Πρόεδρος της ελληνικίτς Δημοκρατίας

Γιάννης Μακριδάκης    Μόλις καταλάγιασαν τα έντονα συναισθήματα που μου προκάλεσε η “συνέντευξη” του πρωθυπουργού και τα οποία ήταν θλίψη απέραντη και ντροπή, ορίστηκε ξαφνικά στον νου μου αυτό που τα τελευταία χρόνια αποτελεί κατά κάποιον τρόπο σημείο διαφωνίας και τριβής σε διάφορες δημόσιες συζητήσεις.
Διότι πολλοί, μαζί κι εγώ, μιλούν εδώ και κάποια χρόνια για την δικτατορία, εντός της οποίας ζούμε, για την ιδιότυπη, μάλλον...
εκσυγχρονισμένη χούντα και επιχειρηματολογούν απολύτως λογικά επί της γνώμης τους αυτής, κάποιοι άλλοι όμως αντιπαραθέτουν το λογικοφανές επιχείρημα ότι αν ζούσαμε σε χούντα πράγματι, δεν θα μπορούσαν οι εν λόγω να μιλούν ελεύθερα και να φωνάζουν ότι ζουν σε χούντα. Καταλήγουν έτσι οι μεν να αναρωτιούνται τι σόι δημοκρατία είναι αυτή και οι δε τι σόι χούντα.
Χθες, με την “συνέντευξη” του πρωθυπουργού ορίστηκε πλήρως κατά την άποψή μου το πολίτευμα υπό του οποίου ζούμε. Είναι μία κιτς δημοκρατία, η οποία αυτές τις μέρες βρίσκετααι στην διαδικασία εκλογής του Προέδρου της. Του Προέδρου της ελληνικίτς Δημοκρατίας. Όπως κιτς ήταν η “συνέντευξη”. Όπως κιτς είναι ολόκληρο το σύστημα, το οποίο υπηρετεί η σύγχρονη πολιτική. Όπως κιτς είναι η καταναλωτική μας υπόσταση.
Βεβαίως η Ιστορία έχει αποδείξει ότι έως τώρα κάθε δικτάτορας αγάπησε πολύ το κιτς και συνεπώς μία κιτς δημοκρατία είναι μάλλον συνώνυμο της δικτατορίας.
Ό,τι και να ισχύει εν τέλει, το κιτς πάντοτε υποτάσσεται στο Φυσικό. Εκεί λοιπόν είναι το κλειδί της Επανάστασής μας…                                 διαβαστε ακομα:Ντροπή και προσβολή