Στην Βαλαωρίτου μια βραδιά Παρασκευής. Στην πιο ζωηρή σήμερα περιοχή της Θεσσαλονίκης. Μιλιούνια ο κόσμος έξω στον δρόμο, και μέσα στα μαγαζιά. Περνώ μέσα από το πλήθος χαζεύοντας το και πιάνοντας ατάκες του στον αέρα. "Με έστειλε μήνυμα", ακούω μια κοπέλα να λέει χαρούμενη στη φίλη της. Όταν καταλαβαίνει ότι την άκουσα με κοιτά συνωμοτικά. Της γελάω νιώθοντας τη λύτρωση της μετά από την πολύωρη ίσως και πολυήμερη αναμονή μιας και μόνο λέξης έστω και γραπτής από εκείνον που έχει σφηνωθεί στη σκέψη της. Παρακάτω πέφτω σε μια παρέα φοιτητών που μετρούν τα λεφτά τους, κοινό ταμείο όλοι για να πιουν μπύρες.
Μετά από ένα δίωρο ανελέητης αμπελοφιλοσοφίας επί παντός επί στητού, κοιτώντας γύρω μου διαπιστώνω πως το μπαρ είναι τίγκα. Και μάλιστα με τη σωστή αναλογία γυναικών-ανδρών. 60 γυναίκες-40 άντρες δηλαδή.....
Όπως μου έχει μάθει χρόνια τώρα το αφεντικό του μπαρ, πρόκειται για την τέλεια αναλογία καθώς: α) με μια πρώτη ματιά το μαγαζί έχει ωραία εικόνα, β) έχει τόσες γυναίκες ώστε αυτές που θα ασχοληθούν με γκόμενους να βρουν κάποιον της αρεσκείας τους (ενώ οι άλλες μισές απλώς θα τα λένε μεταξύ τους), γ) έχει τόσους άντρες ώστε το μαγαζί να κάνει καλό τζίρο (ειδικά αν είναι και άνοιξη όταν και οι γυναίκες δεν πίνουν πολύ γιατί παχαίνει! ). "Ρε Αλέξη, λέω του αφεντικού, μια χαρά είστε". "Δεν έχει καμία σχέση ο τζίρος με τον αριθμό των ατόμων. Παλιά έπιναν περίπου τρία ποτά ο καθένας, τώρα μια μπύρα, ένα ποτό το πολύ", μου απαντά προσθέτοντας πως ο κόσμος πια βγαίνει για να ξεδώσει, να εκτονωθεί. "Χτυπιούνται με λύσσα στο χορό σαν να απελευθερώνονται για λίγη ώρα από τα προβλήματά τους". Και με το παιχνίδι τι γίνεται, ρωτάω. "Παλιότερα γινόταν χαμός από πεσίματα ανδρών σε γυναίκες. Τώρα το μόνο που την πέφτει εδώ μέσα είναι το ΣΔΟΕ". Μου εξηγεί ότι εδώ και κανέναν χρόνο οι άνδρες δεν την πέφτουν πια γιατί δεν τους παίρνει οικονομικά να κεράσουν ποτά και σφηνάκια στις γυναίκες. Ποιες νοιάζονται στις μέρες μας για τα ποτά ρε γαμώτο; Το παιχνίδι και η επικοινωνία κόφτει τις γυναίκες, απαντώ. " Ναι αλλά όταν τόσα χρόνια είσαι κιμπάρης, σου κακοφαίνεται να μην έχεις οπότε μαζεύεσαι. Γενικώς".
Έτσι, αν δεν μας περισσεύουν, δεν την πέφτουμε. Αν δεν την πέφτουμε δεν φλερτάρουμε. Αν δεν φλερτάρουμε, δεν ερωτοτροπούμε. Αν δεν ερωτοτροπούμε, την έχουμε βάψει.
Άλλος ένας μύθος καταρρέει. Θύμα της οικονομικής κρίση και η "ερωτική πόλη". Τόσα χρόνια χλεύαζα αυτό το κλισέ που είχε φορτωθεί στη Θεσσαλονίκη. Τώρα όμως απελπίζομαι. Ξενερώνω που πατάμε φρένο αντί για γκάζι, που δεν ρισκάρουμε, δεν δείχνουμε σε κάποιον ότι μας αρέσει, που έχουμε συνδέσει τον ερωτισμό με τα κεράσματα και κάπως έτσι θα καταντήσουμε να κάνουμε σεξ μόνο στο ίντερνετ. Πως τα θαλασσώσαμε όλοι μας έτσι κάνοντας πολύπλοκα τα απλά. Να ΄ναι άραγε η απλότητα η λύση της εξίσωσης...
Με τις σκέψεις αυτές πέφτω για ύπνο αναζητώντας σανίδα σωτηρίας να γραπωθώ. Λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, τη βρίσκω. Στη φράση που συνηθίζει λέει ο Αλέξης σε εκείνους που διστάζουν να πλησιάσουν τα κορίτσια. "Πάνε μίλα, ρε". Μα υπάρχει τίποτα απλούστερο τούτου; Protagon
Μετά από ένα δίωρο ανελέητης αμπελοφιλοσοφίας επί παντός επί στητού, κοιτώντας γύρω μου διαπιστώνω πως το μπαρ είναι τίγκα. Και μάλιστα με τη σωστή αναλογία γυναικών-ανδρών. 60 γυναίκες-40 άντρες δηλαδή.....
Όπως μου έχει μάθει χρόνια τώρα το αφεντικό του μπαρ, πρόκειται για την τέλεια αναλογία καθώς: α) με μια πρώτη ματιά το μαγαζί έχει ωραία εικόνα, β) έχει τόσες γυναίκες ώστε αυτές που θα ασχοληθούν με γκόμενους να βρουν κάποιον της αρεσκείας τους (ενώ οι άλλες μισές απλώς θα τα λένε μεταξύ τους), γ) έχει τόσους άντρες ώστε το μαγαζί να κάνει καλό τζίρο (ειδικά αν είναι και άνοιξη όταν και οι γυναίκες δεν πίνουν πολύ γιατί παχαίνει! ). "Ρε Αλέξη, λέω του αφεντικού, μια χαρά είστε". "Δεν έχει καμία σχέση ο τζίρος με τον αριθμό των ατόμων. Παλιά έπιναν περίπου τρία ποτά ο καθένας, τώρα μια μπύρα, ένα ποτό το πολύ", μου απαντά προσθέτοντας πως ο κόσμος πια βγαίνει για να ξεδώσει, να εκτονωθεί. "Χτυπιούνται με λύσσα στο χορό σαν να απελευθερώνονται για λίγη ώρα από τα προβλήματά τους". Και με το παιχνίδι τι γίνεται, ρωτάω. "Παλιότερα γινόταν χαμός από πεσίματα ανδρών σε γυναίκες. Τώρα το μόνο που την πέφτει εδώ μέσα είναι το ΣΔΟΕ". Μου εξηγεί ότι εδώ και κανέναν χρόνο οι άνδρες δεν την πέφτουν πια γιατί δεν τους παίρνει οικονομικά να κεράσουν ποτά και σφηνάκια στις γυναίκες. Ποιες νοιάζονται στις μέρες μας για τα ποτά ρε γαμώτο; Το παιχνίδι και η επικοινωνία κόφτει τις γυναίκες, απαντώ. " Ναι αλλά όταν τόσα χρόνια είσαι κιμπάρης, σου κακοφαίνεται να μην έχεις οπότε μαζεύεσαι. Γενικώς".
Έτσι, αν δεν μας περισσεύουν, δεν την πέφτουμε. Αν δεν την πέφτουμε δεν φλερτάρουμε. Αν δεν φλερτάρουμε, δεν ερωτοτροπούμε. Αν δεν ερωτοτροπούμε, την έχουμε βάψει.
Άλλος ένας μύθος καταρρέει. Θύμα της οικονομικής κρίση και η "ερωτική πόλη". Τόσα χρόνια χλεύαζα αυτό το κλισέ που είχε φορτωθεί στη Θεσσαλονίκη. Τώρα όμως απελπίζομαι. Ξενερώνω που πατάμε φρένο αντί για γκάζι, που δεν ρισκάρουμε, δεν δείχνουμε σε κάποιον ότι μας αρέσει, που έχουμε συνδέσει τον ερωτισμό με τα κεράσματα και κάπως έτσι θα καταντήσουμε να κάνουμε σεξ μόνο στο ίντερνετ. Πως τα θαλασσώσαμε όλοι μας έτσι κάνοντας πολύπλοκα τα απλά. Να ΄ναι άραγε η απλότητα η λύση της εξίσωσης...
Με τις σκέψεις αυτές πέφτω για ύπνο αναζητώντας σανίδα σωτηρίας να γραπωθώ. Λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, τη βρίσκω. Στη φράση που συνηθίζει λέει ο Αλέξης σε εκείνους που διστάζουν να πλησιάσουν τα κορίτσια. "Πάνε μίλα, ρε". Μα υπάρχει τίποτα απλούστερο τούτου; Protagon
1 σχόλιο:
καληνύχτα...
Δημοσίευση σχολίου