Τότε, το 1923, εναρμονίστηκε και το νεοελληνικό κράτος με το Γρηγοριανό ημερολόγιο της Ευρώπης, προχώρησε σε μια νύχτα δεκατρείς μέρες, ήτοι μετά την 15η Φλεβάρη ξημέρωσε η 1η του Μάρτη, και έκανε έτσι το πρώτο και μοναδικό στην ιστορία του βήμα χωρισμού του από την εκκλησία, με την υιοθέτηση του πολιτικού ημερολογίου, αφού η εκκλησία δεν ακολούθησε και έμεινε πίσω με το Ιουλιανό. Έτσι τα Χριστούγεννα του 1923 γιορτάστηκαν με το νέο ημερολόγιο στις 7 Γενάρη του 1924, άρα το ’23 ήτανε μια χρονιά χωρίς Χριστούγεννα. Την επόμενη άνοιξη όμως, πήρε και η εκκλησία την απόφαση και έκανε κι αυτή το βήμα αλλαγής ημερολογίου, υιοθετώντας το Γρηγοριανό και έτσι χωρίστηκε επίσημα σε νέο- και παλαιο-ημερολογίτες χριστιανούς, ξαναταυτίστηκε με το κράτος ημερολογιακά και από τότε μέχρι σήμερα δεν χωρίστηκε ποτέ από αυτό. Τα Χριστούγεννα λοιπόν του 1924 γίνανε με το νέο ημερολόγιο κανονικά στις 25 Δεκεμβρίου, δηλαδή το 1924 ήτανε μια χρονιά με δυο Χριστούγεννα.
Ας έρθουμε στο σήμερα, για να δούμε κι άλλες αποδείξεις της σχετικότητας του χρόνου. Φέτος, που η Τουρκία δεν έχει αλλάξει ώρα από θερινή σε χειμερινή, όποιος ταξιδέψει στα ακριτικά νησιά της Ελλάδας, θα δει το σύνηθες μήνυμα στο κινητό του τηλέφωνο να τον καλωσορίζει στην Τουρκία, όπως γίνεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με τη διαφορά ότι τώρα αλλάζει αυτόματα και η ώρα στο κινητό και μπαίνει μια ώρα μπροστά, ξαναβρίσκει δηλαδή την θερινή ώρα, αλλά όχι και το καλοκαίρι. Προσωπικά δε, που κινούμαι μεταξύ δυτικής και ανατολικής μεριάς της νήσου Χίου, όταν είμαι πίσω από το βουνό και κοιτώ προς Ελλάδα, το κινητό μου δείχνει ώρα Ελλάδας και χειμώνα και όταν καβατζάρω το βουνό και βγω ανατολικά, κατευθυνόμενος προς την πόλη, η ώρα γίνεται αυτόματα Τουρκίας και καλοκαιρινή, ακόμη και αν βρέχει, αν έχει χιόνια ή ομίχλη. Θα είναι κι αυτή, η αναπροσαρμογή της ώρας δηλαδή, μια παραπανίσια αλλαγή λοιπόν, άμα πάρει το νησί ο σουλτάνος από τον καμένο, τώρα που τις έχουν βγάλει και τις μετράνε ο ένας από δω κι ο άλλος από κει, οι δυο αυτοί επικίνδυνοι κρετίνοι.
Μια άλλη ακόμη περίπτωση κατανόησης της σχετικότητας του χρόνου ήταν η επέτειος, που ζήσαμε την παρελθούσα εβδομάδα. Παρόλο που γρηγορόπουλο μπορεί να είναι το υποκοριστικό του παιδιού που τρέχει γρήγορα, όπως συνήθως η ζωή μας, άρα και ο χρόνος (μας), έχουν παρέλθει μόνον οχτώ χρόνια από τότε που έπεσε θύμα αστυνομικής αυθαιρεσίας ο μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος, κι ας έχουμε την αίσθηση ότι είναι πολύ περισσότερα, λόγω των τόσο πυκνών πολιτικών γεγονότων, τα οποία ζήσαμε κατά την διάρκειά τους και φυσικά εξαιτίας της απότομης και τόσο διακριτής αλλαγής εποχής στην οικονομία, στην κοινωνία αλλά και στην προσωπική εξέλιξη του καθενός μας, που έλαβε χώρα πολύ βίαια από τότε μέχρι σήμερα.
Ύστερα λοιπόν από όλα αυτά πώς να κρίνει κάποιος άνθρωπος νοήμων την τελευταία απόφαση των ευρωπαίων αλαζόνων ασχολούμενων περί τα οικονομικά υπουργών, οι οποίοι, λέει, κάνανε σχέδιο για το χρέος της Ελλάδας μέχρι το 2060, έτος κατά το οποίο αφενός όλοι τους θα είναι νεκροί, αφετέρου δε είναι πολύ πιθανόν η γη να μην διαθέτει ως τότε πια φυσικούς πόρους για να θρέψει τους καταναλωτές και να έχουν εξαφανιστεί από το οικοσύστημα. Τέλος πάντων, και αυτό να μη συμβεί, πολλά θα αλλάξουν ως τότε. Αν αναλογιστούμε τι έγινε στον κόσμο από το 1916 μέχρι το 1960, ίσως μπορέσουμε αναλογικά να φανταστούμε πόσα περισσότερα θα συμβούν από το 2016 ως το 2060 και πόσο θα έχει αλλάξει το ανθρώπινο είδος τότε, αλλά και η θεώρησή του ως προς το σύμπαν, τον εαυτό του και φυσικά τον χρόνο (του). Παρόλα αυτά οι σύγχρονοι προύχοντες συσκέπτονται και αποφασίζουν με ευκολία, με τα σημερινά δεδομένα και με όρους αγοραίους για μισόν αιώνα μετά, αποδεικνύοντας την ανωριμότητα του είδους αλλά και την υποτέλειά του στην ισοπεδωτική μηχανή ενός συστήματος απόλυτα ευτελούς, που έχει ως χαρακτηριστικό του την σύνδεση των πάντων, και φυσικά του χρόνου, δηλαδή της ζωής των ανθρώπων, με τα κουπόνια του χρήματος.
Δημοσιεύτηκε στο ΤΡΡ στις 10/12/16
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου