Η εξωτερική βοήθεια στην Αιθιοπία βλάπτει σοβαρά το λαό της.

Απο το blog της Καίτης Βασιλάκου                   Στην Αιθιοπία η εξωτερική βοήθεια δεν φτάνει στους αποδέκτες της, δηλαδή στο λαό. Σταματά στους αξιωματούχους της κυβέρνησης, οι οποίοι χρησιμοποιούν τα χρήματα αυτά για να καταπιέζουν και να ελέγχουν τον πληθυσμό, για να τιμωρούν τους διαφωνούντες και  για να παγιδεύουν την αντιπολίτευση.

Αυτό καταγγέλλει η HRW (Οργάνωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα).

Στις 4 Οκτωβρίου ο Meles Zenawi εξελέγη και πάλι πρωθυπουργός για τέταρτη φορά . Το κόμμα του στις εκλογές του περασμένου Μαΐου είχε πετύχει μια σαρωτική (και γι αυτό ύποπτη) νίκη: είχε κερδίσει τις 445 από τις 447 έδρες. Εν τω μεταξύ οι πολιτικοί του αντίπαλοι βρίσκονται στη φυλακή.

Η Αιθιοπία ανήκει στις χώρες που παίρνουν πολύ μεγάλη εξωτερική βοήθεια, 3.000 εκατομμύρια δολάρια ετησίως (κάπου 2.150 εκατομμύρια ευρώ), χρήματα που αντιστοιχούν στο περισσότερο  από το ένα τρίτο του προϋπολογισμού της χώρας.....
Οι τοπικές αρχές ωστόσο εμποδίζουν τον πληθυσμό να έχει πρόσβαση σε σπόρους, λιπάσματα, τροφές , πιστώσεις και άλλα στοιχεία που θα τους βοηθούσαν να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν.

 Έτσι, ενώ η παγκόσμια κοινότητα αναπαύει τη συνείδησή της  με τη σκέψη  ότι βοηθά μια φτωχή χώρα να σταθεί στα πόδια της, στην πραγματικότητα ενισχύει οικονομικά διεφθαρμένους πολιτικούς, οι οποίοι κρατούν την πατρίδα τους στην αθλιότητα και τη μιζέρια, ενώ οι ίδιοι πλουτίζουν με χρήματα που δεν τους ανήκουν.

 Φυσικά οι άνθρωποι αυτοί δεν αισθάνονται την παραμικρή αγάπη για τον τόπο τους, δεν συγκινούνται  από τη δυστυχία των συμπατριωτών τους και δεν έχουν καμιά αναστολή να καρπώνονται χρήματα που στέλνονται στη χώρα  με σκοπό την ενίσχυση της οικονομίας της και τη βελτίωση της ζωής των κατοίκων της.

 Πρέπει επομένως, εκτός από τις διεθνείς επιτροπές που συγκεντρώνουν χρήματα γι αυτές τις φτωχές χώρες, να συγκροτηθούν και άλλες επιτροπές που θα ελέγχουν πού ακριβώς πηγαίνουν τα χρήματα. Κι αν δεν είμαστε σίγουροι για την εντιμότητα αυτών των επιτροπών, ας φτιάξουμε και μερικές άλλες που θα ελέγχουν τις προηγούμενες. Και ούτω καθεξής.

 Τελικά είναι πολύ δύσκολο να βοηθήσουμε τον άλλον που βρίσκεται σε ανάγκη.  Η συμπόνια και ο οίκτος μας γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από πονηρούς ανθρώπους.

 Έτσι καταντήσαμε ακόμα και στο δρόμο που πηγαίνουμε, να κοιτάζουμε καχύποπτα τους επαίτες.

http://www.elmundo.es/elmundo/2010/10/19/internacional/1287484187.html