Η είδηση ότι ο άστεγος πληθυσμός της Νέας Υόρκης είχε ξεπεράσει τους 50.000 για πρώτη φορά δεν έφτασε στα πρωτοσέλιδα – κάτι που λέει πολλά για τη Νέα Υόρκη του σήμερα....
Παρόλη την ευημερία σε αυτό το παγκόσμιο οικονομικό κέντρο, οι θύλακες φτώχειας παραμένουν. Και παρόλη την προθυμία της Νέας Υόρκης να κοιτά τα γεγονότα κατάματα, η παρουσία τόσων πολλών ανθρώπων χωρίς στέγη – ακόμη και μέσα στο χειμώνα – παραμένει ένα δυσάρεστο θέμα.
Είναι δελεαστικό απλά να στρέφουν οι Νεοϋρκέζοι το βλέμμα μακριά από στοιχεία όπως αυτά που έδωσε στη δημοσιότητα ο Συνασπισμός για τους Αστέγους. Η ομάδα διαπίστωσε ότι ο αριθμός των ανθρώπων σε καταφύγια της πόλης κατά μέσο όρο τις νύχτες του Ιανουαρίου 2013 αυξήθηκαν κατά 19 τοις εκατό από το 2012 σε 50.135.
Οι οικογένειες αντιπροσωπεύουν τη συντριπτική πλειοψηφία των αστέγων στα καταφύγια αυτά. Η μέση διάρκεια παραμονής για μια οικογένεια με παιδιά αυξήθηκε 10 τοις εκατό στα επίπεδα ρεκόρ των 375 ημερών.
Η αντίδραση τοπικών πολιτικών κύκλων δεν δίνει ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον. Ο Μάικλ Μπλούμπεργκ, δήμαρχος της Νέας Υόρκης, κατηγόρησε την απότομη αύξηση του άστεγου πληθυσμού στην απόφαση της πολιτείας της Νέας Υόρκης να σταματήσει τη χρηματοδότηση σε ένα πρόγραμμα που βοηθούσε πολίτες να πληρώνουν ενοίκιο για δύο χρόνια. Οι δικηγόροι για τους άστεγους διαφώνησαν, λέγοντας ότι το παλιό πρόγραμμα ήταν ανεπαρκές.
Επίσης, είναι αμφίβολο ότι οι πολιτικοί θα δεχτούν πίεση από την κοινή γνώμη σχετικά με το πρόβλημα, διότι οι Νεοϋορκέζοι έχουν αφιερώσει τόσο πολύ ψυχική ενέργεια για να αγνοήσουντους άστεγους. Αποφεύγουν την οπτική επαφή. Προχωράνε με πιο ταχύ ρυθμό. Συνεχίζουν.
Ένας Νεοϋορκέζος θυμάται μια νύχτα το χειμώνα του 1979 σε ένα εστιατόριο fast-food, καθ’οδό στο θέατρο Space Symphony στο Upper West Side του Μανχάταν. Μια τέλεια συνεύρεση μουσικών της τζαζ – μια παράσταση με τον Lester Bowie. Αλλά τον περίμενε μια έκπληξη στο εστιατόριο. Κάθε ένα από τα τέσσερα γειτονικά τραπέζια είχε καταληφθεί από μοναχικούς ανθρώπους που διεξήγαγαν συζήτηση με συνομιλητές που όμως δεν υπήρχαν. Δεν ήταν φανερό αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν άστεγοι, αλλά ήταν σαφώς χαμένοι. Ίσως να είχαν εκδιωχθεί από ψυχιατρικά ιδρύματα με σκοπό να μειωθούν κόστη. Ίσως ήταν απλά μόνοι στον κόσμο. Όλοι ανεξαιρέτως μιλούσαν στον εαυτό τους.
Ο πιο αξέχαστος μονόλογος προερχόταν από μια ηλικιωμένη γυναίκα που μιλούσε με ξενική προφορά και τραγουδούσε το Sunrise, Sunset από το musical Βιολιστής στη Στέγη. Στην απλουστευμένη τους εκδοχή, οι στίχοι αποτελούνταναπό μόνο δύο λέξεις – «ανατολή» και «ηλιοβασίλεμα» – αλλά παρ ‘όλα αυτά της έδινε μια πειστικότητα που έλειπε από τα άλλα τραπέζια.
Το πώς να αντιδράσει κανείς σε τέτοιες καταστάστεις είναι αρκετά σύνθετο. Γι ‘αυτό και η εύκολη λύση για πολλούς είναι να προσποιηθούν ότι δεν είναι μάρτυρες αυτής της πραγματικότητας τη στιγμή εκείνη. Έτσι κάνουν στη Νέα Υόρκη – βολεύει καμιά φορά να επικεντρώνεσαι μόνο στα κέρδη του Dow Jones και τις μεταπτώσεις των αγορών ομολόγων.
www.leftcom.org inprecor Αδέσποτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου