Μπορώ να συγκρίνω όμως το «κέρδος» από την εξίσωση του φόρου πετρελαίου που ανήλθε στο ποσό των 244 εκ. ευρώ σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών – που πάντα ψεύδεται- με τις μίζες που πήρε ο τεταρτοτυχαίος παραγοντίσκος του υπ. Άμυνας και ανέρχονται στο ποσό των 12 εκ. ευρώ «περίπου, σύμφωνα με όσα μπορεί να θυμηθεί» όπως είπε ο ίδιος κατά την απολογία του.
Δηλαδή, αν ο τεταρτοτυχαίος παραγοντίσκος πήρε τόσα, είναι σχεδόν αδύνατον να καταφέρουμε να βρούμε ποτέ πόσα δισ. ευρώ πήραν όλοι οι από πάνω του, αλλά «και οι από κάτω του» πάλι σύμφωνα με δήλωσή του. Μόνο με αυτό το παράδειγμα ενός εξαθλιωμένου λαού και κυβερνητικών παραγοντίσκων που ομολογούν ότι έχασαν το μέτρημα από τις μίζες, η εικόνα παραπέμπει σε Μουγκάμπε , Μπεν Αλί, Καγκάμε και Εντουάρντο ντος Σάντος. Δεν αντιλαμβάνομαι δηλαδή τι ακριβώς διαφορετικό έκαναν οι δικτάτορες της Αφρικής από το εκάστοτε κυβερνητικό προσωπικό της Ελλάδας.
Θα πουν κάποιοι πως η διαφορά είναι οι εκλογές. Εκλογές όμως οι οποίες δίνουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι σε όσους έχουν υψηλότατα εισοδήματα και το δικαίωμα του εκλέγειν στην πλέμπα. Αυτό δεν το λες Δημοκρατία. Στις δημοκρατίες εκλέγονται οι άριστοι δίχως την απαραίτητη προϋπόθεση να είναι και πλούσιοι. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια Βουλή των αριστοκρατών, αλλά πλέον αυτοί είναι μία ασήμαντη παρουσία στη Βουλή. Η πλειοψηφία είναι κάτι απίθανοι τύποι προερχόμενοι από το πουθενά και οι οποίοι εντελώς συμπτωματικά έχουν κληρονομήσει από 50 ακίνητα έκαστος και πήραν προίκα κάτι εκατομμύρια ευρώ σε τραπεζικές καταθέσεις.
Με μία λέξη θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη Βουλή ως των «καλοπαντρεμένων». Πέρα από αυτό, θεωρούμε πολύ λογικό να υπάρχουν βουλευτές από την επαρχία με τεράστιους τραπεζικούς λογαριασμούς που τους δικαιολογούν ως έσοδα από την άσκηση της δικηγορίας στην Άνω Τριπουλίτσα της οποίας οι κάτοικοι προφανώς έχουν τεράστιες κτηματικές διαφορές μεταξύ τους και τη βγάζουν όλη μέρα στο πρωτοδικείο.
Βέβαια αυτό δε συμβαίνει μόνο με τις βουλευτικές εκλογές όπου ανταγωνίζονται τα πλούτη, αλλά ακόμη και στις δημοτικές. Άλλη πονεμένη ιστορία αυτή όπου η παραβίαση των «αυστηρών» ορίων εκλογικών δαπανών είναι κανόνας και τα όποια πρόστιμα επιβάλλονται διαγράφονται με μία άσχετη τροπολογία της Βουλής που σιγά μη δε φρόντιζε τους μελλοντικούς βουλευτές.
Αν, λοιπόν, αυτή είναι η διαφορά της ελληνικής δημοκρατίας από τις δικτατορίες της Αφρικής, τότε η ζυγαριά γέρνει υπέρ των δικτατόρων διότι τουλάχιστον εκείνοι δεν υποκρίνονται τους δημοκράτες, δεν κάνουν κηρύγματα περί ηθικής και δεν ξεφτυλίζουν θεσμούς. Τους καταργούν και τέλος, ενώ εδώ τους διατηρούν για να τους βιάζουν καθημερινά. Είναι κι αυτό μια διαστροφή των καλοπαντρεμένων.
Θα πρέπει, πάντως, να παραδεχτώ ότι και στη χώρα μας τα πράγματα «βελτιώνονται». Ο κυνισμός που επιδεικνύουν τα μέλη και οι βουλευτές της συγκυβέρνησης συμπυκνώνεται σ’ ένα «δε γαμιέται κι ο λαός», κι έχει μείνει μόνο ο παραδοσιακός Σαμαράς να ακολουθεί την κλασική πολιτική της τρελίτσας υποσχόμενος σωτηρία, ηθική και κάθαρση την ώρα που όλα γκρεμίζονται και τα στελέχη του κόμματός του έχουν κάνει σημαία το «όλοι τα παίρνουν, μαλάκας είμαι εγώ να μην τα πάρω;». Και να το θυμηθείτε, αυτός ο Τομπούλογλου δεν την πάτησε επειδή πήρε μίζα, αλλά επειδή καταγράφηκε να ομολογεί ότι «όλοι τα παίρνουν». Οι μαλακίες πληρώνονται.
Απόδειξη για το παραπάνω είναι ότι δε μπορεί ο πρωθυπουργός της χώρας να «ηγείται τα κάθαρσης» δίνοντας «προσωπική εντολή» για να συλληφθεί ένας μιζαδόρος της πλάκας την ώρα που επίσης με «προσωπική εντολή» ανακηρύσσει αθώο τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του που θεωρείται – από την αντιπολίτευση σήμερα και τη σημερινή κυβέρνηση χθες ως αντιπολίτευση – εμπλεκόμενος στο σκάνδαλο εκατομμυρίων για τα υποβρύχια. Κατά τα λοιπά, Δημοκρατία! Ναι, η Δημοκρατία των λευκών Μουγκάμπε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου