της Σοφίας και τον Τζέιμς ΜακΑβόι στο ρόλο του γραμματέα του Τολστόι Μπουλγκάκοφ.

Η ταινία έχει σημειώσει μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία καθώς έχει ήδη βραβευτεί σε κινηματογραφικά φεστιβάλ στην Ιταλία, στη Γερμανία, στην Αγγλία και στις ΗΠΑ.

Οι δύο πρωταγωνιστές ήταν υποψήφιοι για τις Χρυσές Σφαίρες 2010 καθώς και για τα βραβεία Όσκαρ 2010.

"Ο τελευταίος σταθμός" βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες την Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010. Palmografos.com 

Παραφράσεις, παραδηµοσιογραφία, παράκρουση...

Του Γκαζµέντ Καπλάνι

Ενας αξιόλογος ιταλός δηµοσιογράφος, µιας µεγάλης και αξιόλογης ιταλικής εφηµερίδας, µου ζήτησε τις προάλλες τη γνώµη µου σχετικά µε τη µαφιόζικη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια. Του είπα αυτά που σκεφτόµουν. Οπως πολλοί άλλοι, έχω ελάχιστες απαντήσεις και πολλές απορίες για το τροµερό συµβάν. Οτι νιώθω, όπως πολλοί άλλοι, σοκαρισµένος και αµήχανος. Του είπα, επίσης, ότι το θύµα, σύµφωνα µε τη γνώµη µου, εκπροσωπεί ένα είδος δηµοσιογραφίας το οποίο αντιπαθώ και θεωρώ «παραδηµοσιογραφία». Σιχαίνοµαι, χωρίς «ναι µεν, αλλά…», τους δολοφόνους του. Και τους φοβάµαι επίσης, επειδή απειλούν όχι απλώς τη ζωή αθώων ανθρώπων αλλά τη ζωή της ίδιας της δηµοκρατίας. Φοβάµαι την απάθεια. Το ότι δεν υπήρχε ούτε µια συγκέντρωση διαµαρτυρίας.

Επειτα από µερικές µέρες βρίσκω το άρθρο του αξιόλογου ιταλού δηµοσιογράφου, στην αξιόλογη ιταλική εφηµερίδα, να ανοίγει µε τα λεγόµενά µου. Ηταν όµως τόσο παραφρασµένα που δεν τα αναγνώριζα πλέον. Ο δηµοσιο γράφος µού είχε βάλει στο στόµα φράσεις που δεν είχα πει. Ευτυχώς, είχα κρατήσει τα µηνύ µατα µε τις απαντήσεις µου και του έστειλα µήνυµα διαµαρτυρίας. Ο ιταλός συνάδελφος απάντησε αµέσως. Μου ζήτησε ταπεινά συγ γνώµη και απέδωσε τις παραφράσεις στη βια σύνη και την κακή συγκυρία (!)....

Η ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΑΖΟΡΩΝ

Ένα πλοίον ταξιδέβων με υπέροχον κερόν,
εφνιδίως εξοκήλη ανοικτά των Αζορών.
Φοβηθέντες των κηρίων κε ανήσηχοι κυρίε,
πίπτουν όλοι εις το κύμα κε τους τρώγουν καρχαρίε.

Ένας νέος κε μια νέα, ορεότατα πεδιά,
φθάνουν κολυμβών γενέος εις πλησείον αμουδιά
νήστις όντες κε διψόντες εις την νήσον αφιχθείς,
έτρογον καρπούς των δένδρων κε συλάβοντες ιχθείς.

Ζώντες βίον πρωτογόνου κε ο νέος με την κόρη,
κύταζαν κε κάπου-κάπου εάν έρχετε βαπόρι
αλά φθάσαντος χειμόνος κε μη φθάνοντος βαπόρι
απεβίοσεν ο νέος κε απέθαναιν η κόρη.

Αργότερα, αργότερα,
πλησιάσαν δύο κότερα
κι' ήρθε κι' ένα βαπόρη
ματέος ψάχνων για να βρη
τον νέον κε την κόρη.

Κατηραμένη νήσος, νήσος των Αζορών,
που καταστρέφης νέους και θάπτης των κορών
να πέση τιμορία από τον ουρανόν,
να λείψης απ' τους χάρτας κε τον οκεανόν.                       Μποστ      

Όχι άλλο μπουζούκι!

Οι τέχνες μίας κοινωνίας, προφανώς λένε πολλά για το ποιόν, τις ανησυχίες και τις αναζητήσεις αυτής. Και αν νομίζετε ότι στην Ελλάδα του τελευταίου αιώνα, οι κύριοι εκφραστές της ελληνικής τέχνης είναι ο Θοδωράκης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Αγγελόπουλος και ο Καζαντζάκης, πλανάστε οικτρά! Το ένα και μοναδικό αναλλοίωτο στοιχείο που δεσπόζει στην πρώτη θέση των σύγχρονων ελληνικών τεχνών, είναι το μπουζούκι. Αυτό το σύμβολο πόνου, κλάψας, ντερτιού, μαστούρας, καψούρας, ανδρισμού και Αλίκης Βουγιουκλάκη.

Προσωπικά δεν έχω κάποιο πρόβλημα με το καθεαυτό όργανο. Ίσα ίσα που το βρίσκω ένα υπέροχο κληροδότημα της Ανατολής προς την Βαλκανοανατολικόγυφτοβλαχοποντιακή κατάστασή μας, αλλά που τα έφαγε τα χρονάκια του με το τέλος του ρεμπέτικου. Διότι στο ρεμπέτικο δεν είχαμε τέτοια χάλια. Άναβε ο λουλάς, έπαιζε η πρώτη πενιά, τραγουδούσες και ένα «σκύλα μ’ έκανες κομμάτια με τα δυο σου μαύρα μάτια» και τέλος. Έμενες κύριος και άντρας. Ούτε δάκρυ για τη σκύλα, ούτε κλάψα. Πάμε γι’ άλλα. Και άμα πετύχαινες τη σκύλα, ή τον «άλλον», έβγαζες τη μαχαίρα, τους καθάριζες και έτρωγες τα ισόβιά σου αξιοπρεπώς και με το κεφάλι ψηλά! Αντρίκια πράγματα.....

Εμείς οι πολίτες

Tου Βασίλη Βιλιάρδου

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ: Το κεντρικό χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας, οι «αντίπαλοι» της, η υποχρέωση ελέγχου των κυβερνώντων, η σημασία των θεσμών και οι τεράστιες ευθύνες επιβολής των νόμων, εκ μέρους των κυβερνωμένων

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει η «πολιτική δύναμη», η πρωτοκαθεδρία της πολιτικής στο δημόσιο βίο δηλαδή, αποτελεί το «κλειδί» της προστασίας μας, απέναντι στις προσπάθειες της οικονομικής μας υποδούλωσης. Επομένως, η λύση των προβλημάτων μας είναι η πολιτική δύναμη και ο έλεγχος της - αφού κανένας δεν επιθυμεί την κυριαρχία της οικονομικής δύναμης. Εάν χρειασθεί λοιπόν, η οικονομική δύναμη οφείλει να καταπολεμηθεί, έτσι ώστε να τεθεί κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας (άρθρο μας: Η ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ: Οι σκιώδεις κυβερνήσεις, οι ιδιωτικές λέσχες τύπου Bilderberg, η απώλεια της πρωτοκαθεδρίας της Πολιτικής, οι ιδιαιτερότητες της δύναμης και οι προσπάθειες ιδιωτικοποίησης των κρατών 26/6/2010).

Κατ’ επέκταση, το κεντρικό πρόβλημα των ανθρωπίνων κοινωνιών είναι ο έλεγχος της πολιτικής εξουσίας, η οποία είναι η μόνη που μπορεί να ελέγξει την οικονομική δύναμη. Από τη στιγμή λοιπόν που θα καταφέρουμε να βρούμε τις μεθόδους ελέγχου της πολιτικής δύναμης, όλα τα υπόλοιπα προβλήματα της κοινωνικής ζωής είναι πολύ πιο εύκολο να επιλυθούν. Τότε, δεν θα υπάρχει πλέον λόγος να κατηγορούμε κανέναν άλλο – ούτε να «κραυγάζουμε» εναντίον των κακών οικονομικών διαβόλων, οι οποίοι δρουν στο «παραπέτασμα»....

Με λένε μοναξιά....

Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών “καλών” καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
ειναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γής – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Γιά τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει...

Kατερίνα Γώγου

Το internet προάγει τη δημοκρατία και την ισότητα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΚΩΣΤΑ ΤΣΟΛΑΚΙΔΗ (Επίκουρου καθηγητή Πληροφορικής Παν. Αιγαίου) στη ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ της ΡΟΔΟΥ


H δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια πριν από λίγες ημέρες, σε συνάρτηση με την επιβεβαίωση της μέχρι τότε «υποψίας» του ανθρώπου που εμπνεύστηκε και δημιούργησε το αμφιλεγόμενο blog “troktiko”, άνοιξε για μια ακόμη φορά τη συζήτηση για τη λειτουργία του διαδικτύου, τον παρεμβατικό – ανατρεπτικό ρόλο του σε ένα παγιωμένο σύστημα ΜΜΕ και πολιτικής, τη δεοντολογία, τις δυνατότητες, τους κινδύνους αλλά και την προσπάθεια ελέγχου του. Ορισμένοι δε ισχυρίστηκαν ότι ο πραγματικός στόχος της δολοφονίας Γκιόλια δεν ήταν ο δημοσιογράφος αλλά η ελεύθερη – για πολλούς ασύδοτη – έκφραση μέσω των blogs
Σε όλα αυτά ερωτήματα κλήθηκε να απαντήσει ο κ. Κώστας Τσολακίδης , επίκουρος Καθηγητής Πληροφορικής Πανεπιστημίου Αιγαίου, στη συνέντευξη του τη «δ».
Υποστηρίζει και τεκμηριώνει ότι «το Internet προάγει την δημοκρατία και την ισότητα σε όλα τα επίπεδα, ως εργαλείο με το οποίο οι πολίτες μπορούν να λένε την γνώμη τους και να ψηφίζουν νόμιμα ή να κάνουν “επανάσταση”». Ως μια μορφή επικοινωνίας που δεν υπόκειται σε περιορισμούς, κατά καιρούς πολλοί προσπάθησαν να ελέγξουν.
Για την ραγδαία αύξηση των προσωπικών ιστολογίων (blogs) o κ. Τσολακίδης υποστηρίζει ότι οφείλεται στην κρίση αξιοπιστίας των παραδοσιακών ΜΜΕ. «Πολλοί πολίτες πιστεύουν ότι τα παραδοσιακά ΜΜΕ εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες, αλλά και τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους» αναφέρει. Για τη πολυσυζητημένη ανωνυμία, πιστεύει ότι δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο πιστεύει κανένας. «Αστοχίες και αδικίες ενδεχομένως θα υπάρχουν αλλά έτσι κι αλλιώς υπάρχουν και σε πολλές άλλες δραστηριότητες κοινωνικής έκφρασης μεταξύ των οποίων και τα ΜΜΕ. Δεοντολογία υπάρχει και εξελίσσεται. Δεν μπορεί όμως να επιβληθεί, όπως δεν μπορεί να επιβληθεί η ευγένεια, η ηθική, ή η καλοσύνη».
Εν κατακλείδι, ο κ. Τσολακίδης υπογραμμίζει ότι « τα θετικά στοιχεία του internet είναι τόσα πολλά και σημαντικά, που τελικά οποιασδήποτε παραβατική δραστηριότητα είναι αμελητέα σε σχέση με το τεράστιο κοινωνικό όφελος».

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ .....

Μια διαφορετική μεταρρύθμιση στην υγεία

Ο τομέας της υγείας ανέκαθεν αποτελούσε μια σημαντική επιβάρυνση για τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά πλέον απειλεί κυριολεκτικά να χρεοκοπήσει τη χώρα. Η αδυναμία τόσο της νέας κυβέρνησης, όσο και των προηγούμενων, να προχωρήσουν ακόμα και σε απλές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του ΕΣΥ, αποδεικνύουν με τον πλέον εύγλωττο τρόπο ότι το πρόβλημα στη χώρα μας δεν βρίσκεται στις προθέσεις, αλλά στην πράξη. Αν η ιστορία μας έχει διδάξει κάτι (π.χ. μεταρρυθμίσεις Παπαδόπουλου, Κλίντον και Ομπάμα), αυτό είναι ότι ο βαθμός υλοποίησης και κατ’ επέκταση η αποτελεσματικότητα μιας μεταρρύθμισης σε ένα σύστημα υγείας, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την διαπραγματευτική ισχύ των εμπλεκόμενων φορέων.

Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, στην οποία διαχρονικά πρωταγωνιστούν η διαφθορά, οι πελατειακές σχέσεις και ο νεποτισμός, το περιθώριο για πραγματική αλλαγή μέσα στο ισχύον πλαίσιο είναι πρακτικά μηδενικό. Ένα τέτοιο σύστημα δεν είναι μόνο διεφθαρμένο, αλλά και ηθικά χρεοκοπημένο, αφού απλώς αναλώνεται στη δημιουργία επικοινωνιακών εντυπώσεων που αποκλειστικό στόχο έχουν τη διατήρηση του υπάρχοντος status quo, καταπνίγοντας ταυτόχρονα οποιαδήποτε δημιουργική πρωτοβουλία. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί ο διορισμός στις διοικήσεις των νοσοκομείων δασκάλων, απόστρατων αξιωματικών και πρώην δημάρχων μέσω της φαινομενικά αξιοκρατικής μεθόδου της ηλεκτρονικής υποβολής βιογραφικών...

Οι θανατεροί καρποί της μειονεξίας

Tου Χρηστου Γιανναρα

«Κλασική Ελλάδα: Εκεί γεννήθηκε ο δυτικός πολιτισμός». Αυτή η φράση διαφήμιζε, για κάποιες μέρες, τον δεύτερο τόμο μιας «Ελληνικής Ιστορίας». Αλλά το κυρίως διαφημιζόμενο ήταν ο ελλαδικός επαρχιωτισμός. Με τη συνεπόμενη (συμπλεγματική) διαστρέβλωση της Ιστορίας.

Για τη λογική του διαφημιστικού συνθήματος η κυρίως αξία και σπουδαιότητα της Κλασικής Ελλάδας είναι ότι «γέννησε» τον δυτικό πολιτισμό. Που σημαίνει: αυτό που μας γυαλίζει, στους επιγόνους, (χάντρες και καθρεφτάκια) το κάνουμε κριτήριο για την αποτίμηση του ιστορικού παρελθόντος, αλλά και για τη συγκριτική αξιολόγηση των πολιτισμών. Θα άξιζε τον κόπο να ξέραμε, τι γνώσεις έχει για την Κλασική Ελλάδα ο «ευρηματικός» διαφημιστής που σκαρφίστηκε το συγκεκριμένο σύνθημα. Τι βιβλία διάβασε, τι πληροφορίες έχει για τις απόπειρες πρόσληψης της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς από τη βαρβαρική τότε Δύση, στον σκοτεινό της Μεσαίωνα. Να μας εξηγούσε ο διαφημιστής, τι θεωρεί πανανθρώπινα σημαντικό από τη δυτική κατανόηση και αξιοποίηση της Κλασικής Ελλάδας.....

Στους 400 οι απεργοί πείνας στις φυλακές Τρικάλων

Η αποχή συσσιτίου που ξεκίνησε στις 7 Ιουλίου στις φυλακές Τρικάλων έχει κλιμακωθεί σε απεργία πείνας, στην οποία πλέον συμμετέχουν 400 κρατουμενοι. Διεκδικούν την ικανοποιήση βασικών αιτημάτων και ζητούν την κινητοποίηση του υπουργείου Διακαιοσύνης.
Οι κρατούμενοι διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα της πρόσβασης στο νερό, καθώς -όπως καταγγέλλουν- κόβεται συνεχώς, καθώς επίσης τα δικαιώματα της περίθαλψη, της άδειας και της υπό όρους απόλυσης.
Οι κρατούμενοι - απεργοί πείνας καλούν το υπουργείο Δικαιοσύνης να λάβει άμεσα τα απαραίτητα μέτρα για την ικανοποίηση των αιτημάτων αυτών, καθώς και την πολιτική απόφαση να εφαρμόσει τους νόμους που το ίδιο θέσπισε, αλλά καταπαντούνται από «τους κάθε λογής ευθυνόφοβους και συχνά μισάνθρωπους διευθυντές και "λειτουργούς"».

Πηγή:in.gr                                            iwanna's art 

Κοινωνική δικαιοσύνη

 (Το ελληνάκι) Σε αρκετές περιπτώσεις αντίλογου, έχω αναφερθεί συχνά στο γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία είναι συγχυσμένη, πολλές φορές χωρίς να ξεκαθαρίζω τί εννοώ. Επειδή η συγκεκριμένη σύγχυση είναι πολυεπίπεδη και αφορά πολλά θέματα ταυτόχρονα, θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε με το σημαντικότερο ίσως από όλα. Αυτό της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης δεν έχει κάποιον σαφή ορισμό, δεδομένου ότι ανά καιρούς, διάφορες κοινωνιολογικές σχολές και κοινωνικές ομάδες, της προσάπτουν διαφορετικούς ορισμούς που είναι κυρίως υποκειμενικοί. Επίσης, κάθε έννοια που περιλαμβάνει την έννοια της «κοινωνίας», αναπόφευκτα καταλήγει σε «θολά» συμπεράσματα μιας και περιλαμβάνει ένα σύνολο ατόμων με διαφορετικές ικανότητες και ανάγκες. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει κάποια αντικειμενική αξία σε αυτή την έννοια, με αποτέλεσμα να γίνεται συνήθως εύκολο εργαλείο λαϊκισμού για πολιτικούς δημαγωγούς ή ιδεολογικές ομάδες.

Η καλύτερη και αντικειμενικότερη προσέγγιση για την αποσαφήνιση της κοινωνικής δικαιοσύνης μπορεί να γίνει σταδιακά, βήμα – βήμα, ξεκινώντας από κάποιες γενικότερες διαπιστώσεις και προχωρώντας σε πιο ειδικές περιπτώσεις.....

Σιγά, η πατρίδα κοιμάται...

ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗς ΡΟΔΟΥ

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σε μια περίοδο γενικευμένης κρίσης όπως αυτή που διανύουμε, ζητούν και ελπίζουν σε μια επανάσταση. Επανάσταση απέναντι στο πολιτικό σύστημα της εποχής, που , αποδεδειγμένα πλέον, δεν μπορεί ούτε λύσεις να δώσει, ούτε να υποσχεθεί ένα καλύτερο μέλλον. Η απογοήτευση των πολιτών καταγράφεται σε υψηλότατα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις και εκεί ως επί το πλείστον εξαντλείται.

Όσοι, ωστόσο, ονειρεύονται και ελπίζουν σε ανατροπές, είναι μάλλον αιθεροβάμονες. Για ένα πολύ απλό και προφανή λόγο. Για να υπάρξει ανατροπή, κάποιος πρέπει να την εμπνεύσει και να την προετοιμάσει. Να δημιουργήσει ένα όραμα και να καταφέρει να το κάνει όραμα όλων των απογοητευμένων. Να μετουσιώσει την οργή και την απογοήτευση σε κάτι νέο, με προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον. Είναι άλλωστε ιστορικά κατεγεγραμμένο ότι κάθε επανάστασης και κάθε ανατροπής προηγήθηκαν ανάλογες διεργασίες. Ενδεικτικά θα αναφέρω τον Διαφωτισμό που προηγήθηκε της Γαλλικής Επανάστασης, το Νεοελληνικό Διαφωτισμό, τη Φιλόμουσο και τη Φιλική Εταιρεία που στο εξωτερικό οργάνωσε την Επανάσταση του 1821, την προετοιμασία της ανατροπής της χούντας των συνταγματαρχών το 1974 από εξόριστους και αυτοεξόριστους Έλληνες διανοούμενους και καλλιτέχνες....

Ιούλης του '74. Ένα παιδί ζει τις πρώτες μέρες της "μεταπολίτευσης"

και έκτοτε κάθεται σ' αναμμένα κάρβουνα...(απο το καλώδια)  

"Μεταπολίτευση εννοείται η αλλαγή πολιτεύματος. Σήμερα στην Ελλάδα συνηθίζουμε με τον όρο Μεταπολίτευση να εννοούμε την περίοδο της νεώτερης ελληνικής ιστορίας μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών όπου το πολίτευμα άλλαξε από Δικτατορία σε Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία''

λέει η Βικιπαίδεια...

"Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή / τι να καταλάβουμε οι φτωχοί." Θα σχολίαζα με δανεικούς στίχους από τον Νιόνιο.

Για ένα παιδί τότε, τον Ιούλη του '74,  τα πράματα ήταν πολύ απλά.

Εκείνες οι μέρες ήταν απλώς μια ατέλειωτη γιορτή. Γιορτή απελευθέρωσης.

Απελευθερώθηκαν λέξεις, συνθήματα, μουσικές, σημαίες - και κυρίως άνθρωποι όπως θα καταλάβαινε  αργότερα.

Για ένα παιδί κάθε γιορτή που διαρκεί είναι συναρπαστική......

Αθλιότητες

Τον δολοφονημένο Σ. Γκιόλια, τον έμαθα με αφορμή το τέλος του.

Το «διαβόητο» Τρωκτικό, το είχα ακουστά, αλλά δεν το είχα επισκεφτεί πάνω από δυο φορές καθώς με μια ματιά αυτό που εισέπραξα, ήταν ένα είδος διαδικτυακής "μετεξέλιξης" της «κλασικής» Αυριανικής αθλιότητας.

Το όλο παιχνίδι που παίζεται γύρω από τα blogs και τη διάβρωσή τους από συστηματικά ανώνυμους «δημοσιογράφους» και εντολοδόχους ποικίλλων και συντεταγμένων συμφερόντων, το βρίσκω όχι μόνο άθλιο αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνο.

Έχουν γεμίσει τόσο το ελληνικό διαδίκτυο όσο και το κυπριακό, από διάφορα δήθεν ιστολόγια που «αποκαλύπτουν» και «καταγγέλλουν» χρησιμοποιώντας μια στάνταρ μαγειρική που συνδυάζει είτε λίγο κιλότα, είτε ακραία χυδαίο ψευτοχιούμορ , με αρκετό συναίσθημα και μπόλικη βαρύγδουπη πολιτικολογία.

Τα χαρακτηριστικά αυτού του είδους «ιστολογίων» είναι παντού κοινά:

1. Συστηματική σπίλωση, λοιδορία, προσωπικές συκοφαντικές επιθέσεις κατά όσων «δεν γουστάρουν», δηλαδή όλους που δεν ταυτίζονται μαζί τους.

2. Η κουκούλα της ανωνυμίας και,

3. Η απόλυτη απουσία τους από τον οποιοδήποτε διάλογο με άλλα blogs-εκτός από τις περιπτώσεις στις οποίες επιβραβεύουν τους οπαδούς τους.

Σε αυτή την τελευταία πρόταση βρίσκεται και η κύρια αιτία που όλοι αυτοί –κατά τη γνώμη μου- δεν είναι bloggers και κατά συνέπεια η παρουσία τους και το πλαίσιο που τους διέπει δεν πρέπει να αφορά τα blogs γενικά.

Η ανωνυμία των ιστολογίων, πρέπει να προστατευθεί....

Η ίδια η πολιτική των διακύβευμα των δημοτικών εκλογών

ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗς ΡΟΔΟΥ

Σε μια περίοδο γενικευμένης απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών, είναι μάλλον ουτοπία να προσδοκά κανείς ότι οι εκλογές του Νοεμβρίου για την ανάδειξη των νέων δημοτικών αρχών, θα γίνουν με όρους πολιτικούς. Συνηθίζουμε να λέμε ότι ο Έλληνας δεν ψηφίζει, καταψηφίζει. Κατά συνέπεια, θα καταψηφίσει και πάλι όλους όσους έκαναν τη ζωή του πιο δύσκολη στην καθημερινότητά της, όλους όσους ευθύνονται για το άδειασμα της τσέπης του. Ψήφος καταδίκης επί δικαίων και αδίκων. Στην ουσία των νέων προτάσεων ελάχιστα θα σταθεί. Αυτό θα το ξεπεράσει με τη συνήθη δικαιολογία: «Ας δούμε κι αυτούς τι θα κάνουν»…

Ελάχιστοι θα αντιληφθούν ότι το διακύβευμα των εκλογών δεν είναι ούτε το πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι τους, ούτε το πάρκο της γειτονιάς τους, ούτε το σιντριβάνι στην Πλατεία Χαρίτου, ούτε οι δημόσιες τουαλέτες στο Ενυδρείο. Ελάχιστοι θα αντιληφθούν ότι το διακύβευμα των εκλογών του Νοεμβρίου είναι η ίδια η πολιτική.

Ζούμε σε μια περίοδο που οι πολιτικοί σχεδόν ντρέπονται να πουν ότι είναι πολιτικοί . Κι εκείνοι που δεν είναι, αλλά φιλοδοξούν να ασκήσουν εξουσία, περιφέρουν σαν τίτλο τιμής το γεγονός ότι ουδεμία σχέση έχουν με την πολιτική! Οι τελευταίες εξελίξεις...

Ύβρις στην Αθήνα

Βιβλία! Μια σπάνια και λιγότερο ακριβή απόλαυση στο  πρώτο καλοκαίρι της οικονομικής  χρεοκοπίας. Διαβάστε βιβλία που πλουτίζουν την ύπαρξη σας με τις ζωές των  άλλων, πολλαπλασιάζουν τις δυνατότητες  σας με αυτά που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί και προετοιμάζουν τη μύηση σας στο απελευθερωτικό διονυσιακό πεσσιμισμό που περιλαμβάνει την Άνοδο και την Πτώση, την Ύβρι και τη Νέμεσι, τον Έρωτα και το Θάνατο, τον εντός μας Θνήσκοντα και Αναγεννόμενο "μικρό θεό". Τα πρόσωπα και τα έθνη όταν τα έχουν κάνει θάλασσα και οι ματαιότητες τους έχουν συντριβεί το ρίχνουν στο "διάβασμα". Στοιχίζει άλλωστε πολύ λιγότερο απ'ότι οι ψευδαισθήσεις τους.         Μιμης Ανδρουλακης     

Mόχα...

Κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα
και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα
Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια
ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία...

Μα ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ' το χάρτη
και άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει
Κάποιον να πάρει αγκαλιά, να του μιλάει
τον πιο μικρό, τον πιο αθώο ναύτη...

Μόχα ο τρελός, Μόχα ο σοφός, Μόχα ο πνιγμένος
Μόχα, αυτός που όσο και αν πιεί πια δε μεθάει
Μες το λιμάνι τριγυρνάει μαγεμένος
Μόχα, αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει...

Μόχα ο τρελός, ο σοφός, ο τελειωμένος
Μόχα, αυτός που τον ξεχώρισε η μοίρα
Τρέχει απ' τα μάτια του η σκουριά και η αλμύρα
Μόχα, αυτός που τραγουδάει ευτυχισμένος...

Ξέρω τα κύματα μια μέρα αυτά τα βράχια
θα τα διαλύσουν, θα τα κάνουν όλα σκόνη
Θα 'ρχεται 'κείνο το κορίτσι να ξαπλώνει
πάνω στην άμμο και να τραγουδάει τάχα...

Ότι θα έρθω από μακριά και 'γώ σε λίγο,
ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα
Αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα,
θα λέω ψέματα πως δε θα ξαναφύγω...

Έρχεται ο Μόχα ο τρελός πάλι χαμένος,
κοιτάει τις άγκυρες και όλο φωνάζει "βίρα!"
Μέσ' στο λιμάνι τριγυρνάνει μαγεμένος
Μόχα, η σκουριά η σκουριά και η αλμύρα......

Ο ελληνικός καπιταλισμός σήμερα

Του Δημήτρη Λιβιεράτου                                            Πώς το σύστημα, με την ευγενική χορηγεία  και της Αριστεράς, έχει μετατρέψει έναν δυναμικό καπιταλισμό σε ...αόρατο

Σ' ένα κόσμο που το 2009 είχε πληθυσμό 6.768.167.712 κατοίκους, η Ελλάδα των 11.260.000 κατοίκων αποτελούσε το 0,166% του πλανήτη. Ωστόσο, ο ελληνικός καπιταλισμός κατέχει την 22η θέση στον κόσμο στη λίστα των πιο πλούσιων χωρών.

Ας δούμε πώς εξειδικεύεται αυτό σε μερικά βασικά χαρακτηριστικά του, που αποτελούν τους πυλώνες της δυναμικής του:

1. Μέχρι το 2009 ήταν πρώτος στον παγκόσμιο εμπορικό στόλο. Το 2010 έγινε δεύτερος, κατέχοντας το 14,8% του συνόλου της παγκόσμιας εμπορικής ναυτιλίας. Ο ελληνικόκτητος εμπορικός στόλος αποτελείται από 2.974 πλοία συνολικής χωρητικότητας 175.540.000 τόνων. Όμως, αν συνυπολογιστεί ότι ελέγχουν και το στόλο άλλων, μικρότερων πλοικτητών, φτάνουμε στο 20% περίπου του παγκόσμιου στόλου! Ο υπό ελληνική σημαία στόλος είναι.....

Λαός χωρίς φωνή, η δικαίωση των δικτατόρων

Στην άκρη της πλατείας του Κοινοβουλίου στο Λονδίνο στέκεται ο Γουίνστον Τσόρτσιλ και κοιτάζει με μισό μάτι- καμπουριασμένος, αδιαπέραστος και μαρμάρινος- τη γοτθική καρδιά της βρετανικής δημοκρατίας. Συνήθως η μοναδική συντροφιά του είναι το νέφος, η κίνηση και οι τουρίστες με τις φωτογραφικές μηχανές παραμάσχαλα. Τους τελευταίους τρεις μήνες όμως είχε παρέα μιαν άλλη μορφή δημοκρατίας.

Τον Μάιο, ελάχιστες σκηνές στήθηκαν εκεί από πολίτες που διαδήλωναν κατά του πολέμου στο Αφγανιστάν. Οταν τους είδα για πρώτη φορά, ήταν ένα μείγμα φοιτητών, ακτιβιστών και καθηγητών που εξέφραζαν την πεποίθηση του 70% των Βρετανών ότι αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί και πρέπει να σταματήσει. Μία εξ αυτών, η Μαρία Γκαλασέτγκουι, είπε: «Εχουμε ευθύνη να αντιστεκόμαστε σε αυτό που κάνουν. Είναι ανήθικο» και προσέθεσε: «Στηρίζουμε τους στρατιώτες μας, γι΄ αυτό θέλουμε να γυρίσουν πίσω. Αυτοί» - έδειξε προς το Κοινοβούλιο- «τους οδηγούν στον θάνατο».
Κρατούσαν πλακάτ με εικόνες τραυματισμένων αφγανόπουλων και τις κουνούσαν στους βουλευτές την ώρα που αυτοί, κοιτώντας πάντα κάτω ή οπουδήποτε αλλού, βιάζονταν να περάσουν τις σιδερένιες πύλες του Κοινοβουλίου.....

Δημοσιογράφοι και... "δημοσιογράφοι"

 Tης Χριστιάννας Λούπα                 1948: Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζορτζ Πολκ βρίσκεται δολοφονημένος στη Θεσσαλονίκη. Τα άρθρα του σχετικά με τη διασπάθιση της αμερικανικής βοήθειας στην Ελλάδα ενοχλούσαν τους υψηλά ιστάμενους της ανώμαλης εκείνης περιόδου του Εμφυλίου.

1970: Δολοφονείται στην Ιταλία ο δημοσιογράφος Μάουρο ντε Μάουρο, γιατί «έψαχνε» με «ενοχλητικό» τρόπο τη δολοφονία του Ενρίκο Ματτέϊ, Προέδρου του Ιταλικού Οργανισμού Υδρογονανθράκων.

2002: Ανατριχιαστικό βίντεο συγκλονίζει τον κόσμο, προβάλλοντας λεπτό προς λεπτό, πώς φανατικοί ισλαμιστές έκοψαν το λαιμό του Αμερικανού δημοσιογράφου της Wall Streer Journal, Ντάνιελ Περλ, στο Πακιστάν, επειδή διερευνούσε την υπόθεση του βομβιστή Ρίτσαρντ Ρήντ, που είχε προσπαθήσει να πυροδοτήσει μια βόμβα στο παπούτσι του σε υπερατλαντική πτήση.

2006: Η Ρωσίδα δημοσιογράφος Άννα Πολιτκόφσκαγια δολοφονείται έξω από το σπίτι της. Οι επίμονες καταγγελίες της για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τσετσενία παραείχαν γίνει ενοχλητικές για το καθεστώς Πούτιν.....

Διαδίκτυο και blogs – Η δαιμονοποίηση του μη ελεγχόμενου χώρου

ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗς ΡΟΔΟΥ - ΤΕΤΑΡΤΗ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010

Σ’ αυτή τη χώρα που ζούμε, ό,τι δεν μπορεί να ελεγχθεί, δαιμονοποιείται. Το διαδίκτυο είναι ένα από αυτά. Αχανές, ανεξέλεγκτο, δίνει βήμα και στον τελευταίο πολίτη που μπορεί στοιχειωδώς να χρησιμοποιήσει τα πλήκτρα ενός Η/Υ. Και το κυριότερο; Γίνεται μέσο αυτοοργάνωσης και παρέμβασης πολιτών, πλήρως αποκομμένων μέχρι πρότινος από τα κέντρα λήψεως αποφάσεων. Όπως συνηθίζει να λέει ο Κώστας Τσολακίδης , επίκουρος Καθηγητής Πληροφορικής Πανεπιστημίου Αιγαίου, υπερασπιζόμενος το διαδίκτυο «με ένα μαχαίρι κόβεις ψωμί, αλλά μπορείς να κάνεις και έγκλημα, εξαρτάται από το χρήστη αν είναι ένα χρήσιμο εργαλείο ή ένα φονικό όπλο». Εργαλείο ή όπλο, το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για κάτι ενοχλητικό για την καθεστηκυία τάξη. Όταν άρχισε να γίνεται και επικίνδυνο για το σύστημα, ξεκίνησε το κυνήγι μαγισσών (όχι, η μεθοδολογία και οι αντιλήψεις σήμερα δεν διαφέρουν πολύ από το Μεσαίωνα). Άρχισε η προσπάθεια ελέγχου και φίμωσης, με το άλλοθι της λειτουργίας των ανώνυμων bloggers που κατέκλυσαν το διαδίκτυο με blogs υβριστικού περιεχομένου, θίγοντας πρόσωπα και υπολήψεις. Κι αυτό πράγματι συμβαίνει, ωστόσο κανένας δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι φαινόμενα του είδους δεν προϋπήρχαν της ανακάλυψης του internet και των προσωπικών ιστολογίων.
Η συζήτηση άναψε και πάλι......

Γιάννης Τσαρούχης,ένας ''ερευνητής με μεγάλη περιέργεια''

«Ένας επαναστάτης δε γίνεται να 'ναι συνάμα και κλασικός. Αλλά με τον Τσαρούχη γίνεται», θα γράψει ο Οδυσσέας Ελύτης. Ο ίδιος θα πει για τον εαυτό του «είμαι ερευνητής με μεγάλη περιέργεια που ενθουσιάζεται κάθε τόσο απ’ τις ανακαλύψεις του για μια στιγμή και ύστερα απογοητευμένος ψάχνει αλλού». Ό,τι χαρακτηρισμό και να του αποδώσουμε, το μόνο σίγουρο είναι ότι το έργο του σημάδεψε την ελληνική τέχνη του 20ού αιώνα με τέτοιο τρόπο, που δεν μπορούμε να μιλάμε για τα χρόνια αυτά χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε το όνομά του. Ο Τσαρούχης πέθανε σαν σήμερα, στις 20 Ιουλίου 1989.

Ο Γιάννης Τσαρούχης γεννήθηκε στον Πειραιά τον Δεκέμβριο του 1909 καταγόμενος από την γνωστή οικογένεια Μεταξά από τα Ψαρά. Τα πρώτα του έργα τα εξέθεσε το 1929 στο «Άσυλο Τέχνης». Η επιτυχία που σημείωσε τον οδήγησε στη συνέχεια να φοιτήσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1929 - 1935). Παράλληλα, μαθήτευσε κοντά στον Κόντογλου (1931 - 1934), ο οποίος τον μύησε στη βυζαντινή αγιογραφία, ενώ μελέτησε τη λαϊκή αρχιτεκτονική και ενδυμασία. Μαζί με τους Πικιώνη, Κόντογλου και Αγγ. Χατζημιχάλη πρωτοστάτησε στο αίτημα της εποχής για την ελληνικότητα της τέχνης....

«Λες και τα ’λεγα για να χορτάσω»

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Δεν πληθαίνουν μόνο τα αδιάβαστα βιβλία στη βιβλιοθήκη μας ή οι αριθμοί τηλεφώνου στη μνήμη του κινητού μας, αριθμοί που ποτέ δεν θα καλέσουμε. Πληθαίνουν και οι ανεκτέλεστες συνταγές που έχουμε συγκεντρώσει σε μπλοκάκια, κουτιά και ντοσιέ, πληθαίνουν και βελτιώνονται τα βιβλία, τα περιοδικά μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής, όπως και οι σχετικές εκπομπές στην τηλεόραση. Θα έλεγε κανείς ότι όλη η Ελλάδα δεν μαγειρεύει απλώς, αλλά πειραματίζεται, αναζητεί νέες γεύσεις κι εμπειρίες, επιστρέφει στις ρίζες της και ταυτόχρονα απλώνει νέες.

Πριν από λίγα χρόνια, είχα ακούσει ότι η κουζίνα του μέλλοντος θα είναι ένα τηλεφωνικό κέντρο ή μια οθόνη υπολογιστή μέσω των οποίων θα παραγγέλνουμε το γεύμα μας, όμως η πρόβλεψη αυτή δεν έχει επιβεβαιωθεί. Αν και πολλοί καταφεύγουν, λόγω έλλειψης χρόνου και διάθεσης, στην εύκολη (αλλά όχι φθηνή) λύση του delivery, φαίνεται ότι δυναμώνει το ενδιαφέρον και των δύο φύλων, καθώς και των νεότερων ηλικιών για τη μαγειρική, για το σπιτικό και υγιεινό φαγητό – παρά την κρίση, ίσως και εξαιτίας της κρίσης.

Σε μια συνέντευξη, που έδωσε το 1979, ο καραγκιοζοπαίκτης Μίμαρος μιλάει για τις παραστάσεις που έδινε στην Αθήνα επί Κατοχής. «Παίζαμε δύο μήνες κωμωδίες, ηρωικά, ερωτοδραματικά. Η πείνα, όμως, είχε επιδράσει ακόμα και στον Καραγκιόζη. Μετά τις πρώτες δέκα παραστάσεις, μου σύστησε ο ιδιοκτήτης της μάντρας να σταματήσω τον “Καραγκιόζη Φούρναρη / Μάγειρα / Γιαουρτά” κι ό, τι είχε σχέση με φαΐ γιατί ο κόσμος –μόλο που γελούσε– υπέφερε σαν άκουγε για ζεστές φραντζόλες και φασουλάδες…

Ισμαήλ Κανταρέ: Το ατύχημα

Ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που μπλέκει τον έρωτα με το αστυνομικό μυστήριο και το εύθραυστο πολιτικό σκηνικό των Βαλκανίων αποτελεί το θέμα στο τελευταίο βιβλίο του Ισμαήλ Κανταρέ.                                                                                     «Το περιστατικό έμοιαζε από τα πιο συνηθισμένα: ένα ταξί είχε ανατραπεί στο 17^ο χιλιόμετρο προς το αεροδρόμιο. Οι δυο επιβάτες είχαν βρει ακαριαίο θάνατο και ο οδηγός είχε μεταφερθεί σε κώμα στο νοσοκομείο». Έτσι απλά ξεκινάει το Ατύχημα, το καινούργιο βιβλίο του Ισμαήλ Κανταρέ, που, όμως, ακολουθεί μια ασυνήθιστη τροπή, αφού υπόκειται στους όρους μιας αστυνομικής ιστορίας, αλλά ουσιαστικά διερευνά το αίνιγμα του έρωτα. Την υπόθεση των νεκρών επιβατών, του Μπεσφόρτ Υ. και της Ροβένας Αγ., ενός ζευγαριού αλβανικής υπηκοότητας, αναλαμβάνουν η αλβανική και η σερβική αστυνομία....

Απίθανη, αλλά μόνη ελπίδα

Tου Χρηστου Γιανναρα

Είναι μάλλον φανερό ότι ο ελλαδικός Ελληνισμός δεν έχει ακόμη αντιληφθεί τι συμβαίνει στην Ελλάδα τους τελευταίους εννέα μήνες. Αλλά μοιάζει να μην το έχει αντιληφθεί ούτε ο Ελληνισμός της διασποράς, που συνήθως βλέπει καθαρότερα, γιατί βλέπει από μακριά.

Οι έξω από την Ελλάδα Ελληνες ξεσηκώθηκαν δυναμικά, στη δεκαετία του ’70, για το Κυπριακό. Πέτυχαν τότε, ειδικά στις ΗΠΑ, να ανασταλεί από το Κογκρέσο η παροχή αμερικανικής εξοπλιστικής βοήθειας στην Τουρκία. Και ανέτρεψαν την πολιτική Καραμανλή-Μπήτσιου που βιαζόταν να «κλείσει» οπωσδήποτε, με οποιουσδήποτε όρους, το Κυπριακό. Γεγονός αυθόρμητης οργάνωσης, συντονισμού και μαζικών κινητοποιήσεων ήταν και ο ξεσηκωμός, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, για το Μακεδονικό: οι λαοθάλασσες στα συλλαλητήρια της Νέας Υόρκης, του Τορόντο, του Σύντνεϋ, που τόσο λοιδορήθηκαν αργότερα (και λοιδορούνται) από κονδυλοφόρους περίεργων κινήτρων στο εσωτερικό......

Συνήθεις άνθρωποι και πυραμιδωτές παγίδες

Tου Παντελη Μπουκαλα

Αν είναι στα τριάντα του ή στα σαράντα, δεν είναι εύκολο να το συμπεράνεις· και τρία χρόνια, αν είναι βαριά, μετρούν για δέκα, έτσι όπως σκάβουν τη μορφή. Αδυνατισμένος, βασανισμένο πρόσωπο, σκυμμένο βλέμμα. Στέκεται στην είσοδο του σταθμού του μετρό· πιο κάτω, στις αποβάθρες, δεν επιτρέπονται τέτοια πράγματα, το επιβεβλημένο λούστρο δεν τα συγχωρεί. Κρατάει μια πρόχειρη πινακιδούλα, ένα κομμάτι από χαρτόκουτο: «Είμαι άνεργος και άστεγος. Χρειάζομαι τη βοήθειά σας». Κεφαλαιογράμματη η έκκλησή του, μήπως και τυπωθεί βαθύτερα στο βλέμμα των βιαστικών περαστικών. Ενστικτώδης η σκέψη την πρώτη φορά που τον βλέπεις, αλλά και κάπως αυτοπροστατευτική είναι η αλήθεια: «Μπα, τίποτα κακό δεν του συνέβη. Απλώς επαιτεί, αν δεν είναι και τεμπέλης».

Από αμηχανία, καχυποψία ή και φόβο, τις συνηθίζουμε τέτοιες σκέψεις, που μοιάζουν αρκετά με ξόρκια, με αυτοπαραμυθητική επωδή. Αντίθετα, είναι πολύ δύσκολο να συνηθίσουμε εικόνες σαν αυτή που καθόλου δεν ταιριάζουν με το μοντέλο του επαίτη όπως το έχει σχηματίσει η άγευστη πραγματικότητας φαντασία μας. Πληθαίνουν όμως, όσο κι αν θέλουμε να παρηγοριόμαστε λέγοντας πως δεν έχουμε γίνει ακόμα Παρίσι, ούτε βέβαια λατινοαμερικανική ή αφρικανική πρωτεύουσα...

Οι κουλτούρες της εξέγερσης και της υπακοής

TOY ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΖΙΟΒΑ                                    Ο τίτλος της επιφυλλίδας παραπέμπει πλαγίως στη γνωστή διάλεξη του βρετανού φυσικού και λογοτέχνη C.Ρ. Snow, το 1959, με την οποία ανέδειξε το χάσμα ανάμεσα σε δύο κουλτούρες: την ανθρωπιστική και τη θετικο-επιστημονική. Οι δυαδικές αντιθέσεις χρησιμοποιήθηκαν συχνά για την ερμηνεία ποικίλων πολιτισμικών φαινομένων και στην περίπτωση της Ελλάδας ξένοι περιηγητές και ανθρωπολόγοι πρόβαλαν τα δίπολα (τιμή-ντροπή, Ελληνας-Ρωμιός) ενώ πολιτικοί επιστήμονες επεσήμαναν τον πολιτισμικό της δυϊσμό και τις δύο συγκρουόμενες πολιτικές της κουλτούρες (τη «μεταρρυθμιστικήreformist» και την «παρωχημένηunderdog»). Καίτοι σήμερα, στην εποχή του μεταμοντέρνου συγκρητισμού, τα διπολικά σχήματα αμφισβητούνται για την απλουστευτική ισοπέδωση της υβριδικής δυναμικής, η εξηγητική τους γοητεία δεν υποχώρησε.

Παρά τις αδυναμίες τους ή τις τυχόν αντιρρήσεις μας, τέτοια δίπολα ενδεχομένως βοηθούν να δούμε όχι μόνο τις οικονομικές ή πολιτικές πτυχές της παρούσας κρίσης αλλά και την πολιτιστική της διάσταση, δεδομένου ότι ορισμένοι αναλυτές για να εξηγήσουν την έλλειψη οικονομικής ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού Νότου βασίστηκαν στη διαφορά του τρόπου ζωής Νοτίων και Βορείων, κωδικοποιημένη στην αντίθεση: κράτη του μεσημεριανού ύπνου και δημοκρατίες της μέθης (siesta states-drunken democracies). Δίπολα σαν αυτά παραπέμπουν σε ένα ευρωπαϊκό χάσμα που δεν είναι απλώς δημοσιονομικό αλλά βαθύτερα πολιτισμικό και νοοτροπιακό....

Κylie Minogue: Aκαταμάχητη Αφροδίτη

Η μίνι ιέρεια της ποπ επιστρέφει με καλοκαιρινό χορευτικό δίσκο και νέο look που παραπέμπει στην αρχαία Ελλάδα                                                                   Κορίτσι της διπλανής πόρτας. Ως τέτοιο συστήθηκε η Κάιλι στον κόσμο της μουσικής πριν από 23 χρόνια. Βέβαια, κάθε άλλο παρά συνηθισμένη ήταν, καθώς από 11 ετών έπαιρνε μικρούς ρόλους σε σαπουνόπερες της Αυστραλίας - στην οποία και γεννήθηκε. Δηλαδή την εποχή που άλλα κορίτσια άγχονται για το πέρασμα στο γυμνάσιο, εκείνη έκανε δημόσιες σχέσεις.

Η επιτυχία τής χτύπησε την πόρτα πριν συμπληρώσει τα 20, αλλά κάποιοι άργησαν να πειστούν για το τσαγανό της. Τελικά την παραδέχτηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν τραγούδησε με τον συμπατριώτη της Νικ Κέιβ το «Where The Wild Roses Grοw». Με τη συνεργασία αυτή κατάφερε να αποδείξει ότι δεν ήταν ικανή μονάχα για ευχάριστη ποπ μουσική με ημερομηνία λήξης αλλά και για τέχνη που ξεφεύγει από κάθε εμπορικό πλαίσιο. Κατόπιν, στις αρχές της προηγούμενής μας δεκαετίας, ό,τι έπιανε γινόταν χρυσός: τα άσματα «Can't Get You Out of My Head» και «Spinning Around» την οδήγησαν στην κορυφή της mainstream ποπ....

ΟΙ ΠΙΟ ΒΡΩΜΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ATTIKHΣ

Σύμφωνα με έρευνα του Tμήματος Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Aθηνών, οι τιμές των βαρέων μετάλλων στα νερά του Aσωπού ξεπερνούν τις οριακές τιμές της Eυρωπαϊκής Eνωσης.
Πού βρέθηκαν υψηλές τιμές κολοβακτηριδίων.
Στα δείγματα νερού και ιζήματος από τις 93 παραλίες, εξετάστηκαν από το επιτελείο του ΠAKOE οι ακόλουθες φυσικές, χημικές και μικροβιολογικές παράμετροι:
θολερότητα (TSS), θερμοκρασία, οξύτητα - αλκαλικότητα (pH), βιοχημικά καταναλισκόμενο οξυγόνο (B. O. D. ), χημικά καταναλισκόμενο οξυγόνο (C. O. D. ), διαλυμένο οξυγόνο (D. O. ), φώσφορος και φωσφορικά (P-P04), άζωτο, νιτρώδη και νιτρικά (N-N03), κολοβακτηριοειδή (TOTAL COLIFORMS) και κολοβακτηρίδια (FECAL OLIFORMS).
"Tο ΠAKOE εκπονεί τα τελικά συμπεράσματα για την καταλληλότητα....

Pablo Neruda «Αργοπεθαίνει...»

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.     ΒΑΘΥ ΠΡΑΣΙΝΟ     

Νεωτερικότητα και συντήρηση

Tου Θανου Bερεμη*

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε εκσυγχρονιστές και συντηρητικούς αποτελεί διαρκές μοτίβο στην ευρωπαϊκή ιστορία του 19ου και του 20ού αιώνα. Από τη Γαλλική Επανάσταση ώς τις μέρες μας, η νεωτερικότητα αναμετρήθηκε επανειλημμένως με τη συντήρηση του παλαιού συστήματος αξιών, ή τουλάχιστον με μια νέα ανάγνωση και ερμηνεία του παρελθόντος. Ο αγώνας είχε ποικίλες εκβάσεις, με υπεροχή της μιας ή της άλλης πλευράς, αλλά με αποτέλεσμα που συγκέντρωνε γνωρίσματα και των δύο.

Ανέβηκε πρόσφατα στο Φεστιβάλ Αθηνών το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι «Οι Δαιμονισμένοι», σε θεατρική προσαρμογή του Πέτερ Στάιν. Η ερμηνεία της ρωσικής παράδοσης και της σύγκρουσής της με τη δυτική νεωτερικότητα που επιχειρεί ο Ντοστογιέφσκι, είναι σε μεγάλο βαθμό κατασκευή της εποχής του. Η παράδοση, όπως την αντιλαμβάνεται ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας, συνδυάζει τη λαϊκή Ορθοδοξία με το νεόδμητο εθνικιστικό κίνημα των «Σλαυοφίλων». Ο ανερμάτιστος ήρωας των «Δαιμονισμένων», Νικολάι Σταυρόγκιν, είναι ένα ακραίο κακέκτυπο των δυτικών κοσμικών ρευμάτων που εισέβαλαν στη Ρωσία από το μέσον του 19ου αιώνα. Ο συγγραφέας πιστεύει ότι η «Δυτικοφιλία» με τον ορθολογικό επαναστατικό της ακτιβισμό υπήρξε εστία μολύνσεως της αγίας Ρωσίας και πλήγμα για την αθωότητα της ρωσικής ψυχής. Ο Ντοστογιέφσκι δημιουργεί το λογοτεχνικό του σύμπαν χωρίς μέριμνα για την ιστορικότητα των πεποιθήσεών του και χρεώνει στη νεωτερικότητα όλες τις αμαρτίες που κατατρύχουν την κοινωνία του.....

Βιονικά πόδια αντί για τροχοκάθισμα

Αντίο στο τροχοκάθισμα είπε Βρετανός παράλυτος όχι όμως επειδή γιατρεύτηκε. Βιονικά πόδια επαναστατικής τεχνολογίας τον βοήθησαν να σταθεί και πάλι όρθιος και να περπατήσει έστω σε αργή κίνηση.

Οταν ο Χέϊντεν Αλεν τραυματίστηκε σοβαρά στο σπόνδυλο σε τροχαίο με τη μοτοσυκλέτα του, οι γιατροί του είπαν ότι δε θα περπατήσει ποτέ ξανά. Αλλά σήμερα, πέντε χρόνια μετά ένα επαναστατικό προϊόν που αναπτύχθηκε απο εταιρεία της Νέας Ζηλανδίας τον βοήθησε να κάνει το ακατόρθωτο! Πρόκειται για τα βιονικά πόδια τα οποία αντικαθιστούν το τροχοκάθισμα. Αυτά στηρίζουν τον παράλυτο σε όρθια θέση και με τη χρήση λογισμικού μέσω χειριστηρίου που ο ίδιος ελέγχει, μπορεί να περπατά μπροστά και στο πλάϊ και να ανεβοκατεβαίνει σκαλοπάτια, έστω σε αργή κίνηση.

Η συσκευή ζυγίζει 38 κιλά και κατασκευάζεται ειδικά για τον κάθε ασθενή. Λειτουργεί με επαναφορτιζόμενη μπαταρία μεγάλης διαρκειας. “Τα βιονικά πόδια με απελευθέρωσαν μπορώ να δουλεύω και επιτέλους μπορώ να μιλώ στους άλλους όρθιος”, λέγει ο ίδιος ο Χέϊντεν Αλεν η ψυχολογία του οποίου βελτιώθηκε κατα πολύ. Ο Αλεν είναι απο τους πρώτους ασθενείς στους οποίους δοκιμάζεται το επαναστατικό αυτό προϊόν που αναμένεται να κυκλοφορήσει στη διεθνή αγορά στα μέσα του 2011. Πάντως το κόστος δεν έγινε ακόμη γνωστό…..

kala-nea.gr

Φυλακές:Παλεύοντας για το δικαίωμα στην ιατρική περίθαλψη

Της Ξένιας Σακελλάρη

Αποχή συσσιτίου έχουν ξεκινήσει από τη Δευτέρα οι κρατούμενοι-φορείς του AIDS στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού «Άγιος Παύλος», οι οποίοι ζουν στον ίδιο χώρο με φυματικούς κρατούμενους, με αποτέλεσμα να υπάρχουν 4 κρούσματα φυματίωσης στην πτέρυγα τους. Τη σκυτάλη θα πάρουν τη Δευτέρα και οι υπόλοιποι κρατούμενοι του νοσοκομείου, άνθρωποι με ακρωτηριασμένα μέλη, βαριά ασθενείς και φυματικοί. Τον ίδιο δρόμο διάλεξαν και οι κρατούμενοι στις φυλακές Τρικάλων οι οποίοι απέχουν από το συσσίτιο εδώ και 2 βδομάδες, με βασικό αίτημα να σταματήσει η αυθαιρεσία που αφορά τη χορήγηση αδειών.

Η κ. Ιωάννα Δρόσου που συμμετέχει στην Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, περιγράφοντας στο tvxs.gr τις συνθήκες κράτησης στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, δήλωσε: «Δεν υπάρχουν γιατροί 24 ώρες το 24ωρο, δεν υπάρχει στελέχωση ούτε ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ούτε ιατρικών μηχανημάτων που χρειάζονται οι ασθενείς, ορισμένοι από τους οποίους είναι σε κρίσιμη κατάσταση και άλλοι ετοιμοθάνατοι»....

Απόδραση από τα Βούρλα: μια ανέλπιστη δραπέτευση 55 χρόνια πριν...

1955, λίγο μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Στις φυλακές των Βούρλων, στον Πειραιά, 27 πολιτικοί κρατούμενοι οργανώνουν μια από τις πιο εντυπωσιακές αποδράσεις στην παγκόσμια ιστορία. Οι φύλακες τους παρακολουθούν κάθε στιγμή. Το ΚΚΕ, το κόμμα στο οποίο πιστεύουν, είναι αντίθετο στις αποδράσεις. Χωρίς να το ξέρουν ούτε οι υπόλοιποι κρατούμενοι σύντροφοι τους, καταστρώνουν ένα παράτολμο σχέδιο: να σκάψουν μια σήραγγα κάτω από τη φυλακή, κάτω από τον δρόμο και να βγουν απέναντι, στην ελευθερία...

Σύμφωνα με ορισμένες μαρτυρίες, η απόδραση ενέπνευσε την γνωστή ταινία «Η Μεγάλη απόδραση» και το βέβαιο είναι ότι είχε μεγάλο αντίκτυπο στο εξωτερικό και την Ελλάδα.Σε μια γελοιογραφία της εποχής που δημοσιεύθηκε στην «Βραδινή», ο τότε υπουργός Δημοσίων Έργων Κ. Καραμανλής ζητούσε να προσλάβει τους δραπέτες για να προχωρήσουν τα δημόσια έργα στην Ελλάδα. Αντιδράσεις όμως προκάλεσε και μέσα στο ΚΚΕ....

Μια μέρα στο Αστυνομικό Τμήμα Κυψέλης

Tου Πάσχου Μανδραβέλη

Το μόνο κομμάτι της ΕΣΣΔ που επιβίωσε στον σύγχρονο κόσμο, είναι το ελληνικό αστυνομικό τμήμα. Κι αυτό, όχι γιατί κυκλοφορούν πολλές στολές. Ενα ελληνικό αστυνομικό τμήμα έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας σοβιετικής υπηρεσίας: πολύ χαρτί, πολλές σφραγίδες, τεράστιες ουρές και περισσότερο παραλογισμό.

Στο Τμήμα Ασφαλείας Κυψέλης, ελλείψει προσωπικού, υπάρχει ένας αξιωματικός υπηρεσίας -σχεδόν αμούστακο παλικάρι-, που είναι μονίμως σκυμμένος στα χαρτιά και γράφει, γράφει, γράφει... Πού και πού σηκώνει το κεφάλι του ψάχνοντας την κατάλληλη σφραγίδα. Ακούγεται ο υπόκωφος γδούπος, και ο αξιωματικός συνεχίζει να γράφει, να γράφει...Μια ηλικιωμένη κυρία με τσεμπέρι περιμένει καθισμένη μπροστά από το γραφείο του. Κρατάει την τσάντα της με τα δύο χέρια, όπως κάνουν όλοι οι άνθρωποι του λαού μπροστά στην εξουσία. Κάθε λαού· η μεσόκοπη κυρία είναι μετανάστρια και θέλει ανανέωση της άδειας παραμονής.....

Γ. Παπανδρέου: "Δεν είναι αυτοσκοπός η επανεκλογή"

Συνέντευξη του πρωθυπουργού με τον τίτλο «Η αναζωογόνηση της Ελλάδας είναι ένα ολύμπιο έργο για τον πρωθυπουργό Παπανδρέου», δημοσίευσε την Παρασκευή η βρετανικη εφημερίδα Guardian.

«Διαχειριζόμαστε την κρίση μέρα με την ημέρα», δήλωσε ο Γ. Παπανδρέου στη δημοσιογράφο Χελένα Σμιθ της βρετανικής εφημερίδας.

«Γνωρίζαμε ότι είχαμε μεγάλο χρέος και υψηλό έλλειμμα με μεγάλες ανισότητες, υψηλή ανεργία και αρνητική ανάπτυξη (...), αλλά δεν είχαμε ιδέα για το βάθος και το εύρος των προβλημάτων ή για την έλλειψη καλής, διαφανούς, δημοκρατικής διακυβέρνησης. Οταν διαπιστώσαμε ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας ήταν τόσο υψηλό, θέλαμε να είμαστε απολύτως διαφανείς», επισήμανε ο πρωθυπουργός. «Φυσικά αισθάνομαι πολύ άσχημα που αναγκαστήκαμε να λάβουμε αυτά τα μέτρα και που η δημοσιονομική μας αυτονομία βρίσκεται υπό την εποπτεία της λεγόμενης τρόικας. Δεν είναι μία ευχάριστη κατάσταση», τόνισε ο κ. Παπανδρέου.....