Απόδραση

Βυθίζω το μαχαίρι στην κοιλιά

με λύσσα πετάγονται τα εντόσθια

λιποτακτούν από το ανοιχτό παράθυρο

και στο κατόπι τους ακολουθούν

φλέβες οστά κλειδώσεις

σκοτεινό ενυδρείο  το σώμα μου....

χτυπώ

χτυπώ

να σπάσει το γυαλί του

γεμίζει το σπίτι χρυσόψαρα

εξασκείται στην σιωπή

νεκρική σιωπή

ευγνωμονούσα

το σώμα από λάσπη φτιαγμένο

στις άγριες καταιγίδες

αθόρυβα κατεδαφίζεται

το καταπίνουν ποτάμια

και λίμνες αδιάφορες

αποσιωπώντας τελεσίδικα

των υλικών του την σύνθεση 

σπασμένα ποτήρια το σώμα

στιγμιαία μετάλλαξη θραυσμάτων

ματαίως ζητούν

της ανασύνθεσης την ευσπλαχνία

ακούς        μ’ ακούς

σώμα μου;

μόνοι μας μείναμε

εγώ και εσύ

μόνοι

μόνοι μας μείναμε

μόνοι                                                                  ΒΙΚΥ ΔΕΡΜΑΝΗ          ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ