STRANGE JOURNAL (Μερος 1ο: Η υποκρισια των γιορτων)
Ο Χριστός δεν γεννήθηκε 25 Δεκεμβρίου. Η Εκκλησία καθιέρωσε για το τεράστιο πλήθος των νεοφώτιστων χριστιανών, την γιορτή των γενεθλίων του θεού Ηλίου, που ήταν βασικά η γιορτή του χειμερινού ηλιοστασίου και κύρια γιορτή του Μίθρα που ήταν ειδικά δημοφιλής στο στρατό, σαν γενέθλια του Χριστού. Η 25η Δεκεμβρίου ήταν γιορτή των Παγανιστών και η τότε χριστιανική εκκλησία ποτέ δεν μπόρεσε να αφανίσει την παγανιστική λατρεία, αναγκάστηκε να “δανειστεί” την ημερομηνία γιορτής που είχε μεγάλη απήχηση....Οι γιορτές ανέκαθεν ήταν ένα καταναλωτικό πανηγύρι ντυμένο με γλυκερά σλόγκαν, ψευδο-μαραθώνιους αγάπης και επίκληση στο συναίσθημα της προσφοράς δώρων στα αγαπημένα πρόσωπα. Τα Χριστούγεννα δεν έχουν καμία αυθεντικότητα, παντού ακούς τα ίδια χαζοχαρούμενα τραγούδια, τις ίδιες κλισέ ευχές, παντού βλέπεις τον ίδιο στολισμό και τα ίδια ψυχαναγκαστικά χαμόγελα. Μια γιορτή-κοροϊδία στον ίδιο μας τον εαυτό. Μια παρένθεση που πρέπει ντε και καλά να ενεργοποιηθεί μέσα μας κάποιο αντανακλαστικό “καλής διάθεσης” και όρεξης για ξόδεμα.
Ποιο μπορεί να είναι το νόημα μιας γιορτής που δεν έχει σωστή βάση; Το νόημα των Χριστουγέννων είναι απλά να πας στα εμπορικά κέντρα και να ξοδέψεις, στο μπουζουκομάγαζο για να τα σπάσεις και οι προσποιητά αυθόρμητες επισκέψεις σε συγγενείς; Χρειάζεται δηλαδή μια μέρα μέσα στον χρόνο ή μια συγκεκριμένη περίοδος για να θυμηθούμε κάποια πράγματα; Η μεγαλύτερη υποκρισία σε μια ούτως ή άλλως υποκριτική “γιορτή” είναι πως κανένας δεν αλλάζει μακροπρόθεσμα με αφορμή τα Χριστούγεννα. Για κάποιους θα φανεί γκρίνια, αλλά ακριβώς επειδή οι μαζικής απήχησης γιορτές είναι κοινωνικού χαρακτήρα (κι όχι θρησκευτικού, ας μην τα θρησκειοποιούμε όλα) φαίνεται πως έχει αποτύχει ο καταναλωτικός τρόπος ύπαρξης ως τρόπος νοηματοδότησης της ζωής, αν δούμε πόσοι διαφορετικοί, μόνοι ή μη έχοντες άνθρωποι παραμένουν στην ίδια κατάσταση αφού δεν μπορούν να προσαρμοστούν στο εορταστικό καταναλωτικό κλίμα. Tα Χριστούγεννα ως “χαρούμενη γιορτή” συμπίπτουν συμπτωματικά με το χειμερινό ηλιοστάσιο που είναι η σκοτεινότερη μέρα του χρόνου. Παλαιότερα οι άνθρωποι που θεωρούσαν ότι είναι η πιο επικίνδυνη περίοδος (η 25η Δεκεμβρίου), ουσιαστικά ήταν η εποχή που το σκοτάδι κυριαρχούσε, αποφάσισαν να γιορτάσουν την γιορτή του Sol Invictus (Αήττητος Ήλιος) ώστε να καλύψουν τον τρόμο που δημιουργούσε η παρατεταμένη νύχτα αλλά και για να εξευμενίσουν το (όποιο) κακό έφερνε το σκοτάδι. Μήπως τελικά και τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή όπου ο πολιτισμός μας προσπαθεί να εξευμενίσει το κακό που ο ίδιος δημιουργεί; Η στολισμένη με λαμπάκια αδικία και το άλλοθι που αποζητά ο καθένας για να συνεχίσει να τρώει, να αγοράζει, να δηλώνει προνομιούχος δίχως ενοχές;
Το κίβδηλο ευχάριστο κλίμα των Χριστουγέννων, το οποίο παράγεται μέσω
των διαφημίσεων είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη. Βρίσκει πρόσφορο έδαφος
στην κοινωνική αποξένωση και την μελαγχολία που αισθάνονται πολλοί
άνθρωποι εξαιτίας του αστικού πολιτισμού. Τα άτομα αυτά ωθούνται στην
ανάγκη για κατανάλωση, ώστε να συμπληρώσουν το εσωτερικό τους κενό,
βρίσκοντας υποκατάστατα για τη χαμένη τους ευτυχία. Όσο γι’ αυτούς που
νιώθουν περισσότερο φιλάνθρωποι αυτές τις μέρες, ας λάβουν υπόψη ότι, η
φιλανθρωπία δεν μπορεί να υποκαταστήσει την δικαιοσύνη που δεν
αποδόθηκε.Και στην τελική τι σχέση έχουν όλα αυτά με το μήνυμα της θρησκείας; Εκτός απ’ το ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως μήνυμα, είναι ακόμη πιο υποκριτικό να ντύνεται μια περίοδος διακοπών, του 13ου μισθού και του περισσότερου ξοδέματος με τον μανδύα της θρησκευτικότητας, της κατάνυξης και της…αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου