Εκεί όμως που σίγουρα πάγωσε το αίμα των Γερμανών ήταν όταν άκουσαν τον Γκρίλο να λέει για τι κίνημα του που πήρε 25% στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές: « Εμείς είμαστε η γαλλική επανάσταση χωρίς την Γκιλοτίνα!». Όσο και αν το στοιχείο της υπερβολής είναι πολλαπλά εξόφθαλμο σε αυτόν τον ισχυρισμό και μόνο το γεγονός ότι ο ηγέτης του μεγαλύτερου ιταλικού πολιτικού κόμματος ξεστομίζει τη λέξη επανάσταση, τους κάνει να συνειδητοποιούν το βάθος των ραγδαίων αλλαγών που συντελούνται στις συνειδήσεις των λαών της Ευρώπης. Πόσο μάλλον που η «επανάσταση» στην οποία αναφέρεται ο Μπέπε Γκρίλο έχει σαφή αντιγερμανική κατεύθυνση. Άλλωστε και να μην το είχαν καταλάβει αυτό οι Γερμανοί, τους το έδωσε με ωμό τρόπο να το καταλάβουν ο πιο διάσημος Λουξεμβουργιανός της ιστορίας του Μεγάλου Δουκάτου, ο επί 18(!) συνεχή χρόνια πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και μέχρι πρότινος επικεφαλής της Ευρωζώνης, Ζαν Κλόντ Γιούνκερ, σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται αυτή την εβδομάδα στο γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ. «Ο ιταλικός προεκλογικός αγώνας ήταν εχθρικός προς τη Γερμανία σε βαθμό παρεκτροπής και ως εκ τούτου αντιευρωπαϊκός» υπογράμμισε και ανέλυσε τι παρατηρεί στη σημερινή Ευρώπη: « Ο τρόπος με τον οποίο μερικοί Γερμανοί πολιτικοί επιτέθηκαν εναντίον της Ελλάδας όταν η χώρα γλίστρησε στην κρίση, άφησε πίσω του εκεί βαθιά τραύματα. Το ίδιο με τρόμαξαν τα πανό των διαδηλωτών στην Αθήνα με την Γερμανίδα καγκελάριο να φορά στολή των ναζί».
Ο Γιούνκερ δεν διστάζει να βγάλει το συμπέρασμα από τα γεγονότα αυτά: « Ξαφνικά ήρθαν στην επιφάνεια εχθρότητες που σκεπτόταν κανείς ότι έχουν παραμεριστεί οριστικά». Ενίσταται ο γερμανός δημοσιογράφος που του παίρνει τη συνέντευξη: « Υπερβάλλετε. Σήμερα κανένας δεν θέτει σοβαρά υπό αμφισβήτηση την ειρήνη και τη φιλία στην Ευρώπη», λέει. Ο πρώην επικεφαλής της ευρωζώνης δεν ταράζεται: «Αυτό είναι πιθανόν αληθές. Όποιος όμως πιστεύει ότι το αιώνιο ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης δεν θα ξανατεθεί ποτέ πια στην Ευρώπη, μπορεί να κάνει τεράστιο λάθος. Οι δαίμονες δεν έχουν φύγει, μόνο κοιμούνται, όπως έδειξαν οι πόλεμοι στη Βοσνία και στο Κόσσοβο. Με εκπλήσσει η διαπίστωση πόσο πολύ η κατάσταση στην Ευρώπη το έτος 2013 μοιάζει με την κατάσταση πριν από 100 χρόνια» υπογραμμίζει. «Το 1913 ήταν η χρονιά πριν από το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Πιστεύετε στα σοβαρά ότι επίκεινται ένοπλες συγκρούσεις στην Ευρώπη;» ενίσταται ο Γερμανός δημοσιογράφος. «Όχι, αλλά βλέπω εντυπωσιακούς παραλληλισμούς σε ό,τι αφορά την ανεμελιά. Το έτος 1913, πολλοί νόμιζαν ότι δεν θα υπάρξουν ποτέ πια πόλεμοι. Οι μεγάλες δυνάμεις της ηπείρου συνδέονταν τόσο στενά οικονομικά ώστε ήταν διαδεδομένη ευρέως η άποψη ότι δεν μπορούσαν πλέον να αντέξουν στρατιωτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ τους. Ιδίως στη δυτική και στη βόρεια Ευρώπη κυριαρχούσε μια βαθειά αυτοϊκανοποίηση που προερχόταν από την εντύπωση ότι η ειρήνη ήταν αιωνίως εξασφαλισμένη», τόνισε ο Γιούνκερ.
Έχει ιδιαίτερη σημασία ότι ένας κατεξοχήν δεξιός αστός πρωθυπουργός όπως ο Γιούνκερ διαπιστώνει και ομολογεί δημοσίως ότι η κατάσταση στη ΕΕ σήμερα είναι τόσο τεταμένη που θυμίζει παραμονές παγκοσμίου πολέμου στην πολύπαθη Ευρώπη. Ένας αστός πρωθυπουργός που προέρχεται από ένα ζάπλουτο κρατίδιο όπου καθόλου δεν υπάρχουν αντιγερμανικά αισθήματα. Ένας δεξιός πολιτικός που είναι ο ίδιος τόσο φιλογερμανός ώστε συμμετέχει στην εκστρατεία της …Άνγκελα Μέρκελ με ενθουσιασμό! Είναι επίσης αποκαλυπτικό ότι όχι οι Γερμανοί αστοί, αλλά ένας Γερμανός δημοσιογράφος του Σπίγκελ, που πολιτικά δεν ήταν ποτέ με τη γερμανική δεξιά, έχει την εντύπωση ότι κανένας δεν θέτει υπό αμφισβήτηση τη …«φιλία» στην Ευρώπη! Σε όλες τις χώρες της Νότιας Ευρώπης αφρίζουν οι λαοί από αντιγερμανικό μίσος και οι Γερμανοί είναι τόσο υπερόπτες που θεωρούν ότι η «φιλία» στην Ευρώπη είναι απολύτως διασφαλισμένη! Είναι εκπληκτικό! Υπάρχει όμως κάτι πολύ σοβαρότερο. Όταν οι ίδιοι οι αστοί, έστω οι πιο διορατικοί από αυτούς, εκτιμούν ότι βρισκόμαστε σε παραμονές γενικευμένων συγκρούσεων, τι πρέπει να κάνει η Αριστερά; Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να προετοιμάζεται για τις συγκρούσεις αυτές όχι ως παρατηρητής, αλλά ως διεκδικητής της εξουσίας, μέσα στο καμίνι των σφοδρότατων αναμετρήσεων, όποια μορφή και αν πάρουν αυτές.
Δυστυχώς, άλλα πράγματα βλέπουμε να απασχολούν την ελληνική Αριστερά στο σύνολο της. Στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας τρέχει και επαινεί όποιον αστό βρει μπροστά του για να εξασφαλίσει την ανοχή του προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός. Στο ΚΚΕ, το μόνο που τους απασχολεί είναι πώς να μειωθεί το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ. Ας ελπίσουμε να μην είναι πολύ αργά όταν θα συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει και θα αλλάξουν τη στάση τους υπό την πίεση των γεγονότων.
*Δημοσιεύθηκε στο «Πρίν» το Σάββατο 16 Μαρτίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου