Μας πόνεσαν τόσο καιρό, τόσο πολύ. Και θέλουν να συνεχίσουν να το κάνουν, λες και είναι αξιωματικό τους δικαίωμα να μας αποτελειώσουν.
Φωνάζουν τόσο κακόηχα, κουτσομπολεύουν σαν τις τελευταίες κατίνες, λένε τα ψέματα των μεγάλων και όχι των γλυκών χαμογελαστών παιδιών που αρνούνται τη σκανταλιά τους....
Όλα τα μέρη του συστήματός τους είναι σάπια: τα κόμματα τους, τα κανάλια τους, ο πολιτισμός και η παιδεία τους, οι άρπαγες πλούσιοι που τους στηρίζουν.
Τα 40 χρόνια ατιμώρητης αλητείας τους έκαναν τόσο άπληστους που δεν καταλαβαίνουν ότι ρίχνουν λάσπη σε έναν ανεμιστήρα που είναι στραμμένος πάνω τους.
«Κι ό,τι τσιμπήσουμε» είναι η μόνιμη επωδός τους, λες και μιλάνε τα τελευταία κλεφτρόνια που σχεδιάζουν να ληστέψουν άφραγκη γριούλα.
Τα σκάνδαλα τους έχουν ονόματα.:Siemens, Βατοπέδι, C4I, Κουμπάροι, παραδικαστικό, Ζαχόπουλος…Κι άλλα τόσα που δε μάθαμε ποτέ γιατί πρόλαβαν και τα κουκούλωσαν. Μόνο που αυτά τα σκάνδαλα δεν έχουν ακόμα ενόχους. Και τόσο πολύ φοβούνται πως θα αποκτήσουν.
Δε μπορούν να χτυπήσουν την Αριστερά σε αυτό το επίπεδο. Αν υπήρχε κάτι θα το είχαν βγάλει στη φόρα. Προς μεγάλη τους λύπη δε μπορούν να προσάψουν τίποτα.
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα.
Καταλαβαίνουν πως φεύγουν, πως τελείωσαν ήδη. Η αίσθηση ότι αποτελούν το παρελθόν, έναν πρότερο, σχεδόν ξεχασμένο παλιό εαυτό είναι πασίδηλη σε τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας.
Τόσο πολύ μοιάζουν με τους κακιασμένους πολύ πολύ ηλικιωμένους γέρους που δεν λένε να πεθάνουν για να ησυχάσουν τα παιδιά τους από τη δυσβάσταχτη φροντίδα τους.
Και να που είμαστε ακριβώς στο μεταίχμιο: το παλιό δεν έχει ακόμα πεθάνει και το καινούργιο πολεμάει να γεννηθεί.
Αυτή η γέννα θα έχει τόσες πολλές δυσκολίες.
Όλη η Ευρώπη είναι ενάντια και η μάχη για αλλαγές στον πυρήνα της θα ξεκινήσουν από δω.
Τώρα, που είμαστε στην πιο δύσκολη θέση από τον τελευταίο πόλεμο. Τώρα, που οικονομικά είναι σα να είμαστε εμπόλεμοι εδώ και 5 χρόνια.
Δε θα έχουμε να αντιπαλέψουμε μόνο το εγχώριο σύστημα που διόλου δε θα ξεθεμελιωθεί την επόμενη μέρα, αλλά και «όλες τις δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης που θα ενωθούν σε μια ιερή συμμαχία».
Το Έργο φαντάζει ακατόρθωτό. Μόνο η πολύ σκληρή δουλειά για πολλά χρόνια από το σύνολο των δυνάμεων της κοινωνίας μπορεί να φέρει αποτέλεσμα.
Ο δρόμος της αξιοπρέπειας δεν έχει υποσχεθεί κανείς ότι είναι εύκολος. Αλλιώς: οτιδήποτε αξίζει σε αυτόν τον κόσμο κατακτιέται μόνο με κόπο.
Η πίστη της κοινωνίας στις δυνάμεις τις μπορεί να είναι ο οδηγητικός μίτος των πράξεων μας.
Σύντομα, αν δεν κιοτέψουμε, θα βρούμε συμμάχους. Κι όλα τα κινήματα στην Ευρώπη θα αναθαρρήσουν με τη νίκη της Αριστεράς!
Και ακόμα υπάρχουν ισχυρά και μεγάλα συνδικάτα στη βόρεια Ευρώπη που μπορούν να ενεργοποιηθούν. Και στην Ιρλανδία και την Ολλανδία τα κόμματα μας πάνε καλά.
Και οι πιο θαρραλέοι διανοούμενοι ήδη μας στηρίζουν. Κι άλλοι θα έρθουν για να βοηθήσουν.
Στην πρωτοπορία της Ευρώπης η Ελλάδα.
Και η Αριστερά της Ελλάδας έχει να παίξει έναν συγκλονιστικά βαρύ ρόλο: ή που θα αρχίσει να ανθίζει παντού ξανά η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη και η Αξιοπρέπεια ή που δε ξαναυποπτευθούμε τη σκέψη τόσο ριζοσπαστικών ιδεών για πολλές δεκαετίες.
Γιατί, ακόμα κι αν έχει αποτύχει οικονομικά, ο νεοφιλελευθερισμός συνεχίζει να ηγεμονεύει.
Θα προσπαθήσει να διαχωριστεί εντελώς από τη δημοκρατία και ο καπιταλισμός θα φτάσει στην πιο απάνθρωπη μορφή του, στην κινεζοποιημένη απολυταρχία.
Το μέλλον έρχεται, είναι ήδη εδώ. Είμαι εγώ. Είσαι εσύ. Και είναι τα εκατομμύρια κόσμου που λαχταρά την αλλαγή.
Η ενδεχόμενη νίκη της Αριστεράς σημαίνει οι πολλοί γνωρίζουν πόσος κόπος χρειάζεται και είναι πρόθυμοι να τον επωμιστούν.
Έχουμε ταξική πάλη μωρό μου. Και το πρώτο της βήμα είναι η ψήφος αυτήν τη Κυριακή στο συριζα.
ΥΓ 1: Δεν υπάρχουν, δεν υπήρξαν ποτέ πολλές ελπίδες. Μόνο οι πολλές ελπίδες των τρελλών. Η διαφορά είναι ότι τώρα οι τρελλοί είναι πολλοί.
ΥΓ. 2: Ο Immanuel Wallerstain, ένας από τους επιφανέστερους και πιο εύστοχους θεωρητικούς του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, έγραψε στις αρχές του 2012: «Μπορούν να ξεπεραστούν αυτές οι αντιθέσεις και οι διαχωρισμοί στην Αριστερά τα επόμενα πέντε με δέκα χρόνια; Δεν είμαι σίγουρος. Αλλά, αν δεν ξεπεραστούν, πιστεύω ότι η Αριστερά σε όλο τον κόσμο δεν θα μπορέσει να κερδίσει στη μάχη που θα διεξαχθεί τα επόμενα είκοσι-σαράντα χρόνια για το σύστημα που θα διαδεχθεί τον καπιταλισμό, όταν αυτός καταρρεύσει οριστικά.»
ΥΓ3: Ο Καζαντζάκης τα λέει πιο Κρητικά: «Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!»
Αναδημοσίευση: Rednotebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου