«Κι ο Στρατός μας που πήγε στην Κορέα
να πολεμήσει για ψηλά ιδανικά
έβαψε τους κίτρινους στο αίμα
δείχνοντας τους τί θα πει λευτεριά»....
( Εμβατήριο που τραγουδούσαν υποχρεωτικά οι έλληνες στρατιώτες μέχρι την πτώση της Χούντας το 1974)
Πριν από 61 χρόνια , στις 26 Ιουλίου 1953 με την υπογραφή Συμφώνου Ανακωχής τερματιζόταν ο τρίχρονος πόλεμος στην Κορεατική Χερσόνησο. Μια αιματηρή σύγκρουση με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς στρατιώτες αλλά και πολλούς αμάχους.
Από τότε και μέχρι σήμερα η κορεατική χερσόνησος παραμένει χωρισμένη μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Κορέας και με συνεχή παρουσία ισχυρών αμερικανικών δυνάμεων στο νότιο τμήμα της. Κι αυτό παρά το ότι το Σύμφωνο Ανακωχής προέβλεπε ότι το μέλλον της χερσονήσου θα καθοριζόταν από διεθνή διάσκεψη.
Η διάσκεψη συνήλθε στη Γενεύη τον Απρίλιο του 1954 με τη συμμετοχή εκπροσώπων της Λαικής Δημοκρατίας της Κορέας από το βόρειο τμήμα της χερσονήσου, της Δημοκρατίας της Κορέας από το νότο, της ΕΣΣΔ, της Κίνας, των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Βρετανίας. Συμμετείχαν επίσης εκπρόσωποι των κρατών που πήραν μέρος στον πόλεμο στο πλευρό των αμερικανών υπό τη σημαία των Ηνωμένων Εθών στον οποίο κυριαρχούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Στη διάσκεψη δεν επήλθε συμφωνία για την ένωση των δύο ξεχωριστών κορεατικών κρατών και έτσι παγιώθηκε ο διαμελισμός της χώρας.
Στον πόλεμο και στο πλευρό των αμερικανών που είχαν και τον πρώτο ρόλο και την ηγεσία των στρατιωτικών δυνάμεων πήραν μέρος 21 χώρες. Από αυτή τη συμμαχία δεν θα μπορούσε να λείψει και η αντικομμουνιστική μετεμφυλιακή Ελλάδα . Την απόφαση για την αποστολή ελληνικού στρατού πήρε η τότε κυβέρνηση του Κέντρου υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα. Την ίδια πολιτική ακολούθησαν και οι επόμενες κυβερνήσεις του Σοφοκλή Βενιζέλου και του Αλέξανδρου Παπάγου. Ήταν η εποχή που μέσα στο αφόρητο κλίμα πατριδοκαπηλείας και εθνικισμού οι ελληνικές ένοπλες Δυνάμεις προετοιμάζονταν ακόμη και για στρατιωτικά χτυπήματα στις γειτονικές χώρες Αλβανία και Βουλγαρία. Το πράσινο φώς ή για την ακρίβεια την εντολή από τις Ηνωμένες Πολιτείες περίμεναν. Έτσι η απόφαση για την συγκρότηση του εκστρατευτικού σώματος στη Κορέα αποτέλεσε μια φυσιολογική συνέχεια των φιλοπόλεμων προετοιμασιών εκείνης της περιόδου.
Η Κυβέρνηση Πλαστήρα που πήρε την πρώτη απόφαση υπακούοντας στα κελεύσματα των αμερικανών καταψηφίστηκε στη Βουλή το Σεπτέμβριο του 1950. Την διαδέχθηκε η κεντροδεξιά κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου με αντιπροέδρους τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη και υπουργό άμυνας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Αυτή η κυβέρνηση έστειλε τους πρώτους 800 έλληνες αξιωματικούς και στρατιώτες καθώς και ένα σμήνος εννέα αεροπλάνων. Στις 25 Οκτωβρίου σε μια πανηγυρική τελετή ο υποστράτηγος Σόλων Γκίκας αρχηγός του εκστρατευτικού σώματος ( θα τον βρούμε αργότερα υπουργό Δημόσιας Τάξης στην μεταπολιτευτική κυβέρνηση της ΝΔ υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) παρέλαβε τη σημαία των Ηνωμένων Εθνών .
Συνολικά από το 1950 έως το 1955 που διήρκεσε η ελληνική στρατιωτική παρουσία στην κορεατική Χερσόνησο στάλθηκαν 10.225 αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και στρατιώτες . Οι νεκροί στο Στρατό έφτασαν τους 183 και οι τραυματίες τους 610. Το ελληνικό αεροπορικό απόσπασμα είχε 12 νεκρούς και τέσσερα αεροπλάνα κατεστραμμένα.
Εκατόν εννενήντα ένας νεκροί για τα «ιδανικά του ελευθέρου κόσμου» γύρισαν στην Ελλάδα μέσα σε φέρετρα. Όλα αυτά αποτελούν ιστορία πιά , θα μπορούσε να επί κανείς. Μόνο που και σήμερα παρά την ήττα του αντίπαλου στρατοπέδου , οι πόλεμοι αντί να εκκλείψουν ,αποτελούν φαινόμενο που καλύπτει πολλές περιοχές του πλανήτη. Και σ αυτούς αργά αλλά σταδιακά διολισθαίνει και η χώρα μας. Μην ξεχνάμε την ελληνική στρατιωτική παρουσία στο Αφγανιστάν και σε άλλες χώρες όπου από θαύμα δεν υπήρξαν νεκροί. Ή ακόμη και την πρόσφατη λειτουργία του στρατηγείου για την επέμβαση της Ευρωπαικής Ένωσης στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία , την ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ κ.λπ Να γιατί αξίζει να θυμόμαστε την εκστρατεία στη μακρινή Κορέα. ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Πηγή: Γιώργος Καραγιάννης - "Ημεροδρόμος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου