Φύγαμε από τις χώρες «Β’ Εθνική» της ευρωπαϊκής περιφέρειας και φτάσαμε στον ηγετικό πυρήνα. Μετά την Ιταλία, δεν απομένει παρά μόνο η Γαλλία! Βρισκόμαστε στις παραμονές μεγάλων γεγονότων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Πλησιάζει η ώρα λήψης μεγάλων αποφάσεων που θα επηρεάσουν καθοριστικά το μέλλον των λαών της Ευρώπης. Το άμεσο μέλλον. Οι πρώτοι που πρέπει να αποφασίσουν τι θα κάνουν είναι οι Γερμανοί. Εν συνεχεία πρέπει να καθορίσουν τη στάση τους οι αστικές τάξεις των χωρών της υπόλοιπης ευρωζώνης και ΕΕ. Το «δυστύχημα» και για τους πρώτους και για τους δεύτερους είναι ότι έχουν αρχίσει να παρεμβαίνουν δυναμικά οι λαοί, μην αφήνοντας τους ευρωπαίους αστούς να τα βρουν ανενόχλητα με το Βερολίνο. Σε πρώτη φάση, όταν ακόμη οι λαοί δεν είχαν αφυπνιστεί επαρκώς, οι όροι του παιχνιδιού ήταν καθαροί. Οι Γερμανοί προωθούσαν αταλάντευτα τη γραμμή της επέκτασης σε όλη την Ευρωπη της οικονομικής και μέσω αυτής και της πολιτικής ηγεμονίας τους, μετατρέποντας τα ευρωπαϊκά κράτη σε εξαθλιωμένες επαρχίες του Τέταρτου Ράιχ. Οι υπόλοιποι ευρωπαίοι αστοί είχαν αποδεχθεί την υποδούλωση στη Γερμανία, με αντάλλαγμα τη μαζική μεταφορά πλούτου από τους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους, τους συνταξιούχους και όλα τα λαϊκά στρώματα στους αστούς της χώρας τους μέσω της περικοπής μισθών, επιδομάτων κ.λπ. κατά τη διαδικασία της φτωχοποίησης όλων των λαών των χωρών της ΕΕ.
Η δυναμική παρέμβαση των λαών της Ευρώπης άλλαξε όμως ριζικά τους όρους του παιχνιδιού. Πρώτα πρώτα συντρίβεται εκλογικά σε όλες τις χώρες της ΕΕ κάθε κυβέρνηση που υλοποιεί τη γερμανική γραμμή της ευρω-λιτότητας. Αυτό είναι όμως το λιγότερο. Στην συνέχεια, όπως είδαμε στην Ιταλία αλλά και στην Ελλάδα, οι ψηφορόροι αρχίζουν να ανατρέπουν εκ βάθρων το κατεστημένο πολιτικό σκηνικό, φέρνοντας στο προσκήνιο νέες ή μεταλλαγμένες πολιτικές δυνάμεις που δεν είναι απολύτως ελεγχόμενες από το σύστημα, το οποίο πρέπει να δώσει αγώνα για τις ενσωματώσει. Ακόμη και αν τελικά το κατορθώσει, σίγουρα μόνο ενισχυμένο δεν βγαίνει –για την ώρα, τουλάχιστον– από τη διαδικασία αυτή, η οποία ανοίγει ρήγματα χαίνοντα που θεωρητικά μπορούν να αξιοποιηθούν και από ριζοσπαστικές, επανασταστικές δυνάμεις της Αριστεράς, αν αυτές είναι ικανές να αδράξουν την ευκαιρία. Μπορεί να μη μας αρέσουν οι αλλαγές που γίνονται, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή που πέρυσι τέτοια εποχή είχαν καταγεγραμμένα ποσοστά 4,6% και 0,29% αντιστοίχως στις εκλογές του 2009, τρεις μήνες αργότερα εκτινάχθηκαν στο 26,9% και 6,92% – δηλαδή από το 5% αθροιστικά στο 34%, την ίδια στιγμή που το ΠΑΣΟΚ από το 44% του 2009 κατέρρεε στο 12%! Αν αυτό δεν είναι ανατροπή εκ βάθρων του πολιτικού σκηνικού, τότε τι είναι; Το ίδιο και στην Ιταλία, όπου ο «μεταλλαγμένος» σε σημαιοφόρο της αντιγερμανικής, αντι-ευρώ και αντι-ΕΕ πολιτικής Μπερλουσκόνι εκτινάχθηκε από το δημοσκοπικό 8% στο 30% της κάλπης και ο ανύπαρκτος Γκρίλο πήρε το 25% στην ίδια βάση.
«Στην Ιταλία, όπου έλαβε χώρα ένα είδος χαοτικού δημοψηφίσματος εναντίον της Ρώμης, των Βρυξελλών και του Βερολίνου ταυτόχρονα, τίθεται εν αμφιβολία ο ίδιος ο κοινοβουλευτικός και κρατικός βίος», έγραψε την Πέμπτη η σοσιαλδημοκρατική γερμανική εφημερίδα Ντι Τσάιτ, η οποία στη συνέχεια υπογράμμιζε: «Ξαφνικά θυμάται κανείς ότι μια μεγάλη κρίση δεν αφορά απλώς τα οικονομικά στοιχεία και τη μοίρα ιδιωτών, δεν προκαλεί μόνο κοινωνικές αλλαγές, αλλά επιπλέον στην κρίση βρίσκεται εν υπνώσει ένα καταστροφικό ή επαναστατικό πολιτικό δυναμικό». Οι Γερμανοί έχουν πλήρη επίγνωση του διακυβεύματος: «Είναι πραγματικά εκπληκτικό το ότι σε καμία από τις χώρες που έχουν πληγεί από την κρίση δεν έχει σημειωθεί μέχρι τώρα αναβίωση του κομμουνισμού. Πόσο μακριά θα πάει το ζήτημα του συστήματος, το οποίο έχει τεθεί στην Ευρώπη και στο οποίο πρέπει να απαντήσει μέσα στα επόμενα χρόνια; Πόσο ριζοσπαστικά θα οξυνθεί το ζήτημα αυτό;», τόνιζε σχετικά η γερμανική σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα. Στο ερώτημα αυτό πρέπει να απαντήσει από τη δική της σκοπιά η επαναστατική Αριστερά και η Αριστερά στο σύνολό της. Αν αποτύχει να βάλει καθοριστικά τη δική της σφραγίδα στις μεγάλες εξελίξεις που κυοφορούνται, τότε όχι μόνο θα επιβάλουν τις δικές τους λύσεις οι αστοί, αλλά και ο λόγος ύπαρξης της Αριστεράς θα υποβαθμιστεί στις συνειδήσεις των εργαζομένων και των λαών της Ευρώπης.
Έχουμε μπει σε φάση όπου σημειώνονται ριζικές πολιτικές ανατροπές. Ενδεχομένως ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας μέχρι τις καθοριστικές στιγμές να είναι ελάχιστος, λίγος ή ανεπαρκής. Η ουσία είναι ότι μέχρι στιγμής σε καμιά χώρα της ΕΕ η Αριστερά δεν κατόρθωσε να ηγηθεί των λαϊκών κινητοποιήσεων και να τις οδηγήσει πολιτικά στην ανατροπή του αστικού καθεστώτος. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Οι καιροί ου μενετοί… Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου