Άλλο πράγμα η ζωή κι άλλο αυτό που ζούμε

by Moro

 Του Γιάννη Μακριδάκη     Κάθε πρωί γυρνώντας κατά τις 9 από την εργασία στον κήπο και από την πρώτη βουτιά της ημέρας, που σβήνει τον ιδρώτα και την κάψα, έτσι όπως είμαι χαλαρωμένος από την επαφή με τη φύση και τη θάλασσα, έτσι όπως αισθάνομαι σαν ένα οποιοδήποτε αγνό ον της πλάσης κι εγώ, όπως όλα τα άλλα γύρω μου, σκέφτομαι ξαφνικά τι θα αντικρίσω μόλις φτάσω σπίτι και μπω στις ενημερωτικές ιστοσελίδες και με πιάνει μαύρη θλίψη....

Η διαφορά μεταξύ ζωής και αυτού που ζούμε, είναι τεράστια. Μάλλον αυτό που ζούμε είναι τελείως εχθρικό προς τη ζωή.

Αυτή την εποχή όλα τα πλάσματα, είτε τετράποδα, είτε φυτρωμένα, είτε πετούμενα, είτε θαλασσινά, είναι σε έξαρση ζωής ολόγυρα. Όλα μεγαλώνουν τα παιδιά τους.
Μονάχα το δήθεν πιο ευφυές ον, ο άνθρωπος, που όλα τα άλλα πλάσματα τρομάζουν, μαζεύονται στη γωνιά τους, φεύγουν τρέχοντας ή αμύνονται στη θέα του, μονάχα αυτός έχει δημιουργήσει μια παράλληλη με τη ζωή πραγματικότητα κι έχει φυλακιστεί εντός της. Ζούμε σε έναν παραλογισμό. Σε ένα ψεύτικο, επινοημένο σύμπαν, παράλληλο με την υπόλοιπη πλάση. Δέσμιοι κανόνων και νόμων που θεσπίσαμε δήθεν για να μας προφυλάσσουν από τους κινδύνους τους οποίους όλα τα άλλα πλάσματα διατρέχουν στις κοινωνίες τους αλλά που τελικά ούτε μας προστατεύουν όπως αποδεικνύεται καθημερινά, ούτε καμία ισχύ και κανένα νόημα έχουν μπροστά στους υπέρτατους νόμους της πραγματικής ζωής. Κι επειδή, τούς έχουμε αναγάγει σε απόλυτους ρυθμιστές τού είναι μας, της ευημερίας μας, της ευτυχίας μας, του βίου μας, μας αφαιρούν τη ζωή μας εν τέλει με τη βία της κάθε στιγμής που περνά λάθρα, αβίωτη.
Όλα τα πλάσματα γύρω μας αυτή την εποχή χαίρονται κάθε νέα καλοκαιρινή μέρα που ξημερώνει, κι εμείς, γεμάτοι άγχος δεν αντιλαμβανόμαστε καν τις στιγμές της ζωής μας που παρέρχονται, διότι αφενός τις καταστρέφει αδίστακτα η εικονική μας πραγματικότητα, αφετέρου έχουμε συνεχώς τον νου μας στο μέλλον. Τι θα γίνει στις 17 Ιουνίου, τι θα γίνει όταν βγούμε από το ευρώ, τι θα γίνει όταν μείνουμε στο ευρώ, τι θα γίνει όταν περάσει η κρίση, τι θα γίνει όταν χρεοκοπήσει η χώρα, τι θα γίνει όταν γίνει το ένα, τι θα γίνει όταν γίνει το άλλο. Και έτσι χάνουμε τις μέρες μας. Χάνουμε άλλο ένα καλοκαίρι, που για κάποιους από μας, βεβαιότατα, είναι και το τελευταίο. Χάνουμε τη ζωή μας. Ο Σελίν έγραφε στο “ταξίδι στην άκρη της νύχτας”: Το να κάνεις σχέδια για το μέλλον, είναι σαν να βγάζεις λόγο στα σκουλήκια.
Όσο πιο γρήγορα πάρουμε χαμπάρι ότι η ζωή είναι αλλού σε σχέση με την οικονομία του χρήματος και ότι η ζωή είναι εδώ και μόνον εδώ σε σχέση με τον χρόνο, τόσο πιο κοντά στην ζωή θα ζούμε. Τόσο πιο πλήρεις, πιο ευτυχείς, πιο ευημερούντες, πιο ευγνώμονες θα νιώθουμε. Πλασματάκια με μια πνοή όλη κι όλη είμαστε κι εμείς αλλά περνιόμαστε για κάτι σημαντικό που έχει και προβλήματα. Δεν μας φτάνει που ξυπνάμε υγιείς για μια ακόμη μέρα. Αλλά συνεχίζουμε, μόλις ανοίξουμε τα μάτια μας, να πέφτουμε ξανά στην παγίδα που φτιάξαμε μόνοι μας.
Ο χρόνος δεν είναι χρήμα. Ο χρόνος είναι η πνοή μας. Αν αντιληφθούμε την ασημαντότητά μας και τη σημαντικότητα της κάθε στιγμής μας αλλά και της ζωής που σφύζει και μας προκαλεί από παντού ολόγυρα, τότε θα ζούμε. Δεν θα περιμένουμε πλέον να ζήσουμε μετά από αυτό το ακαθόριστο κάτι, που νιώθουμε ότι έρχεται. Ούτε θα μας φοβίζει.
Αναλογιστείτε. Όλοι, εδώ κι ένα μήνα, έχουμε το μυαλό μας στις εκλογές. Και μόλις γίνουν, θα έχουν περάσει ήδη δεκαεφτά μέρες του μοναδικού Ιουνίου που υπάρχει σ αυτή τη χρονιά της ζωής μας.