Αναρρωτήθηκα, πολλές φορές τι θα μπορούσε να είναι αυτό που με ενώνει μαζί τους.....
Όταν άρχισα αργότερα να ψάχνω την αλήθεια, άρχισα και να καταλαβαίνω. Θα μου πεις , υπάρχουν πολλές αλήθειες. Υπάρχει η αλήθεια του καθένα μας, υπάρχει η αλήθεια του άλλου, υπάρχει η γενικότερη, η κοινωνική, η αλήθεια της ιστορίας, της μουσικής, της λογοτεχνίας. Αναρρίθμητες αλήθειες.
Κοινό σε όλες όμως τις αλήθειες, είναι η σπουδαιότητα τους, η αυθεντικότητα και η δύναμη τους. Η αλήθεια είναι όπλο. Είναι αυτή που σε απελευθερώνει από τις ψευδαισθήσεις , από τα ψέμματα, που συνηθίζουμε να λέμε στους άλλους και στους εαυτούς μας. Για αυτό και μας είναι αβάσταχτη η αλήθεια, η αλήθεια που, την ίδια στιγμή , μας είναι αναγκαία. Βλέπεις η άγνοια της , έχει υψηλό κόστος που πληρώνεται ακριβά πολλές φορές. Πολλοί και αυτοί που καραδωκούν , να εκμεταλλευθούν , την θέση της άγνοιας.
Το να γνωρίσουμε , για παράδειγμα, πως έπλεξε η κοινωνία μας το πελατιακό της σύστημα , που την διάβρωσε και ποιές είναι οι δικές μας ευθύνες σε αυτό, είναι μια αλήθεια που μα ς επιτρέπει να μετακινηθούμε από την θέση του θύματος, στην θέση του υπεύθυνου πολίτη, που γνωρίζει την ιστορία του . Μια ιστορία που μπορεί να την αγκαλιάσει, να συμφιλιωθεί και να ζήσει μαζί της.
Γι΄αυτό και όσο δεν απαιτούμε αλήθειες, πρώτα από τον εαυτό μας και μετά από τους τριγύρω μας, δεν πιστεύω σε θαύματα. Δεν λησμονώ, πως είναι πολλοί αυτοί που από φόβο , δεν ψάχνουν καθόλου για αλήθεια. Είναι αυτοί που δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως η ιστορία μας, είναι αυτή που καθορίζει το παρόν. Καμιά αξία δεν έχει να τους το πεις. Βλέπεις κάποιες αλήθεις ή τις κατακτάς μονάχος σου ή τις έχασες για πάντα. Δεν γίνονται όλα σε αυτή την ζωή με εξουσιοδότηση.
Ανθρώπινος ο φόβοςτης αλήθειας. Οι αναμνήσεις , οι ανάγκες , τα συναισθήματα, έχουν από καιρό και για τα καλά διωχθεί από την σκέψη μας. Τα απωθήσαμε μακριά , για να μην μας αναστατώνουν.
Είναι λοιπόν αυτές ακριβώς , οι επώδυνες , απωθημένες, αξεδιάλυτες αναμνήσεις που μας μεταμορφώνουν σε μαριονέτες και χάνουμε τον έλεγχο και την ευθύνη πλεύσης στην δική μας ζωή. Όσο οι τρομακτικές εμπειρίες παραμένουν στο σκοτάδι , στο ίδιο σκοτάδι παραμένουν και τα σχοινάκια και το πρόσωπο του μαριονοπαίχτη.
Φέρνω στα μάτια μου, τα καλοραμμένα μικροσκοπικά τους ρούχα , τα εκφραστικά τους μάτια. Θυμάμαι το τέλειο λύγισμα τους , στην τελευταία τους υπόκλιση . Βαθειά εγκατεστημένες οι μαριονέτες , σ' ένα σκοτεινό λαβύρινθο , που οδηγεί σ΄ένα φαύλο κύκλο επανάληψης, μου ξανά φέρνουν το έντονο άρωμα της ακαθόριστης νοσταλγίας μέχρι τα ρουθούνια μου.
Καταλαβαίνω όλο και καλύτερα, πως από τον σκοτεινό λαβύρινθο μπορούμε να βγούμε μόνο αν θελήσουμε να ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή , που σιγοτραγουδά την δική μας αλήθεια, φωτίζοντας στιγμές της δικής μας ιστορίας. Έτσι κάπως ξεκινά ένα ταξίδι πως την ελευθερία.
Μονάχα που όταν το ξεκινάμε αυτό το ταξίδι , μπορεί να μας φαίνεται δύσκολη και ατελείωτη η ώρα . Όταν αργότερα ξαναπηγαίνουμε, η διαδρομή γίνεται πολύ σύντομη και εύκολη πια. Ίσως να είμαστε σε αυτή την δύσκολη αρχή. Εκεί που το κοινό δεν χειροκροτά, αλλά κρατά την αναπνοή του. Το κομμάτι της αληθινής ζωής , της πραγματικότητας, έχει βλέπεις μόλις αρχίσει.
Χειροποίητες κούκλες Romantic Wonders
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου