Tηλεοπτικά άκλαυτοι πήγαν οι 29 άντρες που σκοτώθηκαν την περασμένη εβδομάδα ύστερα από την έκρηξη στο ανθρακωρυχείο Πάικ Ρίβερ στη Νέα Ζηλανδία. Τα δελτία δεν αποσιώπησαν το γεγονός, όμως, αν συγκρίνουμε την έκταση που δόθηκε στους 33 σωσμένους μεταλλωρύχους της Χιλής με το μαύρο πέπλο που σκεπάζει τους άτυχους «29», διαπιστώνουμε ότι και η συγκίνηση, η αλληλεγγύη είναι «μεγέθη» ελεγχόμενης και μετρήσιμης ροής. Οταν δεν υπάρχει εικόνα, δεν υπάρχει και «human interest», δεν υπάρχουν ιστορίες άξιες να τις γνωρίσει και να τις θυμάται κανείς.
Μόνο από εφημερίδες της Νέας Ζηλανδίας και της Αυστραλίας μπορεί κανείς να μάθει τα ονόματα, την ηλικία, την οικογενειακή κατάσταση των νεκρών, όπως για έναν 17χρονο που βρήκε τον θάνατο την πρώτη ημέρα του στη δουλειά. Αρκετοί ήταν πολύ νέοι, 21 - 25 ετών, άλλοι ήταν ανθρακωρύχοι δεύτερης γενιάς, κάποιοι θα γίνονταν πατεράδες σε λίγους μήνες........
Απαρατήρητη πέρασε και η προγραμματισμένη συναυλία που έδωσαν οι U2 στη Νέα Ζηλανδία την Πέμπτη, μία ημέρα μετά την ανακοίνωση ότι και οι 29 εγκλωβισμένοι ανθρακωρύχοι δεν ζουν πια. «Οι άνθρωποι πενθούν με διαφορετικούς τρόπους. Εμείς στην Ιρλανδία πενθούμε τραγουδώντας», είπε ο Μπόνο προτού αφιερώσει στους 29 νεκρούς το «I still haven’t found what I ’m looking for» (Ακόμα δεν έχω βρει αυτό που ψάχνω), ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του συγκροτήματος.
Οταν βλέπω το «Just the two of us», το κυριακάτικο σόου του Mega, θυμάμαι κάποιους στίχους που ακόμα και αν τους έχουν ξεσχίσει τα εκθεσάδικα, περιγράφουν εύστοχα το φαινόμενο: «Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά-σιγά βουλιάζει. / Και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της».
Τίγκα στο φιόγκο, στο χαχαχού-χαχαχά, στα επίθετα, στα καρναβαλίστικα μασκαρέματα, στις τηλεοπτικές τρυφερότητες, στα λαμέ σακάκια, στα φουρό και στις ουρές (των φουστανιών, όχι των ζώων) στο αποτριχωμένο ανδρικό στέρνο και στο γυναικείο bouti-bouti είναι αυτή η εκπομπή, που σε λιγώνει στην κοινοτοπία και στην αυτο-υμνωδία. «Το είπατε πολύ χαρισματικά» (το τραγούδι), λέει μια κριτής.
Aυτό δεν είναι ένας διαγωνισμός τραγουδιού για ντουέτα (έναν επαγγελματία τραγουδιστή/-τρια και έναν «επώνυμο» ερασιτέχνη), αλλά μια τούρτα με κερασάκι τον Γιώργο Καπουτζίδη, που θέτει το ταλέντο του στην υπηρεσία της «χαριτωμενιάς», για να μην πούμε της αρπαχτής, ενώ κάποιες καλές φωνές χάνονται, βουλιάζουν μες στο τουρτο-μπαρόκ περιτύλιγμα.
Τι να σου κάνουν οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές και τα τηλε-αστεράκια με την ανεργία που μαστίζει και τον χώρο της ελαφράς καλλιτεχνίας: θα πουν κι ένα τραγούδι, μήπως βρεθεί κάποιο μεροκάματο, μήπως έρθουν πελάτες στα μαγαζιά της νύχτας, που βαράνε μύγες.
Το φάντασμα του τραγουδιού, το φτιασιδωμενο φάντασμα της τέχνης παρελαύνει με φαντασμαγορικές φορεσιές στο στούντιο του σόου. Κρίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου