Κοκορομαχίες

  Αννιτα Λουδαρου    Η αλήθεια είναι πως μια εικόνα πνευματικού ανθρώπου νηφάλιου, ορθολογιστή και σωτήρα με ξενίζει. Τον φανταζόμουν πάντα λίγο απόκοσμο, ανεπίκαιρο, με μια όψη αλλόκοτη . Σαν να ήρθε από τον άλλο κόσμο και να δείχνει με το δάχτυλο τον άλλο κόσμο , σε όποιον ενδιαφέρεται. Να γέρνει το σμιλεμένο από τον χρόνο δάχτυλο του να δείχνει την θάλασσα και όχι να μου  κουνάει  το δάχτυλο μπροστά στην μούρη....
Τον είχα πάντα για οχυρό , φύλακα των ακέραιων λέξεων. Γιατί ξέρω πως οι πατρίδες που έχει γνωρίσει αυτός ο φύλακας είναι άπειρες, τόσο υπαρκτές και τόσο την ίδια ώρα ανύπαρκτες που καμιά σημαία δεν τον χωρά, κανένα όριο δεν τον σηκώνει , καμιά διαχείρηση δεν του λέει τίποτα. Να μιλά  με εξομολογήσεις , μεταφέροντας τις αντιθέσεις που του γεννά η κάθε εποχή για να βρει τον κοινό τόπο και τον κοινό τρόπο.
      Σήμερα βλέπεις μερικούς απ΄αυτούς ( ευτυχώς μερικούς) να κάνουν τους κήρυκες κι ψαρώνεις. Ψαρώνει και η θεία σου και ο φίλος σου ο παλιός ροκάς που έχει να κατέβει σε διαμαρτυρία από τότε που πήγαινε ο Λαλιώτης στις επετείους του Πολυτεχνείου. Τους ακούς να μιλάνε για την βία, την ποίηση, το περιβόητο πολιτικό προσωπικό , για το σύστημα, τις απεργίες όλα σε ένα σάλιο , σε ένα ρόγχο σαν να μεταφέρουν την μοναδική εξ αποκαλύψεως αλήθεια . Κάτοχοι της μοναδικής λύσης.
      Φεύγεις από τον ντισνευλαντ διάλογο, βγαίνεις να πάρεις αέρα. Βλέπεις τους αληθινούς ανθρώπους να περπατάνε, να σκυλοβρίζονται, να ματαιώνονται, να λιώνει ο ένας στο βλέμμα του άλλου, να αναμειγνύουν τα υγρά και τις οσμές τους. Εξακολουθείς να περπατάς, να χαζεύεις στις διαβάσεις τα κορίτσια και τα αγόρια που άντεξαν και παρέμειναν κορίτσια και αγόρια και κοιτούν άλλα κορίτσια και αγόρια και άντεξαν και  δεν έγιναν φρούρια και στατιστικά στοιχεία.
       Να μιλήσουν και να μιλήσουμε. Για τις ζωές που χάνονται, για την κραυγή, για τον σπαραγμό, τον ληγμένο λογαριασμό, την παιδεία, την απόλυση, για τα βρώμικα ψυχιατρεία. Αλλά να  μιλήσουμε σαν άνθρωποι. Με χαμηλωμένα δάχτυλα. Να βγούμε από τα παπούτσια μας , να μπούμε στα παπούτσια του διπλανού μας , να δούμε τον κόσμο από τα μάτια του . Να μας νοιάζει η άποψη του άλλου, να ακούμε τα λόγια του . Το κορίτσι που πέρασε με το ποδήλατο και άφησε πίσω του λέξεις. Να μην ξέρουμε ξένος τι πάει να πει . Να μην δεχόμαστε , να μην ενδίδουμε  σε ζοφερές λέξεις που φτιάχτηκαν για να μας χωρίζουν μεταξύ μας και να μας διαμελίζουν εντός μας.
     Ένα φως να είναι. Που φωτίζει το στενό που στένεψε κι άλλο. Όχι κοκορομαχίες. Γιατί όποιος επιβιώνει στους κατακλυσμούς με ένα τεράστιο υπερεγώ να επιπλέει στους αφρούς, και προτείνει τις μοναδικές λύσεις, προτείνει λύσεις στα δικά του προβλήματα. Λύσεις  στα προβλήματα , μιας ζωής χωρίς προβλήματα . Και αυτό λέγεται επιδίωξη.


Φωτογραφίες αρχείου ομάδας αερόστατου