Το Ελληνικό ''θαύμα''.

Η πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας ίσως στο μέλλον να περιοδολογείται ως προ και μετά Μνημονίου. Στην π.Μ. εποχή, επί δύο σχεδόν αιώνες από τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους, το τελευταίο, ο δημόσιος τομέας με τη στενή και την ευρεία έννοιά του, διογκωνόταν συνεχώς. Επί δύο αιώνες στήριζε την ιδιωτική οικονομία με συμβάσεις και επιχορηγήσεις κάθε είδους. Μια κρατικοδίαιτη αστική τάξη, μια κρατικοδίαιτη κοινωνία και ένα κράτος υπερτροφικό, δύσκαμπτο, αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο, λιγότερο ή περισσότερο κατά περιόδους, τελούσε σε μια ψυχασθενική σχέση αγάπης - μίσους με μας, τους πολίτες του. Μας έκλεβε και το κλέβαμε -κλέβοντας παράλληλα ο ένας τον άλλον-, μας προσλάμβανε, ακόμη κι αν δεν υπήρχε ανάγκη, μας πλήρωνε με δανεικά.

Μέχρι πολύ πρόσφατα οι προσλήψεις αυτές, όπως και όποια άλλη δοσοληψία, προϋπέθεταν πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων....
Ακόμη και μετά τη θεσμοθέτηση του ΑΣΕΠ, τη μεγαλύτερη "επανάσταση" στην Ελλάδα μετά από εκείνη της ανεξαρτησίας, οι πολιτικοί μας, σε εθνικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο, έβρισκαν όλες τις πιθανές κερκόπορτες για προσλήψεις σε ΔΕΚΟ και δήμους κι εμείς ευχαριστημένοι τους χαρίζαμε την ψήφο και παρείχαμε νομιμοποίηση σ' αυτό το σάπιο σύστημα. Κάποιοι αγανακτούσαμε, όταν ο διπλανός έμπαινε σε θέση από εκείνες τις καλοπληρωμένες με ελλιπή προσόντα, η προσφιλέστερη στάση μας, ωστόσο, ήταν "λιγότερη διαφθορά ή περισσότερη συμμετοχή σ' αυτήν".

Ακόμη και όσοι από μας αρνηθήκαμε σε προσωπικό επίπεδο τη βολική αυτή για όλα τα μέρη συναλλαγή, που αρνηθήκαμε να πάρουμε δουλειές στο ή με το δημόσιο μετά από αναμονή σε προθαλάμους βουλευτικών και υπουργικών γραφείων, που δεν ψηφίζαμε με κριτήριο το αποτελεσματικότερο "μέσο" ή εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα αλλά την ακεραιότητα και ικανότητα του υποψηφίου, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, ανεχόμασταν τη γενικότερη κατάσταση, το ήθος του βολέματος, της κάλυψης και ανοχής του διπλανού που πληρωνόταν χωρίς να δουλεύει, που έφευγε νωρίτερα από την υπηρεσία, που έπαιρνε "άδεια από τη σημαία" έχοντας την κάλυψη του προϊσταμένου ή του πολιτικού προστάτη, που χρέωνε σε δεκαπλή τιμή τα υλικά στο νοσοκομείο, που έπαιρνε φακελάκι, που δεν έκοβε απόδειξη.

Κράτος και πολίτες, ανεύθυνα σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο, βιώναμε το λεγόμενο "ελληνικό θαύμα", απολαμβάναμε μια Ελλάδα που παρήγε λίγα και έτρωγε πολλά και όλοι απορούσαμε προς στιγμήν πού τα βρίσκαμε, δίναμε όμως αυτάρεσκα την απάντηση πως είμαστε ο περιούσιος λαός του θεού και κατοικούμε στον τόπο όπου γεννήθηκε ο πολιτισμός και γι' αυτό τα δικαιούμαστε. Το χρέος διογκωνόταν μαζί με το κράτος, εμείς όμως εθελοτυφλούσαμε.

Μέχρι που το θαύμα έσκασε σαν φούσκα και προσγειωθήκαμε βίαια στη μ.Μ. εποχή. Χωρίς αυταπάτες, αφού όλες τις κάψαμε. Με χρέος δυσβάστακτο, όχι μόνο οικονομικό. Χρέος προσωπικό και συλλογικό, χρέος απέναντι στον εαυτό του ο καθένας για το καλύτερο δυνατό, χρέος αλληλεγγύης απέναντι στον άλλο.

Η νέα φτώχεια που ελλοχεύει αντιμετωπίζεται μόνο αν οι προσπάθειες είναι και ατομικές και συλλογικές. Με ευθύνη και ατομική και συλλογική. Ούτε μόνο με το ένα ούτε μόνο με το άλλο. Αυτό πρέπει να είναι το ελληνικό θαύμα στη μ.Μ. εποχή.            ΛΟΓΟΠΛΟΚΙΕΣ  

Λίνα Παπαδοπούλου