Τι να προλάβεις να πεις σε δεκαπέντε δευτερόλεπτα. Και ο σοφότερος των ανθρώπων να είσαι, δεν θα μπορέσεις να στύψεις τη σκέψη σου και να τη συνοψίσεις με τρόπο που να μην αδικείται από τις τριάντα-σαράντα λέξεις που προφταίνεις να πεις. Τα πράγματα, βέβαια, απλουστεύονται αν η σκέψη σου είναι ρηχή, ετοιματζίδικη, στερεοτυπική. Στην περίπτωση αυτή, τόσο συνηθισμένη στην πολιτική και όχι μόνο, οι τριάντα λέξεις αποδεικνύονται βραχνάς, όχι επειδή είναι λίγες, αλλά επειδή φαντάζουν πολλές.
Είναι ένα μικρό δράμα λοιπόν αυτό που υφίστανται οι εκπρόσωποι των κομμάτων, που καλούνται καθημερινά να σχολιάσουν την πολιτική επικαιρότητα (δηλαδή τη δράση της κυβέρνησης), για τις ανάγκες των δελτίων ειδήσεων. Οσο εξοικειωμένοι κι αν είναι με τις κάμερες, από τη συμμετοχή τους σε διάφορα πάνελ, όταν βρίσκονται μόνοι απέναντί τους, χάνουν την άνεσή τους. Το σώμα τους εμφανίζεται τόσο ξύλινο και αλύγιστο όσο κι ο λόγος τους, ενώ το βλέμμα τους, χαμένο στο κενό, δείχνει ταυτόχρονα έντρομο και αλαζονικό...
Τους τρώει η πόζα τους κομματικούς εκπροσώπους. Τους αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά η μάσκα της αυθεντίας που πρέπει να φορέσουν για να φανούν αντάξιοι του χρέους που τους ανέθεσε ο αρχηγός τους. Και η αλήθεια είναι πως, είτε χαμογελαστοί εμφανίζονται, είτε βλοσυροί και επιθετικοί, προσωπείο βλέπουμε, όχι πρόσωπο, μια θεατρική μάσκα που έχει χαραχθεί πάνω της η οργή, η χαρά ή ό,τι άλλο. Δεν δείχνουν πάντως να δυσφορούν όλοι όσοι υποχρεώνονται να παίξουν την πολιτική σαν θέατρο, για το καλό του κόμματός τους (και το προσωπικό τους βέβαια, αφού η αναγνωρισιμότητα αποδίδει). Ο κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος, π.χ., ως εκπρόσωπος της Ν.Δ. εμφανίζεται αγέρωχος όπως πάντοτε, μπροστά σ’ ένα γαλανόλευκο και σημαιοφόρο φόντο, ώστε να διευκολυνθούν οι ορθοί συνειρμοί. Ξέροντας ότι στο γυαλί δεν γράφουν όσα θα πει, αλλά ο τρόπος που θα τα πει, ποντάρει στον στόμφο και στον μελοδραματικό τόνο· κάθε δήλωσή του είναι ένα πολεμικό διάγγελμα. Ο έτερος της δεξιάς πολυκατοικίας, ο κ. Αϊβαλιώτης, ως εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ, εμφανίζεται τσιτωμένος από την πολλή προσπάθεια να πετύχει επιτέλους το λογοπαίγνιο που θα υποχρεώσει τον αρχηγό του, σεσημασμένο ατακαδόρο, να τον χτυπήσει επαινετικά στον ώμο, σαν καλό μαθητή. Οσο για τους εκπροσώπους των κομμάτων της Αριστεράς, αν κλείσεις τα μάτια και η φωνή δεν ανήκει στις αμέσως αναγνωρίσιμες, δυσκολεύεσαι να καταλάβεις ποιου κόμματος οι θέσεις προβάλλονται, έτσι όπως τα εξομοιώνει ο καταγγελτικός μανιερισμός.
Ο,τι ανθρώπινο υπάρχει σε αυτές τις ποζάτες δηλώσεις διασώζεται στα αποτυχημένα δοκιμαστικά, σαν αυτά που δείχνει η «Ελληνοφρένεια». Το σαρδάμ, και όχι η στομφώδης αυτοπεποίθηση, μπορεί να μας δείξει πως υπάρχουν ακόμα πολιτικοί που δυσκολεύονται να μεταλλαχθούν σε μαγνητόφωνα. kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου