Κοινωνία και Τέχνη

Γιάννης Μακριδάκης   Προχθές που ήμουν στην Αθήνα για λίγες ώρες, μπήκα σε μερικά βιβλιοπωλεία στο κέντρο. άνοιξα πολλά βιβλία της ελληνικής παραγωγής στον τομέα της λεγόμενης λογοτεχνίας, διάβασα την πρώτη φράση (που μαρτυρά πάντοτε πολλά), διάβασα μετά τις πρώτες αράδες, διάβασα τα οπισθόφυλλα, φυλλομέτρησα γενικώς τα βιβλία που είχα ήδη ακουστά από το διαδίκτυο και από γνώμες κάποιων λίγων αναγνωστών τους, και απογοητεύτηκα για άλλη μια φορά από την κατάντια αυτής της κοινωνίας....

Γεννήτορες της γενικότερης κατάστασης οι περισσότεροι των λεγόμενων συγγραφέων εκθέτουν την ολοένα πιο δύσκολα χαλιναγωγούμενη φλυαρία τους και τον τραγικά ρηχό τους λόγο.
Ανιαροί, αδιάφοροι και αδαείς από ζωή, γόνοι της ίδιας κοινωνικής παρακμής όλοι σχεδόν οι νεώτεροι, δεν έχουν να πουν τίποτε ενδιαφέρον στους αναγνώστες, ούτε είναι ικανοί να πάνε την Τέχνη πιο πέρα.
Πάντα έτσι ήταν η κατάσταση, τουλάχιστον εδώ και 30 χρόνια που την ζω αδιαμεσολάβητα. Πάντα η πεζογραφία ακολουθούσε την εκφυλιστική πορεία της κοινωνίας ως προς την ισοπέδωση των αξιών, αλλά και πήγαζε από αυτήν, με τελικό αποτέλεσμα την απόλυτη παρακμή της Τέχνης και τη στροφή του μεγαλύτερου μέρους από το μικρό ποσοστό των αναγνωστών στη μεταφρασμένη πεζογραφία, τη δυσπιστία τους για κάθε νεοεμφανιζόμενο συγγραφέα και την περιφρόνηση της ελληνικής λογοτεχνίας.
Σ’ αυτή τη νεώτερη γενιά, όπως σε κάθε γενιά που έρχεται και παρέρχεται σε τούτο εδώ το αενάως υπόδουλο κρατίδιο με τη θλιβερή κοινωνία και τους ακόμη πιο θλιβερούς γραφιάδες που αυτοαποκαλούνται συγγραφείς αλλά δεν είναι τίποτε παραπάνω από παράγοντες ενός συστήματος που ελέγχει, προωθεί, προβάλλει και βραβεύει(!) τον εαυτό του, ίσως να περιέχεται ένας ή δύο το πολύ συγγραφείς, που θα αναδειχθούν ιστορικά μέσα από τη σαβούρα. Αυτό όμως απαιτεί αφενός οι ίδιοι να συνεχίσουν να πειραματίζονται με τη γραφή, αφετέρου δε να μείνουν αξιοπρεπείς, μακριά από τις σειρήνες του συστήματος των μετρίων, που θέλουν να βαστούν την κοινωνία και την τέχνη στο επίπεδό τους για να έχουν ρόλο, και που προσπαθούν να αναγνωρίζονται ως παράγοντες μέσα από κάθε νέο συγγραφέα που διαβλέπουν ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά, τον οποίον όμως κατόπιν, πιεζόμενοι και με υποκρισία περίσσια κάνουν ότι αγνοούν, αν δουν ότι τους έχει φτυσμένους όπως ακριβώς τους αξίζει.
Για να προλάβω τους κακεντρεχείς που με παρακολουθούν ανελλιπώς πιθανότατα από προσωπικό βίτσιο, θα ξαναπώ ότι προσωπικά, όπως έχω γράψει και ξαναγράψει στο παρελθόν αλλά και όπως έχω αποδείξει με τη στάση μου απέναντι στο σύστημα, στη ζωή, στην κοινωνία και στην Τέχνη δεν με ενδιαφέρει καθόλου το να αναγνωρίζομαι σήμερα ή το να αναγνωριστώ στο μέλλον ως συγγραφέας. Εξάλλου κάθε πραγματικός καλλιτέχνης, λόγω του ότι είναι πάντοτε πολύ πιο μπροστά από την κοινωνία στην οποία ζει, αναγνωρίζεται μετά θάνατον, όχι τον δικό του απαραιτήτως, αλλά σίγουρα των συγχρόνων του