Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Μου πάει το σύννεφο;


                                                                  Απαγκιάζω ευλαβικά

                                                                  στα λάθη μου

                                                                  σφιχτά κρατάω την αφορμή

                                                                  τις αιτίες θάβω

                                                                  πλάι στις ολέθριες ήττες

                                                                  ιχνηλατώντας λάθρα στο κενό....


                                                                  αόρατη σεργιανώ

                                                                  στις θάλασσες

                                                                  μη φοβηθεί τ’ ατάραχο νερό

                                                                  και ρυτιδώσει τον καθρέφτη

                                                                  των αθέατων στιγμών


                                                                  μου πάει το σύννεφο; πες μου


                                                                  και πως να ντύσω τη μορφή;

                                                                  την μονίμως διάφανη στα μάτια

                                                                  
                                                                  καθιστά η εμμονή μου

                                                                  διάφανα τα όνειρα πουλιά

                                                                  διάφανα τα χέρια στις παλάμες

                                                                  που κουβαλούν της λήθης το νερό


                                                                  μόνο ένας έρωτας τυφλός

                                                                  στον ήλιο ζωγραφίζει ιριδισμούς

                                                                  μουσκεύοντας σε φως εωθινό

                                                                  το απαστράπτον δέρμα της θαλάσσης


                                                                  δεν ήτανε να μ’ έκανε βροχή

                                                                  ο λιποτάκτης χρόνος;

                                                                  στο άσπρο σου πουκάμισο να σμίξω

                                                                  που κάποτε μου φόρεσες πανί

                                                                  ιστίο να ταξιδέψω

                                                                  στα εξωτικά των πόθων σου νησιά

                                                                  μα κοίτα πως αλλάζουν οι καιροί…


                                                                  μου πάει το σύννεφο; πες μου.          Βικυ Δερμανη          ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ      

2 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

πόσο γλυκός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, όταν τόσο όμορφα τιμά έναν συνάνθρωπό του!!!

σ' ευχαριστώ από καρδιάς!

OSTRIA είπε...

μεγαλη μου τιμη ...τα ποιηματα σου αγαπητη Βικυ,κοσμημα στο ιστολογιο μου!!!!!!!!!!!!!εγω ευχαριστω απο καρδιας...