Όλοι καταγόμαστε από την Μανωλάδα! Δήθεν δηλώνουμε αποτροπιασμό
(αυτονόητο) για τους κωλοέλληνες που πυροβόλησαν εξαθλιωμένους εργάτες
από το Μπαγκλαντές, επειδή είχαν το θράσος να ζητήσουν τα δεδουλευμένα 6
μηνών.
Μπορεί τα ΜΜΕ να αναφέρθηκαν στο θέμα, να υπήρχαν δηλώσεις καταδικαστικές για το γεγονός, αλλά το θέμα δεν πουλάει όσο αν ένας π.χ. Πακιστανός επιτεθεί σε μια κοπέλα....
Και φυσικά η Χρυσή Αυγή για να το διατηρεί στο προσκήνιο με κάθε τρόπο.
Διαβάζω πως αυτά τα γεγονότα στην Μανωλάδα ήταν μια ρουτίνα, άσχετα αν υπήρχε η σιωπηρή συνενοχή της τοπικής κοινωνίας. Οι συγκεκριμένοι εργοδότες, απλά πήραν θάρρος γιατί ξέρουν ότι υπάρχει μια άρρωστη ξενοφοβική ατμόσφαιρα που πλανάται πάνω από την ελληνική κοινωνία.
Είμαστε όλοι από την Μανωλάδα, γιατί έχουμε δίπλα μας τα εγκλήματα να συμβαίνουν και εμείς κάνουμε “πως δεν ξέρουμε τίποτα”. Έχουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα (νέα αναζητούνται για όσους χρωστούν στην εφορία και για τους άστεγους), έχουμε περιστατικά ρατσιστικής βίας, αυθαίρετες εργοδοσίες, διαπομπεύσεις αδύναμων (όπως οι οροθετικές ιερόδουλες) και πληρώνουμε ακόμα φόρους στην χούντα του Σαμαρά.
Ξαφνικά ανακαλύψαμε πως επικρατούν συνθήκες σκλαβοπάζαρου και παριστάνουμε τους έκπληκτους που αυτοί που κάνουν τις σκατοδουλειές που δεν κάνουμε εμείς, κατάγονται από το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν και την Νιγηρία.
Φυσικά το πιο απλό είναι να μποϋκατάρουμε όλα τα προϊόντα της Βαγγελάτος ΑΕ, αλλά κατά την γνώμη μου δεν φτάνει αυτό. Το να φτάνεις κάθε φορά στο σημείο να πέφτεις -και καλά- από τα σύννεφα για κάθε τερατούργημα δεν αρκεί. Οι κωλοέλληνες, μια από τις πιο αποτρόπαιες ράτσες που πάτησαν το πόδι τους στον πλανήτη, προτιμούσαν να έχουν σκλάβους στην δούλεψή τους και να τρώνε τα λεφτά στις πουτάνες.
Και οι υπόλοιποι απλά να μην μιλάμε, να συναινούμε δια της σιωπής, να σοκαριζόμαστε, να επιστρέφουμε στην καθημερινότητά μας, να ξεχνάμε, να κάνουμε κουβέντες σε καφενεία και σε ρακομελάδικα του Γκαζίου και να πιστεύουμε πως δεν κάνουμε πουθενά κακό. Καμιά φορά, το να μην κάνεις κάτι, είναι πολύ πιο μοιραίο από το να κάνεις. Αν μας φάνε κι εμάς με σιρόπι φράουλας made in Manolada, ίσως θυμηθούμε την όποια μισοπεθαμένη αλληλεγγύη μας. Σκατά με φράουλες. STRANGE JOURNAL
Μπορεί τα ΜΜΕ να αναφέρθηκαν στο θέμα, να υπήρχαν δηλώσεις καταδικαστικές για το γεγονός, αλλά το θέμα δεν πουλάει όσο αν ένας π.χ. Πακιστανός επιτεθεί σε μια κοπέλα....
Και φυσικά η Χρυσή Αυγή για να το διατηρεί στο προσκήνιο με κάθε τρόπο.
Διαβάζω πως αυτά τα γεγονότα στην Μανωλάδα ήταν μια ρουτίνα, άσχετα αν υπήρχε η σιωπηρή συνενοχή της τοπικής κοινωνίας. Οι συγκεκριμένοι εργοδότες, απλά πήραν θάρρος γιατί ξέρουν ότι υπάρχει μια άρρωστη ξενοφοβική ατμόσφαιρα που πλανάται πάνω από την ελληνική κοινωνία.
Είμαστε όλοι από την Μανωλάδα, γιατί έχουμε δίπλα μας τα εγκλήματα να συμβαίνουν και εμείς κάνουμε “πως δεν ξέρουμε τίποτα”. Έχουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα (νέα αναζητούνται για όσους χρωστούν στην εφορία και για τους άστεγους), έχουμε περιστατικά ρατσιστικής βίας, αυθαίρετες εργοδοσίες, διαπομπεύσεις αδύναμων (όπως οι οροθετικές ιερόδουλες) και πληρώνουμε ακόμα φόρους στην χούντα του Σαμαρά.
Ξαφνικά ανακαλύψαμε πως επικρατούν συνθήκες σκλαβοπάζαρου και παριστάνουμε τους έκπληκτους που αυτοί που κάνουν τις σκατοδουλειές που δεν κάνουμε εμείς, κατάγονται από το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν και την Νιγηρία.
Φυσικά το πιο απλό είναι να μποϋκατάρουμε όλα τα προϊόντα της Βαγγελάτος ΑΕ, αλλά κατά την γνώμη μου δεν φτάνει αυτό. Το να φτάνεις κάθε φορά στο σημείο να πέφτεις -και καλά- από τα σύννεφα για κάθε τερατούργημα δεν αρκεί. Οι κωλοέλληνες, μια από τις πιο αποτρόπαιες ράτσες που πάτησαν το πόδι τους στον πλανήτη, προτιμούσαν να έχουν σκλάβους στην δούλεψή τους και να τρώνε τα λεφτά στις πουτάνες.
Και οι υπόλοιποι απλά να μην μιλάμε, να συναινούμε δια της σιωπής, να σοκαριζόμαστε, να επιστρέφουμε στην καθημερινότητά μας, να ξεχνάμε, να κάνουμε κουβέντες σε καφενεία και σε ρακομελάδικα του Γκαζίου και να πιστεύουμε πως δεν κάνουμε πουθενά κακό. Καμιά φορά, το να μην κάνεις κάτι, είναι πολύ πιο μοιραίο από το να κάνεις. Αν μας φάνε κι εμάς με σιρόπι φράουλας made in Manolada, ίσως θυμηθούμε την όποια μισοπεθαμένη αλληλεγγύη μας. Σκατά με φράουλες. STRANGE JOURNAL
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου