Αν τα περισσότερα βιβλία σας διεκδικούν τον τίτλο του «ακατάτακτου» σε λογοτεχνικά είδη, το τελευταίο αυτό φαίνεται να είναι πρωταθλητής. Το θέμα υπαγόρευσε τον τρόπο γραφής; Πώς φαντάζεστε ότι θα εγγραφείτε στην ιστορία της λογοτεχνίας;
Πέφτουμε, πέφτουμε από τα 30.000 πόδια και η «Εβδομη Αίσθηση - troika Μοίρα» είναι ένα «ελληνικό όνειρο», ίσως μια παραίσθηση στην «Εντατική» που βρίσκεται η πατρίδα μας. Εχει γραφτεί σαν μια συνειρμική καταιγίδα από μικροϊστορίες με τη γλώσσα μιας εσπεράντο των αισθήσεων. Γράφω «προφορικά» στη μεθόριο και στις διασταυρώσεις διαφορετικών κλάδων της γνώσης. Προσπερνώ τις ταξινομήσεις και στο βιβλίο αυτό είμαι ο Λαθρεπιβάτης με το Κόκκινο και το Μαύρο. Ασκούμαι σιγά σιγά στη μέθοδο του εγγαστρίμυθου Ευρικλή, ώστε το μήνυμα να ακούγεται και ο αγγελιοφόρος να εξαφανίζεται. Πάω, δηλαδή, για εξαφάνιση.....
Από το positive thinking φαίνεται να περνάμε στο negative thinking, εξαιτίας του καπιταλισμού. Υιοθετείτε το σχήμα του μαρξικού ντετερμινισμού;
Η «Εβδομη Αίσθηση» είναι η εξομολόγηση ενός αισιόδοξου πεσιμιστή και διερευνά τις ιστορικές μεταβολές της ψυχικής διάθεσης. Εμπνέεται από ένα διονυσιακό πεσιμισμό. Η θετική και αρνητική σκέψη σαν κοινωνικά ρεύματα εναλλάσσονται στον «ψυχολογικό κύκλο» του καπιταλισμού. Σ’ αυτό το βιβλίο ο Μαρξ ζηλεύει τον Αισχύλο και τον Ευριπίδη και βέβαια η Τρόικα Μοίρα δεν είναι άκαμπτη και νομοτελειακή. Επιβάλλεται μέσα από ελεύθερες επιλογές. Οι πρωταγωνιστές, ακόμη και όταν δε συναισθάνονται την τραγική τους θέση, γίνονται παίγνιο περιστάσεων που τους ξεπερνούν, παρασύρονται από σφάλμα σε σφάλμα, παραγνωρίζουν τα «σημάδια» και τις προειδοποιήσεις, έτσι που να λες μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι, θαρρείς και υπακούουν σε ένα κρυφό κάλεσμα της Μοίρας στο δρόμο της καταστροφής.
«Η μνήμη δεν είναι η φυλακή μας», γράφετε. Ακόμη και τώρα, όμως, οι Ελληνες συνεχώς προς τα πίσω κοιτάζουμε. Υπό τις παρούσες συνθήκες πού θα ‘πρεπε κατά τη γνώμη σας να στρέψει κανείς το βλέμμα του;
Ναι, στοιχειώνει μέσα μας το σύνδρομο Ορφέα - Ευρυδίκης. Ας κοιτάξουμε και εντός μας, ας αναγνωρίσουμε τις ψυχικές μας διαφοροποιήσεις και ας συνομιλήσουμε με τους πιθανούς «εαυτούς» μας. Ισως ξαναβρούμε μέσα μας το ένστικτο του Αργοναύτη, του ανθρώπου της εξερεύνησης, της δημιουργίας, του εύλογου ρίσκου. Η «Εβδομη Αίσθηση» ονειρεύεται μια συνάθροιση των νέων Αργοναυτών.
Βρίσκετε τη Θεσσαλονίκη «πιο γοητευτική» μετά την εκλογή Μπουτάρη; Η γοητεία μιας πόλης βρίσκεται στα πρόσωπα εκείνων που τη διοικούν;
Η Θεσσαλονίκη μέσα μου είναι μια πόλη - «κοράλλι», βυθισμένη σε μια θάλασσα νοσταλγίας. Σ’ αυτήν είχα αφιερώσει το παλιό μπλουζ του Τζον Λι Χούκερ, «Don’t look back». Μάταια. Ο Γιάννης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για μια υγρή, αγαπητική πολιτεία που «δανείζει» τη γοητεία της, δεν τη δανείζεται.
Το γεγονός ότι επιχειρείτε μια τόσο σαφή πολιτική αλληγορία μήπως καθιστά το βιβλίο συγκυριακό;
Οχι, είναι μια αλληγορία που διερευνά το παράδοξο της ανθρώπινης κατάστασης σε ζοφερούς καιρούς με το ψυχικό και πνευματικό βάθος των Ελλήνων που έζησαν τριάντα πέντε και πάνω ζωές πριν από μας. Δανείζεται μόνο την ενέργεια και το πάθος της από τη νέα ελληνική τραγωδία με τίτλο «Υβρις - Νέμεσις στην Αθήνα».
Ακόμη κι όταν κάνει λόγο για την αναδιάρθρωση του χρέους…
Ναι, και τότε μας μεταβάλλει σε ωτακουστές της απίστευτης περιπέτειας του Πλάτωνα με τον Διονύσιο των Συρακουσών, τον πρώτο στην Ιστορία που έκανε αναδιάρθρωση χρέους διά του τυπογραφείου. «Λεφτά υπάρχουν» φώναξε και έκανε τη μια δραχμή δύο Μιμης Ανδρουλακης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου