Πεθαίνω στο Τιπνίς.

Του Γιώργου Πίττα

  Ο Alcides d'Orbigny (Γάλλος φυσιοδίφης 1802-1857) χαρακτήρισε τη ζούγκλα Τιπνίς στη Βολιβία, σαν την ωραιότερη του κόσμου. Και πρέπει στη σύντομη σχετικά ζωή του, να πρόλαβε να δει πολλές. Η ζούγκλα Τιπνίς δεν κόβει απλά την ανάσα με την ομορφιά της. Όσοι είδαν το Avatar, μπορούν κάπως να φανταστούν γιατί μιλάμε.

Άλλωστε η αλληγορία της ταινίας ήταν και ξεκάθαρη αλλά και χρήσιμη στην ευαισθητοποίηση πολλών ανθρώπων για τα όσα συμβαίνουν εκτός οθόνης.

Έτσι κι’ αλλιώς αυτό που συμβαίνει χρόνια τώρα στον Αμαζόνιο και αυτό που πάει να συμβεί στη ζούγκλα Τιπνίς είναι ακριβώς ένα «Avatar».

Ούτε τυχαία οι άνθρωποι που ζουν γύρω κι’ εντός της , οι ιθαγενείς της , αποκαλούν τη συγκεκριμένη περιοχή «μάνα-γη», αισθάνονται οργανικά τέκνα της και την αντιλαμβάνονται ως Ιερή....

Εμείς, κυριολεκτικά χαμένοι στις τραγωδίες μας, με το μυαλό μας πνιγμένο από την πτώση του κόσμου εντός του οποίου μεγαλώσαμε, συχνά, δυσκολευόμαστε να δούμε την μεγάλη εικόνα.

Ίσως, γιατί σε αυτήν τόσο εμείς, όσο και όσα μας συμβαίνουν δεν ξεπερνούν το μέγεθος ενός πίξελ.

2000 Ινδιάνοι του Αμαζονίου περπάτησαν δύο μήνες. Όργωσαν με τα πόδια τους 600 χιλιόμετρα. Προπηλακίστηκαν, χτυπήθηκαν και διώχθηκαν από τα όργανα της τάξης του Μοράλες.

Η καταστολή, άφησε πίσω της πάνω από 74 τραυματίες, όλοι ινδιάνοι διαδηλωτές.

Δεν πτοήθηκαν. Πέρασαν κάμπους και χωριά και πανηγύρια πέρασαν στην αγκαλιά της γης για να φτάσουν μόλις την Πέμπτη το βράδυ στη Λα Παζ όπου τους υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό και ζήτω χιλιάδες Βολιβιανοί.

Ο σκοπός τους ιερός: Να μείνει αμόλυντη η ζούγκλα τους, μια έκταση περί το 1.000.000 εκτάρια από το πέρασμα ενός δρόμου που σχεδιάζει η Κυβέρνηση για να ενώσει δύο επαρχίες.

Οι Ινδιάνοι, δεν πάνε χωρίς πρόταση. Δεν έφτασαν στη Λα Παζ μόνο και μόνο για να πουν ένα στείρο «όχι».

Έχουν μαζί τους μια λίστα 16 σημείων μέσα από τα οποία η περιοχή θα προστατευθεί και έχουν επίσης συγκροτημένη πρόταση για εναλλακτική διαδρομή του δρόμου.

Οι Ινδιάνοι, έχουν εξαιρετικά βάσιμους λόγους να φοβούνται.

Το «αναπτυξιακό» έργο κάνει αρκετά μέλη της διεθνούς αλητείας να καραδοκούν: Από καλλιεργητές κόκας μέχρι εταιρίες εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων, από εργοστάσια που αποζητούν εγκαταστάσεις και φτηνά χέρια μέχρι νταβατζήδες έτοιμους να διαλύσουν τα πάντα. Υπηρετώντας πάντα, την ανάπτυξη.

Στην μέση όλων αυτών, στέκει ο Πρόεδρος Μοράλες.

Ένας Ινδιάνος, ένας άνθρωπος που έφτασε στο αξίωμα του, επενδύοντας επικοινωνιακά στην καταγωγή του αλλά που πια, κατηγορείται από πολλούς πως είναι «κάλπικος», πως πρόδωσε τις ελπίδες τους.

Συνομιλώντας χτες το απόγευμα με τον Βολιβιανό αναλυτή συστημάτων πληροφορικής Mauricio Arrieta, έναν άνθρωπο που έχει παρακολουθήσει στενά την υπόθεση Τιπνίς, τον ρώτησα κάποια στιγμή για τον Μοράλες και η απάντηση ήρθε αυθόρμητη στη γλώσσα του: el esta muy ligado al narcotrafico, «είναι στενά συνδεδεμένος με την διακίνηση ναρκωτικών».

Μοράλες: Ένας άνθρωπος του οποίου το όνομα σημαίνει «ηθικός». Μόνο που το επίθετό του, κινδυνεύει να αποκτήσει ως μόνιμο συνοδευτικό το στερητικό άλφα και να γίνει amorales που σημαίνει «άσχετος με την ηθική».

Στην Ευρώπη, παρά την οικονομική κρίση, παρά τον εργασιακό μεσαίωνα που πλέον επαπειλεί τους πάντες, οι πολίτες βάζουν σε δεύτερη μοίρα την Κρίση και επιμένουν να ανησυχούν περισσότερο για τη μοίρα του πλανήτη όπως αυτή καθορίζεται από την κλιματική αλλαγή και το απολύτως παγκοσμιοποιημένο περιβαλλοντικό ζήτημα.

Τα αποτελέσματα που έδωσε το τελευταίο ευρωβαρόμετρο είναι αποκαλυπτικά και χρήσιμα.

Ο καπιταλισμός, βρίσκεται σε μία κατάσταση «παθιασμένης αντεπίθεσης». Οι διάφορες Moody’s και Standard and Poor’s, «αξιολογούν» τις χώρες σαν να διαλέγουν μήλα από το καλάθι, προκαλούν τους απανταχού πολίτες και λειτουργούν ως μοχλοί πίεσης για την διάλυση εκατομμυρίων ζωών. Με τον φακό εστιασμένο σε αυτά, τεράστιες πολυεθνικές που στα προηγούμενα χρόνια είχαν συγκρατηθεί λόγω της έντονης δράσης των οικολόγων ακτιβιστών, αντεπιτίθενται για να κατασπαράξουν όσα έχουν απομείνει στις παρθένες περιοχές του πλανήτη. Είτε μιλάμε για την Αλάσκα και τη Γροιλανδία είτε μιλάμε για τη Νότια Αμερική, είτε για την Αφρική.
Αυτό που συμβαίνει στη Βολιβία, είναι σημαδιακό και συμβολικό. Ο Μοράλες υποσχέθηκε πως θα δεχθεί τους Ινδιάνους συμπατριώτες του και θα συνομιλήσει μαζί τους, στις προσεχείς ημέρες. Εκείνοι, έχουν κατασκηνώσει έξω από το κτίριο της Προεδρίας και δεν θα φύγουν αν δεν ικανοποιηθούν.

Η νίκη τους, μας αφορά όλους.

Αν δεν το έχουμε κατανοήσει,(και) στο Τιπνίς, πεθαίνουμε ως είδος.

ΥΓ 1. Είχα σκεφτεί μα γράψω σήμερα για τον θλιβερό λογοκλόπο της Κυπριακής Δημοσιογραφίας. Εφόσον όμως η Συντεχνία του η οποία κατά τα λοιπά κόπτεται περί Θεσμών δεν αντέδρασε ως όφειλε και όπως θα αντιδρούσαν οι αντίστοιχες ευρωπαϊκές και αμερικανικές, δηλαδή με άμεση διαγραφή του κλέφτη, δεν με αφορά. Το «σινάφι» οριοθετεί και τον πήχη του. Στο υπόγειο.

ΥΓ 2. Είχα σκεφτεί να γράψω για την Ελλάδα –ποια Ελλάδα; Σφαγείο της αξιοπρέπειας κατάντησε και η πύλη της κόλασης για τους ανά την Ευρώπη εργαζόμενους. Η ψήφιση του διαβόητου «Πολυνομοσχεδίου» ανοίγει τους Ασκούς του Αιόλου.

ΥΓ 3. Είχα σκεφτεί να γράψω για τις Κυπριακές πολιτικές Ηγεσίες. Δεν κατάφερα να βρω όμως ούτε «πολιτικές» ούτε και «ηγεσίες».

ΥΓ 4. Είχα σκεφτεί να γράψω και για το οικτρό τέλος του Καντάφι και την μετατροπή της Λιβύης σε γαλλοϊταλικό πετρελαϊκό προτεκτοράτο. Θυμάμαι όμως τους νεκρούς του Λόκερμπι και τους δολοφονημένους Λίβυους αντικαθεστωτικούς στην Αθήνα με την ανοχή του υμετέρου φύλαρχου Ανδρέα Παπανδρέου του Γεωργίου.       TV Χωρίς Σύνορα