Επιτέλους πιάσαμε τον κοινωνικοπολιτικό μας πάτο, στον οποίον καθ΄ όλα αυτά τα χρόνια παρακμής και απαξίας πολλές φορές νομίσαμε ότι φτάσαμε, αλλά πάντοτε μετά έκπληξης και λύπης διαπιστώναμε ότι υπήρχε και πιο κάτω.
Τώρα όμως φτάσαμε. Αυτός είναι ο πάτος. Το ότι το σύνολο σχεδόν του εκλογικού σώματος εκφράζεται εντός Βουλής από μία και μόνον άποψη: Εσωτερική υποτίμηση, οικονομική εξαθλίωση, εκποίηση φυσικών πόρων και δημόσιας περιουσίας, εκπόρνευση φυσικού, ανθρωπογενούς περιβάλλοντος και πολιτισμικού κεφαλαίου της Ελλάδας, επιθυμία ανάπτυξης καταστροφικής....
Αυτός είναι ο πάτος. Το ότι δεν υπάρχει άλλη πολιτική άποψη πια μέσα στη Βουλή, πλην κάποιων διαφοροποιήσεων μιας οικτρής (και παρωχημένης όσον αφορά στα σύγχρονα θέματα της ανθρωπότητας και του οικοσυστήματος) μειοψηφίας.
Το ότι πιάσαμε πάτο βέβαια είναι πολύ καλό, όπως συνηθίσαμε να λέμε τόσα χρόνια, διότι οι επιλογές μας στένεψαν. Ή ανεβαίνουμε με τις δικές μας πια δυνάμεις ή μένουμε στον πάτο όπως είμαστε και για όσο αντέξουμε μέχρι τον θλιβερό μας θάνατο. Πολύ σύντομα θα φανεί η διάθεσή μας και η πορεία μας. Αν είναι προς τη ζωή ή προς το σάπισμά μας. Προσωπικά έχω την αίσθηση ότι θα πάμε νομοτελειακά προς τη ζωή και θα αρχίσουμε σιγά σιγά να ανερχόμαστε διότι θα αναγκάζονται καθημερινά ολοένα και περισσότεροι πολίτες, είτε ψήφισαν κόμματα που μπήκαν στη Βουλή, είτε κόμματα που δε μπήκαν, είτε απείχαν από τις εκλογές, να αναλάβουν πλέον την ευθύνη της πορείας τους προσωπικά ο καθένας, μιας και ελπίδα άλλη από πουθενά δεν θα 'χουν να πιαστούν, ενώ ταυτόχρονα η επέλαση εναντίον τους του κυνικού, ισοπεδωτικού και απάνθρωπου, όσο όμως και ανόητου νεοφιλελευθερισμού θα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και θα τη νιώθουν στο πετσί τους.
Το κοινωνικοπολιτικό μας σκηνικό αυτή την ιστορική στιγμή μοιάζει σαν τελευταία σκηνή θεατρικής παράστασης, κατά την οποίαν εμφανίζονται όλοι οι ηθοποιοί λίγο πριν πέσει η αυλαία. Με μία σημαντική διαφορά. Ότι οι ηθοποιοί και οι λοιποί συντελεστές συνήθως καταχειροκροτούνται μόλις τελειώσει το έργο και παραταχθούν όλοι μαζί να χαιρετίσουν το κοινό, ενώ οι πολιτικοί, που υπηρέτησαν αυτά τα αναιδή ιδανικά, πιθανότατα δεν θα απολαύσουν χειροκρότημα, τουλάχιστον με την γνωστή του έννοια της επευφημίας, αλλά σίγουρα θα σφαλιστούν στριμωχτά όλοι μαζί στο χρονοντούλαπο της κωμικοτραγικής ιστορίας του νεοελληνικού υπόδουλου κρατιδίου, όπου θα απομείνουν ανυπεράσπιστοι πλέον, απογυμνωμένοι από το γυαλιστερό κράτος της πρόσκαιρης εξουσίας τους, στο έλεος της πένας των αξιοπρεπών του μέλλοντος.
Μία Βουλή λοιπόν που αποτελεί "μονοκαλλιέργεια", δηλαδή εξ ορισμού φυσική ανισορροπία, δε μπορεί παρά να σημαίνει πια πως πλησιάζουμε στο τέλος της παράστασης, στο τέλος εποχής αυτής της αρρωστημένης κοινωνίας την οποίαν εκφράζει. Διότι η εποχή αλλάζει εδώ και πολύν καιρό, η διαδικασία είναι σε πλήρη εξέλιξη αλλά οι μόνοι που δεν το έχουν πάρει ακόμη πρέφα είναι οι πολιτικοί και κοινοβουλευτικοί εκφραστές της κοινωνίας, αφού, όπως απεδείχθη περίτρανα, εκπροσωπούν μονάχα το κομμάτι της που έχει από καιρό παραδοθεί στη μοίρα του και αποσυντίθεται. Το υπόλοιπο τμήμα της κοινωνίας όμως, πιο υγιές και διόλου ευκαταφρόνητο, αφού είναι πλέον ίσως και μεγαλύτερο από αυτό που έχει έκφραση κοινοβουλευτική, θα αναγκαστεί να εκφραστεί πολιτικά αλλιώς, μιας και στέρεψαν πια οριστικά οι έστω και φρούδες μέχρι πρότινος κομματικές του ελπίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου