Και με ρουφούσε σ΄έναν βέβαιο θάνατο
Τα ποτάμια μέσα της ροές διαδρομών, πομπές του Αχέροντα
Της ψυχής μου οι ανταύγειες αβεβαιότητα των σπηλαίων της
Χρόνια πολλά, πλοίο ορφανό στα νερά της η ζωή κι οι ελπίδες μου...
Στην άπειρη αγκαλιά της ετοιμoθάνατοι κι ερωτευμένοι.
Πόλεις ανέραστες κι άπληστες, σε μια γεωγραφία αλλόκοτη
Μεγαλώνουν τη γενειάδα και τ΄ανθρώπινο κλάμα
Yψώνουν το βούρκο στα σύννεφα τ' ουρανού
Παραταγμένοι σταθμοί ζωντανών και νεκρών σε τροχιές αιώνων
Αναζητούν νόημα και στρατηγοί αλλόφρονες αποστολή ...
Μια νύχτα η θάλλασσα,
Μαζί μου,
Τους παίρνει σ΄έναν βέβαιο θάνατο
Κι οι πόλεις ζουν στον ωκεάνιο ύπνο...
Ο άνθρωπος των θαλασσών , ο άνθρωπος των πόλεων
Χτυπάει τη πόρτα ! Ελευθεριος Τζιολας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου