Μάζεψα λοιπόν κάμποσο μαλαθρόσπορο, τράβηξα μετά κατά την παραλία για την βουτιά στη θάλασσα κι ύστερα, ανεβαίνοντας στο σπίτι, είδα μπρος στον Άη Γιώργη τον μαστρο Νικόλα να κάθεται στο κατώφλι της εκκλησιάς και να πλέκει ένα καλάθι....
Με καλάμια, με λυγιές και αγρέλια το ‘πλεκε, του κανε και πλουμίδια, και δουλεύανε τα γέρικά του δάχτυλα σαν να τανε σχολιαρόπαιδο της τότε εποχής κι έκανε μάθημα χειροτεχνίας.
Δε φέγγω πια, έλεγε κάπου κάπου σαν δεν μπορούσε να δει από πού θα περάσει την πλέξη αλλά μια χαρά τα πήγαινε, μας την έδειξε αυτή τη χαμένη τέχνη, που μείναν να την κατέχουνε πια μόνο τα πουλάκια, αφού έτσι φτιάχνουν τις φωλιές τους κι αυτά, πουλάκια και του μαστρο Νικόλα τα δάχτυλα, πετούσανε και φτιάξανε σήμερα το πρωί ένα αριστούργημα, το οποίο οι σπουδαγμένοι του καταναλωτισμού ούτε μπορούν ποτέ να διανοηθούνε πως ανθρώπινα χέρια και πουλιά μπορούνε να φτιάξουνε.
Του χρόνου, αν είμαστε καλά, στο Απλεπιστήμιο Βολισσού, αλλά και νωρίτερα από του χρόνου για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει, θα έχουμε τον μαστρο Νικόλα μαζί με τον έτερο καλαθοπλέκτη τον κύριο Αντώνη, για καθηγητές στο μάθημα της πλέξης καλαθιών και κοφινιών, μπας και μάθουμε κι εμείς οι γεννημένοι, μεγαλωμένοι και ισοπεδωμένοι κατά την εποχή της ιδιώτευσης και της κατανάλωσης, να κάνουμε μικρά θαύματα με τα χέρι; μας, μπας και γίνουμε ξανά άνθρωποι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου