 |
| Бродяга с севера |
Όποτε βρίσκομαι σε φάση ταξιδιού για εκδηλώσεις, αναθαρρώ από το εύρος της συλλογικής επανάστασης που αντιλαμβάνομαι μετρώντας τις επιμέρους προσωπικές επαναστάσεις των ανθρώπων...
Σαν να περιδιαβαίνω ένα καμμένο δάσος αχανές και να βλέπω εδώ κι εκεί καινούριους, ολοζώντανους πυρήνες από ολόφρεσκα φυτά και δέντρα, μικρά ακόμα τα περισσότερα, με μπόι που δεν τους επιτρέπει το αγνάντι ξέμακρα, δεν τους επιτρέπει ακόμα να αντιληφθούν το συλλογικό θαύμα που γεννιέται σε όλον τον τόπο. Αλλά και με άλλα δεντράκια και φυντάνια, πιο ώριμα και μεγαλωμένα, που είναι τα ίδια σπορείς πια και εξαπλώνουν τον σπόρο μας.
Ενάντια στην κοινωνική και πολιτική ερημοποίησή μας, αφυπνιζόμαστε και βγάζουμε φύτρο, ο καθένας προσωπικά και στον χρόνο του, ως σπόροι που μούλιασαν, ριζώνουμε, ανθίζουμε και γινόμαστε οι ίδιοι σπορείς. Δεν μας σταματάει τίποτε. Ούτε “καιρικές” συνθήκες, ούτε “προσωπικότητες” παλαιάς κοπής, απολιθωμένες πλέον, οι οποίοι νιώθουν την ήδη αρχινισμένη κατάρρευσή τους και κραυγάζουν απελπισμένα καλέσματα μπας και σώσουν το πολιτικό τους τομάρι από τη μοίρα του, που δεν είναι άλλη παρά να παραδωθεί στην αποσύνθεση, να γίνει λίπασμα στις ρίζες των νέων φυντανιών μας.
Οι σπόροι των λόγων μας πέφτουν πια αυξανόμενοι λογαριθμικά μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή, κάνουμε φυσική καλλιέργεια στην κοινωνία, είμαστε τόσο πολλοί και τόσο μπροστά, που, πολύ σύντομα, μόλις έρθει η μαγική στιγμή να ξεπεταχθούν, να πάρουν μπόι τα ολόφρεσκα φυντάνια και δεντρύλια που φύτρωσαν και αναπτύσσονται παντού, μόλις πάρουν κεφάλι και βγουν πάνω από τα “ζιζάνια” του παρελθόντος, τα οποία ταυτόχρονα σαπίζουν και γέρνουν, τότε θα φανεί το νέο “δάσος”, το νέο διαφορετικό θαλλερό κοινωνικό σύνολο, θα αλλάξει όλο το τοπίο και όλα αυτά τα ψηλωμένα κι αναπτυγμένα δεντράκια θα αγναντέψουν προς κάθε κατεύθυνση και θα δουν και τα υπόλοιπα, θα κατανοήσουν και θα νιώσουν το μεγαλείο της σποράς που κάναμε και που κάναν, όλοι μαζί με την προσωπική του ο καθένας επανάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου