Απο-φασιστική επίθεση

Caras Ionut

Γιάννης Μακριδάκης    Τον τελευταίο καιρό μου έρχονται μέηλ και μηνύματα απελπισίας από διάφορες μεριές. Από το Απλεπιστήμιο στο Απελπιστήμιο, μου γραψε η Μ. που επέστρεψε στην Αθήνα και της ήρθαν απανωτά τα αβάσταχτα χτυπήματα του καπιταλισμού.
Άρχισε από τώρα να δείχνει τα δόντια του ο κατοχικός χειμώνας που έχουμε μπροστά μας. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι νιώθουμε το ερπυστριοφόρο έξω από την πόρτα μας και είμαστε πλέον βέβαιοι, ακόμα κι όσοι από μας είχαν...
μια ψευδαίσθηση, ότι κανείς δεν θα γλυτώσει από την ισοπέδωση της ζωής του και από τον βίαιο θάνατο.
Αυτή η στιγμή, η στιγμή που η πλειονότητα των καταναλωτών στην Ελλάδα ξαναγίνονται βίαια άνθρωποι με συναισθήματα, με φόβο, με οργή, είναι η καταλληλότερη για να δώσουμε την τελική μας μάχη, να κάνουμε την καθοριστική μας επίθεση σε δύο μέτωπα.
Πρώτον, συνεχίζοντας στο μέτωπο που έχουμε ήδη ξεκινήσει, στον εξανθρωπισμό των καταναλωτών, με απώτερο στόχο την τρυφερή επανάσταση μέσα μας και δεύτερον, εξαιρετικά επείγον πια, την απο-φασιστική επίθεση έξω μας για να “απο-φασιστοποιηθούμε”, να ανατρέψουμε την κυβέρνηση των φασιστών του καπιταλισμού.
Έχω αρχίσει πλέον να φοβάμαι ότι δεν θα προλάβουμε ούτε να ολοκληρώσουμε την προσωπική μας τρυφερή επανάσταση, ούτε να δούμε τα αποτελέσματά της. Ότι θα γίνει αυτή, θα γίνει, είμαι βέβαιος. Διότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και είναι ξεκάθαρο αυτό για όποιον μπορεί να δει ολιστικά, οικουμενικά την ανθρωπότητα. Αλλά δεν θα προλάβουμε προσωπικά να την βιώσουμε ούτε στο ελάχιστο, ούτε στην μικροκλίμακα της χώρας “μας” όσοι από εμάς τους σύγχρονους ανθρώπους την έχουμε ήδη οραματιστεί και νιώσει. Θα μείνουμε στην άγραφη και άσημη Ιστορία της ανθρωπότητας ως οι μύκητες που την ζύμωσαν με τα κορμιά και τα μυαλά τους προτού τους πάρει από κάτω η ερπύστρια του καπιταλισμού.
Γι’ αυτό ας δούμε τουλάχιστον την ανατροπή των σημερινών εκφραστών του φασισμού. Δικαιούμαστε να λάβουμε τουλάχιστον την ευχαρίστηση αυτή και να καθυστερήσουμε το ερπυστριοφόρο που έρχεται κατά πάνω σε όλους μας.
Έχουμε νομίζω χρέος ο καθένας, και κυρίως όσοι διαθέτουν δημόσιο λόγο και παρουσία κι είναι ταγμένοι δίπλα στον άνθρωπο κι όχι στο καθεστώς, να συνταχθούν ενεργά με τον αγώνα της πολιτικής ανατροπής και να την προκαλέσουν το συντομότερο. Μετά, θα τις ξαναδούμε με άλλη ψυχολογία τις μεταξύ μας διαφωνίες. Προέχει να ζήσουμε και κατόπιν να διαφωνήσουμε.