Ενώ μέχρι την χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας θεωρούσαμε
ότι βαδίζαμε σε στέρεο έδαφος , ξαφνικά νοιώσαμε τα πόδια μας να βουλιάζουν στο
νερό . Καταλάβαμε τότε ότι οι , έως εκείνη τη μέρα , πολιτικές που εφαρμόστηκαν
μόνο στέρεες δεν ήταν . Αντίθετα το πολιτικό έδαφος δεν ήταν παρά μια προέκταση
της θάλασσας και πλέον πλησίαζε η ώρα της παλίρροιας ....
Παρόλα αυτά δεν πανικοβληθήκαμε . Αρχίσαμε να κουνάμε το
κεφάλι μας δεξιά και αριστερά με την ελπίδα να βρούμε καμιά βάρκα . Και όσο
ψάχναμε , ελπίζοντας ότι θα τη βρούμε , δεν το κουνούσαμε από τη θέση μας . Περιμέναμε
πρώτα να κουνηθεί η γη η ίδια .
Τελικά όταν το πήραμε απόφαση ότι βάρκα δεν υπήρχε πουθενά ,
παραιτηθήκαμε και από αυτή την ελπίδα και αρχίσαμε να ελπίζουμε ότι η στάθμη
του νερού δεν θα ανέβαινε και άλλο . Θα σταμάταγε με κάποιο μαγικό τρόπο .
Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα . Περιμένουμε τον μάγο να
λύσει το πρόβλημα .
Μονάχα όταν το νερό θα φτάσει στο σαγόνι μας θα πάψουμε να
ελπίζουμε και θα αρχίσουμε να κολυμπάμε . Μόνο τότε θα καταλάβουμε πως η βάρκα
ήμαστε εμείς οι ίδιοι . Αρκεί να ξέρουμε να κολυμπάμε .
Την Δευτέρα οι εκπαιδευτικοί της χώρας ξεκινάνε απεργία
διαρκείας . Για όλους μας το νερό έχει φτάσει στο σαγόνι . Απλώς αυτοί το κατάλαβαν . Το ζητούμενο είναι
αν ξέρουν να κολυμπάνε . Ή αν θυμούνται ακόμα να κολυμπάνε … Τα κουρέλια τραγουδάμε ... ακόμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου