Γιατί δεν αντιδρούν οι πολίτες στα μέτρα...

Κείμενο του Τάσου Κουράκη, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, στο tvxs

Απάντηση 1η:
• Ο κόσμος διακατέχεται από έντονο αίσθημα ανασφάλειας, στέκεται αμήχανος και φοβισμένος μπροστά στην «οικονομική τρομοκρατία» που εξαπολύουν εναντίον του, τόσο τα στελέχη της κυβέρνησης, όσο και η πλήρως εξαρτώμενη δημοσιογραφία που επέβαλε ένα νέο τηλεοπτικό πολιτισμό χωρίς αξίες και χωρίς αρχές. Στην υπάρχουσα δύσκολη κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα, διαχέεται έντεχνα ένα κλίμα πανικού καθώς υπερτονίζεται η αίσθηση του «αδιεξόδου», οδηγώντας τελικά τους πολλούς στη μοιρολατρία και την αποστασιοποίηση. Το αποτέλεσμα είναι η πολιτική αδιαφορία.

• Ο κόσμος δεν βλέπει διέξοδο γιατί δεν διατυπώνεται εναλλακτική πρόταση που να την καταλαβαίνει. Γιατί η απαξίωση του πολιτικού συστήματος είναι πλέον καθολική και δύσκολα μπορεί κανείς να πείσει για τις προθέσεις και την εγκυρότητα των λόγων του.

• Η Αριστερά από την πλευρά της εμφανίζεται κατακερματισμένη, αλληλοσπαρασσόμενη, με σωρεία προτάσεων -εν πολλοίς αντιφατικών μεταξύ τους- χωρίς σαφές στίγμα, αδύναμη να εισπράξει την κοινωνική οργή, να την αναδείξει με ιδεολογικούς όρους και να την κεφαλαιοποιήσει πολιτικά.

Απορίες:
-Γιατί ενώ στο παρελθόν με πολύ λιγότερο σκληρά και άδικα μέτρα υπήρχε μεγαλύτερη διάθεση και συμμετοχή σε αντιδράσεις, καθώς πολλά από τα παραπάνω ίσχυαν και τότε; (ακύρωση νόμου Γιαννίτση, άρθρο 16)

Απάντηση 2η:
Χωρίς οι προηγούμενες απαντήσεις να είναι αβάσιμες, δεν απαντούν πειστικά στην αρχική ερώτηση...

. Και τούτο γιατί η επίθεση της άρχουσας τάξης δεν στόχευε και δεν στοχεύει μόνο στο εισόδημα των εργαζομένων και στην ανακατανομή του πλούτου υπέρ των εχόντων, ούτε μόνο στις κατακτήσεις τους (μονιμότητα, σταθερή απασχόληση, οκτάωρο, πενθήμερο, συντάξεις, ασφάλιση). Η κύρια επίθεση εδώ και καιρό στοχεύει σε κείνο το σημείο που η αποκαθήλωσή του κάνει την επίθεση στα άλλα δικαιώματα να φαντάζει περίπατος. Έτσι που αν τύχει και το καταφέρει αυτό, τότε όλες οι άλλες ακυρώσεις περνούν αβίαστα και χωρίς σοβαρή αντίσταση.

Και τούτο είναι η ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ, επειδή ΜΟΝΟΝ το συλλογικό υποκείμενο μπορεί όχι απλώς να αντιπαλέψει την επίθεση, αλλά και να πραγματώσει την κοινωνία που οραματίζεται. Στόχος λοιπόν η ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ, καθώς η άρχουσα τάξη έχει επίγνωση ότι μόνον η μαζική δράση και οι αλληλέγγυες διαδικασίες του εργατικού κινήματος μπορούν να αποκρούσουν την αντιλαϊκή της πολιτική.

Πρόταση: Είναι κοινός τόπος ότι η ευημερία του κοινωνικού συνόλου είναι όρος για την ευημερία του κάθε ανθρώπου. Ότι η υιοθέτηση ατομικών στρατηγικών διεκδίκησης και επιβίωσης, μόνο συγκυριακά και βραχυπρόθεσμα ωφελεί τα άτομα ενώ μακροπρόθεσμα τα αποδυναμώνει, καθώς παραγνωρίζει την οργανική συνάρθρωση ατομικού και συλλογικού επιπέδου. Τελικά, η ίδια η κοινωνία ζημιώνεται στο σύνολό της, καθώς η πολυδιάσπαση και η λογική του μερικού συμφέροντος αδυνατεί να υπερασπιστεί αποτελεσματικά την κοινωνική συνοχή και την κοινή ευημερία.

Απλές ιστορικές αλήθειες με κοινωνική και επιστημονική τεκμηρίωση.

Γι’ αυτό, αν κατεδαφιστεί η συλλογική αυτοσυνείδηση του προλεταριάτου, τότε η προοδευτική ξεθεμελίωση των εργασιακών δικαιωμάτων, της ασφάλισης και του κοινωνικού κράτους είναι θέμα χρόνου. Αυτό επιδίωκε η άρχουσα τάξη και σε μεγάλο βαθμό το πέτυχε. Να θυμηθούμε μερικές «επιτυχίες»:

• Όταν έστρεψαν οι κυβερνήσεις την παλιά γενιά των εργαζομένων ενάντια στους νέους (βλ. στον ΟΤΕ, όπου πρόωρες συνταξιοδοτήσεις για τους παλιούς ανταλλάχτηκαν με την άρση της νομιμότητας των νεοπροσλαμβανόμενων), πέτυχαν την πρώτη διάσπαση σε επίπεδο γενεών
• Όταν επέβαλαν τις γραφειοκρατικές ηγεσίες στην ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ οι οποίες κλόνισαν, έως ακύρωσαν, την εμπιστοσύνη του κόσμου στη συνδικαλιστική πρακτική
• Όταν - κυρίως επί ΠΑΣΟΚ- απαξιώθηκαν στο έπακρο οι Συνεταιρισμοί των αγροτών και με τον τρόπο αυτό αφαιρέθηκε ένα βασικό εργαλείο απεξάρτησης από τους εμπόρους και τους νταβατζήδες του μόχθου τους
• Όταν κατασυκοφάντησαν τους δημοσίους υπαλλήλους και έστρεψαν τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα εναντίον των δημοσίων. Στο τέλος τους αποτελείωσαν και τους δυο.
• Όταν στους εκπαιδευτικούς προωθούν ρυθμίσεις που στρέφουν τη μία κατηγορία εναντίον της άλλης, μπορούν πιο εύκολα να τους πετάξουν όλους έξω.

Ο Νικόλας Σεβαστάκης σε ένα άρθρο του στην ΕΠΟΧΗ (2/5/10) γράφει: «Όταν ο Μαρξ στο Μανιφέστο δοξάζει, περίπου έκθαμβος, τη μηδενιστική δυναμική του καπιταλισμού, την ικανότητά του να εξαερώνει όλα τα στέρεα πράγματα, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το πρώτο θύμα της «εξαέρωσης» θα ήταν η ίδια η πολιτική ύπαρξη του προλεταριάτου, η οποιαδήποτε συλλογική αυτοσυνείδηση των υποτελών τάξεων».

Όντως δύσκολα θα μπορούσε να προβλέψει κάποιος πως ο σύγχρονος καπιταλισμός θα στόχευε στην κατεξοχήν δύναμη του προλεταριάτου, μετατρέποντάς την σε αχίλλειο πτέρνα του. Δύσκολα θα περίμενε κανείς πως στο στόχαστρο θα βρισκόταν η συλλογική αυτοσυνειδησία του, για να εκφυλιστεί σε ένα ποικιλόμορφο συνοθύλευμα ατομικών διεκδικήσεων, προσωπικών επιδιώξεων και ατομικού βολέματος.

Η Αριστερά πέρα από τον αγώνα που κάνει για κοινή δράση όλων όσων αντιστέκονται στην επέλαση της βαρβαρότητας του νεοφιλελευθερισμού, πέρα από την προσπάθεια για τη διατύπωση ρεαλιστικής εναλλακτικής πρότασης για έξοδο από την κρίση, οφείλει να στραφεί εναντίον της εξατομίκευσης των εργαζόμενων υποκειμένων, ΚΑΙ σε επίπεδο προσώπου, αλλά ΚΑΙ σε επίπεδο της μικρής κοινότητας. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανόρθωση της συλλογικής εμπιστοσύνης και δράσης σε ολοένα ευρύτερες συστοιχίες -σαν τους κύκλους στο νερό της λίμνης- στη γειτονιά, στο σωματείο, στην πόλη, σ’ ολόκληρη τη χώρα, στην Ευρώπη, στις άλλες χώρες που αγωνίζονται σ’ όλον τον πλανήτη. Καμία αυτάρεσκη, φρούδα περιχαράκωση σε τοπικό και εθνικό επίπεδο. (Οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον αγώνα των ελλήνων εργαζομένων στις ευρωπαϊκές πόλεις, είναι το δείγμα και το αποτύπωμα αυτής της αντίληψης)

Γιατί χωρίς τη μαγιά της αλληλέγγυας δράσης, του εθνικού, του ευρωπαϊκού και του διεθνιστικού, η οποιαδήποτε προσπάθεια θα αποβαίνει ημιτελής και ατελέσφορη. Μόνο πάνω σε τούτο το έδαφος μπορεί να στηθεί η αναγκαία:
• ΑΝΑΛΥΣΗ των καπιταλιστικών κρίσεων και των αιτίων τους.
Μόνο πάνω σε τούτο το έδαφος, μπορεί να διασωθεί η
• ΣΤΟΧΕΥΣΗ προς ένα κόσμο κοινωνικής δικαιοσύνης που είναι ο Σοσιαλισμός
Μόνο πάνω σε τούτο το έδαφος, μπορεί να προσδιοριστούν τα
• ΒΗΜΑΤΆ της, με όρους συμμετοχικής πολιτικής δράσης και πολιτικού προτάγματος

Ναι, εν αρχή ην ο ΛΟΓΟΣ για την ανθρωπότητα. Και εν αρχή ην η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ δράση για την κοινωνική απελευθέρωση και την ανθρώπινη χειραφέτηση.