Έχουμε και λέμε

Vadim Balakin

Tου Γιάννη Μακριδάκη   1. Την αποικία κυβερνά μια μισαλλόδοξη χυδαία αδίστακτη και αμόρφωτη ακροδεξιά, υποταγμένη πλήρως στις επιταγές των κατακτητών και συνεπικουρούμενη από ένα τελείως μεταλλαγμένο και χειραγωγούμενο οικονομικό γρανάζι, το οποίο επέβαλαν οι πραγματικοί κυβερνήτες για να κάνει σωστά τη δουλειά.....

2. Την φαινομενική αυτή κυβέρνηση στηρίζουν ένα ανύπαρκτο πρώην κόμμα, αρχηγός και βουλευτές του οποίου βαυκαλίζονται ότι ακόμη πολιτεύονται και ρυθμίζουν την κατάσταση αλλά κι ένα άρτι συσταθέν κόμμα, το οποίο ενσαρκώνει την καπιταλιστική αριστερά δηλαδή την θεωρία της χυδαιότητας.
3. Στα περισσότερα από τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ζεστά οπίσθια κλωσούν το νέο πασόκ και
4. Το παζλ συμπληρώνεται από ελληναράδες, αρτηριοσκληρωτικούς και νεοναζί.
Αυτή είναι η σημερινή εικόνα της αποικίας. Και όπως αυτή δείχνει ξεκάθαρα, δεν υπάρχουν σπουδαίες ελπίδες διαφοροποίησής της προς κάτι καλύτερο υπ’ αυτές τις συνθήκες.
Διότι αυτή η εικόνα δεν είναι της Βουλής αλλά ολόκληρης της αποικίας. Είναι η εικόνα του εκλογικού σώματος. Η εικόνα των ιθαγενών.
Πολίτες αλλοτριωμένοι πλήρως, μεταλλαγμένοι μέσα από διαδικασίες δεκαετιών, αγκιστρωμένοι και εξαρτημένοι από το χρήμα των άλλων, μιας και έμαθαν να μην παράγουν το παραμικρό αλλά να καταναλώνουν τα πάντα, δεν έχουν κανένα μέλλον όσο τα πολιτικά μορφώματα που βρίσκονται στην εξουσία ή που ετοιμάζονται να την παραλάβουν, στελεχώνονται από πρόσωπα της προ κρίσης εποχής.
Παρόλα αυτά η αποικία σήμερα έχει και ιθαγενείς που άλλαξαν ρότα, που συνειδητοποίησαν το αδιέξοδο και άλλαξαν τρόπο ζωής, συνήθειες, εργασία, πεποιθήσεις. Που ένιωσαν τις βεβαιότητές τους να καταρρέουν και που βρήκαν διεξόδους προσωπικής ευτυχίας και συλλογικής ευημερίας. Από κει ξεπηδά η όποια ελπίδα. Αλλά ακόμα ο ιστορικός χρόνος δεν έχει επέλθει γι’ αυτό.
ΥΓ
1. Απορώ τι κάνει ακόμη ο Λαφαζάνης στον Σύριζα
2. Όταν εισάγεις ως αριστίνδην μέλη τους πασόκους, προφανώς εκεί θέλεις να φτάσουν όλα τα μέλη σου, σε αυτό το άριστο επίπεδο. Από το Πασόκ στο ΤσιΠρασόκ                    διαβάστε ακόμα:Έχουμε και λέμε ξανά | Γιάννης Μακριδάκης