Δευτέρες με λιακάδα

Της Αννιτας  Λουδαρου    Αυτό το κράτησες , ξυπνάς στις 7. Δυό μήνες τώρα άνεργος δεν το άλλαξες. Μηχανικά κάνεις τις ίδιες κινήσεις. Λίγα δευτερόλεπτα και θυμάσαι ξανά , δεν έχεις να πας πουθενά. Αλλάζεις πλευρό. Στριφογυρίζεις. Μια ολόκληρη μέρα ανοίγεται απειλιτικά μπροστά σου. Άπλετος χρόνος, χωρίς προθεσμίες, χωρίς ημερομηνίες, γενικά χωρίς τίποτα. Επιλέγεις να σηκωθείς....

      Βάζεις για καφέ. Ρίχνεις μια ματιά στο mail. Ξεραίλα. Για δευτερόλεπτα περνούν από μπροστά σου , οι παλιές μέρες , που δεν προλάβαινες να απαντήσεις. Τότε που η μέρα έτρεχε σαν βολίδα. Σε αντοχές, σε παραγγελίες, σε υποθέσεις και διεκδικήσεις. Να πας, να προλάβεις , να βρείς , να φέρεις. Ήσουν καλός, πολύ καλός . Το ήξερες. Αγαπούσες την δουλειά σου και σε αγαπούσε και αυτή. Μέρα με την μέρα, οι αρμοδιότητες σου αυξάνονταν . Έδινες και έπαιρνες. Έδινες και γέμιζες. Ήσουν εσύ.
       Ποιός είσαι τώρα; Άνεργος. Τελειωμένος είπε κάποιος.  Την ίδια ακριβώς φράση που χρησιμοποιούν οι γέροντες στα γηροκομεία. Ένας γεροντικός νέος. Ένας φυλακισμένος. Αν σκεφθείς πως η ανεργία είναι φυλακή. Ένας μη απασχολίσιμος. Ένας σε λίγο γνωσιακά παρωχημένος. Και άλλα νιώθεις να είσαι.
     Σου λένε διάφορα του τύπου '' κάθε εμπόδιο για καλό'', ''ευκαιρία για μια νέα αρχή'' . Δεν κατάλαβες ποτέ γιατί σου τα λένε , αφού δεν τα πιστεύει κανείς. Απομεινάρια και αυτά μιας άλλης εποχής. Πετάς μόνος σου σε μια  χαμηλή πτήση θλίψης, θυμού, ντροπής, μέχρι να καταφέρεις να προσγειωθείς στην πραγματικότητα. Κάποιοι σε αποφεύγουν, μην τους μεταδώσεις το κολλητικό . Εξαφανίζεσαι, κολλάς σε ουρές, κάνεις δήθεν τον πολυάσχολο γιατί δεν θέλεις να καταλάβουν άλλοι, απομονώνεσαι, κλείνεσαι, αντιπαθείς, μισείς, αγχώνεσαι, επιτήθεσαι, θυμώνεις, φωναχτά ή βουβά, στέλνεις βιογραφικά, επιστρατεύεις ότι σου έχει μείνει από τον παλιό σου εαυτό. Δεν πείθεις, τελικά. Ούτε την ερώτηση ''ποιος είμαι''  τώρα  απαντάς.
     Ο καφές ετοιμάστηκε. Ίσως πας μια βόλτα να τραβήξεις καμιά φωτογραφία. Πάντα ήθελες και δεν είχες χρόνο. Παλεύεις να δώσεις μια απάντηση μέσα σου. Να της δώσεις σάρκα και οστά. Κοιτάς τα νούμερα. Σκαρφαλώνει λέει η ανεργία. Πως γίνεται να σκαρφαλώνει κάτι που εσένα σου τρώει τα σωθικά;  Όσοι μιλούν με νούμερα, αδυνατούν να καταλάβουν το νόημα που ταλαντεύεσαι να δώσεις εσύ ο ίδιος στην ανεργία σου. Καλά καλά εσύ και δεν το ξέρεις.
     Οι μέρες κυλούν και εσύ ψάχνεις την απάντηση και την χαμένη περηφάνια σου. Αν είσαι τυχερός , θα τα καταφέρεις να σβήσεις το αίσθημα της αποτυχίας σου . Θα ξέρεις πως δεν έφταιξες εσύ. Θα μπορέσεις να πεις '' είμαι ο Κώστας 52 χρονών και είμαι άνεργος'', '' είμαι η Γιάννα 28 χρονών και είμαι άνεργη''. Έχω ακόμα τις οικονομίες μου , βοηθά και η υπόλοιπη οικογένεια. Θέλω να αρχίσω ξανά , θέλω να ξαναζήσω με παρόν και μέλλον. Με αξιοπρέπεια. Είναι θεσμοθετημένη βία η ανεργία, είναι αδικία  ,  και φοβάμαι. Είμαι μια παράπλευρη απώλεια ενός απάνθρωπου συστήματος, που έχει στήσει εκατόμβες θυμάτων. Δεν ξέρω αν θα έχεις ελπίδες τότε για να βρεις δουλειά.Το πιθανότερο όχι.  Ξέρω όμως πως θα έχεις συμφιλιωθεί με την νέα πραγματικότητα. Θα έχεις απαντήσει την ερώτηση που σ΄έκαιγε.  Θα έχεις πατήσει τα πόδια σου στη νέα γη. Θα ξέρεις ποιός είσαι. Θα έχεις πράγματα να κάνεις. Πράγματα για να αγωνιστείς.  Δεν θα ντρέπεσαι, δεν θα φταίς.  Και οι Δευτέρες θα έχουνε λιακάδα.


Φωτογραφία από την ταινία '' Δευτέρες με λιακάδα'' του Φερνάντο Λεόν Ντε Αρανόα