Τις γάτες πολλοί εμίσησαν, το σκύλο ουδείς!

ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ
Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου ούτε μια μέρα, χωρίς να υπάρχει ένα κατοικίδιο στο σπίτι μου. Από παιδί, γατιά, σκυλιά, δικά μας ή της γειτονιάς. Πολλές φορές γύρισα το μεσημέρι από το σχολείο στο σπίτι με ένα γατί ή ένα εγκαταλειμμένο κουτάβι αγκαλιά που είχα βρει πεταμένο σε κάποιο δρόμο…
Μέχρι σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται … Πανομοιότυπη! Στο σπίτι μου τα ίχνη της παρουσίας των ζώων είναι εμφανή. Καναπέδες και έπιπλα με φαγωμένες γωνίες, στόρια στα παράθυρα μασημένα ελαφρώς, κάποια μαξιλάρια μασημένα κι αυτά. Δεν τα αλλάζω, αφού το βέβαιο είναι ότι και τα καινούργια την ίδια τύχη θα έχουν, αργά ή γρήγορα… Άλλωστε σε σπίτι ζω, όχι σε έκθεση επίπλων. Και επιπλέον έχω κάνει τις επιλογές μου…
Σήμερα, από καθαρή συγκυρία, έχω μόνο γάτες. Τέσσερις γάτες – τρεις θηλυκές και έναν αρσενικό – τις ξέρετε καλά νομίζω, ως κλασσική χαζομαμά, ανεβάζω συνέχεια φωτογραφίες με τις πόζες και τα καμώματά τους! Τον τελευταίο σκύλο που είχα, μου τον δηλητηρίασαν στην αυλή του σπιτιού σε ηλικία πέντε μηνών. Με τον ίδιο τρόπο έχω χάσει ουκ ολίγες γάτες. Και από τροχαία ασφαλώς, για να μην ξεχνάμε τη δεύτερη μάστιγα των κατοικιδίων, αδέσποτων και μη…...

Ίσως οι γάτες να μου ταιριάζουν περισσότερο. Δεν ήμουν ο κατάλληλος άνθρωπος για να συμβιώσω με ένα σκύλο; Γιατί; Διότι, πολύ απλά του αναγνώριζα δικαιώματα και ελευθερίες που μάλλον δεν ταιριάζουν σε σκυλιά. Ήμουν πολύ τρυφερή μαζί τους για να τα μαλώσω όταν έκαναν ζημιές. Ακόμα κι όταν ένα βράδυ παραμονές Χριστουγέννων γύρισα στο σπίτι και βρήκα το Χριστουγεννιάτικο δέντρο διαλυμένο, φαγωμένο, μαδημένο κι ένα σπίτι ρημαδιό από ένα εξαγριωμένο Δαλματίας, διότι πήγα για ψώνια και τον άφησα μόνο στο σπίτι! Αρνιόμουν να δέσω το σκυλί με λουρί. Τι απάνθρωπο Θεέ μου, να μην μπορεί να κάνει παρά λίγα μέτρα και να γυρίζει γύρω από τον εαυτό του.
Έτσι δεν θα μάθει ποτέ τίποτα το σκυλί μου έλεγαν…. Ας μη μάθει. Τουλάχιστον θα ζει χωρίς καταπίεση…


Τα σκέφτομαι όλα αυτά καθώς βλέπω και εδώ μέσα στο Facebook την προσπάθεια να φανούν δελεαστικές οι αγγελίες που αφορούν την υιοθεσία σκυλιών. Πόσο ήσυχα, πόσο υπάκουα είναι, δεν γαυγίζουν, δεν λερώνουν, δεν τραβάνε όταν τα πηγαίνεις βόλτα, δεν σκάβουν λαγούμια στους κήπους (είχα και μια τέτοια περίπτωση, ένα πανέξυπνο, αξιαγάπητο και ζωηρό Dachshund) και πόσα άλλα προσόντα που σκοπό έχουν να κάνουν τη συμβίωσή μας με το σκύλο όσο πιο εύκολη γίνεται.
Υπερβολικά πολλές απαιτήσεις. Τι το θέλεις το ζώο αν είναι να μην καταλαβαίνεις την ύπαρξή του δίπλα σου; Ούτε νοημοσύνη ανθρώπου να είχε. Και πάλι οι απαιτήσεις θα ήταν λιγότερες. Αν μάλιστα κάποιο από τα παραπάνω προσόντα – προϋποθέσεις δεν υπάρχει στον απόλυτο βαθμό, το σκυλί θα καταλήξει αδέσποτο στους δρόμους. Δεν έχει σημασία που σε αγαπούσε μέχρι αυτοθυσίας. Δεν έχει σημασία που ακόμη και όταν το μάλωνες ή το χτυπούσες (με εφημερίδα ελπίζω) εκείνο εξακολουθούσε να σε κοιτάζει στα μάτια με λατρεία και αφοσίωση, κουνώντας την ουρά του με ευγνωμοσύνη στην παραμικρή φιλική κίνηση ή κουβέντα… Τίποτα δεν εχει σημασία. Στο δρόμο θα καταλήξει, διότι ενοχλεί και άσε που μπορεί να λερώσει το χαλί ή να μασήσει τον ντιζαινάτο καναπέ. Είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης νομίζω. Εγκαταλείπεις και πληγώνεις εκείνον που σου δείχνει τη μεγαλύτερη αγάπη και αφοσίωση. Αυτό τον κάνει ευάλωτο. Κι ο σκύλος είναι αφοσιωμένος από τη φύση του. Άρα ευάλωτος. Αν είχε τη νοημοσύνη να αντιληφθεί, ίσως η συμπεριφοράς του απέναν τι σε κακομαθημένα αφεντικά να ήταν εντελώς διαφορετική.

Εν τέλει το φιλοσόφησα το θέμα. Οι άνθρωποι θέλουν τα κατοικίδια όχι γι συντροφιά, αλλά για να ικανοποιούν το πάθος τους για εξουσία, για επιβολή υπακοής και πειθαρχίας. Για να είναι κάπου, σε κάποιν αφεντικά. Ο σκύλος είναι ιδανικός γι αυτή τη δουλειά. Αφοσιωμένος μέχρις εσχάτων και έτοιμος να συγχωρήσει ανά πάσα στιγμή… Ε λοιπόν εγώ αυτό δεν το ανέχομαι. Γι αυτό τα σκυλιά μου ήταν πάντα αφεντικά στο διαλυμένο μου σπίτι….

Πιστεύω ακράδαντα πως για το λόγο αυτό, τις γάτες πολλοί εμίσησαν, το σκύλο ουδείς. Η γάτα δεν θα σου δώσει ποτέ την ικανοποίηση ότι την εγκατέλειψες. Θα φύγει μόνο όταν εκείνη το θελήσει. Θα ξαναγυρίσει μόνο αν το θελήσει. Θα την διαλέξεις, αλλά στην ουσία θα σε έχει διαλέξει εκείνη χωρίς να το ξέρεις. Δεν θα σε θεωρήσει ποτέ αφεντικό της ανα δεν το αξίζεις και δεν θα μπορέσεις να την αναγκάσεις να κάνει ποτέ τίποτα χωρίς να το θελήσει. Δένεται μαζί σου, πολύ δυνατά, αλλά το κάνει με το δικό της τρόπο, μέσα από την αυτονομία και την ανεξαρτησία της. Δεν εξουσιάζεται , δεν δαμάζεται . Έχετε δει ποτέ γάτα σε τσίρκο;
Ποτέ… και ούτε θα δείτε….