Τζαμπατζής συγγραφέας

Γιάννης Μακριδάκης   Ένα παιδί σκοτώθηκε πηδώντας από το τρόλει επειδή το έπιασε ο ελεγκτής χωρίς εισιτήριο και μια καταξιωμένη της κοινωνίας των ισοπεδωμένων νεοελλήνων συγγραφεύς και ακαδημαϊκός, αποκάλεσε τζαμπατζή τον νεκρό και βρήκε ευκαιρία να εκφράσει τα αλαζονικά της διαπιστευτήρια στην ωμότητα του συστήματος, ίσως για να κερδίσει κάποιο λογοτεχνικό βραβείο ή κάποια....
“θέση περιωπής”, ίσως όμως, το πιθανότερο, για να ανταποδώσει τα όσα τόσα χρόνια απόλαυσε ως συστημική βαθιά.
Η εν λόγω κυρία και οι γνωστοί σε όλους μας όμοιοί της και κολλητοί της “συγγραφείς”, καθώς και ένας μεγαλύτερος σε αριθμό μελών παρόμοιος εσμός, αυτός των σιωπηρών “συγγραφέων”,  είναι η τρανή απόδειξη του ξεπεσμού της νεοελληνικής κοινωνίας στην αναξιοπρέπεια, της κρίσης πολιτισμού, ιδεολογιών, ανθρωπισμού, που βιώνουμε εδώ και δεκαετίες. Είναι η απόδειξη της ξεφτίλας μας ως νεοέλληνες ισοπεδωμένοι και μεταλλαγμένοι σε καταναλωτές.
Αυτοί όλοι είναι ο βασικός λόγος που ποτέ μου δεν αποδέχτηκα τον τίτλο “συγγραφέας”.
Όπως το νεκρό παιδί το αποκαλούν τζαμπατζή, εμένα με αποκαλούν “βουκόλο”, εκεί που συναγελάζονται στα αποστειρωμένα σαλόνια της διανόησής τους.
Δεν έχουν ιδέα όμως οι θλιβεροί από ηρωικές εξόδους ούτε από ζωές που μαραίνονται ήρεμα και γίνονται ένα με τη φύση. Διότι είναι όμηροι του υπερφίαλου τομαριού και της αλαζονείας τους, καταδικασμένοι να πεθάνουν έντρομοι. Άξιοι της “ζωής” τους