Αμυνθείτε, αφήστε τους να κραυγάζουν.

by Caras Ionut

 Toυ Γιάννη Μακριδάκη  Τελικά είναι πολύ μεγάλη η προεκλογική περίοδος. Και τι δεν μπορεί να γίνει εντός αυτής. Συμπυκνωμένος χρόνος. Νοσοκομεία κλείνουν, ασθενείς δεν έχουν πρόσβαση σε φάρμακα και πεθαίνουν, ληστείες και φονικά σε ημερήσια διάταξη, πογκρόμ κατά μεταναστών το ίδιο. Η Ελλάδα διαλύεται μπροστά στα μάτια μας και οι φυσικοί αυτουργοί αυτής της κατάστασης διαλύονται μαζί της κάνοντας όμως ταυτόχρονα προεκλογικό αγώνα και προσδοκώντας να ηγηθούν ξανά της ελληνικής αποσύνθεσης που επέφεραν.
Είμαι πολύ περίεργος, για λόγους ιστορικούς και μόνο, να δω πόσοι Έλληνες πολίτες τελικά θα ψηφίσουν το Πασόκ και τη ΝΔ. Πόσοι παραμένουν ακόμα υπήκοοι....
Πόσοι προσδοκούν κάτι καλό στη ζωή τους ψηφίζοντας την Ντόρα Μπακογιάννη και εγκρίνοντας τις αξιοθρήνητες τακτικές και τον θλιβερό πολιτικό λόγο του Σαμαρά. Πόσοι ζουν ακόμα στην εποχή του πολιτικού ραγιαδισμού.
Γεγονός όμως είναι ένα.
Ότι πορεία της Ελλάδας προς την αλλαγή εποχής είναι αναπόφευκτη. Μπορεί να φαντάζει πολύ δύσκολη, κυρίως κατά την προεκλογική αυτή περίοδο αλλά το πιο δύσκολο είναι να μην λάβει χώρα η ανατροπή. Είμαστε καταδικασμένοι σε ανατροπή πλέον. Είναι τόσες και τόσο μεγάλες οι ανατροπές σε όλους τους τομείς της ζωής μας, της τέχνης μας, της επιστήμης μας, της τεχνολογίας μας, είναι τόσο μεγάλες οι διαφορές των γενιών που έρχονται από αυτές που φεύγουν, που η ανατροπή είναι αναπόφευκτη. Η ανατροπή έρχεται δίχως καν να μας περιμένει. Έρχεται με ορμή ασυγκράτητη για να μας τραβήξει μαζί της. Γι’ αυτό έχει προκαλέσει την αντίδραση της συντήρησης σε τόσο μεγάλο βαθμό. Το γέρικο, φθαρμένο, αμαρτωλό και σάπιο καθεστώς δίνει την τελευταία του μάχη για επιβίωση. Μάχη άνιση ενάντια στον χρόνο, όχι ενάντια στο νέο που έρχεται. Έχει βάλει τα δυνατά του, έχει συσπειρωθεί όσο μπορεί και δίνει την τελευταία μάταιη μάχη του ενάντια στον θάνατό του με όπλα την τρομοκράτηση όσων απέμειναν να το ακούν και την επίθεση ενάντια στη νέα εποχή που ανατέλλει για να το εκτοπίσει. Το καθεστώς δίνει μάχη για να κερδίσει μέρες ζωής. Γι’ αυτό επικαλείται και τον Θεό. Ως τελευταία ελπίδα του.  Άδικος κόπος. Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά την ματαιότητα μιας τέτοιας μάχης. Απλά, έχουμε ακόμα δυο βδομάδες ως την εκπνοή και δεν μπορούμε να μην τις υποστούμε. Τουλάχιστον ας αποφύγουμε πλέον κάθε επαφή με την “ενημέρωση” ως τότε. Είναι ένα φάρμακο ενάντια στη μιζέρια που τους θρέφει στις τελευταίες τους ώρες.