Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Καμιά θυσία για το ευρώ

Γιάννης Μακριδάκης   Φουσκωμένη νοτιαδούρα πάλι σήμερα. Εκεί που κάνει πως θα ρίξει λίγο νεράκι, ξαφνικά βγαίνει ο ήλιος. Μάρτης παιχνιδιάρης.

Βγήκα το πρωί και περπάτησα στην παραλία. Μόνο η αίσθηση του ανέμου στο πρόσωπο και ο ήχος της αφρισμένης θάλασσας υπήρχαν. Ούτε κρίση, ούτε ευρώ, ούτε τρόικες...

Ύστερα τράβηξα για το περιβόλι. Ανθισμένες οι μηλιές, μπουμπουκιασμένες οι πορτοκαλιές και οι μαντερινιές. Μονάχα η αίσθηση του λεπτού τους αρώματος και οι ήχοι των μελισσών υπήρχαν. Ούτε κρίση, ούτε ευρώ, ούτε τρόικες.

Στο τέλος πήγα στο χωράφι. Τα πρώτα κουκάκια σκάσανε μύτη πάνω στις μάνες τους, μια γειτονιά μαρουλάκια φύτρωσαν μόνα τους από σπόρο περσινό, τα ρεβύθια φυτρώνουν και πετάνε μπόι, το ίδιο και τα φασόλια. Ντομάτες, κολοκύθια, ξυλάγγουρα, μελιτζάνες, πιπεριές, τα φυντάνια όλα κορδώνονται μέσα στο σπορείο και προσπαθούν να φτάσουν τον ήλιο. Οι γάτες ξαπλωμένες στα χόρτα απολαμβάνουν κάποιες αχτίδες που ξεπέφτουν πότε πότε ανάμεσα στη συννεφιά. Κάθισα στη γη κι όλα γύρω μού μιλούσαν. Μου λέγανε πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Κυρίως δεν υπάρχει κρίση, ευρώ και τρόικες.

Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα μια φίλη από το κέντρο της Αθήνας που αγωνίζεται ακόμα, όπως λέει, για να επικρατήσει η Αριστερά εντός του Σύριζα. Ούτε μια θυσία για το ευρώ, αυτή μού είπε ότι είναι η θέση της πολιτικής τους ομάδας.
Της είπα ότι βαυκαλίζεται. Διότι κάθε μέρα που περνά έτσι, θυσία στο ευρώ γίνεται. Και οι μέρες είναι μοναδικές κι ανεπανάληπτες.
Της είπα ότι προέχει ο αγώνας ενάντια στο υπερόπλο του νεοναζισμού, το ευρώ, και ύστερα ο αγώνας για να γίνει Αριστερό κόμμα ο Σύριζα.
Νομίζω ότι κατάλαβε αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να απεγκλωβιστεί, όπως πολλοί άλλοι φίλοι. Ούτε καν τώρα που αποδομήθηκε πλήρως η μεσοβέζικη πολιτική τής δήθεν διαπραγμάτευσης εντός ευρώ, την οποίαν η ηγεσία τους συνεχίζει να πρεσβεύει.
Ξάπλωσα ανάσκελα στη γη μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο κι έχωσα το κεφάλι μου μέσα στις ξινίθρες. Εκτός από τους ανεπαίσθητους ήχους της κίνησης των φυτών στο αεράκι, δεν υπήρχε πάλι τίποτε άλλο γύρω μου. Ούτε κρίση, ούτε ευρώ, ούτε τρόικες. Ούτε βέβαια καμιά θυσία για όλ’ αυτά. Η Φύση συνεχίζει τη ζωή δίχως να ενδιαφέρεται για των ανθρώπων την ανοησία. Είναι πολύ μικροί για να την υποτάξουν

Δεν υπάρχουν σχόλια: