Ο σύγχρονος άνθρωπος γεννιέται ως ένα ανθρώπινο ον, ένα πλάσμα της Φύσης
όπως κάθε άλλο από τα χιλιάδες είδη τα οποία κατοικούν αυτόν τον
πλανήτη, και αποτελούν όλα μαζί, μαζί και με τον άνθρωπο, το
Οικοσύστημα, το Γενικό Σύνολο....
Ο σύγχρονος άνθρωπος όμως, μεγαλώνοντας, εκπαιδεύεται από τους, παλαιότερους αυτού, σύγχρονους ανθρώπους, οι οποίοι βεβαίως δεν είναι άλλοι από τους γονείς του, τους δασκάλους του, τον κοινωνικό του περίγυρο, το Σύστημα με άλλα λόγια που έχουν ήδη φτιάξει οι προγενέστεροί του, και κατ’ αυτή την ιστορική εποχή που διάγουμε ως ανθρωπότητα, ονομάζεται Χρηματοοικονομικό Σύστημα, το οποίο δεν αποτελεί παρά μονάχα ένα απλό και τεχνητό, όχι αυθύπαρκτο Υποσύνολο του Γενικού Συνόλου. Εκπαιδεύεται λοιπόν ο άνθρωπος από το Χρηματοοικονομικό Σύστημα ώστε να γίνει απόλυτο μέλος Του, να χάσει κάθε επαφή με το υπόλοιπο σύμπαν, να φορέσει συναισθηματικές παρωπίδες για να νιώθει πως ζωή υπάρχει μόνο μέσα σε αυτό το πεπερασμένο, στενάχωρο Υποσύνολο, να μεταλλαχθεί πλήρως δηλαδή από άνθρωπος σε άτομο ιδιώτη-ανταγωνιστή-καταναλωτή, για να επιβιώσει εντός του μίζερου Συστήματος όσο το δυνατόν πιο άνετα, σύμφωνα με τους ορισμούς πλούτου και φτώχειας, τους οποίους έχουν θεσπίσει αντί γι’ αυτόν οι προηγούμενες γενιές παρομοίως μεταλλαγμένων ατόμων.
Μεταλλάσσεται λοιπόν απολύτως μεθοδευμένα και με αξιοζήλευτη επιτυχία ο κάθε άνθρωπος, εκπαιδευόμενος, εξειδικευόμενος εκ του Συστήματος, τυφλωμένος από το Υποσύνολο ώστε να βλέπει, να αντιλαμβάνεται και να αναγνωρίζει μόνον Αυτό, με σκοπό προφανή, το να γίνει ένα απολύτως χειραγωγούμενο αριθμημένο γρανάζι Του και να παραδώσει σε Αυτό τη Ζωή του, να βιώσει το μεγαλύτερο και το ομορφότερο μέρος της ως εργαζόμενος εντός Του, με μοναδικό και απόλυτο στόχο την καθημερινή κυκλοφορία του χρήματος, του οποίου βεβαίως η πορεία, είτε αγάλι αγάλι εντός της καθημερινότητας είτε βίαια μέσα από χρηματιστηριακές κομπίνες ή χρηματοοικονομικές κρίσεις, είναι πάντοτε μια πορεία ανοδική, συγκεντρωτική, από τη βάση προς την κορυφή της πυραμίδας του «πλούτου», με τον τρόπο που ορίζει τον πλούτο το Σύστημα.
Φτάνουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι δισυπόστατος, γεννιέται ως ένα πλάσμα του Οικοσυστήματος, πολύ γρήγορα όμως μεταλλάσσεται σε αριθμημένο άτομο, καταναλωτή του Συστήματος, βγαίνει από τη βασική υπόστασή του ως πλάσμα-μέλος του Γενικού Συνόλου, την οποίαν ίσα που πρόλαβε να αισθανθεί αλλά όχι να ορίσει και να αντιληφθεί κατά τα βρεφικά και παιδικά του χρόνια, και μπαίνει βίαια και πλάνα στην άλλην του υπόσταση, αυτήν του ατόμου ως μέλος του Υποσυνόλου, εντός του οποίου υποχρεούται αλλά και επιθυμεί πλέον, λόγω της Τύφλωσης που του έχει προκληθεί και της Ανασφάλειας που του έχει καλλιεργηθεί για οποιαδήποτε αμφισβήτηση Αυτού, να διάγει τον βίο του και να ενθυμείται ή να ψυχανεμίζεται την πρωτογενή ανθρώπινή του υπόσταση και το Γενικό Σύνολο μονάχα κάθε Αύγουστον ή και σε κάποιες εντός του υπόλοιπου έτους ολιγοήμερες «διακοπές», αποδράσεις όπως πολύ επιτυχημένα ονομάζει τις βραχύβιες αυτές εξορμήσεις του από το Υποσύνολο προς το Γενικό Σύνολο, από το Σύστημα προς το Οικοσύστημα, από τη βιοπάλη προς τη ζωή. Και νιώθει λοιπόν το αριθμημένο ανταγωνιστικό άτομο καταναλωτής ως άνθρωπος σε αυτές τις εξόδους του, νιώθει όντως ότι ξαναγεννιέται ως πλάσμα, μα πάλι επιστρέφει γρήγορα γρήγορα μέσα στο Σύστημα διότι η Τύφλωση και η Ανασφάλεια του έχουν καλλιεργηθεί βαθιά από τα τρυφερά του ακόμη χρόνια και υπερισχύουν βέβαια των πάντων. Και απομένει, τι Ύβρις, το άτομο να οραματίζεται, από νεαρής ακόμη ηλικίας, το πότε θα περάσουν τα χρόνια της ανθρώπινης ζωής του, το πότε θα γεράσει βιολογικά, και ονειρεύεται με αίσθηση γλυκιά την εποχή που θα λάβει σύνταξη για να ζήσει, να πραγματοποιήσει τα θέλω του!
Όταν όμως έρθει η στιγμή, για οποιονδήποτε λόγο και αιτία - και τέτοιου είδους χρηματοοικονομικές κρίσεις είναι εξαιρετικές ευκαιρίες- να υπερνικήσει ο άνθρωπος τον καταναλωτή εντός του και να φύγει δια παντός από το σκοτεινό και στενάχωρο Υποσύνολο, να βγει στο φως και στην απλάδα του Γενικού Συνόλου, να μπει στο περιθώριο του Συστήματος και στο κέντρο του Οικοσυστήματος, να εγκαταλείψει δια παντός τα αστικά κέντρα που είναι τα γήπεδα του Συστήματος και αποτελούν καρκινώματα στο Οικοσύστημα, να ζήσει πλέον ως πλάσμα της άπλετης Φύσης, ως άνθρωπος, τότε δεν νιώθει πια ότι ξαναγεννήθηκε, ότι απέδρασε προσωρινά και φόρτισε τις μπαταρίες του για να επιστρέψει πάλι εντός Του και να την ξελιγώσει την ενέργειά τους, αλλά νιώθει ότι πέθανε μέσα του δια παντός ο ιδιώτης καταναλωτής, ότι πέθανε ο πλανεμένος εαυτός του τον οποίον και μόνον τον είχαν εκπαιδεύσει να βλέπει και τον οποίον ο ίδιος αποκλειστικά αναγνώριζε μέχρι τότε ότι ήτανε τελείως φτιαχτοί, πλάνοι, ανυπόστατοι και λανθασμένοι οι ορισμοί και τα δίπολα του Συστήματος, εργαζόμενος-άνεργος, πλούσιος-φτωχός, ασφάλεια-κίνδυνος, ανάπτυξη-ύφεση, κατανάλωση-λιτότητα, ασθένεια-υγεία κ.λπ, ότι η Ζωή είναι τελείως και παντού αλλού εκτός από εκεί μέσα κι ότι αλλιώς ορίζονται τα πάντα, όχι όπως τον τύφλωσαν να τα «βλέπει» για να εξυπηρετεί με το σαρκίο και την καταπιεσμένη του ψυχή τη συντήρηση, τη μακροημέρευση και, δυστυχώς, την υπεργιγάντωση του Υποσυνόλου.
Ακριβώς με την ίδια στοχαστική οδό εξηγούνται και οι αυτοκτονίες των απελπισμένων θυμάτων της χρηματοοικονομικής κρίσης, δηλαδή επιχειρηματιών, ανέργων, συνταξιούχων και άλλων ατόμων-μελών του Συστήματος που επιχείρησαν ή επιχειρούν μιαν άλλη μεγάλην έξοδο από Αυτό. Σκοτώνει ο αυτόχειρας τον αποτυχημένο, τον άνεργο, τον πτωχευμένο, τον φτωχό, με τους όρους και τους ορισμούς του Συστήματος, εαυτό του, τον οποίον και μόνον έχει μάθει να αναγνωρίζει και να αντιλαμβάνεται, μαζί του όμως θανατώνει και το τόσο υποβαθμισμένο και παραμελημένο στη συνείδησή του ανθρώπινο ον που φέρει, που ενσαρκώνει αυτό το «αποτυχημένο» και πλανεμένο συστημικό άτομο. Κι η τελική αυτή πλάνη αποδεικνύεται από το ότι σπανίως συναντούμε αυτοκτονίες στη Φύση, ίσως μόνο στα ανώτερα όντα, τα δελφίνια, τα οποία αυτοκτονούν από Αγάπη, όταν χάσουν τον/την σύντροφό τους.
Κλείνοντας, ας σημειώσουμε ότι ο δισυπόστατος, σύμφωνα με τα όσα είπαμε πιο πάνω, σύγχρονος άνθρωπος, έγινε πρόσφατα τρισυπόστατος, αφού κατά τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα απέκτησε πλέον και τον ψηφιακό εαυτό του, το διαδικτυακό του προφίλ, το οποίο φροντίζει, καλλωπίζει και κοινωνικοποιεί καθημερινά με απαράμιλλο ζήλο. Η μόνη του όμως υπόσταση, από τις τρεις, την οποίαν έχει αφήσει έρμαια όχι μόνο στο έλεος του χρόνου, της φθοράς και της μοίρας αλλά και σε χέρια τρίτων, ανήθικων, είναι η πρωταρχική, η ανθρώπινη, η βιολογική του υπόσταση, επί της οποίας όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, στηρίζουν απόλυτα την ύπαρξή τους οι άλλες δύο. Η βάση λοιπόν αφήνεται να σαπίζει και να φθείρεται, να γίνεται μέρα με τη μέρα και πιο σαθρή, ενώ ταυτόχρονα επ’ αυτής ο σύγχρονος και πολιτισμένος άνθρωπος χτίζει ολάκερα οικοδομήματα.
Αυτό ακριβώς θα είναι το θέμα μας για την ερχόμενη εβδομάδα.
Ο σύγχρονος άνθρωπος όμως, μεγαλώνοντας, εκπαιδεύεται από τους, παλαιότερους αυτού, σύγχρονους ανθρώπους, οι οποίοι βεβαίως δεν είναι άλλοι από τους γονείς του, τους δασκάλους του, τον κοινωνικό του περίγυρο, το Σύστημα με άλλα λόγια που έχουν ήδη φτιάξει οι προγενέστεροί του, και κατ’ αυτή την ιστορική εποχή που διάγουμε ως ανθρωπότητα, ονομάζεται Χρηματοοικονομικό Σύστημα, το οποίο δεν αποτελεί παρά μονάχα ένα απλό και τεχνητό, όχι αυθύπαρκτο Υποσύνολο του Γενικού Συνόλου. Εκπαιδεύεται λοιπόν ο άνθρωπος από το Χρηματοοικονομικό Σύστημα ώστε να γίνει απόλυτο μέλος Του, να χάσει κάθε επαφή με το υπόλοιπο σύμπαν, να φορέσει συναισθηματικές παρωπίδες για να νιώθει πως ζωή υπάρχει μόνο μέσα σε αυτό το πεπερασμένο, στενάχωρο Υποσύνολο, να μεταλλαχθεί πλήρως δηλαδή από άνθρωπος σε άτομο ιδιώτη-ανταγωνιστή-καταναλωτή, για να επιβιώσει εντός του μίζερου Συστήματος όσο το δυνατόν πιο άνετα, σύμφωνα με τους ορισμούς πλούτου και φτώχειας, τους οποίους έχουν θεσπίσει αντί γι’ αυτόν οι προηγούμενες γενιές παρομοίως μεταλλαγμένων ατόμων.
Μεταλλάσσεται λοιπόν απολύτως μεθοδευμένα και με αξιοζήλευτη επιτυχία ο κάθε άνθρωπος, εκπαιδευόμενος, εξειδικευόμενος εκ του Συστήματος, τυφλωμένος από το Υποσύνολο ώστε να βλέπει, να αντιλαμβάνεται και να αναγνωρίζει μόνον Αυτό, με σκοπό προφανή, το να γίνει ένα απολύτως χειραγωγούμενο αριθμημένο γρανάζι Του και να παραδώσει σε Αυτό τη Ζωή του, να βιώσει το μεγαλύτερο και το ομορφότερο μέρος της ως εργαζόμενος εντός Του, με μοναδικό και απόλυτο στόχο την καθημερινή κυκλοφορία του χρήματος, του οποίου βεβαίως η πορεία, είτε αγάλι αγάλι εντός της καθημερινότητας είτε βίαια μέσα από χρηματιστηριακές κομπίνες ή χρηματοοικονομικές κρίσεις, είναι πάντοτε μια πορεία ανοδική, συγκεντρωτική, από τη βάση προς την κορυφή της πυραμίδας του «πλούτου», με τον τρόπο που ορίζει τον πλούτο το Σύστημα.
Φτάνουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι δισυπόστατος, γεννιέται ως ένα πλάσμα του Οικοσυστήματος, πολύ γρήγορα όμως μεταλλάσσεται σε αριθμημένο άτομο, καταναλωτή του Συστήματος, βγαίνει από τη βασική υπόστασή του ως πλάσμα-μέλος του Γενικού Συνόλου, την οποίαν ίσα που πρόλαβε να αισθανθεί αλλά όχι να ορίσει και να αντιληφθεί κατά τα βρεφικά και παιδικά του χρόνια, και μπαίνει βίαια και πλάνα στην άλλην του υπόσταση, αυτήν του ατόμου ως μέλος του Υποσυνόλου, εντός του οποίου υποχρεούται αλλά και επιθυμεί πλέον, λόγω της Τύφλωσης που του έχει προκληθεί και της Ανασφάλειας που του έχει καλλιεργηθεί για οποιαδήποτε αμφισβήτηση Αυτού, να διάγει τον βίο του και να ενθυμείται ή να ψυχανεμίζεται την πρωτογενή ανθρώπινή του υπόσταση και το Γενικό Σύνολο μονάχα κάθε Αύγουστον ή και σε κάποιες εντός του υπόλοιπου έτους ολιγοήμερες «διακοπές», αποδράσεις όπως πολύ επιτυχημένα ονομάζει τις βραχύβιες αυτές εξορμήσεις του από το Υποσύνολο προς το Γενικό Σύνολο, από το Σύστημα προς το Οικοσύστημα, από τη βιοπάλη προς τη ζωή. Και νιώθει λοιπόν το αριθμημένο ανταγωνιστικό άτομο καταναλωτής ως άνθρωπος σε αυτές τις εξόδους του, νιώθει όντως ότι ξαναγεννιέται ως πλάσμα, μα πάλι επιστρέφει γρήγορα γρήγορα μέσα στο Σύστημα διότι η Τύφλωση και η Ανασφάλεια του έχουν καλλιεργηθεί βαθιά από τα τρυφερά του ακόμη χρόνια και υπερισχύουν βέβαια των πάντων. Και απομένει, τι Ύβρις, το άτομο να οραματίζεται, από νεαρής ακόμη ηλικίας, το πότε θα περάσουν τα χρόνια της ανθρώπινης ζωής του, το πότε θα γεράσει βιολογικά, και ονειρεύεται με αίσθηση γλυκιά την εποχή που θα λάβει σύνταξη για να ζήσει, να πραγματοποιήσει τα θέλω του!
Όταν όμως έρθει η στιγμή, για οποιονδήποτε λόγο και αιτία - και τέτοιου είδους χρηματοοικονομικές κρίσεις είναι εξαιρετικές ευκαιρίες- να υπερνικήσει ο άνθρωπος τον καταναλωτή εντός του και να φύγει δια παντός από το σκοτεινό και στενάχωρο Υποσύνολο, να βγει στο φως και στην απλάδα του Γενικού Συνόλου, να μπει στο περιθώριο του Συστήματος και στο κέντρο του Οικοσυστήματος, να εγκαταλείψει δια παντός τα αστικά κέντρα που είναι τα γήπεδα του Συστήματος και αποτελούν καρκινώματα στο Οικοσύστημα, να ζήσει πλέον ως πλάσμα της άπλετης Φύσης, ως άνθρωπος, τότε δεν νιώθει πια ότι ξαναγεννήθηκε, ότι απέδρασε προσωρινά και φόρτισε τις μπαταρίες του για να επιστρέψει πάλι εντός Του και να την ξελιγώσει την ενέργειά τους, αλλά νιώθει ότι πέθανε μέσα του δια παντός ο ιδιώτης καταναλωτής, ότι πέθανε ο πλανεμένος εαυτός του τον οποίον και μόνον τον είχαν εκπαιδεύσει να βλέπει και τον οποίον ο ίδιος αποκλειστικά αναγνώριζε μέχρι τότε ότι ήτανε τελείως φτιαχτοί, πλάνοι, ανυπόστατοι και λανθασμένοι οι ορισμοί και τα δίπολα του Συστήματος, εργαζόμενος-άνεργος, πλούσιος-φτωχός, ασφάλεια-κίνδυνος, ανάπτυξη-ύφεση, κατανάλωση-λιτότητα, ασθένεια-υγεία κ.λπ, ότι η Ζωή είναι τελείως και παντού αλλού εκτός από εκεί μέσα κι ότι αλλιώς ορίζονται τα πάντα, όχι όπως τον τύφλωσαν να τα «βλέπει» για να εξυπηρετεί με το σαρκίο και την καταπιεσμένη του ψυχή τη συντήρηση, τη μακροημέρευση και, δυστυχώς, την υπεργιγάντωση του Υποσυνόλου.
Ακριβώς με την ίδια στοχαστική οδό εξηγούνται και οι αυτοκτονίες των απελπισμένων θυμάτων της χρηματοοικονομικής κρίσης, δηλαδή επιχειρηματιών, ανέργων, συνταξιούχων και άλλων ατόμων-μελών του Συστήματος που επιχείρησαν ή επιχειρούν μιαν άλλη μεγάλην έξοδο από Αυτό. Σκοτώνει ο αυτόχειρας τον αποτυχημένο, τον άνεργο, τον πτωχευμένο, τον φτωχό, με τους όρους και τους ορισμούς του Συστήματος, εαυτό του, τον οποίον και μόνον έχει μάθει να αναγνωρίζει και να αντιλαμβάνεται, μαζί του όμως θανατώνει και το τόσο υποβαθμισμένο και παραμελημένο στη συνείδησή του ανθρώπινο ον που φέρει, που ενσαρκώνει αυτό το «αποτυχημένο» και πλανεμένο συστημικό άτομο. Κι η τελική αυτή πλάνη αποδεικνύεται από το ότι σπανίως συναντούμε αυτοκτονίες στη Φύση, ίσως μόνο στα ανώτερα όντα, τα δελφίνια, τα οποία αυτοκτονούν από Αγάπη, όταν χάσουν τον/την σύντροφό τους.
Κλείνοντας, ας σημειώσουμε ότι ο δισυπόστατος, σύμφωνα με τα όσα είπαμε πιο πάνω, σύγχρονος άνθρωπος, έγινε πρόσφατα τρισυπόστατος, αφού κατά τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα απέκτησε πλέον και τον ψηφιακό εαυτό του, το διαδικτυακό του προφίλ, το οποίο φροντίζει, καλλωπίζει και κοινωνικοποιεί καθημερινά με απαράμιλλο ζήλο. Η μόνη του όμως υπόσταση, από τις τρεις, την οποίαν έχει αφήσει έρμαια όχι μόνο στο έλεος του χρόνου, της φθοράς και της μοίρας αλλά και σε χέρια τρίτων, ανήθικων, είναι η πρωταρχική, η ανθρώπινη, η βιολογική του υπόσταση, επί της οποίας όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, στηρίζουν απόλυτα την ύπαρξή τους οι άλλες δύο. Η βάση λοιπόν αφήνεται να σαπίζει και να φθείρεται, να γίνεται μέρα με τη μέρα και πιο σαθρή, ενώ ταυτόχρονα επ’ αυτής ο σύγχρονος και πολιτισμένος άνθρωπος χτίζει ολάκερα οικοδομήματα.
Αυτό ακριβώς θα είναι το θέμα μας για την ερχόμενη εβδομάδα.
Γιάννης Μακριδάκης
© 2010-2014 ThePressProject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου