γράφει ο Παναγιώτης Κωστούλας
Χύθηκε πολύ μελάνι είναι αλήθεια γύρω από την πρόσφατη βόμβα του Θ.Πάγκαλου, ο οποίος ξεσήκωσε αντιδράσεις λέγοντας πως στο ερώτημα "που πήγαν τα λεφτά" η απάντηση είναι ότι "όλοι μαζί τα φάγαμε σε διορισμούς, ακολουθώντας μια άθλια πρακτική διασπάθισης του δημοσίου χρήματος".Ας προσεγγίσουμε με τον ψυχραιμότερο δυνατό τρόπο το περιεχόμενο και το πνεύμα αυτής της δήλωσης. Πρώτα από όλα είναι μια δήλωση τολμηρή και αντισυμβατική για τα ειωθότα του ελληνικού δημόσιου βίου. Μονίμως κατηγορούμε τους πολιτικούς για "ξύλινη γλώσσα" αλλα μόλις εις εξ αυτών μιλήσει πιο ελεύθερα μακριά από τετριμμένα στερεότυπα πέφτουμε πάνω του να τον κατηγορήσουμε ως κυνικό. Πρόκειται για μια από τις συνηθισμένες αντιφάσεις με τις οποίες πορεύεται η ελληνική κοινωνία. Προφανώς για κάποιους ήχησε πολύ πιο φυσιολογική και political correct η απάντηση Παυλόπουλου στον Παγκαλο ότι αυτά που ισχυρίστηκε μόνο ως αυτοκριτική για τις κυβερνήσεις του 80 μπορούν να εννοηθούν! Εκεί δεν είχαμε καμία αντίδραση.... Δεν βγήκε ουδείς να υπενθυμίσει στον κ.Παυλόπουλο ότι επί των ημερών της υπουργείας μπήκαν στο δημόσιο επιπλέον 120.000 νέοι δημόσιοι υπάλληλοι και οτι τα μισθολογικά και συνταξιοδοτικά κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμου ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΤΗΚΑΝ! Δεν του το υπενθύμισαν διότι το ξέχασαν; Όχι βεβαίως. Τα έργα και οι μέρες του νεοδημοκρατικού θιάσου είναι εξαιρετικά πρόσφατα. Δεν του το υπενθύμισαν διότι απλούστατα η δήλωσή του ακούστηκε ώς αναμενόμενη και φυσιολογική. Σου λέει: ΟΚ λέει σαχλαμάρες ο Παυλόπουλος, υποτιμά τη νοημοσύνη μας αλλά έτσι κάνουν οι πολιτικοί, δεν είναι κάτι περίεργο. Τη θύελλα ξεσήκωσε η δήλωση Πάγκαλου παρότι περιείχε σημαντική δόση κριτικής και για την ίδια του την παράταξη σε αντίθεση με το κομματικό ποίημα του Παυλοπουλου! Γιατί συνέβη αυτό; Πρώτον διότι σε τετοιες δηλώσεις δεν μας έχουν συνηθίσει οι ελληνες πολιτικοί μιας και είναι γνωστό ότι εν Ελλάδι κανείς δεν φταίει για τίποτα και δευτερον διότι ο Παγκαλος άγγιξε το θέμα που κάνει "τζιζ". Την ανάδειξη των ευθυνών και της ίδιας της κοινωνίας για το ότι φτάσαμε εδώ. Είναι να λυπάται κανείς διαπιστώνοντας ότι έχουμε εθίσει την πολιτική μας σκέψη στην κοινοτοπία, τα στερεότυπα, την άγονη αντιπαράθεση, και τα κομματικά ποιήματα. Αυτά μας φαίνονται φυσιλογικά, σε κάθε απόπειρα σπασίματος αυτού του αποστήματος αντιδρούμε. Κατά βαθος μας αρέσει η πολιτική παρακμή.
Είναι υπερβολική η δήλωση Πάγκαλου; Αν την προσεγγίσει κανείς κατα γράμμα τότε ναι είναι. Ασφαλώς τα λεφτά δεν τα φάγαμε ΟΛΟΙ. Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας το οποίο δεν έζησε παρασιτικά εις βάρος της χώρας, εργάστηκε, αγωνίστηκε, μόχθησε και καλείται αδίκως τώρα να πληρώσει το βάρος μιας κρίσης για την οποία δεν ευθύνεται. Απολύτως σύμφωνοι ως εδώ.
Ωστόσο την ίδια στιγμή υπάρχει επίσης ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που έζησε παρασιτικά εις βάρος της χώρας και έχει ευθύνη για τις τωρινές δυσκολίες. Αυτό το απλό πράγμα δυσκολεύονται απείρως να αποδεχτούν όσοι επιτέθηκαν στον Πάγκαλο για τη δήλωσή του. Αρνούνται να συνομολογήσουν ότι πέρα από τις βαριές και αδιαμφισβήτητες ευθύνες μέρους του πολιτικού συστήματος υπάρχει και σημαντική συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας στην δημιουργία της οικονομικής και εν τέλει της εθνικής κρίσης την οποία βιώνουμε.
Και αυτό νομίζω ήταν και το πνεύμα, η ουσίας της παγκαλικής δήλωσης, ας μην μένουμε στο γράμμα.
Ανήκω σε αυτούς που με συνέπεια υποστηρίζουν ότι την πρωταρχική και σημαντικότερη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση της χώρας έχει το πολιτικό σύστημα. Αυτό άσκησε εξουσία, αυτό καθόρισε τους όρους του παιχνιδιού, αυτό ταυτίστηκε και τροφοδοτήθηκε από στρεβλώσεις και παθογένειες, αυτό έδειξε πολιτική ατολμία να αναμετρηθεί με τα κακώς κείμενα. Πάει αυτό.
Ανήκω όμως επίσης σε αυτούς που με την ίδια συνέπεια υποστηρίζουν ότι όσο εμείς ως πολίτες συνεχίζουμε να ζούμε αγγυλωμένοι στο στερεότυπο "καλοί και αθώοι πολίτες θύματα κακών και ένοχων πολιτικών" τότε δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να δούμε μια άσπρη μέρα. Όσο αναζητούμε συνεχώς έξωθεν ενόχους αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουμε τα δικά μας σφάλματα τότε μονίμως θα παραδέρνουμε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι τα κόμματα δεν είναι όυτε μοναστήρια, ούτε κατηχητικά, ούτε γυμνάσια θηλέων. Τα κόμματα είναι αντιπροσωπευτικά των ψηφοφόρων, είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Κι αν θέλουμε κάποια στιγμή να βοηθήσουμε την πατρίδα μας και τους εαυτούς μας σε ενα μέλλον γεματο προκλήσεις που έρχεται τότε ας θυμηθούμε λίγο τα λόγια του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη στην Ασκητική:
"Ν' αγαπάς την ευθύνη.
Να λες, εγώ μονάχος μου θα σώσω τη Γη.
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω." Γεώργιος Σ. Λαζαρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου