Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Για έναν άνθρωπο που έφυγε

Η είδηση της αυτοχειρίας υπάρχει σε δεκάδες blogs. Ο Νίκος Τζιανής είχε εκλεγεί σύνεδρος από το νομό Λάρισας για το Ιδρυτικό Συνέδριο των Ανεξάρτητων Ελλήνων που πραγματοποιήθηκε στις 26 και 27 Απριλίου. Σύμφωνα με ρεπορτάζ τοπικών blogs εργαζόταν σε εργοστάσιο το οποίο από το 2011 δεν πήγαινε καλά, οι εργαζόμενοι ήταν απλήρωτοι και βρίσκονταν στα δικαστήρια για τα δεδουλευμένα τους. 
Διαβάζοντας την είδηση στα φιλικά ιστολόγια βούρκωσα.... Το γράμμα που άφησε, φανερά αυθόρμητο και όχι σχεδιασμένο από καιρό, γραμμένο στη στιγμή, σύντομο.
Αυτά που έρχονται στο νου, τα αισθήματα που πλημμυρίζουν με δάκρυα τα μάτια, δεν μπορούν να ειπωθούν, δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια. 
Θυμός, πολύς θυμός για το τόσο άδικο! Θυμός για την αδιαφορία, θυμός για τον κυνισμό, θυμός για το "η ζωή συνεχίζεται και δεν τρέχει και τίποτα", θυμός για την αναλγησία, θυμός για την παγωνιά, θυμός για τον "επαγγελματισμό" και την "υπευθυνότητα" των πολιτικών, θυμός για την υποκρισία της "αριστεράς" που το ίδιο αδιάφορα κοιτάζει τη δολοφονία και συνεχίζει την κοινοβουλευτική "δουλειά" της, θυμός για τα τομάρια, για τους αναίσθητους, για αυτούς που κοιτάζουν την πάρτη τους, για ένα λαό προδοτών, για ένα λαό δοσίλογων, για ένα λαό ταγματαλητών, για ένα λαό μαυραγοριτών. 
Δάκρυα για τους ευαίσθητους ανθρώπους, που παραμένουν άνθρωποι, που νιώθουν, που ντρέπονται, που πονάνε, που λυγίζουν, που κρατάνε μέσα τους την υπερηφάνεια.
Θα ήθελα να μπορούσα να είχα πει κάτι σε αυτό τον άνθρωπο, να μπορούσα να είχα κάνει κάτι για να κρατήσει την αξιοπρέπειά του όπως το ήθελε, χωρίς να χρειαστεί να φύγει από τη ζωή, γιατί αυτή η πράξη ήταν μια πράξη υπερηφάνειας, αξιοπρέπειας, όταν ο βίος τείνει να γίνει εξευτελιστικός, και πολλοί ξέρουμε πια πόσο εύκολο είναι να φτάσει κανείς σε αυτό το σημείο, επειδή δεν έχει τα χρήματα να ζήσει σύμφωνα με τα ανθρώπινα,  τα ταπεινά όνειρά του.
Νίκο, καλό ταξίδι. Εγώ δεν  μπορώ να πω τώρα τίποτα. Εσύ είπες όσα ήθελες να πεις με την πράξη σου και το γράμμα που τη συνόδευσε.
Μας φέρνουν όλους σε ατομικές λύσεις και εξόδους από τα αδιέξοδα, όταν οι συλλογικές αποδεικνύονται κοροϊδία. Οι ευθύνες των συνδικαλιστών και των κομμάτων είναι δυσθεώρητες. Είναι αίσχος πια να τους ανεχόμαστε, να κοροϊδεύουν οτι κάνουν κάτι ενώ τόσοι άνθρωποι βιώνουμε την απελπισία. Αύριο πάλι έχουν οργανώσει τη φιέστα τους οι συνδικαλισταράδες, αυτοί οι ίδιοι που σπάνε τις απεργίες διαρκείας και μας σέρνουν στις 24ωρες τόσα χρόνια. Ως πότε πια θα τους κοιτάμε, ως πότε πια θα νομίζουμε οτι δεν μπορούμε χωρίς αυτούς; Ως πότε πια θα συνηθίζουμε το φονικό; Ως πότε; Έχουμε γίνει πια ίδιοι με το τέρας, αφού το ανεχόμαστε, το θεωρούμε φυσιολογικό! Πόσο ακόμα αίμα αθώων ανθρώπων, συνανθρώπων μας; Πόσο ακόμα;    Κεράσια και Κρίνοι

Δεν υπάρχουν σχόλια: