Δυο πράγματα με προβλημάτισαν....
Πρώτον η παρέμβαση ακτιβίστριας από την γειτονική Σμύρνη, η οποία είπε ότι η τουρκική κοινωνία πριν από δυο χρόνια δεν ήξερε τίποτα για το θέμα Σύριοι πρόσφυγες, αλλά αυτή τη στιγμή όλοι ξέρουν και η πλειονότητα της κοινωνίας τους μισεί και εκφράζεται ρατσιστικά απέναντί τους.
Το δεύτερο που με προβλημάτισε ήταν η ομιλία της γνωστής και θαυμαστής δικηγόρου Γιάννας Κούρτοβικ, η οποία ανέλυσε το πώς η πολιτική και η δικαστική εξουσία ευνοούν απροκάλυπτα και προωθούν τον ρατσισμό μέσω της ευνοϊκής μεταχείρισης που παρέχουν στους ρατσιστές αλλά και μέσω της αδράνειάς τους.
Αυτό που κατάλαβα ή μάλλον γι’ αυτό που σιγουρεύτηκα εν τέλει, είναι ότι και ο ρατσισμός είναι συνέπεια της μη ζωής των καταναλωτών.
Διότι δεν υπάρχει μια παγκόσμια συνωμοσία που σπρώχνει δικαστικούς και κυβερνήσεις να ευνοούν τους ρατσιστές, ούτε που ανεβάζει ρατσιστικά κόμματα στο προσκήνιο. Απλώς, πολύ απλά, η μετάλλαξη του ανθρώπου σε καταναλωτή και η μετατροπή της κοινωνίας σε αγορά, ευνοεί και επιβάλει την δίωξη και την μη ανοχή σε κάθε τι και σε οποιονδήποτε δεν έχει τα νομότυπα προσόντα για να διεκδικήσει την συμμετοχή του στο ανήθικο σύστημα. Και όσο πιο σφιχτές οικονομικά γίνονται οι κοινωνίες-αγορές, όσο πιο ελεγχόμενοι οι καταναλωτές που “ζουν” εντός τους, τόσο πιο συντηρητικές, ανήθικες και απάνθρωπες είναι.
Με το ίδιο σκεπτικό που διώκονται οι άνθρωποι, διώκονται και οι σπόροι, διώκεται ό,τι δεν είναι στις προδιαγραφές του συστήματος που εκτρέφει καταναλωτές και συντηρείται από αυτούς.
Στην Ελλάδα υπάρχουν Πακιστανοί μετανάστες από το 1970 αλλά τότε κανείς δεν ήξερε ότι υπάρχουν, ούτε κανείς ενοχλούνταν από αυτούς. Την ίδια εποχή η μισή Χίος είχαν κάνει μια περίοδο της ζωής τους “λαθραίοι” όπως αφηγούνται, ως ναυτικοί που το έσκαγαν από τα βαπόρια όταν αυτά έπιαναν Αμερική και έμεναν έξω για κάποιο χρονικό διάστημα, δίχως τα απαραίτητα έγγραφα στην χώρα αυτή. Η Αμερική ήταν από τότε μια Αγορά, εξ ου και υπήρχε ο όρος “λαθραίος άνθρωπος Μετανάστης. Η Ελλάδα έγινε κατόπιν αγοραία κοινωνία και ο άγνωστος όρος λαθρομετανάστης” κατέφθασε και εδώ. Η Τουρκία μέχρι πριν μερικά χρόνια δεν ήταν “αγορά” και κανείς δεν ήξερε και δεν τον ενοχλούσαν οι Σύριοι πρόσφυγες, ενώ σήμερα, μετά την ΔΝΤ-”ανάπτυξη” που περνάει κι αυτή χώρα, όλοι ξέρουν και όλοι μισούν τους λαθραίους πρόσφυγες πολέμου της γειτονικής Συρίας.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν ζούμε, όπως και οι γείτονές μας στην Τουρκία, όπως και το 60% του πλανήτη σε πόλεις και κοινωνίες αγοραίες. Η ζωή μας είναι ζωή καταναλωτικών γραναζιών και όχι ανθρώπων. Όποιος άλλος διεκδικήσει να βρει μια θέση κι αυτός στην αγοραία κοινωνία μας, θεωρείται ανταγωνιστικό γρανάζι και εκδιώκεται, γίνεται θύμα εύκολου ρατσισμού από τους αμόρφωτους που δεν ξέρουν τι τους φταίει και επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους και το μίσος τους στην ανθρώπινη διαφορετικότητα του θύματός τους.
Απογοητεύτηκα χτες όταν άκουσα το κλείσιμο της ομιλίας της Γιάννας Κούρτοβικ, η οποία είπε πως αυτό που προτείνει είναι να πείσουμε και να ευαισθητοποιήσουμε την κοινωνία ενάντια στον ρατσισμό. Το πρόβλημα δεν λύνεται έτσι, δυστυχώς. Οι αγοραίες κοινωνίες είναι ήδη διαβρωμένες, μεταλλαγμένες ανήθικες βαθιά και δεν υπάρχει καμία περίπτωση ευαισθητοποίησης των απονεκρωμένων και αποκτηνωμένων γραναζιών τους επί αυτού του θέματος.
Προσωπικά πιστεύω ότι η μόνη δράση είναι να ρίχνουμε τον σπόρο του “επανανθρωπισμού” του καταναλωτή, να ξυπνήσουμε τον άνθρωπο που κρύβει μέσα του, να πεισθεί να ξαναγίνει άνθρωπος δηλαδή το γρανάζι της αγοράς. Να του μιλήσουμε δηλαδή για τον εαυτό του και τη ζωή του που δεν ζει, και όχι για τον Άλλον. Να νιώσει τι ακριβώς τον έχει φέρει σε αυτό το χάλι της ζωής του και να την πάρει αλλιώς, να θυμηθεί τι σημαίνει άνθρωπος και ότι όλοι οι άλλοι γύρω του, όπως και ο ίδιος, είναι πρώτα απ’ όλα άνθρωποι.
Και για να γίνει αυτό, ο μόνος τρόπος είναι η προβολή και η προώθηση της ζωής έξω από το χρηματοοικονομικό σύστημα, κοντά και μέσα στο μοναδικό πραγματικό και αληθινό σύστημα, το οικοσύστημα, μια ζωή με στοχασμό και ενδιαφέρον για όλα, από τους φυσικούς πόρους και τα άλλα πλάσματα μέχρι τον άνθρωπο. Όσοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν έναν τέτοιο τρόπο ζωής, να ξαναγίνουν άνθρωποι, είναι έτσι κι αλλιώς καμμένοι, κατεστραμμένοι ατομικά και κάνουν τεράστια ζημιά στο οικοσύστημα και στην ανθρωπότητα. Θα περιμένουμε να περάσουν σαν καταιγίδα από τη ζωή. Όσοι όμως μπορούν να νιώσουν και να πράξουν αυτό που νιώθουν, αυτοί θα αλλάξουν σιγά σιγά το τοπίο. Μπορεί να ακούγεται ή να είναι ουτοπικό αλλά δεν υπάρχει άλλο αντίπαλο δέος της επερχόμενης ολοσχερούς καταστροφής παρά μονάχα η ουτοπία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου