Ονειροπόλοι

του Γιάννη Αγγέλη

Εκείνο το βράδυ ένιωθα απέραντα μόνος. Ξύπνησα κάθιδρος από έναν εφιάλτη. Στα αυτιά μου ακούγονταν ακόμα οι ιαχές των ανθρώπων από μια πορεία στο κέντρο. Οι λέξεις που ψιθύριζα ήταν αγανάκτηση και όνειρο. Δεν γνωρίζω αν συνδέονται μεταξύ τους ή αν έχουν κοινά. Αυτό που ξέρω είναι πως τις επαναλάμβανα συνέχεια σα προσευχή.
Έβαλα ένα ποτήρι νερό κι έκατσα στο γραφείο. Σε λίγο θα ξημέρωνε. Δεν άντεχα, αν δεν έγραφα. ....

Ήμουν σίγουρος πως δε θα ήταν άρθρο ή συνέχεια κάποιας νουβέλας. Θα ήταν μια εξομολόγηση για αυτά που φοβάμαι και προσδοκώ. Πάτησα το πλήκτρο με το γράμμα άλφα. Η λέξη που έγραψα ήταν αγανακτώ. Τι με κάνει να αγανακτώ άραγε; Είναι τόσο πολλά που στο τέλος τρόμαξα με τον εαυτό μου. Είμαι αρκετά νέος για να είμαι τόσο παράξενος και γκρινιάρης. Τότε μου ήρθε η πρώτη σειρά. Έπειτα άρχισα να απαριθμώ χωρίς να ξέρω το λόγο.

Αγανακτώ με όσους αγιοποιούν τους νέους ή τους θεωρούν ανάλγητους και κοιμισμένους. Κάθε γενιά αποτελείται από ενεργά και παθητικά μέλη. Αγανακτώ με όσους διακατέχονται από βεβαιότητες. Η βεβαιότητα είναι κατάκτηση του ανόητου. Αγανακτώ με τους δημαγωγούς της τηλεόρασης που δεν έχουν πλησιάσει ποτέ ένα κάδο σκουπιδιών. Αγανακτώ με τους νάρκισσους που επιδεικνύουν την ομορφιά τους σε κάθε ευκαιρία. Αγανακτώ με αυτούς που συγχέουν τη κομματικοποίηση με την πολιτικοποίηση. Αγανακτώ με όσους πιστεύουν σε ηγέτες που θα λύσουν τα πάντα. Κάθε άνθρωπος που δε πιστεύει σε μεσσίες, έχει τη δύναμη ενός μεσσία. Αγανακτώ με τους άξεστους που ακούνε μουσική στη διαπασών. Αγανακτώ με αυτούς που προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις στους άλλους και όχι πρώτα στον εαυτό τους.

Αγανακτώ με αυτούς που κουνάνε σημαίες σε προεκλογικές συγκεντρώσεις. Αγανακτώ με τα άτομα που δε προσπαθούν να παράγουν σκέψη απλά αναπαράγουν απόψεις της πλειοψηφίας. Αγανακτώ με ανθρώπους που ζηλεύουν τη ζωή και τα ειδύλλια των επωνύμων. Αγανακτώ όταν βλέπω φασίστες που εκμεταλλεύονται συγκυρίες και διψούν για πολιτική ισχύ. Αγανακτώ με όσους η εξουσία είναι αυτοσκοπός. Ίσως γιατί ξέρω πως μπορεί να φθείρει και το πιο ηθικό άτομο. Αγανακτώ με τους διανοούμενους που δίνουν σημασία στην εικόνα τους και όχι στη ουσία. Αγανακτώ με αυτούς που δεν αντιδρούν νομίζοντας πως θα είναι για πάντα ασφαλείς. Αγανακτώ με μένα, όταν έχω την αίσθηση πως κατέχω την απόλυτη αλήθεια.

Πάτησα το πλήκτρο με το γράμμα όμικρον. Έγραψα τη λέξη ονειρεύομαι με κεφαλαία γράμματα. Τότε έκλεισα τα μάτια. Ακόμα δε κατάλαβα πως ολοκληρώθηκε αυτή η παράγραφος.
Ονειρεύομαι όταν βλέπω παιδιά στις παραλίες να στέκονται όρθια, στα μεγάλα κύματα που φέρνουν τα καράβια. Ονειρεύομαι μόλις συναντώ ζευγάρια που δίνουν όρκους αιώνιας αγάπης. Μπορεί να ξέρουν πως δε θα κρατήσει για πάντα αλλά ζουν τη στιγμή. Ονειρεύομαι όταν διαπιστώνω πως οι άνθρωποι με όραμα, αδιαφορούν για τα κακόβουλα σχόλια των ισχυρών. Ονειρεύομαι όταν οι άσημοι άνθρωποι θριαμβεύουν χωρίς να χάσουν τις αξίες τους. Ονειρεύομαι με αυτούς που αμφισβητούν τις παγιωμένες αλήθειες και δε πιστεύουν σε στερεότυπα.

Ονειρεύομαι όταν οι ταξιδιώτες διαλέγουν το προορισμό τους λίγα λεπτά πριν την αναχώρηση. Η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από μια περιπέτεια. Ονειρεύομαι με τα αυτοσχέδια πανηγύρια που στήνονται με μοναδικό συστατικό το κρασί και την παρέα. Ονειρεύομαι καθώς βλέπω δυνάστες να φεύγουν με κατεβασμένο το κεφάλι. Ονειρεύομαι όταν συνειδητοποιώ πως η αλληλεγγύη είναι ένα συχνό φαινόμενο στην καθημερινότητα μας. Ονειρεύομαι με όσους η φυγή δεν είναι λύση αλλά ένα αποτέλεσμα. Ονειρεύομαι με τους ανθρώπους που ονειρεύονται. Δε θα πω άλλα πράγματα που με κάνουν να ονειρεύομαι. Δεν έχω στερέψει από έμπνευση αλλά είμαι σίγουρος πως θα ήθελε να προσθέσει ο καθένας κάτι δικό του.

Είχε ήδη ξημερώσει. Μου ήταν αδύνατο να συμβιβαστώ πως μπαίνει ήλιος από το παράθυρο. Πως πέρασε η ώρα και σήμερα; Αναρωτήθηκα μήπως όλα αυτά ήταν λόγια του αέρα. Η απάντηση ήταν μάλλον καταφατική. Ίσως είμαι απλά ένας ονειροπόλος που έχει φρούδες ελπίδες. Ονειρεύομαι όμως κάτι καλύτερο. Εξάλλου το όνειρο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα αστέρι. Μπορεί να το δει μόνο, αυτός που στρέφει το βλέμμα του πιο ψηλά στον ουρανό. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι οι ερωτήσεις ενός παιδιού όταν γεράσω. Μπορεί κάλλιστα να με ρωτήσει αν κατάφερα να αλλάξω τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Το ξέρω ότι θα νιώσω άβολα και δε θα έχει βελτιωθεί τίποτα. Θα αρκεστώ να του απαντήσω μόνο το εξής.’ ’Μπορεί να μην άλλαξα τον κόσμο, αλλά ανέτρεψα τη μίζερη ζωή μου‘’. Δεν είναι και αυτό κάτι;     STEVENIKO