ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να πάμε μπροστά

πορεία στη Χαλκιδική ενάντια στους χρυσοθήρες

 Ergatiki.gr   Η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το πολιτικό γεγονός αυτής της βδομάδας, όχι μόνο για τα μέλη της και τους φίλους της αλλά και για όλο τον κόσμο της Αριστεράς και ακόμα πιο πέρα. Και δικαιολογημένα. Γιατί βρισκόμαστε σε μια φάση πλατιάς αναζήτησης για απαντήσεις μπροστά στις εξελίξεις της τελευταίας χρονιάς....

Σκεφτείτε μόνο τις πιο πρόσφατες ιστορίες: Μια κυβέρνηση που έχει κάνει σημαία της το σλόγκαν «όπου νά’ναι τα δύσκολα τελειώνουν», αλλά αναγκάζεται να καταφεύγει ξανά και ξανά σε επιστρατεύσεις γιατί δεν πείθει ούτε τους εργάτες του Μετρό ούτε τους ναυτικούς ούτε τους εκπαιδευτικούς ούτε κανέναν. Και απέναντι, μια Αριστερά κοινοβουλευτική που μιλάει για αγώνες αλλά όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι κάνει πίσω, όπως στην περίπτωση των εκπαιδευτικών.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντιπροσωπεύει την ελπίδα ότι θα ξεσκαλώσουμε από αυτό το σημείο κλιμακώνοντας τους αγώνες ενάντια στις τρόικες εσωτερικού και εξωτερικού και διευρύνοντας τους ορίζοντες του κινήματος με προοπτική την αντικαπιταλιστική ανατροπή.
Ένας πρώτος λόγος γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει δώσει δείγματα γραφής στην πράξη ότι διεκδικεί αυτό το ρόλο. Σε κάθε κρίσιμη μάχη ήταν και είναι προωθητική δύναμη στήριξης: από τη Μανωλάδα μέχρι τους καθηγητές, από το Μετρό μέχρι τις Σκουριές, από τη Νίκαια στα Χανιά και σε κάθε γειτονιά ενάντια στις νεοναζιστικές προκλήσεις.
Αλλά η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν είναι «μόνο» δύναμη αγωνιστικής πρωτοπορίας. Ανοίγει και πολιτικά δρόμους για το κίνημα. Αν η ρατσιστική συγκυβέρνηση βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε τρικυμία, ποιος βοήθησε περισσότερο να φτάσει το αντιρατσιστικό και το αντιφασιστικό κίνημα σε αυτό το σημείο;
Ωστόσο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν πάει στη Συνδιάσκεψή της μόνο για να υπερασπίσει έναν θετικό απολογισμό. Πάμε για να ενισχύσουμε τον προωθητικό ρόλο του αντικαπιταλισμού. Όχι κόβοντας και ράβοντας «πλαίσια» με άλλες δυνάμεις σε αναζήτηση ενός νέου πολιτικού μετώπου, αλλά διεκδικώντας κοινή δράση ενάντια στην κυβέρνηση των επιστρατεύσεων και του ρατσισμού.

Ατζέντα

Η ατζέντα του Σαμαρά είναι γεμάτη προκλήσεις προσυμφωνημένες με την ΕΕ και το ΔΝΤ: απολύσεις στο δημόσιο και διάλυση συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα, ιδιωτικοποιήσεις και κλεισίματα δημόσιων οργανισμών, σχολείων και νοσοκομείων, κλιμάκωση της καταστολής και κρατική κάλυψη για τη νεοναζιστική βία. Η εργατική αντίσταση σε όλα αυτά τα μέτωπα είναι το πραγματικό πεδίο για την ενωτική δράση όλης της αριστεράς.
Διεκδικώντας τέτοιες ενωτικές πρωτοβουλίες, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανοίγει ταυτόχρονα το διάλογο για την προοπτική. Τι συμπεράσματα πρέπει να αντλήσει η Αριστερά από την κρίση στην Κύπρο; Δεν είναι φανερό ότι ο «ρεαλισμός» μιας κυβέρνησης της αριστεράς, όπως του ΑΚΕΛ, φάνηκε ανεπαρκής; Δεν είναι σαφές ότι η εναλλακτική απέναντι στο ευρώ και την ΕΕ δεν είναι κάποιες «διεθνείς συμμαχίες» με τη Ρωσία ή την Κίνα, αλλά η ταξική ρήξη με τους τραπεζίτες όχι μόνο της ΕΚΤ αλλά και με τους Βγενόπουλους και τους Λάτσηδες;
Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποδείχθηκε πολύτιμο εργαλείο μέσα στη μακρόσυρτη κρίση. Δεν είναι ώρα να ακρωτηριαστεί ή να υποβαθμιστεί στο βωμό κάποιας επιφανειακής «πλατύτητας». Είναι ώρα για να ριζώσει πιο βαθιά μέσα στον κόσμο του αγώνα, την πραγματική δύναμη που μπορεί να το κάνει πράξη. Κάθε κίνηση που προχωράει σε αυτή την κατεύθυνση έχει τη θέση της μέσα στο μέτωπο μιας ΑΝΤΑΡΣΥΑ πολυτασικής που κάνει βήματα για τη δημοκρατική έκφραση όλων των ρευμάτων στο εσωτερικό της. Η δεύτερη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη μπορεί να γίνει σταθμός σε αυτή την πορεία.