Η ΔΕΘ που μας αξίζει

Tου Πασχου Mανδραβελη

Δεν χαριτολογούμε λέγοντας ότι κάθε χώρα έχει τις εκθέσεις που της αξίζουν. Η Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της ελληνικής οικονομίας. Υπερβολικά πολύ κράτος που εκθέτει (στον πρωθυπουργό) τις υπηρεσίες του, λίγη ιδιωτική πρωτοβουλία και λιγότερες ξένες επενδύσεις (ακόμη και σε φτηνά περίπτερα). Η ΔΕΘ είναι μια έκθεση χωρίς στόχευση και χωρίς μέλλον. Για την ακρίβεια έχει πεθάνει καιρό ως οικονομική έκθεση, αλλά συντηρείται για να εκθέτουν οι πολιτικές δυνάμεις τις απόψεις τους περί της οικονομίας.

Μπορεί να το ξεχάσαμε, αλλά οι εμπορικές εκθέσεις δεν στήνονται για να έχουν φόντο οι πολιτικοί στις εξαγγελίες τους, ούτε ως χώρος περιπάτου του κοινού για να θαυμάσουν τα προγράμματα των διαφόρων υπουργείων ή κρατικών υπηρεσιών. Οι εκθέσεις σε όλο τον κόσμο...
στήνονται από επιχειρηματίες (κατά κανόνα οι διοργανωτές είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις) για επιχειρηματίες. Είναι τόπος συνάντησης στελεχών επιχειρήσεων, συζητούν, κλείνουν δουλειές προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν το όφελος και από την έκθεση της επιχείρησής τους και από την επίσκεψη.

Αντίθετα, η ΔΕΘ είναι πλέον μια έκθεση που στήνεται από το κράτος για το κράτος. Και δεν εννοούμε μόνο τα περίπτερα. Εννοούμε όλο το πολιτικό πανηγύρι που στήνεται με αφορμή τη ΔΕΘ. Εκεί είναι ο πρωθυπουργός για να ανακοινώσει την οικονομική πολιτική του ερχόμενου χρόνου (λες και δεν υπάρχει η Βουλή και η συζήτηση για τον προϋπολογισμό), εκεί θα είναι και οι αρχηγοί των κομμάτων για να αντιταχθούν «στα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης», εκεί πλέον και οι διαμαρτυρόμενοι εργαζόμενοι, έμποροι ακόμη και «ΠΑΟΚτζήδες». Από τη στιγμή που η έκθεση έγινε πολιτική φιέστα δεν μπορεί να αποκλειστεί κανένα στοιχείο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ούτε καν οι «γνωστοί-άγνωστοι» που τα καίνε με κάθε ευκαιρία. Δεν μπορείς να έχεις μόνο το γκλάμουρ ενός πολιτικού πανηγυριού, αναγκαστικά θα υποστείς και τα υποπροϊόντα του. Γι’ αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν όλα όσα συνέβησαν το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη. Αφού κάθε κυβέρνηση ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη για να εκθέσει το έργο της, θα ανέβουν και οι διαμαρτυρόμενοι για να εκθέσουν τα αιτήματά τους. Με όποιον τρόπο ορίζει η πολιτική παράδοση του τόπου: είτε με πορείες είτε με αποδοκιμασίες υπουργών είτε με χουλιγκανισμούς.

Στην εποχή της μεγάλης εξειδίκευσης, οι γενικές εκθέσεις (σαν αυτή που γίνεται τον Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη) είναι παρωχημένες. Οχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Είναι λογικό: ουδείς επιχειρηματίας πρόκειται να εκθέσει π.χ. υπολογιστές σε μια πανήγυρη όπου εκτίθενται και ρούχα. Θέλει στοχευμένες δράσεις. Ετσι η διοργάνωση του Σεπτεμβρίου δεν παίζει πλέον κανένα ρόλο στην ελληνική οικονομία, πέρα από το να επιβαρύνει τους προϋπολογισμούς των δημόσιων υπηρεσιών, οι οποίες αποτελούν και την πλειονότητα των εκθετών.

Χρόνο με τον χρόνο η Εκθεση γίνεται για τη συνείδηση της πλειοψηφίας των Ελλήνων κάτι σαν αγιασμός της ετήσιας οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, συν ευκαιρία για γκρίνια των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Χρόνο με τον χρόνο η ΔΕΘ γίνεται στη συνείδηση των γνωμηγητόρων και των πολιτικών της Αθήνας μια καλή αφορμή για «ντόλτσε βίτα», με λίγο έρωτα, πολύ μπουζούκι και περισσότερο φαγητό.

Χρόνο με τον χρόνο η Εκθεση φθίνει, μένει εκτός εποχής. Γίνεται ένα κρατικό πανηγύρι, για να βρίσκονται τα στελέχη του κρατικού τομέα. Αυτό το γνωρίζουν όλοι οι παροικούντες. Το ερώτημα είναι τι θα κάνουν...             kathimerini.gr